Morgunblaðið - 08.04.1999, Síða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 8. APRÍL 1999 55
hjá Guði sem mun passa þig og
varðveita. Ég mun aldrei gleyma
þér. Mig langar til þess að kveðja
þig með vísu sem ég var að læra:
Ó, Jesú bróðir besti,
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína,
á bamæskuna mína.
Bless, elsku afi minn, ég skal
passa ömmu.
Þinn
Ragnar Már Garðarsson.
Góður vinur er genginn. Olafur,
mágur minn, Sigurjónsson er látinn.
Alltaf kemur kallið jafn óvænt,
skilnaðarstundin svo fjarri og
ótímabær. Nú að leiðarlokum er
margs að minnast og í huga okkar
vakna minningar sem eiga eftir að
ylja okkur um ókomin ár. Fyrst og
fremst minningar um góðan og heil-
stejrptan mann og mikinn fjöl-
skylduföður.
Ofarlega í minningunni er þegar
ég sem unglingsstelpa fékk að fara
með Stínu systur minni austur und-
ir Eyjafjöll á dansleik í Skarðshlíð.
Það var mikil eftirvænting í loftinu
á leiðinni á ballið. Þegar á áfanga-
stað var komið vissi ég hvers vegna,
þvi það leið ekki á löngu þar til syst-
ir mín sveif út á dansgólfið með afar
glæsilegum pilti og þar sem ég sat
úti í horni svo einmana og umkomu-
laus rann upp fyrir mér að þarna
væri kominn Óli draumaprinsinn
hennar og fullviss var ég þegar ég
sá þau leiðast út í hausthúmið svo
ung og ástfangin.
Það er bjart yfir minningunum.
Stína og Óli fóru að búa í Ormskoti
undir Eyjafjöllum og þar fæddust
börnin hvert af öðru. Mikill mynd-
arbragur var þar á öllu, bæði utan
húss og innan og búnaðist þeim vel.
Sérstaklega er skemmtilegt að
minnast þess þegar þau komu í
heimsókn að Núpi til mömmu og
pabba á bláa Willysjeppanum með
börnin öll, það var ótrúlegt hvað
jeppinn rúmaði. Mikið var þá oft
glatt á hjalla.
Arin liðu og þau fluttust á Hvols-
völl, að Stórólfshvoli. Það var mikil
gleði fyrir okkur í fjölskyldu Stínu
að fá þau í nágrennið, enda var oft
komið við á Hvoli á ýmsum tyllidög-
um í fjölskyldunni eða við önnur
tækifæri og alltaf fann maður þetta
hlýja og notalega viðmót sem ein-
kenndi Óla og fjölskylduna alla.
Á Stórólfshvoli leið þeim vel og
var það góður tími í lífi þeirra. En
börnin uxu úr grasi og lá leið þeirra
hvers á eftir öðru til Reykjavíkur.
Þegar Stína og Óli brugðu búi fyrir
tveimur árum lá leið þeirra einnig
til Reykjavíkur. Settust þau að í
Gljúfraseli 11 og reistu þau sér þar
fagurt heimili og undu hag sínum
sérlega vel og kannski ekki síst fyr-
ir það að vera komin í nábýh við
börnin sín. Rómuð er samheldnin
og kærleikurinn innan fjölskyldunn-
ar svo leitun er að öðru eins og
munu þau nú styðja hvert annað og
styrkja á þessum erfiðu tímum.
Sárt er að tíminn skyldi ekki vera
lengri hjá þeim hjónum saman í
Gljúfraselinu.
Við erum þakklát fyiár það sem
liðið er og huggum okkur við ljúfar
og góðar minningar. Næst þegar
stórfjölskyldan frá Núpi kemur sam-
an munum við sakna vinar í stað en
minningin lifir um góðan mann. Við
þökkum þér, Óli, fyrir allai- þær
góðu og glöðu stundir sem við höfum
átt með þér í gegnum árin. Elsku
Stína mín og fjölskylda, við í Laxár-
hlíð sendum ykkur öllum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Megi góður
guð styðja ykkur og styrkja.
Flýt þér, vinur, í fegra heim,
krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(J.H.)
Sigríður Guðmundsdóttir.
Veturinn í ár hefur verið mildur
Sunnlendingum og ekki síst okkur
Hvolhreppingum. I þann mund sem
vetur konungur kveður, kvaddi
þennan heim Ólafur Sigurjónsson,
fyrrum bóndi á Stórólfshvoli og síð-
ar stöðvarstjóri Sláturfélags Suður-
lands á Hvolsvelli. Því starfi gegndi
hann þar til hann lét af störfum
vegna aldurs og fluttist til Reykja-
víkur, þar sem hann andaðist.
Kynni mín af Ólafi urðu nánari
þegar hann var stöðvarstjóri SS og
ég vann undir hans stjórn. Líkt og
vetur konungur, sem senn kveður,
var hann mildur og góðlyndur og
hafði jákvætt hugarfar til starfs-
fólks síns og vinnunnar en þó
ákveðinn þegar það átti við. Ólafur
var mjög vinnusamur og vel verki
farinn og vildi helst alltaf hafa eitt-
hvað fyrir stafni. Heima fyrir var
hann því sífellt að laga, bæta eða
mála það sem þau hjón töldu að
betur mætti fara enda áttu þau
glæsilegt heimili. Það má segja að
snyrtimennska og reglusemi í um-
gengni einkenndu öll hans störf
hvort sem var úti eða inni, í vinn-
unni eða heima. Trúmennska og
virðing fyrir því sem honum var
trúað fyrir rækti hann af sam-
viskusemi og nákvæmni og vildi að
starfsfólkið gerði slíkt hið sama.
Ekki er hægt að minnast Ólafs án
þess að geta hans góðu konu, Krist-
ínar Guðmundsdóttur, frá Núpi í
Fljótshlíð, sem lifir mann sinn. Þau
eignuðust sjö börn, sem öll eru á lífi
og bera foreldrum sínum gott vitni
og eru góðir og nýtir þjóðfélags-
þegnar. Ólafur fylgdist vel með
barnabörnum sínum og sagði stolt-
ur frá þroska þeirra og framförum.
Þegar um fór að hægjast hjá þeim
hjónum í barnauppeldinu gáfu þau
sér tíma til að ferðast utanlands.
Hann hafði mjög gaman af sh'kum
ferðum og segja frá þeim þegar
heim kom.
Ólafur var góður húsbóndi og við
áttum gott samstarf. Fyrir það vil
ég þakka og mér finnst ég ríkari
eftir hin góðu kynni af Ólafi Sigur-
jónssyni. Eiginkonu, bömum,
tengdabörnum og barnabörnum
votta éjg innilega samúð okkar
hjóna. Eg bið Guð að styrkja þau
um ókomna tíð.
Ingibjörg Þorgilsdóttir.
Upphaf kynna okkar Óla var síð-
sumars fyrir fimmtíu og fimm ár-
um, þegar við nálega þrjátíu nem-
endur hófum nám við Bændaskól-
ann á Hvanneyri. Þar var valinn
maður í hverju rúmi og þar mynd-
aðist samfélag sem var svo sterkt
að það lifir góðu lífi enn í dag. Þó
hafa margir sterkir hlekkir brostið.
Við komum alls staðar að og áttum
margt sameiginlegt, vorum næstum
allir um tvítugt, höfðum ekkert lært
nema í bamaskóla, aldir upp í litlum
einangruðum heimi og höfðum flest-
ir ekki farið nema rétt til næsta
bæjar. Næstum allir blankir. Við
vorum af öllum stærðum og gerð-
um. Óli var af stóru og myndarlegu
gerðinni. Hann var svo sterkur að
hann gat hlaupið með okkur skóla-
bræður sína sinn undir hvom
hendi, án þess að blása úr nös.
Hann hafði mikinn og góðan skrokk
og ofan á honum vel skapaðan haus
með miklu eldrauðu og liðuðu hári
sem alltaf var eins. Ekki veit ég
hvort hann greiddi það hundrað
sinnum á dag, - eða aldrei. Hann
var mikið snyrtimenni. Af þessu má
sjá að ekki vorum við nú líkir. Ekki
heldur í okkur. Hann með enda-
lausa prúðmennsku og samvisku-
semi á meðan ég og sumir aðrir fé-
lagar okkar lékum okkur og frömd-
um strákapör. Ekki tók hann Óli
þátt í þeim, í mesta lagi að hann
brosti og í brosinu mátti einstaka
sinnum sjá ofurlítið glott.
Hann var góður námsmaður.
Hluti af námi okkar var verknám.
Þar áttum við að læra til verka.
Fyrir það voru gefnar einkunnir,
m.a. fyrir dugnað. Hann gat allt og
var svo mikill og góður verkmaður
að hann hlaut að launum stærstu
gerð af ágætiseinkunn. Hann átti
það skilið. Ég get um þetta vegna
þess að þessari einkunn hélt hann
allt sitt líf. Hvar sem hann kom og
hvert sem hann fór, þá fékk hann
sama vitnisburðinn. Samhugur og
samvinna okkar „bræðra" var og er
svo mikil, að ætla mætti að við hefð-
um allir verið framsóknarmenn af
„gömlu gerðinni". - Það var Óli.
Við hittumst þrjátíu ára búfræð-
ingar, fjörutíu ára og fimmtíu ára
og á hverju ári eftir það. Fórum í
löng ferðalög, m.a. til Færeyja. Þá
kynntist ég að sumu leyti allt öðrum
Óla og hann allt öðrum Jóni. Alvöru
lífshlaupi okkar var nærri lokið. Við
höfðum báðir unnið eins og vitleys-
ingjar, hlaðið niður bömum (auðvit-
að hafði Óli vinninginn) og róið líf-
róður íyrir heimilum okkar. Nú var
kominn tími til þess að fara í ferða-
lög, setjast niður og ræða málin.
Það gerðum við líka. Gott var að
koma í Gljúfrasel. Hann Óli var nú
aldeilis ekki einn. Það lék við hann
lánið. Hann giftist henni Kristínu og
lengi mátti leita til þess að finna
glæsilegri hjón. Á því leikur enginn
vafi að fyrh’ hennar ævistarf, dugn-
að, hagsýni og skörungsskap mun
hún hljóta sömu einkunn og bóndi
hennar, a.m.k. ef ég væri prófdóm-
ari. Þau hjón söfnuðu miklum auði,
þá á ég ekki við þeirra afburða fal-
lega heimili, heldur þeirra stóra
bai-nahóp, maka þeirra og barna-
börn. Þau þekki ég h'tið, en finnst
ákaflega ósennilegt annað en að þar
fari fríður og myndarlegur flokkur,
eins og hann á kyn til.
Nú hefur Óli gengið sín síðustu
spor. Við hinir röltum á eftir, mis-
hratt en allir í eina átt. Allh’ að
sama markinu. Allir munu að end-
ingu skora. Svo, þegar við ferðafé-
lagar hittumst á Öngulstöðum í vor,
þá mun standa þar auður stóll. Við
munum hugsa með hlýhug, virðingu
og þökk til þess manns sem þar átti
að sitja.
Kristín mín góð. Þú manst þegar
við hjónakornin fórum síðasta bíl-
túrinn okkar sl. sumar. Þá voru fjöll
og dalir fegurri en nokkru sinni
fyiT. Stórkostlegast af öllu var þó
sólarlagið. Fegurð þess og friður
var ofar öllu. Vona að þú eigir svo-
leiðis elli. Með allra, allra bestu
kveðju frá mér og nöfnu þinni til þín
og þinnar stóru fjölskyldu.
Jón Bergþórsson.
Á vordögum árið 1960 urðu ábú-
endaskipti á hinu forna höfuðbóli,
Stórólfshvoli í Hvolhreppi. Við
ábúðinni tóku ung, fríð og gjörvu-
leg hjón, Kristín Guðmundsdóttir,
ættuð frá Núpi í Fljótshlíð, og Ólaf-
ur Sigurjónsson, búfræðingur frá
Mið-Skál í Vestur-Eyjafjallahreppi.
Áður höfðu þau búið í rúman ára-
tug á kirkjujörðinni Ormskoti undir
Eyjafjöllum og sýnt þar og sannað
dugnað sinn og búvit. Ormskot er
fremur landlítil jörð en góðar engj-
ar í Holtsmýrinni. í Ormskoti end-
urbyggðu þau gamalt íbúðarhús og
settu á það myndarlegt ris. Bæði
hjónin ólust upp í stórum systkina-
hópi þar sem heimilisbragur var
hlýi’, aldrei kallað á samfélagshjálp
í erfiðleikum kreppuáranna, en
mikið unnið og hvers manns bón
leyst með sannri gleði.
f sláttubyrjun árið eftir að Ólafur
og Kristín tóku Stórólfshvol á leigu
kom nýi bóndinn á fund byggingar-
nefndar Rangárvallasýslu með
teikningu að stóru og myndarlegu
íbúðarhúsi, sem hann óskaði eftir
að fá að byggja á eigin kostnað á
neðanverðu Stórólfshvolstúni við
Fljótshlíðarveg og vasklega var svo
unnið að byggingunni. Sýslan átti
þá höfuðbólið, sem er víðlent og
nær að Eystri-Rangá til vesturs.
Ungi bóndinn hófst þegar handa
við að stækka töðuvöllinn og tók
stóra spildu til ræktunar vestan við
gamla túnið á Stórólfshvoli og lyng-
móinn reyndist góður til ræktunar.
Á þessu nýja túni reis fljótlega hin
yngri byggð Hvolsvallarkauptúns.
Það var blessun í búi á Stórólfs-
hvoli. Stór hópur efnilegra barna óx
úr grasi, og vitnaði um gott heimili.
Vinnusamt fólk eins og foreldarnir,
og stendur sig nú alls staðar vel í
störfum sínum.
Nokkrum mánuðum eftir að
Ólafur og Kristín gerðust ábúendur
á Stórólfshvoli kom til tals að Sam-
band ísl. samvinnufélaga kæmi á
fót heymjölsverksmiðju á Hvols-
velli og falaðist í fyrstu lotu eftir
300 hekturum af landi Stórólfs-
hvols. Nýi bóndinn var enn boðaður
á fund í byggingarnefnd sýslunnar
og vildi fúslega láta af hendi nefnt
land og þannig greiða fyrir fram-
gangi málsins, þótt það þá og síðan
þrengdi kost hans sem ábúanda
Stórólfshvols, en Ólafur hafði bygg-
ingarbréf fyrir allri jörðinni.
Þannig var Ólafur Sigurjónsson og
þannig var hann þegar byggð lagði
nýju túnin hans undir sig og fór síð-
an að teygja sig upp í gamla túnið á
Stórólfshvoli, þar sem nú stendur
Dvalarheimilið Kirkjuhvoll, Heilsu-
gæslustöð og dýra- og læknisbú-
staðir.
Eftir margra ára farsælan
sveitabúskap fór Ólafur að starfa í
Kaupfélagi Rangæinga í pantana-
deild. Þetta var áður en bílaeign
varð almenn. Bændafólk hringdi þá
enn og skrifaði í kaupfélagið eftir
því sem það vantaði. Ólafur var
strax vinsæll í þessu starfi, glaður,
hressandi og ábyggilegur. Hann
hafði lag á að að láta samstarfsfólk-
inu líða vel, unglingar dáðu hann.
Síðar var hann stöðvarstjóri hjá
hinu stóra og myndarlega fyrirtæki
Sláturfélagi Suðurlands á Hvols-
velli. Það verkefni fórst honum og
vel úr hendi. Mannkostir og hlýja
einkenndu hann í því starfi, sem
öðrum. Hann ýtti sér ekki fram til
mannvirðinga.
Það er aldrei hávaði í heima-
byggðum um það fólk sem hugsar
vel um og hlynnir að kirkjunum sín-
um. Ólafur var lengi formaður
sóknarnefndar og kirkjukórsins á
Stórólfshvoli og Kristín kona hans
lagði alúð við að notalega kirkjan
okkar væri hlý og hrein. í þessum
hljóðlátu störfum voru hjónin sam-
hent og einhuga. Alls staðar jákvæð
og vel séð í félagslífi Hvolhrepps.
Kristín húsfreyja á Stórólfshvoli
var lengi formaður Kvenfélagsins
Einingar. Stjórnarstörfum hennar
fylgdu góður andi, gleði og myndar-
skajiur.
Olafur bóndi, eins og við
Hvolsvallarbúar nefndum hann
jafnan, gekk undir miklar læknis-
aðgerðir hin síðari ár. Aldrei heyrð-
ist hann kvarta. Alltaf átti hann
brosið, sem einkennir þá, sem
hugsa fallega. Það er ein af góðum
gjöfum lífsins, að hafa átt langa /
samleið með slíkum manni. Fyrir
það þakka ég og mitt fólk.
I helgri bók má lesa: Gott mann-
orð er dýrmætara en mikill auður,
vinsæld er betri en silfur og gull.
Pálmi Eyjólfsson.
I dag kveðjum við ti’yggan vin,
Ólaf Sigurjónsson frá Stórólfshvoli,
hinstu kveðju. Það var harmafregn,
sem okkur barst, að þú værir farinn
svo snögglega.
Þú hafðir marga hildi háð við
langvarandi sjúkdóm, en í þetta
sinn beiðstu lægri hlut í erfiðri
glímu.
Við hjónin og börn okkar minn-
umst með djúpu þakklæti vináttu og
tryggðar ykkar Ki’istínar í áratugi í
okkar garð.
Við komum ung með fimm börn
að Stórólfshvoli og var strax tekið
opnum örmum af ykkur hjónum og
börnum ykkar sjö, og betri ná-
granna var ekki hægt að óska sér.
Kynni okkar af þér og þínu fólki
hafa reynst okkur ómetanleg í gleði
og sorg í gegnum árin, og hefur þar
aldrei skugga borið á.
Að leiðarlokum færum við Krist-
ínu og fjölskyldu innilegustu samúð-
arkveðjur og biðjum guð að styrkja r
þau í sorg þeirra.
Þar sem góðir menn ganga eru
guðsvegir.
Þótt líkami falli að foldu
og felist sem stráið í moldu
þá megnar guðs miskunnarkraftur
af moldu að velqa hann aftur.
(Stef. Thor.)
Kolbrún og Isleifur.
t
Faðir okkar,
GÍSLI EIRlKSSON,
Eyrarvík, Giæsibæjarhreppi,
lést þriðjudaginn 6. apríl.
Jarðarförin verður ákveðin síðar.
Börn hins látna,
Anna, Ólafur, Nils, Jóna, Jóhann, Helga, Sigurður og Davíð.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KJARTAN GUNNAR HELGASON
fyrrverandi bóndi,
Unaðsdal,
til heimilis á Skeljatanga 21,
Mosfellsbæ,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju í dag,
fimmtudaginn 8. apríl kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er vinsamlegast bent á hjúkrunarþjónustuna
Karitas, Krabbameinsfélag íslands eða Unaðsdalskirkju, reikningsnr.
61327, Landsbankanum ísafirði.
Salvör Stefanía Ingólfsdóttir,
Elín Anna Kjartansdóttir, Hrafnkell B. Þórðarson,
Helgi Kjartansson,
Ingibjörg Kjartansdóttir, Einar Magnússon,
Ingólfur Kjartansson, Jörgína Elínbjörg Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Kæri bróðir og frændi,
EINAR J.B. JÓNASSON,
lést á elliheimilinu Grund miðvikudaginn 24. mars 1999.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Bestu þakkir til stjórnar og starfsfólks á elliheimilinu Grund fyrir frábæra
aðhlynningu.
Systkini hins látna og fjölskyldur þeirra.