Morgunblaðið - 23.06.1999, Page 44

MIÐVIKUDAGUR 23. JÚNÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
BERGLJÓT
GUÐJÓNSDÓTTIR
>
Það hefnr verið sagt að mann-
eskjan eignist vinina í æsku en
kunningjana síðar á lífsleiðinni. Það
eru tæp þrjátíu ár síðan við kynnt-
umst. Þá höfðum við tekið þá
ákvörðun að fara til Bandaríkjanna
í eitt ár og dvelja á heimili hjá
bandarískum fjölskyldum. Við vor-
um átján ára og að sjálfsögðu
fannst okkur við vera mjög
þroskaðar stelpur að halda á vit æv-
intýranna. Við vissum ekki mikið
hvað við vorum að fara út í. Vetur-
i(if>n áður vorum við í undirbúnings-
vinnu og þar kynntist hópurinn vel
áður en haldið var af stað út í hinn
stóra heim. Áður en hver og einn úr
hópnum hélt til sinnar fjölskyldu
eyddum við nokkrum dögum saman
á yndislegum skólagarði á austur-
strönd Bandaríkjanna. Þama náði
hópurinn að hristast mjög vel sam-
an og ég man hve erfitt var að
kveðja og heilt ár framundan án
þess að hittast. Það var þarna sem
homsteinninn var lagður að vináttu
okkar Diddu. Hún var mun
þroskaðri en ég þar sem ég hafði
aldrei áður farið að heiman og kom
það vel í ljós er við fórum þrjú sam-
an í þriggja vikna ferðalag um
^Randarfldn að loknu skiptinemaár-
inu okkar. Ferðalagið okkar hófst í
Seattle á vesturströndinni og ég
gleymi ekki þeirri stund er við vor-
um búnar að koma okkur fyrir í rút-
unni með nesti og nýja skó og opn-
uðum kassa sem mín fjölskylda
hafði leyst okkur út með og í honum
var fullt af hitaeiningasnauðu sæl-
gæti og öðru góðgæti. Við höfðum
verið of duglegar að borða ham-
borgara og drekka mjólkurhristing
ætluðum því að svelta í heilar
þrjár vikur til að líta þokkalega út
er til íslands kæmi. Það var mikið
hlegið að þessu. Fyrsta nóttin var
ekki glæsjleg, við gistum á rútu-
stöðinni. Eg er þess fullviss að ef
foreldrar okkar hefðu vitað þetta
hefði okkur verið skipað að koma
heim með næstu flugvél. En áíram
hélt ferðalagið og í Los Angeles
hittum við Palla. Okum með honum
til Hollywood og fleiri staða í ná-
grenni stórstjömuborgarinnar. Við
lentum í ýmsum ævintýrum eins og
t.d. þegar Palli var allt í einu kom-
inn á móti umferðinni á hraðbraut í
Kalifomíuríki. En að skamma hann
Palla, það var ekki hægt, hann var
a$|/o góður við okkur stelpumar sín-
ar. Við héldum áfram ferð okkar í
gegnum suðurríkin og komum m.a.
við í Texas, Arizona og víðar.
Ferðalok hjá mér og Diddu vora hjá
frænku minni í Washington DC og
mynduðum við hvor aðra við Hvíta
húsið og fleiri merka staði. Þrædd-
um síðan skemmtistaði borgarinnar
að kveldi og skemmtum okkur hið
besta. Þetta var lærdómsrík og
skemmtileg ferð sem við Didda rifj-
uðum oft upp síðustu ár.
Síðan komum við heim og héldum
áfram skólagöngu og hittumst
reglulega eftir ársdvöl erlendis.
Giftum okkur, eignuðumst afkvæmi
og þá minnkaði sambandið en tók-
'ttm upp þráðinn að nýju nokkram
áram eftir að ég flutti heim eftir
dvöl erlendis.
Ég man er ég sat hjá þér uppi á
spítala rétt fyrir síðustu jól og þú
spurðir frétta af dætrum mínum
eins og þú gerðir alltaf er ég heyrði
í þér. Og það varst þú sem varst að
hughreysta mig af því að það hafði
nú ekki gengið allt eins og það átti
að gera hjá mér. Ég sagði: „Didda
mín, ég hélt að ég hefði komið hing-
að til að hugga þig.“ „Já, Edda mín,
tð gerir þú með því að leyfa mér
hughreysta þig.“ Þú lést mig vita
hve ánægð þú varst með nýju íbúð-
ina sem ég var flutt í, sagðir alltaf:
„Edda mín, ég er svo glöð yfir að
sjá hvað þér líður vel á nýja staðn-
um.“ Þú varst dugleg, jákvæð og
barst mikla umhyggju fyrir öðram.
Ég ætla að gera mitt besta til að
®íca þig til fyrirmyndar. Þú varst
líka alveg sérstaklega þakklát. Ég
man er ég færði þér stöku sinnum
kökur, þá var eins og ég væri að
gefa þér gull og græna skóga.
Didda min, að hafa fengið að um-
gangast þig hefur gert mig að mun
jákvæðari manneskju. Ég er þakk-
lát yfir ,4itla“ saumaklúbbnum sem
þú, Dída og ég höfum haft undan-
farin ár. Perlur era sjaldgæfar en
þú ert ein þeirra.
Megi ljósið skína á eiginmann
þinn og einkasoninn.
Þín
Edda.
Maður er manns gaman. Á stór-
um vinnustað vinna oftast margir,
fólkið kemur og fólkið fer, kunnug-
leg andlit heilsast og brosa hvert til
annars og lengra nær það ekki. En
svo ber við stöku sinnum við samtal,
að kunningsskapur og vinátta
kviknar, vinnufélagar finna til sam-
eiginlegra áhugamála, eiginleikar
beggja blandast og andrúmið á
vinnustaðnum verður gleðilegra
sem svo aftur fæðir af sér skemmti-
legri og áhugaverðari afköst. Þessi
áhrif hafði Bergljót á mig. Áhuga-
mál okkar lágu saman og kynni mín
af henni gerðu mig að betri mann-
eskju.
Við fráfall hennar langt um aldur
fram býr þakklæti í huga mínum
fyrir að hafa fengið að kynnast
henni og umgangast hana.
Að leiðarlokum þykir mér við
hæfi að kveðja hana með litlu vísu-
orði eftir Halldór Laxness:
Því er mér síðan stírt um stef,
stæri mig lítt af því sem ég hef,
því hvað er auður og afl og hús
ef eingin jurt vex í þinni krús.
Helga, Olafi Ragnari og öðrum
aðstandendum votta ég mína inni-
legustu samúð.
E!ín Björk Bruun.
Mig langar að minnast hennar
Beggu eins og ég kallaði hana alltaf
með örfáum fátæklegum orðum. Við
unnum saman í sex ár og þar að
auki hafði hún leyst mig af í sumar-
fríi mörgum árum áður og héldum
við alltaf sambandi upp frá því.
Begga var traust og ábyggileg
manneskja, sannur vinur vina sinna.
Alltaf var hún tilbúin að taka þátt í
gleði þeirra og sorgum, gefa góð ráð
eða stappa í þá stálinu ef þess þurfti
með. Veikindi sín ræddi hún af
æðraleysi og var alltaf full vonar.
Lífinu lifði hún svo sannarlega lif-
andi.
Elsku Helgi og Óli, þið eigið
minningamar um þessa góðu,
hjartahlýju, einlægu konu. Megi
góður Guð styrkja ykkur og leiða í
sorginni.
Deyrfé,
deyjafrændr,
deyrsjalfretsama.
En orðstírr,
deyr aldrigi,
hveimssérgóðangetr.
(Úr Hávaraálura)
Erla.
Það var þungbært að lesa tO-
kynningu um lát Bergljótar Guð-
jónsdóttur. Ég kynntist Bergljótu
fyrir um tíu árum, eða um það leyti
sem ég hóf störf í byggingadeúd
Landsbankans. Fljótlega heyrði ég
af Bergljótu sem áður hafði unnið í
byggingadeúdinni, en flutt sig um
set yfir í aðra deúd. Hún var sögð
tveggja manna maki til verka og
með eindæmum trúr og hæfur
starfsmaður. Leitað var til Bergljót-
ar um að koma aftur tú starfa í
deúdinni, sem hún gerði. Sannaðist
þá þvílíkur öndvegis starfsmaður og
manneskja Bergljót var, bæði
skipulögð og afkastasöm. Hún hafði
ákveðnar skoðanir og hikaði ekki
við að koma á breytingum sem
henni þóttu tú góðs. Bergljót var
hlý og góð manneskja og nærvera
hennar hafði bætandi áhrif á aOa.
Erfitt var að trúa því að Bergljót
ætti við alvarlegan sjúkdóm að
stríða sem þjáð hafði hana frá því
hún var komung kona, - svo vel bar
hún sig. Bergljót var góður vinur
sem sárt verður saknað.
Ég votta eiginmanni hennar,
syni, ættingjum og vinum mína
innúegustu samúð.
Friðrik Öm Weisshappel.
Samferðamenn okkar verða hluti
af lífshlaupi okkar. Þar verða sumir
eins og gengur eftirminnOegri en
aðrir. Eiginleikar manna, lífsviðhorf
og viðmót era mismunandi. Ég
hafði starfað nokkuð lengi með
Bergljótu þegar ég varð þess
áskynja að hún gekk með erfiðan
sjúkdóm, sjaldgæfan sjúkdóm og
hafði barist við hann lengur en
nokkur annar Islendingur. Mér
fannst skaphöfn hennar koma vel
fram í starfi. Hún var hlý og vin-
samleg í viðmóti, ævinlega túbúin
að brosa ef eitthvað skolaðist tú.
Hún var glögg á skjöl og reikninga,
las á milli línanna og sá oft það sem
fór framhjá mér. I samtölum við
hana kom fram hversu sterka rétt-
lætiskennd hún hafði, var að eðlis-
fari sanngjöm og hafði samkennd
með samborguram sínum.
Hún fylgdist vel með sviptivind-
um og skyndúátum þjóðfélagsins,
góður og traustur samstarfsmaður,
samviskusöm, greind. Minnisstæð-
ar era stundir yfir kaffiboúa þegar
hlé var frá annríkinu, glaðlegt og
hlýlegt viðmót, snjallt álit eða skoð-
un á mönnum og málefnum, aútaf
með á nótunum hvert sem málefnið
var. Mér fannst hún einn af þessum
starfsmönnum sem aUt gera, vita
hvar allt er og það er eins og allt
stoppi ef þeir eru ekki við. Þannig
var Bergljót. Orðræður við hana
gátu verið auðgandi. „Brandur af
brandi, brennur uns branninn er,“
segir í Hávamálum. „Funi kveikist
af funa.“ Þannig verka samferða-
menn okkar á hugsanir okkar og
viðhorf.
Ég held að henni hafi lengi verið
Ijóst hvert stefndi. Með æðraleysi
tók hún því sem að höndum bar.
Það var eins og hugur manns fyOt-
ist helgi að sjá hvemig og með
hvaða hugarfari hún tókst á við ör-
lög sín. Þegar þau hjón Helgi og
Bergljót heimsóttu okkur í Rauða-
gerði fyrir nokkra hafði sjúkdómur-
inn sett mark sitt á Bergljótu. Eigi
að síður gekk hún fram með gleði
og góðan vilja og óhrygg. Ég virti
hana fyrir mér þetta kvöld og gat
ekki annað en dáðst að henni. Mér
fannst eins og hún hefði ákveðið að
gleðjast yfir hverri þeirri stund sem
Guð sendir okkur og njóta hennar.
Bergljót er horfin langt um aldur
fram. Nú er komin nótt. Eftir lifir
minningin. Þeir hijóta að teljast
hafa lifað lífi sínu vel sem hafa hag-
að því þannig að minningin um þá
styrkir og eflir þá sem eftir lifa. Ég
sé hana fyrir mér í kaffitíma í
Landsbankanum, glaðværa, æðra-
lausa, ræða af þekkingu um málefni
dagsins og varpa fram snjöllum at-
hugasemdum og skoðunum. Þannig
mun hún lifa í minningu okkar sem
störfuðum með henni. Eiginmanni
hennar og fjölskyldu sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðm. G. Þórarinsson.
í dag er kvödd samstarfskona
mín og vinkona tú margra ára. Ég
minnist Bergljótar með djúpri virð-
ingu og hlýhug en jafnframt með
þakkiæti fyrir það sem hún hefur
kennt mér með þrautseigju sinni og
æðruleysi.
Við, fyrrverandi samstarfskonur
úr skipulagsdeOd Landsbankans,
höfum undanfarin ár átt margar
notalegar samverastundir á heimú-
um okkar. Þannig höfum við fylgst
hver með annarri. Á þessum stund-
um fengum við tækifæri tú að rifja
upp gamlar minningar frá því við
unnum saman, gátum rætt um lífíð
og túveruna og síðast en ekki síst
ræktuðum við vináttuna. Þessar
samverastundir era mér mikús
virði nú þegar ég kveð kæra vin-
konu.
Kæra feðgar, Helgi og Ólafur. Ég
sendi ykkur innúegar samúðar-
kveðjur.
Hvfl þú í friði, vinkona.
Kristrún Guðmundsdóttir.
Það vora dökku augun og fifllorð-
inslegt yfirbragðið sem fyrst vakti
athygli mína, síðan era liðin 28 ár.
Við kynntumst í hópi ungmenna
sem hittumst reglulega veturinn
1970-71 til að undirbúa ár, fjarri
fjölskyldum okkar, sem skiptinem-
ar. Á þessum fundum var tfl þess
ætlast að aflir tækju þátt í umræð-
um og viðruðu skoðanir sínar. Eins
og gengur um unglinga vora fram-
lögin misjöfn bæði að magni og
innihaldi. Didda var ein þeirra í
hópnum sem töluðu ekld oft en
hafði mjög ákveðnar skoðanir á
hlutunum og kom því frá sér á þann
hátt að tekið var eftir, hún vakti að-
dáun mína og líklega var þar komið
yfirbragðið sem mér fannst fuúorð-
inslegt. Ég áttaði mig á því með
tímanum að þetta yfirbragð var
þroski sem er ekki öúum gefinn. í
gegnum margra ára veikindi var
það hún sem alltaf var gefandinn og
sú sem hughreysti. Þegar ég spurði
um líðan hennar var hún fljót að
svara því til að þetta væri allt á
réttri leið en hafði meiri áhuga á að
frétta af stelpunum mínum og fjöl-
skyldunni. Þegar ég dáðist að
dugnaði hennar svaraði hún því til
að það væri ekki mikið því hún ætti
svo góða að, bætti því svo við að
enginn ætti betri eiginmann en
hún, það hefði Helgi sýnt með því
að standa sem klettur við húð henn-
ar í erfiðum veikindum. Minninga-
brotin koma fram í hugann eitt af
öðra. Kaffísopi í eldhúsinu í Hraun-
bænum þar sem mamma Diddu tók
þátt í spjaúi okkar, þá var stutt í
hláturinn. Helgi kominn tú sögunn-
ar og ástin og væntumþykjan skein
af andútum þeirra. Sumai-bústaða-
ferðir í Þrastaskóg. Ferðir í Hval-
fjörðinn þegar Helgi var í „olíu-
stoppi“ og Bjami á „frívakt". Brúð-
kaup Helga og Diddu, þar er mér
Didda sérstaklega minnisstæð,
glæsileg var hún þar sem hún sat
við húð föður síns og brosti fram til
kirkjugesta, þá tindraðu dökku
augun. Barn á leiðinni. Litú glókoll-
urinn Óú Raggi sem hlaut í vöggu-
gjöf það besta frá báðum foreldr-
um, verðskuldað stolt þeirra
beggja. Matarboðin í Krammahól-
unum, þau vora árviss í hverju jóla-
fríi þann tíma sem við Bjami
bjuggum erlendis. Alltaf voru böm-
in höfð með og Didda sá til þess að
þeim var gert jafn hátt undir höfði
og fullorðna fólkinu. Við Bjami
fluttum heim, við tók langur vinnu-
dagur og í amstrinu fækkaði sam-
verustundunum. Við héldum þó
alltaf sambandi og undanfarin ár
höfum við Didda ásamt Eddu úr
skiptinemahópnum hist reglulega
hver heima hjá annarri eða á kaffi-
húsum og deilt sorg og gleði.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig þlessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku Helgi og Óú, ég og fjöl-
skylda mín sendum ykkur, Guð-
jóni, Áslaugu og öðram ættingjum
innilegustu samúðarkveðjur okkar.
Vigdís.
Núna er þrautaganga þín á
enda, elsku Didda. Ganga sem er
búin að vera löng og erfið þrátt
fyrir stutta ævi. Okkur langar til
að kveðja þig og þakka þér fyrir
vináttu þína og ánægjustundir á
liðnum árum. Það eru liðin meira
en 25 ár frá því að við kynntumst,
þú að vinna í skipulagsdeild
Landsbankans og við í lögfræði-
deildinni innar á ganginum. Við
náðum strax vel saman og áttum
saman frábæran tíma. Við fórum
síðan allar ólíkar leiðir í lífinu, við
sem þetta skrifum hurfum til ann-
arra starfa en þú hélst áfram í
Landsbankanum. Þrátt fyrir það
hélst samband okkar og vinátta
alla tíð og sambandið varð meira
og nánara eftir því sem árin liðu.
Það var ekki síst þér að þakka.
Við höfum fylgst með veikindum
þínum sem áttu sér yfír 20 ára
sögu og við munum aldrei gleyma
hve sterk þú varst og hvað þú
mættir örlögum þínum af miklu
æðraleysi. Eitt áfallið tók við af
öðra og þjáningar þínar voru
meiri en hver meðalmanneskja
getur staðið undir. En þú lést ekki
bugast, varst alltaf jákvæð, von-
góð og miðlaðir öðrum af styrk
þínum. Við munum sárt sakna þín,
en minningin um góða, jákvæða og
sterka vinkonu mun ávallt lifa í
hjörtum okkar.
Elsku Helgi, Óli Raggi, Áslaug
og aðrir fjölskyldumeðlimir, miss-
ir ykkar er mikill. Við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þuríður Magnúsdóttir,
Vilborg Lofts.
Okkur langar til að minnast vin-
konu okkar, hennar Diddu, eins og
við kölluðum hana alltaf. Nú er
hún fallin frá, eftir u.þ.b. aldar-
fjórðungs baráttu við krabbamein.
Flestar okkar kynntust henni
einmitt um það leyti, sem hún
greindist með krabbamein, og því
höfum við þekkt þessa frábæra
konu á meðan hún hefur háð sína
baráttu, með æðruleysi, styrk og
jákvæðu viðhorfi. Barátta hennar
var sem betur fer ekki samfelld.
Hún átti góða tíma inn á milú og
alltaf var von. Hún kenndi okkur
margt og vakti okkur oft til um-
hugsunar um ýmis mál, sem verða
á vegi okkar mannanna, þar sem
hún var mjög raunsæ og sagði
alltaf meiningu sína.
Didda var fagurkeri mikill. Hún
eignaðist fallega muni, hafði yndi
af persónulegum hlutum, sótti list-
sýningar og tónlistarviðburði.
Nú þegar við útum til baka er
efst í minningunni ferðin okkar til
Dubún árið 1990. Eftir að sú hug-
mynd fæddist í saumaklúbbnum,
að fara saman til útlanda, stóð
bankastarfsmaðurinn Didda vörð
um ferðasjóðinn okkar, þ.e. ferðin
varð að veraleika. Við skemmtum
okkur óstjómlega vel saman. Við
kunnum vel að meta alvöru írskt
kaffi á góðri stund. Eftirminnileg
er ferð okkar um borgina eftir
kaffikvöld fram á nótt. Einkaleið-
sögn í rútu, þar sem við voram
heldur framlágar og gátum sjálf-
um okkur kennt um syfju og
kulda.
Undanfarin tvö til þrjú ár hefur
Didda ekki alltaf komist í sauma-
klúbb. Seigla hennar var ótrúleg
og aðdáunarverð. Hún mætti vel
það sem af er þessu ári. Við nutum
þess að hafa hana með okkur og
hún naut þess örugglega að vera
með okkur, enda frábær sauma-
klúbbur. Eitt af því sem við .gerð-
um skemmtilegt var að halda
vorfagnað. Við gerðum eitthvað
skemmtilegt á einum degi vor
hvert og enduðum á því að halda
grillveislu með eiginmönnunum.
Frá þeim stundum eigum við
margar skemmtúegar minningar
sem við eram þakklátar fyrir.
Nú er komið að leiðarlokum.
Við þekktum frábæra konu og
þökkum fyrir að hafa átt samleið
með henni.
Helga vini okkar og Ólafi Ragn-
ari vottum við okkar dýpstu sam-
úð.
Saumakiúbburinn.