Morgunblaðið - 23.06.1999, Page 42

42 MIÐVIKUDAGUR 23. JÚNÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Bergljót Guð-
jónsdóttir
fæddist á Akureyri
22. nóvember 1953.
Hún ólst upp í
Keflavík og síðar
Reykjavík. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 11.
júní siðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Guðjón K. Ey-
mundsson raf-
~r virkjameistari, f.
12.2. 1924 í Reylqa-
vík, og Ragna As-
dís Ingólfsdóttir húsmóðir, f.
23.6. 1922 á Grímsstöðum á
Hólsfjöllum, d. 16.1. 1983.
Seinni kona Guðjóns er Hrafn-
hildur Ó. Bjarnadóttir, f. 17.9.
1930. Guðjón og Ásdís eignuð-
ust fimm börn og var Bergljót
fjórða í aldursröðinni af
systkinunum, sem eru: Ingólf-
ur Arnar, f. 23.2. 1946, kvænt-
ur Susan Guðjónsson, þeirra
börn eru Stefán John og Sara
Ásdís, fyrir átti Ingólfur Krist-
in Kolbein sem er látinn. Ás-
^laug Sif, f. 1.10. 1947, gift
Karli F. Garðarssyni, þeirra
börn eru Guðjón, Sigríður og
Kristján Egill. Kolbrún, f. 6.6.
1952, gift Jóni Sævari Jóns-
syni, þeirra dætur eru Lovísa,
Katrín, Ásdís og Valgerður
Lilja. Hörður, f. 11.7. 1963, í
sambúð með Maríu B. Johnson,
Gæt, mildingur, mín,
mest þurfum þín
helsthverjastund
á hölda grund.
Set, meyjar mögur,
máls efni fógur,
öllerhjálpafþér,
í hjarta mér.
(Kolbeinn Turaason)
Einlægni og trúarstyrkur þessa
Ijóðs kom í hugann þegar ég rifja
upp síðustu dagana sem Didda
mágkona mín lifði. Slíkt var æðru-
leysi og andlegur styrkm- hennar
þó að ljóst væri að nú drægi að
endalokum. Hún ræddi við okkur
um hvað gera þyrfti og hvemig hún
vildi ganga frá ákveðnum atriðum
við fráfall sitt. Það er erfítt að skilja
Jjvaðan henni kom sá mikli andlegi
styrkur og baráttuþrek, sem við
dáðumst alltaf að, því það var frek-
ar hún sem var veitandi en þiggj-
andi í þeim efnum.
Ég kynntist henni Diddu minni
fyrst fyrir 33 árum þegar ég kom
að heimsækja systur hennar. Mig
grunaði að hún hefði ætlað sér að
verða á vegi mínum þegar ég kæmi
og kanna hver þessi maður væri.
Eg man enn glettnislega brosið og
spuminguna sem skein úr augun-
um um leið og hún hallaði aðeins
undir flatt eins margir gera í fjöl-
skyldunni. Petta bros er óijúfan-
legur hluti af minningunni um hana
því það fylgdi henni alltaf hvemig
%em henni leið. Seinna sagði hún að
ég hefði giskað rétt á og ekki fengið
falleinkunn. Þetta var á unglingsár-
um Diddu, sem var tápmikil, falleg
og glaðlynd stúlka. Eftir gagn-
fí-æðapróf fór hún til Bandaríkj-
anna sem skiptinemi og hóf svo
fljótlega störf hjá Landsbanka ís-
lands þar sem hún vann síðan alla
tíð, mestallan tímann í skipulags-
deild. Ég veit að hún var vel metinn
starfsmaður, enda varð ég var við
það í samtölum við samstarfsmenn
hennar og yfírmenn. Samviskusemi
#£!nnar var við brugðið og hún lagði
ríka áherslu á að hafa allt sitt á
hreinu. Kom það glöggt í ljós vegna
mála sem hún leitaði til mín með og
þurfti að afgreiða hversu ríka
áherslu hún lagði á að ljúka öllum
málum eins rétt og kostur var.
22 ára gömul veikist Didda
í^ögglega og kom í ljós að orsökin
var krabbamein og gekkst hún
þeirra synir eru
Jökull Freyr og
Birkir Fannar.
Hinn 8. maí 1976
giftist Bergljót
Helga Bergmann
Ingólfssyni vél-
fræðingi, f. 26.7.
1951, og eignuðust
þau einn son, Ólaf
Ragnar jarðeðlis-
fræðing, f. 18.11.
1976. Foreldrar
Helga voru Ingólf-
ur Árnason mál-
arameistari, f. 4.12.
1921, d. 7.8. 1993, og Guðrún
Helga Sigurðsson hjúkrunar-
kona, f. 24.6. 1925, d. 26.6.
1952. Seinni kona Ingólfs er
Þóranna Þórarinsdóttir, f.
3.10. 1930. Helgi er alinn upp
Má föðursystur sinni, Guðrúnu
Arnadóttur húsmóður, sem
gekk honum í móðurstað, f.
23.9. 1915, d. 3.6. 1993, og
manni hennar Ólafi Magnús-
syni, kgl. hirðljósmyndara, f.
15.6. 1989, d. 26.11. 1954.
Helgi á einn albróður, Ólaf, og
þrjú hálfsystkini samfeðra,
þau eru Anna Margrét, Sigríð-
ur og Árni.
Bergljót starfaði allan sinn
starfsaldur hjá Landsbanka fs-
lands.
Utför Bergljótar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
undir skurðaðgerð. Var það erfíð
raun fyrir svo unga stúlku að
standa frammi fyrir því að brugðið
gæti til beggja vona með bata. Hér
hófst sú vegferð sem stóð í tæp 24
ár með hléum þar sem skiptust á
aðgerðir, lyfjameðferð og blessun-
arleg hlé á milli, en staðan þyngd-
ist eftir því sem á leið. Læknum og
hjúkrunarliði sem hafa annast
hana í gegnum tíðina eru færðar
þakkir fyrir allt sem þau gerðu fyr-
ir hana og við vitum að allar færar
leiðir voru kannaðar og reyndar og
að ef þeirra hefði ekki notið við
hefði ævi hennar verið verulega
skemmri.
Að sjálfsögðu hafði þetta áhrif á
Diddu okkar og daglegt líf hennar.
Það merkilega var samt að hún bar
raunir sínar með reisn, kvartaði
aldrei, vildi allra síst láta vorkenna
sér og lét þetta ekki aftra sér við að
takast á við það sem hún vildi gera
ef hún mögulega gat. Hún átti
óbilandi baráttuþrek sem ekki var
hægt annað en dást að. Ég er ekki
frá því að persónuleiki hennar hafi
skerpst við þessi veikindi. Hún varð
ákveðnari ef eitthvað var, viss með
hvað henni líkaði og líkaði ekki,
vildi helst njóta daganna með þeim
sem henni voru kærastir, hlusta á
góða tónlist, elda góðan mat, fara í
ferðalög, hlúa að og skipuleggja sitt
fallega heimili og garð og hafði gott
skipulag á öllum sínum hlutum.
Henni var illa við að láta tímann
fara til spillis og hafði ekki nennu
til að hlusta á eitthvert þvaður og
lét vita af þvi ef henni mislíkaði það
sem sagt var eða gert. Átti það
einnig við um menn og málefni,
ekki síst um þjóðmál, sem hún var
áhugasöm um. Allir sem kynntust
henni mátu hana að meiru fyrir
hreinskiptnina sem var folskvalaus.
Mesta gæfa Diddu var að hitta
hann Helga sinn. Hjónaband þeirra
hefur alltaf verið mjög farsælt, þau
verið samhent, samrýnd og búnast
vel, vinföst og vinmörg. Þau hafa
einnig átt sameiginleg áhugamál
eins og útivist og fjallaferðir. Bæði
haft yndi af því að njóta íslenskrar
náttúru, enda eru fáir staðir á land-
inu sem þau hafa ekki skoðað sam-
an.
Önnur stóra gæfan þeirra í lífínu
er einkasonurinn Ólafur Ragnar,
augasteinninn þeirra, sem alla tíð
hefur verið þeim gleðigjafí, mesti
efnisdrengur og góður námsmaður.
Diddu langaði að vera viðstödd út-
skrift Óla úr jarðeðlisfræði frá Há-
skóla Islands sl. laugardag en því
miður tókst það ekki. Hún gladdist
í staðinn með honum yfír góðum
námsárangri, sagði að það væri
heila málið að vita að honum hefði
gengið vel, að þessum áfanga væri
lokið með miklum sóma, enda stolt
af syni sínum.
Við í fjölskyldunni höfum alltaf
dáðst að því hve Helgi hefur staðið
sem klettur við hlið Diddu í veik-
indum hennar og liðsinnt henni sem
hann mátti og þeir feðgar báðir.
Á tímum sem þessum þegar á
reynir styrkjast fjölskylduböndin
og hún þjappar sér saman um þá
feðga til að veita þeim styrk.
Gott og sterkt samband hefur
alltaf verið á milli systranna, enda
leið ekki dagur án þess að þær
hefðu samband hvor við aðra og
hittust þess utan. Við Helgi höfum
líka alltaf náð vel saman og átt
sameiginleg áhugamál. Börnin
okkar líta hvert á annað sem nán-
ast systkini og kynna hvert annað
oftar en ekki sem frændbróður eða
-systur. Samgangurinn á milli fjöl-
skyldnanna hefur því alltaf verið
mikill, dagsdaglega, á tyllidögum, í
ferðum innanlands og erlendis,
heima og heiman og svo mun
áfram verða.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúíylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briera)
Margt virðist háð tilviljunum í
þessu lífi en merkilegt er að þú
kvaddir þennan heim á útfarardegi
tengdamóður þinnar, sem þú hugs-
aðir svo vel um hennar síðustu ár,
og ert jarðsett á afmælisdegi móð-
ur þinnar sem lést fyrir aldur fram.
Ég veit að þú ert komin í faðm
þeirra beggja. Didda mín, í hugan-
um munum við halda áfram að
faðma þig að okkur, biðja þér Guðs
blessunar og þakka allt og allt.
Minning þín mun lifa með okkur
um ókomna framtíð. Megi algóður
Guð styrkja Óla, Helga og aðra ást-
vini í sorg þeirra.
Karl F. Garðarsson.
Lokið er langri baráttu við sjúk-
dóminn illvíga, krabbameinið.
Elskuleg systurdóttir mín,
Bergljót, var aðeins rúmlega tvítug
er hún fór í fyrstu krabbameinsað-
gerðina. Horfurnar voru góðar, en
síðar dró aftur ský fyrir sólu. Sjúk-
dómurinn tók sig upp á ný. Þá hafði
hún kynnst sínum einstaka pilti,
Helga Bergmann Ingólfssyni, og
giftust þau nokkru síðar. Einka-
bam þeirra, augasteinninn Ólafur
Ragnar, er mikill efnismaður. Hann
brautskráðist jarðeðlisfræðingur
frá Háskóla Islands sl. laugardag.
Bergljót var um margt óvenjuleg
stúlka, fríð sýnum, með falleg dökk
augu. Hún var skarpgreind, hafði
mjög ákveðnar skoðanir, var með
létta lund og óvenjulegt sálarþrek
og viljastyrk. Kom það ekki síst
fram í erfiðum veikindum hennar.
Feðgamir, Helgi og Óli Raggi, og
fjölskylda hennar studdu hana alla
tíð og á engan er hallað þótt sérstak-
lega sé minnst á Áslaugu Sif, systur
hennar, sem bar með henni sjúk-
dómsbyrðina þungu uns yfir lauk.
Elskuleg Didda okkar er leyst
frá þrautum. Hún sofnaði inn í
sumarsöng fuglanna sem hún
hændi að garðinum sínum í
Vesturási. Megi góður guð styrkja
feðgana og aðra ástvini. Minningin
fagra mun ætíð geymast.
Hanna Johannessen.
Á JÓNSMESSU
Jónsmessubjört
og blik af sigðgulum
degi
nóttin
ogvexaðþögnum
við þreytta
brá
kliðandi vængir
ogkyrrð
við nýhertan ljá
samt kallar hafið
sól eins og
dragi til sín
þröstur
viðjónsmessuþögn
sinn kliðandi
skóg
sína ókomnu daga
ánþín. •
Matthías Johannessen.
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa minningargrein um hana
Diddu frænku mína. Mér finnst hún
vera enn til staðar, og erfitt er að
sætta sig við að hún sé farin, en við
huggum okkur við að hún er og
verður alitaf hjá okkur og vakir yfir
okkur, það eitt veit ég fyrir víst. Það
er einnig gott að vita það að hún
þarf ekki að þjást lengur, hennar
stríði er lokið, baráttu við krabba-
mein sem stóð í næstum 24 ár. Ég
vildi minnast hennar með örfáum
orðum.
Didda var einstök kona. Með ein-
stakan baráttuanda, það hefðu
margir bugast yfir því að greinast
með krabbamein svona ungir og í
raun aldrei losnað við það þótt góð
tímabil hafi komið á milli. En Didda
lét ekki bugast, hún hélt sínum bar-
áttuanda fram til hins síðasta, þó að
hún og allir aðrir hafi vitað hvert
stefndi. Didda hafði áhrif á alla sem
hún kynntist og flestir minnast
hennar sem baráttukonu, ákveðinn-
ar, einstaklega góðrai’ og um-
hyggjusamrar, nákvæmrar og hæfi-
lega stjómsamrar.
Hún Didda hefur alltaf verið
meira en bara frænka okkar systk-
inanna í Safamýri, hún hefur verið
okkur nokkm’s konar „mömmu-
frænka“. Hún hefur alltaf verið stór
þáttur í lífi okkar, verið fastur
punktur í tilverunni. Hún hefur alla
sína tíð tekið virkan þátt í okkar lífi.
Það eru ófáar sumarbústaðaferðirn-
ar í Munaðames, Brekkuskóg og
Selvík sem hægt væri að tala um.
Einnig utanlandsferðir sem við höf-
um farið saman og svo jólin og ára-
mótin sem við héldum saman þessi
síðustu ár. Hún fylgdist alltaf
grannt með námi og öðmm atburð-
um í lífi okkar. Hringdi alltaf fyrir
próf til að óska okkur góðs gengis
og svo eftir próf tO að vita hvemig
gekk. Meira að segja núna síðustu
vikumar þegar hún hefur verið sem
mest veik brást þetta ekki. Hún
lagði mikla áherslu á að við sinntum
náminu. Hún leyfði mér meira að
segja að æfa mig að sprauta sig og
þó að það hafi stundum gengið
brösótt þá hafði hún bara gaman af
og sagði að það gengi betur næst.
Hún og Helgi kölluðu sig trúlofun-
areftírlitíð og komu reglulega í
heimsókn tíl að athuga með okkur
systkini í okkar sambúðum. Ósjald-
an lagði hún línumar um hvemig
maður ættí að haga sér, eins og að
fara aldrei að sofa ósátt, virkja
hvort annað og vera góð hvort við
annað. Þegar ég eyddi einu ári í
París þá gerðum við með okkur
samning að skrifa hvor annarri eitt
bréf í mánuði, það stóð og mun bet-
ur því ekki gat ég hugsað mér að
heyra í fólkinu í Vesturási bara einu
sinni í mánuði.
Það sem ég minnist Bergljótar
helst fyrir er hve góð hún var, hún
sagði iðulega hvað hún væri rík að
eiga okkur, hvað við væram yndis-
BERGLJOT
f GUÐJÓNSDÓTTIR
leg, hélt í höndina á manni, strauk
manni og kvaddi ávallt með kossi og
faðmlagi. Hún kallaði mig Síu sína
og Kristján EgO bróður Aglur. Ég
mun sakna þess að fá ekki að heyra
sagt Sía mín. Við eram rík að hafa
átt hana Diddu.
Didda lagði alltaf mikla natni í
aOt umhverfi sitt. Á heimili hennar
var úthugsað hvar hver hlutur átti
að vera og aOtaf svo hreint og fínt.
Hún var Ustakokkur og aldrei af-
þakkaði maður matarboðin hennar,
það var aUtaf öraggt að maður fengi
góðan mat. Garðurinn hennar er
einnig lýsandi dæmi, þar er úthugs-
að hvar hver planta á að vera og svo
steinamir sem þau Helgi náðu sér £.
Diddu var mjög umhugað að þessir
þættír væra í lagi. Þegar hún var
veik en eitthvað þurfti að gera í
garðinum lét hún það ektó aftra sér
heldur tóáraði það sem þurfti þótt
hún væri með verki. Mér er einnig
minnisstætt þegar hún var í lyfja-
meðferð ‘97, þá eldaði hún þennan
dýrindis kalkún og hreindýrakjöt
eins og henni einni var lagið á sum-
ardaginn fyrsta.
Didda var mikUl náttúruunnandi
og naut sín best í ferðalögum upp
um fjöll og fimindi með Helga, Óla
og öðram félögum. Henni var mikið
í mun að halda náttúranni óspjaU-
aðri. Það pirraði hana mikið að sjá
drasl á víðavángi. Mér varð einu
sinni á að henda tyggjóbréfi á jörð-
ina. Það fauk heldm- betur í hana
frænku mína og hef ég aldrei síðan
látið mér detta í hug annað en að
henda rasU í raslafötur. Didda og
Helgi hugsuðu líka vel um fuglana
sína sem koma ár eftir ár á vetuma
í matarleit tO þeirra. Það hafa aUtaf
verið keypt ógrynni af fuglafóðri
handa smáfuglunum í Vesturási á
vetuma. Núna í vetur þegar Didda
var orðin veikari þá kom ég tíl
hennar tO að fara með henni í búð.
Hún var með mikinn bjúg á fótun-
um og komst ekki nema í eina skó,
inniskóna sína. Hún lét sig samt
hafa það að labba úti í snjónum tO
að gefa fuglunum.
ÓU hefur verið okkur systkinum
eins og bróðir. Ég man að Hanna
frænka fór með okkur að sjá Dýrin í
Hálsaskógi. Þá hafði kona verið að
fylgjast með okkur og tók mig taU.
Hún spurði hvort þetta væri bróðir
minn því ég hafði verið að passa upp
á hann. Ég gat ekki öðra svarað en
að hann væri ekki alveg bróðir minn
heldur frændbróðir minn. Það er
ÓU og mun alltaf vera. Ég mun
aUtaf hugsa vel um Óla eins og ég
gerði í leikhúsinu forðum, því lofaði
ég þér, Didda mín, og ætla að
standa við það. Helgi, ÓU og þú haf-
ið aUtaf verið hluti af okkur í Safa-
mýrinni og það mun aldrei breytast,
við eram ein fjölskylda.
Mín sál, því örugg sértu,
og set á Guð þitt traust.
Hann man þig, vís þess vertu,
ogvemdarefalaust.
Hann mun þig miskunn krýna.
M mæðist litla hríð.
Þér innan skamms mun skína
úr skýjum sólin blíð.
(Þýð. B. Halld.)
Ég bið góðan guð, sem Didda hef-
ur alltaf trúað og treyst á, að varð-
veita Helga og Öla í sorg þeirra og
söknuði. Einnig mömmu, afa og
aðra ástvini. Krossinn sem þú barst
aUtaf um hálsinn og vildir að ég
eignaðist mun ég bera stolt um
ókomna tíð. Við hittumst á himnum.
Þín
Sigríður Karlsdóttir (Sfa).
Okkur langar til þess að minnast
okkar kæra frænku með þessum
sálmi:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu