Morgunblaðið - 12.02.1999, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 12. FEBRÚAR 1999 35
Það þarf mikið þrek til að vera
kennari. Guðlaug hafði gott lag á
bömum, hún hafði allt í nákvæmri
röð og reglu og hafði góða stjórn á
bekknum. Bömin fundu til öryggis
og undu sér vel hjá henni og hún
náði upp góðum vinnuanda hjá
þeim. Hún var kjörkuð og viljasterk
og reyndi að auka þrek sitt með
sundi, hjólreiðum og leikfími. Fyrir
mörgum áram höfðu þau lyf sem
hún þurfti að taka batnað svo, að nú
sá maður ekki á henni að neitt plag-
aði hana, eins og stundum hafði
sést, þegar ég kynntist henni fyrst.
Hún hugði á að flytja úr Flúðasel-
inu til að vera nærri foreldrum sín-
um og til að fá stærri herbergi fyrir
bömin. Asgeir var að fara á eftir-
laun og hún gat hugsað sér að
skipta um vinnustað. En allt breyt-
ist í þessu lífí.
A liðnu sumri kom meinið f ljós.
Ekkert gat breytt því sem verða
vildi. Guðlaug barðist ótrauð og vel
studd af manni sínum áfram alla þá
göngu sem farin var til hinsta dags.
Samúðarkveðjur sendi ég syrgjend-
um.
Sorgeturhjarta
efþúsegjanénáir
einhverjum allan hug.
Blessuð sé minning Guðlaugar
Jónsdóttur.
Agla Þórunn Sigurðardóttir.
Er ekki broslegt að bogna
og barnslegt að hræðast,
er ljósmóðurhendur himins og jarðar
hjálpa lífínu að fæðast.
Er ekki gott að eiga þess kost
að orka þar nokkru í haginn,
og mega svo rólega kveðja að kvöldi
með kærri þökk fyrir daginn.
(Sig. Einarsson í Holti.)
Með kærri þökk kveðjum við
Bergmálsfélagar ljúfa vinkonu okk-
ar, Guðlaugu Jónsdóttur. Hún kom
á orlofsviku til okkar sl. sumar,
hæglát í fasi, en þó ákveðin, hrygg í
hjarta en þó reiðubúin að gefa af
sjálfri sér þeim sem þurftu, beygð af
miskunnarlausum sjúkdómi, en þó
langt frá því að brotna.
Við munum seint gleyma þeim
þakkarorðum til okkar er hún flutti
á kveðju- og afmælishófí síðasta
kvöld orlofsvikunnar. Þau orð yljuðu
okkur um hjartað og gerðu þessa
viku enn minnisstæðari en ella. Hún
kvaddi okkur þá full vonar og þrótt-
ar, tilbúin að takast á við lífið og
sjúkdóm sinn og þótt hún hafi nú
beðið lægri hlut í þeirri baráttu og á
þessu tilverustigi, erum við þess
fullviss að hennar bíður nýtt líf, þar
sem vonin og gleðin taka völdin og
allir hennar góðu eðliskostir fá notið
sín. Hún fer héðan með það vega-
nesti sem best nýtist, þá eiginleika
sem eftirsóknarverðastir eru.
„Far heil, kæra vina, og hjartans
þökk fyrir dýrmæta vináttu."
F.h. Bergmáls,
Sveinbjörg Guðmundsdóttir.
Kæra frænka.
Þá er komið að kveðjustund.
Það er undarieg tilfinning að
kveðja einstakling sem hefur verið
hluti af lífi manns frá upphafi. Við
vorum systradætur og samgangur
því mikill innan fjölskyldunnar á
æskuárum okkar, bæði á heimilun-
um og í sumarbústaðnum. Vinskap-
urinn hélst eftir að við giftum okkur
og stofnuðum fjölskyldu og ekki
sakaði að búa í nálægð hver við aðra
undanfarin sextán ár. Okkur grun-
aði ekki að barátta þín við krabba-
meinið yrði svona stutt og ströng.
Við héldum allar í þá von að þú
myndir sigra í þessari orrustu og
ætluðum við okkur að gera svo
margt saman þegar þér yrði batnað.
Undir niðri vissum við líklega hvert
stefndi því stundum ræddum við um
hvað tæki við eftir að þessari jarð-
vist lyki. Við vorum sammála um að
vel yrði tekið á móti okkur hinum
megin og þar yrði pabbi fremstur í
flokki. Elsku Guðlaug. Við vitum að
núna líður þér vel, laus við allar
þjáningar og er það okkur mikil
huggun á þesssari stundu. Við vilj-
um þakka þér fyrir samlylgdina í
gegnum tíðina um leið og við send-
um ástvinum þínum okkar innileg-
ustu kveðjur.
Guð gefi þér góða nótt
og geymi allar stundir,
svo þú getir sofið rótt,
sænginni þinni undir.
Þínar frænkur,
Arndís og Hildur.
Einhverntímann heyrði ég haft
íyrir satt að um fimmtugt hefði fólk
að öllu venjulegu lokið hálfu lífs-
starfi sínu og ætla ég það ekki all-
fjarri sanni. Samkvæmt þessari
kenningu hlaut Guðlaug mágkona
mín og vinkona að sætta sig við að
verða að sleppa síðari helming sinn-
ar ætlunar, en það held ég ekki hafi
hentað vel áhuga hennar og skap-
lyndi.
Um þessar mundir munu liðnir
tveir og hálfur áratugur frá því fyrst
ég kynntist Guðlaugu. Þá bjuggum
við Asgeir bróðir minn í sama hús-
inu, ég fjölskyldumaðurinn en hann
ókvæntur, og þar sem ágætis frænd-
semi ríkti á milli okkar, var Ásgeir
býsna tíður gestur á heimili okkar
Svövu. Þá bar svo við að komur As-
geirs tóku að strjálast og sýndist
sem hann hefði eitthvað þarfara við
tímann að gera en að sitja hjá okkur
yfir kvöldkaffi. Auðvitað skýrðist
þetta fljótlega. Hann hafi fundið þá
útvöldu, og brátt fékk maður að
kynnast Guðlaugu. Þau voru þá
starfsfélagar, kenndu bæði við
Breiðagerðisskólann í Reykjavík.
Áður en hér var komið sögu höfð-
um við Ásgeir ásamt Aðalfríði mág-
konu okkar, sem þá var orðin ekkja
með þrjá unga syni, keypt húshró í
Fossvogi, sem þurfti að víkja fyrir
nýju skipulagi og var flutt að
Hjálmsstöðum í Laugardal og gert
að sumarafdrepi, en þar fengum við
snotran blett fyrir kofann. Höfðum
við þar sameiginlegt eldhús og síðan
sitt herbergið hvert, Ásgeir það
minnsta af því hann var þá einn á
báti. En svo þegar Ásgeir var kom-
inn með konu og tvö börn var orðið
nokkuð þröngt á þingi í gamla hús-
inu, svo þau Geiri og Gulla drógu sig
út úr samflotinu og byggðu sér
glæsilegan sumarbústað á sama
blettinum steinsnar frá gamla hús-
inu. Höfum við þessar fjölskyldur og
reyndar fleiri „nýlendubúar" átt
margar góðar stundir í sveitinni síð-
an.
Þegar bæði börn þeirra hjóna
voru fædd var íbúðin á Laugarnes-
vegi of lítil og festu þau þá kaup á
raðhúsi í Flúðaseli, enda höfðu þau
þá hafið störf við Seljaskóla, hún
sem kennari, hann yfirkennari. Eftir
það urðu gagnkvæmar heimsóknir
hér syðra fátíðari og öllu meiri part-
ur samskipta okkar varð í Laugar-
dalnum.
Ekki gat það lengi farið fram hjá
þeim sem kynntust Guðlaugu, að
hér fór vel greind kona og prýðilega
menntuð og hið ánægjulegasta við
hana að ræða, hvað sem á góma bar.
Hún var auk þess glaðlynd og hafði
ágætan húmor, þó jafnan mætti
greina hjá henni alvarlegan undir-
tón. Eg hef velt því fyrir mér hvort
alvara sú sem maður þóttist skynja
undir glöðu yfirborðinu kynni að
stafa frá nokkurri ávöntun á fulla
heilsu hennar, og frá barnæsku út-
heimti strangari reglu og aga en
ungmenni almennt verða að þola.
Með aldrinum virtist þó þessi veila
láta hægt og hægt undan síga og
virtist framtíðin harla björt henni og
fjölskyldunni. En á síðasta ári
greindist hún með svo illkynjað
mein að læknavísindunum reyndist
ofviða við að fást. Hún barðist af
stakri djörfung og hetjuskap og stóð
á meðan stætt var, og lengur þó.
Meira að segja beitti hún glettni
sinni og gamansemi, er um var rætt,
sagðist ekkert ætla að fara að deyja
á miðjum aldri frá hálfnuðu verld.
Lengst af dvaldist Guðlaug heima
hjá sér í þessu harða stríði og eiga
aðstandendur hennar, eiginmaður,
böm, foreldrar og bræður allan
heiður skilinn íyrir að létta henni líf-
ið eftir fóngum, var slíkt ekki eftir-
talið, verður enda hvort eð er ekki
mælt á tiltæka mælikvarða. Þó ætla
ég að vitundin um að hafa gert sitt
besta verði þeim notadrýgsta hugg-
unin.
Eftir að Guðlaug fór að venja
komur sínar í þá þekkilegu sveit,
Laugardalinn, mun hafa blasað við
henni, borgarbarninu, býsna fram-
andi heimur og mannlíf. En hún átti
bæði greind og félagshyggju sem
dugði henni til að falla inn í um-
hverfið og njóta þess, og fyrr en
varði var hún orðin ein af oss. Hún
unni grænum gróðri og naut hans að
fullu, var natin og smekkvís við
gróðiu'setningu og skógrækt og
hafði ákveðnar meiningar um
hversu með trjágróðri mætti piýða
umhverfið án þess að byrgja fyrir
fallegt útsýni. Hún var skaprík
nokkuð og trúi ég að hún hafi meiru
ráðið en bóndi hennar um tilhögun
skógræktar á svæðinu, en hann
þóttist þó nokkuð kunna fyrir sér á
því sviði, þar sem hann hafði á unga
aldri unnið á sumrum við skógrækt
undir umsjá kunnáttumanna.
Það verður skarð fyrir skildi í
Tjamarhöfðabyggðinni eftir að Guð-
laug hverfur af vettvangi, en bjartar
minningar lætur hún eftir sig þar.
Við kveðjum Guðlaugu Jónsdóttur
með söknuði, virðingu og þökk fyrir
góða viðkynningu og öll samskipti.
Eiginmanni, bömum, bræðrum og
ekki síst öldruðum foreldrum vott-
um við dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Hilmar Pálsson.
KRISTÍN J.
EYJÓLFSDÓTTIR
+ Sæbjörg Kristín
Jóna Eyjólfs-
dóttir, eins og hún
hét fullu nafni, var
fædd í Borgargerði
við Reyðarfjörð 27.
júlí 1904. Hún lést
8. febrúar síðastlið-
inn. Á fyrta ári var
hún tekin í fóstur af
prestslyónunum á
Reynivöllum í Kjós,
þeim séra Halldóri
Jónssyni og frú
Kristínu Hermanns-
dóttur, en þá voru
báðir foreldrar
Kristínar látnir. Þær nöfnur
voru systradætur.
Bjó Kristín á Reyni-
völlum allt þar til
séra Halldór lést af
prestsskap og flutti
til Reykjavíkur árið
1950. Eftir það bjó
hún á Hringbraut
103, eða þar til hún
fluttist á Elli- og
hjúkrunarheimilið
Grund árið 1993.
Kristín var ógift og
barniaus.
títför Kristínar
fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Kristín Eyjólfsdóttir var fóstur-
dóttir prestshjónanna á Reynivöll-
um í Kjós, séra Halldórs Jónssonar
og frú Kristínar Hermannsdóttur.
Prestshjónin á Reynivöllum tóku
Kristínu að sér sem hvítvoðung
vegna þess að hún hafði þá misst
báða foreldra sína.
Séra Halldór og frú Kristín
reyndust Kristínu afar vel og naut
hún sérstakrar umhyggju og ástúð-
ar fósturforeldra sinna. Kristín var
mjög hlédræg og tranaði sér aldrei
fram, var hæg í framkomu og hóg-
værð var henni í blóð borin.
Oft hafði ég gaman að rökræða
við Stínu, eins og við vinir hennar
kölluðum hana. Stína var mjög vel
lesin og fróð. Hún las alls kyns bók-
menntir. Er mér í fersku minni sá
fróðleikur sem hún gaf mér úr bók-
um sem hún hafði lesið og lýsti svo
vel atburðum. Minni Stínu var með
ólíkindum. Vissi hún nöfn og fæð-
ÞORBJÖRN
FINNBOGASON
+ Þorbjörn Finn-
bogason skip-
sljóri fæddist á
Búðum á Snæfells-
nesi hinn 14. janú-
ar 1926. Hann and-
aðist í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 4.
febrúar síðastlið-
inn 73 ára að aldri.
Hann var þriðja
barn af fíimm hjón-
anna Laufeyjar
Einarsdóttur og
Finnboga Lárus-
sonar. Tvö systkina
hans eru látin fyrir
alllöngu, þau Hólmfríður og
Hrafnkell, en eftirlifandi eru
Björg, búsett í Ólafsvík, og
Danival, búsettur í Hafnar-
firði. Af ellefu hálfsystkinum
hans er aðeins Ingólfur eftir-
lifandi.
Þorbjörn lætur
eftir sig eiginkonu,
Þórdísi Karelsdótt-
ur, en þau gengu í
hjónaband 15. febr-
úar árið 1958 og
eiga j)au tvær dæt-
ur, Agústu, f. 4.9.
1958, og Hlédísi, f.
15.2. 1962. í fyrra
hjónabandi átti
hann eina dóttur,
Jónínu, f. 22.8.
1952, með Ingi-
björgu Ársælsdótt-
ur, og Þórdís átti
einn son, Karel, er Þorbjörn
gekk í föður stað. Barnabörnin
og barnabarnabörnin eru orð-
in tíu.
títför Þorbjörns var gerð frá
Langholtskirkju 11. febrúar.

Finnbogi Lárusson, faðir Þor-
björns, var þekktur athafnamaður á
Búðum fyrstu þrjá áratugi aldar-
innar og hafði mikil umsvif í verslun
og útgerð og keypti þar að auki fisk
til verkunar af bátum er reru á vor-
vertíðum frá Búðum. Þegar Þor-
björn var aðeins fárra ára gamall
fluttu foreldrar hans til Ólafsvíkur
þar sem faðir hans hóf verslunar-
rekstur og rak hann verslun sína
um árabil.
Þorbjörn ólst því að verulegu
leyti upp í Ólafsvík þar sem hann
gekk í skóla og var í hópi okkar 12
fermingarsystkina er fermdust frá
Ólafsvíkurkirkju vorið 1940 en
einmitt íyrir rúmum þremur mán-
uðum kvöddum við það fyrsta er féll
frá úr þeim hópi.
Upp úr 1940 voru starfstækifæri
ungs fólks ekki fjölhæf í sjávar-
plássunum sem voru að vakna eftir
kyrrstöðu kreppuáranna. Tækifæri
piltanna voru nær eingöngu út á
sjóinn eða til starfa í fiskvinnslu.
I leikjum okkar jafnaldranna um
fjörumar og bryggjumar varð okkur
fljótlega ljóst að hugur Þorbjöms
stefndi á sjóinn, á því lék enginn vafi.
Fljótlega eftir fermingu við fyrsta
tækifæri réð hann sig á vertíðarbáta
á Suðurlandi. Strax og hann hafði
bolmagn til fór hann í Stýrimanna-
skólann og lauk þaðan námi. Eftir
stýrimannaskólanámið fóm framtíð-
arlínur Þorbjörns að skýrast. Á þeim
tíma gnæfðu hæst í íslenskum sjáv-
arútvegi hinir svokölluðu „nýsköp-
unartogarar“, þ.e. stærri gerð síðu-
togaranna sem gáfu mikla mögu-
ingardaga allra fjölskyldna í Kjós-
arhreppi og langt umfram það. Eins
og foreldra minna, systkina og
bama.
Ekki brást tónskáldinu séra Hall-
dóri að fræða dóttur sína um tón-
listina. Hann kenndi henni að spila
á orgel, píanó og gítar. Ég sem
þetta skrifa var svo heppinn að séra
Halldór réð mig sem snúningastrák
í átta sumur, sem ég hef alla tíð ver-
ið þakklátur prestshjónunum fyrir
og fá að kynnast Kjósverjum og fal-
legu Kjósinni.
Ævi Stínu var löng, sem var
hjartahrein. Aldrei sagði hún ljót
orð eða talaði illa við nokkum
mann, eða hvað þá dæmdi. Þessi orð
mín lýsa góðri konu.
í dag kveðjum við Kristínu Eyj-
ólfsdóttur. Stína naut alla tíð eftir lát
séra Halldórs sérstakrar vináttu,
umhyggju og hjálpsemi fjölskyldu
séra Kristjáns Bjamasonar sem tók
við prestsembættinu á Reynivöllum
er séra Halldór hætti prestsþjónustu
árið 1950, eftir rúmlega 50 ár.
Megum við vera Guði þakklát fyr-
ir að Stína átti slíka vini, sem ávallt
vom til reiðu er á þurfti að halda, og
tóku hana heim til sín á afmælum
fjölskyldunnar og á stórhátíðum.
Kristín talaði oft um hvað hún væri
hamingjusöm og þakklát Guðrúnu
Guðmundsdóttur, ekkju séra Krist-
jáns og börnum þeirra.
Blessuð sé minning hennar.
Matthfas Matthfasson.
leika á hin dýpri og fjarlægari mið,
bæði við Grænland og Nýfundna-
land. í þessa átt horfðu því gjaman
ungir menn með fiskimannapróf upp
á vasann á þessum tímum. Bæjaiút-
gerð Reykjavíkur hafði slíka togara í
rekstri og þar réð Þorbjöm sig til
starfa, fyrst sem stýrimaður og síðar
sem skipstjóri en sem slíkur starfaði
hann hjá Bæjarútgerðinni um árabil,
m.a. sem skipstjóri á togaranum
Þormóði goða.
Eftir að hafa starfað um árabil í
togaraútgerðinni langaði Þorbjörn
að breyta til og fór að prófa bátaút-
gerð frá Eyrarbakka en það gekk
ekki sem skyldi, m.a. vegna ófull-
nægjandi hafnarskilyrða og fleiri
ástæðna. Þegar hér var komið sögu
urðu mikilvæg þáttaskil hjá Þor-
bimi og fjölskyldu hans er hann réð
sig til starfa hjá Sameinuðu þjóðun- ' *
um við kennslu fiskveiða í Áfríku,
Austur-Pakistan og Malasíu. Fjöl-
skyldan tók sig því upp og lagði á
vit ævintýranna en í þessum lönd-
um starfaði Þorbjöm í tíu ár, frá
1968-78 við góðan orðstír. Þetta
mun hafa verið að mörgu leyti góð-
ur tími hjá Þorbirni og hans nán-
ustu þrátt fyrir óþægindi sem oft
urðu vegna óróleika í stjórnmálum
þessara þjóða á þessum tíma.
Eins og áður sagði réð Þorbjörn
sig til starfa hjá Fiskistofu sem
veiðieftirlitsmaður eftir að heim var
komið. Meðan hann starfaði hjá Sa-
meinuðu þjóðunum svo og Bæjarút-
gerðinni rofnaði vemlega samband
hans við frændgarðinn og vinahóp-
inn hér í Ólafsvík. En eftir að hann
hóf störf hjá Fiskistofu lá leið hans
oft um æskuslóðimar hér vestra og
endumýjaði hann þá vináttuna og
frændræknina enda var hann alls
staðar aufúsugestur.
Hjónaband þeirra Þórdísar var
mjög farsælt og traust. Þorbjöm
fór ekki dult með hve fjölskyldumál-
in skiptu hann miklu. Þórdís er frá
Eyrarbakka og þar áttu þau hús er
gaf þeim möguleika til dvalar í frí-
stundum á sumrin þar sem þau
undu sér vel, ekki síst Þorbjörn sem
naut útiverunnar sérstaklega við
veiðar og annað útivistardútl.
Við leiðarlok er okkur ljóst að
ævistarf Þorbjöms Finnbogasonar
spannar yfír vítt svið, allt frá fjar-
lægum fiskimiðum togaraflotans til
hinna fjarlægustu landa á vegum
fiskveiðiflota SÞ. Alls staðar mun
hann hafa skilað viðfangsefni sínu
heilu til hafnar við almennt traust
þeiira er hann vann fyrir.
Þannig kveðjum við þennan
trausta og góða dreng. Við munum
lengi muna hinn glaðbeitta hressi-
leika hans í samskiptum við vini og
kunningja. Einnig munum við lengi
minnast þeirra sérkenna í daglegu
fasi hans að bera ávallt með sér ✓ _
ákafa dugnaðarmannsins.
Við skyldmenni hans og vinir
fæmm Þórdísi og fjölskyldunni
innilegustu samúð okkar og óskum
þeim öllum farsældar og gæfu á
ókomnum árum.
Blessuð sé minning Þorbjörns
Finnbogasonar.
Elinbergur Sveinsson. Jf