Morgunblaðið - 29.06.1999, Blaðsíða 38

$8 ÞRIÐJUDAGUR 29. JÚNÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HAUKUR
PÉTURSSON
+ Haukur Péturs-
son bygginga-
meistari fæddist 21.
maí 1927 í Tungu-
koti, Kirkju-
hvammshreppi, V-
Húnavatnssýslu.
Hann varð bráð-
kvaddur 16. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
Hauks voru Pétur
Theodór Jónsson, f.
6. mars 1892, d. 21.
, september 1941,
bóndi í Tungukoti
og kona hans Krist-
ín Jónsdóttir, f. 12.
júlí 1891, d. 31. júlí 1961.
Systkini Hauks eru: 1) Jón
Kristinn, f. 20.4. 1918, d. 25.8.
1978, 2) Magnús, f. 6.8. 1919, d.
31.10. 1955, 3) Sigurður Maijón,
f. 20.10. 1920, d. 3.10. 1960, 4)
Margrét, f. 20.2. 1923, 5) Sigríð-
ur Helga, f. 4.1. 1925, d. 4.10.
1971, 6) Hrefna, f. 28.2. 1926, d.
31.5. 1982, 7) Vigdís, f. 6.12.
1928, 8) Ingibjörg, f. 11.6. 1934.
_ Árið 1958 kvæntist Haukur
Ástu Guðmundsdóttur, f. 6.
febrúar 1934 í Eyði-Sandvík,
Sandvíkurhreppi, Árnessýslu.
Foreidrar hennar voru Guð-
mundur Sæmundsson bóndi, f.
10. febrúar 1891, d. 15. mars
1966 og kona hans Guðbjörg
Sveinsdóttir, f. 12. september
1889, d. 21. mars
1937. Dóttir Hauks
og Ástu er Harpa,
Iæknir í Sviss, f. 13.
júlí 1962, gift Þresti
Guðmundssyni
verkfræðingi, f. 23.
febrúar 1965, sonur
Hörpu og Þrastar
er Bjarni, f. 7. júlí
1998. Dóttir Hauks
er Kolbrún, starfs-
stúlka á Isafirði, f.
12. febrúar 1952,
gift Gylfa Gunnars-
syni kennara, f. 24.
september 1946,
sonur Kolbrúnar og Gylfa er
Haukur, iðnnemi, f. 2. nóvember
1979.
Haukur ólst upp í Tungukoti
en fluttist til Reykjavíkur þegar
hann var 19 ára gamall. Hann
lauk sveinsprófi í múrverki 1951
og var félagi í Múrarameistara-
félagi Reykjavíkur frá 1955.
Haukur starfaði lengstum sem
byggingameistari og byggði
einkum fjölbýlis- og raðhús og
seldi á almennum markaði. Auk
þess byggði hann Iðnaðar-
mannahúsið við Hallveigarstíg
og Búnaðarbankann við Lauga-
veg 120.
títför Hauks Péturssonar fer
fram frá Bústaðakirlqu í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
í dag kveðjum við góðan tengda-
föður og afa. Það var þungt áfall
sem dundi yfir fjölskylduna þegar
við fréttum seint að kvöldi 16. júní
að Haukur hefði látist þá fyrr um
kvöldið. Hann sem var svo hress og
* kátur þegar við kvöddumst á
Keflavíkurflugvelli um miðjan apríl
síðastliðinn. Þar sem við búum í
Sviss voru samverustundirnar ekki
mjög reglulegar en Haukur var
duglegur að nota símann til að
fylgjast með líðan fjölskyldunnar.
Áf og til vorum við þó hér heima og
bjuggum þá alltaf á heimili þeirra
Hauks og Ástu. Húsið þeirra hefur
alltaf staðið okkur opið og þar höf-
um við átt yndislegar stundir.
Haukur naut þess að hafa Bjarna
litla, dótturson sinn, hjá sér og
hugði gott til glóðarinnar til þess
tíma þegar við flyttum heim og
hann gæti séð litla afastrákinn sinn
reglulega.
'r Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar við Bjarni, ásamt Hörpu,
heimsóttum hann í hesthúsið um
síðustu páska. Hann naut þeirrar
stundar mjög og fannst gaman að
sýna dóttursyni sínum hestana.
Haukur átti góða hesta og hann
hafði jafn mikið yndi af að umgang-
ast þá og hirða og að fara í útreið-
artúra. Hann hlakkaði til þeirrar
stundar þegar Bjarni hefði aldur til
að fara með honum í hesthúsin og
hann var staðráðinn í því að gera
úr honum hestamann. Eg fór
nokkrum sinnum með Hauki í út-
reiðartúra. Það voru skemmtilegar
stundir sem við höfðum báðir mjög

H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfisdrykkjur
¥•-
P E R L A N
Sími 562 0200
IIIIIIIIIIIIIIII

gaman af. Það var í þessum ferðum
sem ég kynntist honum best. Eg
komst að því að Haukur var mjög
fróður maður sem hafði gaman af
að segja frá. Hann var oft á tíðum
heimspekilega þenkjandi og velti
fyrir sér tilgangi lífsins. Hann
hafði líka mikla ánægju af að ræða
tæknileg málefni við mig þar sem
ég er verkfræðingur. Þetta var
sameiginlegt áhugasvið sem við
nutum báðir að ræða. Það var líka í
þessum útreiðartúrum sem ég fékk
staðfestingu á því að efst í huga
Hauks var velferð hans nánustu.
Ég fann hvað það var gott að vera í
þeim hópi og ég er mun ríkari eftir
að hafa átt hann að sem tengdaföð-
ur og vin.
Elsku afi og tengdapabbi. Það er
sárt að sjá á eftir þér svo snögg-
lega. Við sem áttum eftir að eiga
svo margar stundir með þér á kom-
andi árum. Við kveðjum þig með
söknuði en vitum að þú vakir áfram
yfir velferð okkar og allra þinna
nánustu. Hvíl I friði.
Þröstur og Bjarni.
Það var um haust fyrir 21 ári að
Haukur, Ásta og Harpa opnuðu
heimili sitt fyrir mér. Ég var þá að
hefja menntaskólanám í borginni,
fjarri foreldrahúsum. Það var stórt
skref að fara að heiman en ég var
svo heppin að það beið mín hlýr
faðmur hjá Hauki móðurbróður
mínum og hans fjölskyldu. Síðan
þá hef ég átt þar mitt annað heim-
ili. Fyrir þennan tíma hafði ég oft
komið með foreldrum mínum og
gist hjá fjölskyldunni er við vorum
í borgarferðum og þau höfðu
stundum komið norður á Siglufjörð
í heimsókn til okkar. Menntaskóla-
árin eru eftirminnilegur og dýr-
mætur tími en nú þegar ég er orðin
fullorðin er ég ekki síst þakklát
fyrh- að á þessum tíma eignaðist ég
Hauk og Ástu sem aukaforeldra og
fyrir það vil ég þakka. Ég vil elsku
frændi þakka þér fyrir alla hlýjuna
og stuðninginn, fyrir uppörvunina
og fyrir það að þú sýndir mér á
þinn hátt að þú hafðir trú á mér og
því sem ég tók mér fyrir hendur.
Þrátt fyrir annríki byggingameist-
arans gafst þú þér tíma til að
hugsa um ættingja þína og fylgjast
með þeirra högum. Eftir að ég hóf
háskólanám og fór að búa út af fyr-
ir mig var alltaf gert ráð fyrir mér í
sunnudagsmat í Byggðarendanum.
Ef ég var ekki mætt rétt upp úr kl.
12 hringdi Haukur og spurði hvort
ég ætlaði nokkuð að svelta mig í
dag, Ásta væri búin að elda og
maturinn biði mín tilbúinn. Það
voru margar stundirnar sem við
áttum við eldhúsborðið og ræddum
um lífið og tilveruna. Oft teygðist
úr þessum matartímum fram undir
kaffi, vegna þess hve þessar stund-
ir voru gefandi. Síðar, er ég fluttist
til útlanda og kom heim í frí, átti ég
alltaf skjól í gamla herberginu
mínu.
Hestamennskan var aðaláhuga-
mál Hauks alla tíð, hann átti alltaf
nokkra hesta sem hann hirti um
sjálfur og stundum fékk ég að fara
með í hesthúsin og á bak. Unun var
að sjá hann umgangast dýrin,
sinna þeim af ást og virðingu. Eitt
sinn var ég á námskeiði í hesta-
mennsku og datt og meiddist. Þó
að ég treysti engum betur en
Hauki til að ná úr mér skrekknum,
tókst aldrei að gera almennilega
hestakonu úr mér - þrátt fyrir ít-
rekaðar tilraunir.
Ég var ekki gömul er ég upp-
götvaði hið sérstaka og sterka
systkinasamband sem var á milli
mömmu minnar og Hauks og þá
virðingu, hlýju og traust er þau
báru hvort til annars. Það var bæði
yndislegt að sjá og finna. Alls
þessa fékk ég og fjölskylda mín
síðan að njóta. Þær eru mér dýr-
mætar stundirnar þegar Haukur
heimsótti mig og vænst þótti mér
þegar hann kom óboðinn, gjarnan
óvænt, sat lengi og spjallaði. Hauk-
ur var einn þeirra sem gat talað við
alla, hann fann alltaf umræðuefni
sem hæfði viðmælanda hans. I síð-
ustu heimsóknunum var hugðar-
efni Hauks farið að breytast,
hestamennskan hafði vikið úr
fyrsta sæti og í staðinn var kominn
Bjarni dóttursonur hans og hafði
Haukur á orði að hann væri farinn
að líkjast sér. Hann nálgaðist
einnig á þennan hátt áhugamál
mitt, en ég á dóttur á sama aldri og
dóttursonurinn er.
Elsku Ásta, ég, fjölskylda mín og
foreldrar mínir viljum þakka ykkur
fyrir allt. Megi góður Guð vernda
þig, Hörpu, Kollu og fjölskyldur í
sorg ykkar og missi og gefa ykkur
frið vegna þeirra fallegu minninga
sem eftir standa.
Ingibjörg Hinriksdóttir.
Kæri frændi minn, þú kvaddir
snögglega. Ég held að fáir hafi ver-
ið viðbúnir svo snöggri burtför.
Vissulega hafði hjartað stundum
gengið skrykkjótt, en þú varst
ávallt svo stór og sterkur, hraust-
legur og frískur. Varla farinn að
grána. Söknuður okkar sem horfa á
eftir þér er því mikill. Allir héldu
að þú ættir mörg ár eftir og við
gætum notið samvista við þig.
Samvista sem ætíð voru skemmti-
legar, enda varstu oftast hrókur
fagnaðar með frjálslegri og hisp-
urslausri framkomu, spaugsamur,
með frábæra frásagnargáfu sem
leiftraði af glettni og gamansemi
og oft spurning hvor skemmti sér
betur við sögur þínar þú eða áheyr-
andinn. Allavega skemmti ég mér
oft vel bæði yfir sögum þínum og
ánægju þinni við að segja sögurn-
ar.
Ég, og eflaust fleiri, hugga sig
við það að brotthvarf þitt bar að við
áhugamál þitt, hestamennskuna.
Þú þurftir ekki heldur að liggja á
spítala eða verða upp á aðra kom-
inn, sem ég veit að hefði átt illa við
þig. Já, frændi. Okkar kynni ná
langt aftur. Oft vorum við álitnir
feðgar. Svo líkir erum við. I útliti,
hegðun og framkomu. Enda vorum
við mikið saman. Ég held að mínar
fyrstu minningar séu tengdar þér.
Þegar ég bjó á Bræðraborgar-
stígnum, í húsi ömmu, og þú borð-
aðir þar. Saman fórum við niður í
kjallara og fengum okkur hákarl.
Eg fékk að fara með þér í skódan-
um í vinnuna. I stóru húsin sem þú
varst að byggja og selja. Á eftir
fékk ég ís. Það var ávallt stærsta
gerðin. Heimili þitt stóð mér ævin-
lega opið. Ég naut þess vel er ég
hóf menntaskólanám og öll þín að-
stoð og vinátta hefur verið mér
ómetanleg í áranna rás. Ég veit
ekki um neinn sem er jafn traustur
og tryggur sínum nánustu og öllum
ættingjum, já fjarskyldum jafnt
sem vinum og kunningjum, sem þú.
Þú varst sannkallað höfuð ættai'-
innar, móðurættar minnar. Hver
annar en þú hefur haft jafn náið
samband við alla okkar ættingja?
Hver hefur ávallt verið sannur vin-
ur vina sinna? Hver hefur tengt
saman nána og fjarskylda ætt-
ingja? Haldið við ættartengslum
með heimsóknum og símtölum?
Það einhvernveginn lá í eðli Hauks
Péturssonar. Var bara eðlilegur
hluti af honum. Hann vissi og skildi
fyrirætlanir og líðan sinna nán-
ustu. Hann var ávallt í sambandi
við þá sem þurftu á aðstoð að
halda, hann stóð með báða fætur á
jörðinni og gaf ráð og veitti aðstoð
á sinn einfalda og látlausa hátt. Já,
ég á þér mikið að þakka. Raunar
hefði ég aldrei getað fullþakkað
þér eða endurgoldið alla þá greiða
sem ég hef notið hjá þér og þinni
elskulegu, einstöku konu, Ástu.
Fleiri orð eiga vart við. Hugur-
inn geymir minninguna um þig.
Minningu um skemmtilegan, litrík-
an persónuleika. Sjálfstæðan,
sterkan mann sem fór sínar leiðir.
Manninn sem ávallt var tilbúinn að
veita öðrum hjálparhönd án þess
að biðja um umbun. Manninn sem
fæddist í sveit norður í landi, lærði
múrverk og varð byggingameistari
og setti áþreifanleg merki á borg-
ina og lést í sveitinni við að sinna
hestum sínum. Mér finnst þetta
fögur minning sem ég mun ávallt
geyma.
Ég og fjölskylda mín vottum
Ástu, Kollu, Hörpu og þeirra fjöl-
skyldum okkar innilegustu samúð.
Theodór Ottósson.
Haukur Pétursson var um margt
einstakur maður. Hann var fastur
fyrir og sannur vinur vina sinna.
Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir
áratugum er ég var Hauki og bróð-
ur mínum til aðstoðar við sérgrein
þeirra, múrverkið. Fyrr vissi ég þó
af honum, því rætur okkar beggja
liggja í harðbýlu Húnaþingi - hans
á vestanverðu Vatnsnesi en mínar í
Vesturhópi. í því litla samfélagi
vissi hver af öðrum og grannt var
fylgst með þeim er á mölina fluttu
og freistuðu gæfunnar þar. Fljótt
kom í ljós að athafnamaðurinn
Haukur Pétursson ætlaði sér meira
og stærra hlutskipti en kotbúskap-
ur til heiða gat boðið upp á. Föður
sinn, kunnan atorkumann, missti
Haukur ungur og um hann má með
sanni segja að hann hafi brotist úr
sárri fátækt til bjargálna. Hann
varð vel metinn og stórvirkur hús-
byggjandi í Reykjavík. Segja má að
múrverkið hafi orðið til þess að
leiðir okkur lágu saman á nýjan
leik, er ég hóf byggingu verslunar-
miðstöðvar í Grafarvoginum.
Freistaðist ég til þess að fá Hauk
til að gerast meistari að bygging-
unni þrátt fyrir að ég vissi að hann
væri að mestu hættur slíku fyrir
aðra. Hann átti nóg með sínar
framkvæmdir, en þeirra sér stað í
flestum borgarhverfum. Haukur
tók bón minni vel og upp úr þessu
tókst með okkur einlæg vinátta
sem ég er þakklátur fyrir. Sá dagur
leið varla að ég hitti ekki eða í það
minnsta heyrði frá Hauki.
Við vorum saman í hesta-
mennsku og þar gat að líta aðra
hlið á mínum góða vini, en það var
virðing hans og vinsemd í garð
dýra sem var einstök en er senni-
lega hinn órækasti vitnisburður um
manngæsku hans og gott hjartalag.
Hrossin voru honum fyrst og
fremst vinir og vellíðan þeirra var
Hauki mikils virði. Fyrir tveimur
árum festi ég kaup á jörðinni Gelti í
Grímsnesi og kom Haukur þar enn
mjög við mína sögu. Enn og aftur
naut ég hollráða hans og er ég
sannfærður um að fylgni hans og
festa urðu ekki síst til þess að sá
sælureitur er nú á minni hendi.
Haukur kom þar oft, enda höfðu
hross hans þar hagagöngu og
Haukur sá eini fyrir utan okkur
hjónin og börn okkar sem hafði þar
full lyklavöld. Meðal hrossa Hauks
var rauður klár er hann hafði átt í
allmörg ár en sá var orðinn fótafú-
inn og við blasti að hann yrði felld-
ur. Haukur vildi að hrossið yi-ði
fellt að Gelti og grafið á jörðinni.
Ennfremur var það ósk hans að
hrossið fengi að ganga í túninu síð-
ustu vikuna og ók hann daglega
austur til að fóðra Rauð á brauði.
Fann ég að það var Hauki mikil
raun að hestinn yrði að fella. Hitt
gat mig þó ekki né nokkurn annan
grunað að Haukur myndi enda sína
lífdaga að Gelti í þessari ferð. Sú
stund var okkur vinum hans er við-
staddir voru þyngri en orð fá lýst.
Ég kveð með þessum fátæklegu
orðum minn góða vin Hauk Péturs-
son og færi honum þakkir mínar
fyrir þann velvilja og vináttu er
hann hefur sýnt mér og fjölskyldu
minni. Ég er Guði þakklátur fyi'ir
að hafa notið vináttu hans. Hún
hefði mátt vara lengur en við það
verður ekki ráðið. Ég er þakklátur
fyrir að hafa átt slíkan vin og votta
Ástu og dætrum Hauks mína inni-
legustu samúð við fráfall hans.
Gunnlaugur Guðmundsson.
Von bráðar göngum við inn í nýja
öld og annað árþúsund, e.t.v. með
breyttum áherslum og venjum. En
hverjar svo sem breytingarnar
verða verður ekki gengið fram hjá
þeim hugtökum er heita „mann-
kærleikur og gæska“, til að byggja
upp nýja tíma og betri heim í sam-
félagi mannanna.
Aldrei hefur mannkynið gengið í
gegnum þvílíkar breytingar eins og
á þessari öld og nægir að horfa á
sitt eigið bæjarhlað. Að horfa út
heimdragann og líta á verklag og
aðstæður forfeðra sinna í byrjun
þessarar aldar og fram á miðja öld
nægir ungu fólki í dag tii að skynja
hvað verið hefur og hvað koma
skal.
Bóndasonurinn norðan úr Vatns-
nesi var sjáandi og gerandi á þá
þróun sem varð á bæjarhlaðinu
heima og síðar inn á þá slóð sem
færði hann í borgarsamfélagið. Og
þar var ríflega tekið til hendinni við
uppbyggingu á húsum líkt og um
sláttutíð væri að ræða og það allt
árið um kring. Svo stórtækur varð
Haukur í byggingu húsa að hann
mældist einn sá afkastamesti um
tíma. En hann var líka stór á öðrum
sviðum og þar komum við að því
sem áður var getið, „mannkær-
leik“! Fátækt og skort vildi Haukur
ekki horfa upp á hjá nokkrum
manni eða öðrum lifandi verum.
Bónbetri mann var varla hægt að
hugsa sér og það var sama hver átti
í hlut. Aldrei minnumst við þess að
hann hafi tekið sér orðið „óvinur“ í
munn eða átt óvin nokkurs staðar.
Án þess að halla á nokkra lifandi
manneskju voru dýrin bestu vinir
Hauks. Þegar blái Bensinn renndi
inn á Víðidalsafleggjarann tók mað-
ur eftir því í vetrarhamnum að allir
spörfuglar himinsins flykktust að
þeim stað sem hann var vanur að
leggja bílnum áður en hann gekk til
gegninga í hesthúsinu sínu. Þessi
stóri og heldri maður steig út úr
„þeim bláa“ og hvarf inn í mökk
svangra smáfugla dreifandi fugla-
fóðri í kílóavis á hverjum degi er
hjarn hélst á jörðu. „Æ, greyin,
þeir eru alltaf jafn svangir," sagði
hann í hvert skipti sem hann
kláraði úr sekknum! Þetta er ein-
hver sú fallegasta sjón sem maður
hefur séð og yljaði okkur öllum inn
í daginn. Síðan tóku hestarnir við
og þar vai- heldur ekkert tO sparað
í fóðrun svo sumum fannst nóg um.
Og eftir að öllu þessu fór fram
læddust synir okkar yfir í kaffistofu
til Hauks til að ná sér í trygga
súkkulaðimola úr hendi hans og
það mikið af þeim áður en pabbi
kæmi til að stöðva átið. Allra þess-
ara athafna verður sárt saknað í
Faxabóli 14 og þeirrar föðurlegu
ábyrgðar sem Haukur bar með sér
í því umhverfi og víðar. Af öllum
gjörðum má læra og tOeinka sér
það besta sem gert er svo aðrir fái
að njóta þeirra á „nýjum tímum“.
Ættingjum og vinum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Hinrik, Drífa og synir.