Morgunblaðið - 03.07.1999, Blaðsíða 43
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 3. JÚLÍ 1999 43
JÓSEF
BORGARSSON
+ Guðjón Jósef
Borgarsson
fæddist á Hesteyri í
Jökulfjörðum 14.
september 1934,
næstelstur íjögurra
sona þeirra Borgars
Gunnars Guð-
mundssonar sjó-
manns og bónda frá
Hesteyri og Jens-
eyjar Magdalenu
Kjartansdóttur frá
Aðalvík. Bræðurnir
Jón Halldór, Svavar
Gunnar Sigurgeir
og Guðmundur
Jóhannes lifa bróður sinn.
Eftirlifandi eiginkona Jósefs
heitir Lúlla Kristín Nikulásdótt-
ir, f. 17. mars 1937. Börn þeirra
eru: 1) Elín Sigríður, f. 26.7.
1954, gift Snæbirni Guðbjörns-
syni, þau eiga þrjú börn. 2) Ket-
ill Guðjón, f. 9.2. 1959. Kona
hans er Særún Karen Vaidi-
marsdóttir, þau eiga fjögur
börn. 3) Jenný Þuríður, f. 25.5.
1961. Eiginmaður Alan Terry
Matcke, þau eiga tvö börn. 4)
Baldur Jósef, f. 27.5.1963, hann
á tvö börn.
Foreldrar Jósefs fluttust í
Hafnirnar árið 1947 og þar lauk
hann fullnaðarprófí. Síðar Iauk
hann prófi í járnsmíði frá Iðn-
skólanum í Keflavík. Hann byrj-
aði ungur að stunda sjóróðra
með föður sínum í Höfnunum en
síðar fór hann á vertíðir á milli
þess sem hann ók
vörubifreið hjá
Bifreiðastöð Kefla-
víkur.
Jósef byijaði
snemma að hafa af-
skipti af hreppsmál-
um í Höfnum og
settist fyrst í
hreppsnefnd 29.
júní 1958. Hann var
í hreppsnefnd í 23
ár eða til ársins
1981, þar af sem
oddviti frá 2. maí
1966. Hann var einn
af stofnendum Sam-
bands sveitarfélaga á Suður-
nesjum og sat í samvinnunefnd
frá 1971-1978, en það ár var
sambandið stofnað. Hann sat í
stjórn þess 1979-1980 auk ann-
arra trúnaðarstarfa á vegum
þess. Hann sat í stjórn Hitaveitu
Suðurnesja í nokkur ár og hóf
störf hjá fyrirtækinu í ársbyij-
un 1985 og starfaði þar siðan.
Jósef tók virkan þátt í félags-
málum og söng með Karlakór
Keflavíkur í 20 ár og gegndi
stjórnarstörfum hjá kórnum,
m.a. formennsku eitt starfsár.
Hann var formaður Starfs-
mannafélags Suðurnesjabyggða
í átta ár og starfaði innan Odd-
fellow-reglunnar frá árinu
1979.
Útför Jósefs fer fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirlqu í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Haustið 1977 leituðu tveir
hreppsnefndarmenn af Suðurnesj-
um til Iðntæknistofnunar um aðstoð
vegna atvinnumála í byggðarlagi
þar sem ekkert var fyrir nema
hverfandi smábátaútgerð og fisk-
vinnsla. Sem starfsmanni var mér
falið erindi Hafnahrepps, eins fá-
mennasta sveitarfélags á Suðvest-
urlandi, en þó stærst að flatarmáli á
Suðurnesjum þótt íbúarnir væru
innan við 100. Þetta var upphafið að
kynnum mínum og Jósefs Borgars-
sonar, sveitarstjóra í Höfnum, og
þau stóðu í 22 ár.
Iðnþróunartilraunir í Hafna-
hreppi skiluðu ekki árangri sem
slíkar en þær voru, engu síður, við-
leitni ábyrgra sveitarstjórnarmanna
og vitni um meiri dugnað en vart
varð við í mörgum fjölmennari
sveitarfélögum á sínum tíma. Og
Jósef Borgarsson í Höfnum, sem
hér á Suðurnesjum nefndist „borg-
arstjórinn", eins og vera bar, lét
ekki sitja við orðin tóm heldur beitti
sér af alefli við stofnun atvinnu-
rekstrar í þessu litla og, á þeim
tíma, afskekkta plássi; hann lagði
eignir sínar að veði og tók afleiðing-
unum þegar dæmið gekk ekki upp.
Enginn, sem ekki hefur reynt það á
sjálfum sér, veit hve skelfileg upp-
lifun það er að tapa húsi sínu ofan af
fjölskyldunni og eflaust hefur það
gengið nærri Jósef, ekki síst þar
sem hann var „Hafnamaður“ af lífí
og sál og grunar mig að það hafí
m.a. orðið til þess að veikindi hans
urðu alvarlegri og erfiðari en ella.
En Jósef Borgarsson var ekki einn
þeirra sem barma sér eða gefast
upp þótt á móti blási. Hann flutti í
Njarðvík og tók upp ný störf.
Fyrir tæpum háífum mánuði hitt-
umst við á förnum vegi og spjölluð-
um saman. Þótt ekki færi á milli
mála að bilið á milli lífs og dauða
gæti verið stutt, enda oftar en einu
sinni verið tvísýnt um úrslitin í
langri baráttu hans við alvarlega
hjartveiki, var enginn uppgjafar-
tónn í Jósef - þvert á móti dáðist
hann að færni og dygnaði læknanna
sem stunduðu hann - sagðist taka
einn dag í einu og spáði góðu sumri
þótt þá hefði rignt og blásið sleitu-
laust í mánuð.
Fyrir 20 árum lágu allar og allra
leiðir í Höfnum til Sjónarhóls. Þar
bjó „borgarstjórinn" ásamt konu
sinni Lúllu og sjálfsagt hefur skrif-
stofan hans verið minnsta „bæjar-
skrifstofan" á Suðumesjum en hún
hafði það fram yfir hinar að af-
greiðslutími var lengri og þjónustan
meiri og fjölbreyttari. I þessu
byggðarlagi var Jósef samnefnari
fyrir alla þjónustu og verkstjórn auk
þess að annast félagslegu málin sem
nú falla undir stofnanir þar sem
meiri tími fer í skrifræði en þjón-
ustu. Ef til vill sýnist þetta ekkert
tiltökumál í 100 manna plássi en
Hafnahreppur hafði, á þessum tíma,
gengið í Samtök sveitarfélaga á Suð-
urnesjum og í hlut hreppsins komu
ekki færri fundarsetur í hverjum
mánuði en hinna stærri - flestar
lentu hins vegar á Jósef, sem jafn-
framt átti lengra að fara. Þá kom
sér vel fyrir íbúana að hafa Lúllu
sem staðgengil enda leysti hún
hvers manns vanda, væri þess nokk-
ur kostur á annað borð, og alltaf af
sömu ljúfmennskunni. I þá tíð var
ekki til umræðu að eiginkonu sveit-
arstjóra bæri að launa í peningum
þrátt fyrir umtalsverða vinnu.
Mörgum dylst hve stórkostlegar
breytingar hafa orðið á þjóðfélaginu
síðustu tvo áratugina, ekki síst á
sveitarstjórnun. En saga Hafna-
hrepps (sem ekki er lengur til) og
Jósefs Borgarssonar, sem nú er lát-
inn fyrir aldur fram, myndi líklega
lýsa þeim breytingum í einföldum
og skýrum dráttum.
Jósef Borgarsson var vestfirskur;
Djúpmaður sem bar með sér ýmis
einkenni í fasi sem mætti rekja til
upprunans. Hann var áberandi
myndarlegur á velli, bjartur yfir-
sýnum og góðmannlegur - fallegur
maður. Auk þess óx hann við kynni;
stafaði frá sér vinsemd, hjálpfýsi og
lífsgleði. Hann var hæfileikamaður
sem gaman var að spjalla við,
músikalskur fagurkeri og félags-
vera enda undi hann sér vel sem
söngvari og félagi í Karlakór Kefla-
víkur sem hann rækti af alúð. Hann
var til hinstu stundar glaðbeittur,
stutt í brosið, viðmótið hlýtt enda
hjartalagið gott og það hefur eflaust
létt honum hfið að hann var einn
þeirra sem átti miklu vinaláni að
fagna enda félagslyndur maður og
vinsæll. Þeir eru margir sem standa
í þakkarskuld við Jósef Borgarsson
fyrir margvíslega hjálp og greiða.
Mér er kunnugt um að á meðal
þeirra eru margir, sem minna mega
sín í þjóðfélaginu og leituðu árlega
til hans með skattskýrsluna, sem
hann fyllti út fyrir þá eftir kúnstar-
innar reglum, og með bros á vör
þótt lítið yrði um greiðslu fyrir hjá
þeim hópi, en ráðgjöf vegna skatt-
framtals veitti hann um áratuga-
skeið og voru fáir honum fremri á
því sviði.
Við, fjölskyldan á Sólvangi í
Höfnum, vottum eiginkonu, börnum
og ættingjum Jósefs innilega sam-
úð.
Leó M. Jónsson.
Þegar minnst er Jósefs Borgars-
sonar, kemur mér fyrst í hug hans
hlýja handtak, þegar hann heilsaði
manni, með eftirfarandi orðum:
„Heill og sæll, kæri vinur.“ Þessi
fallegu orð og framsetning þeirra
lýsa vel hans innra manni. Hann
hélt stundum nokkuð lengi í hönd
manns og ræddi þá gjarnan um
málefni líðandi stundar í léttum dúr.
Allt fór þetta virðulega fram, eins
og honum var líkt. Ætíð var létt yfir
Jósef vini mínum og öllum leið vel í
návist hans.
Mín fyrstu kynni af Jósef voru
vegna sveitarstjórnarmála. Hann
var þá búsettur í Höfnunum og odd-
viti þeirra Hafnamanna og vinsæll í
því starfi. Atti hann gott samstarf
við okkur bæjarfulltrúana í Keflavík
á þessum árum. Oft nefndum við
hann í gamni borgarstjórann í Höfn-
um. Tók Jósef þessu vel og sagðist
fúslega liðsinna okkur í Keflavík, ef
við þyrftum aðstoðar við. Eftir-
minnilegar ferðir fórum við Jósef
saman á þessum árum, mikil gleði
og gaman að lifa, létt var yfir sveit-
arstjórnarmönnum á Suðurnesjum.
Oft var Jósef þar fremstur í flokki.
Hann var mjög félagslyndur maður,
starfaði m.a. lengi í Karlakór Kefla-
víkur og var formaður hans um tíma
og vann kórnum vel. Þá lét hann
mál launþega til sín taka o.fl. mætti
upp telja, en það verður ekki rakið
frekar hér.
I mörg ár starfaði Jósef mikið
innan Oddfellowreglunnar, gekk í
stúkuna nr. 13. Njörð hér í Kefla-
vík, og þar voru honum falin mikil
ábyrgðarstörf, sem hann innti af
hendi með mikilli samviskusemi.
Innan stúkunnar unnum við Jósef
mikið saman og gott að eiga jafn
einlægan vin að baki. Hann naut sín
vel innan Oddfellow, hugsjónir regl-
unnar höfðuðu til hans. Þótt heilsa
hans væri farin að bila hin síðari ár,
var áhugi hans ætíð vakandi fyrir
stúkustarfinu. Þar varð engin
breyting á.
Eg kveð góðan samfylgdarmann
að sinni og þakka vinsemd hans í
minn garð. En handan móðunnar
miklu munum við Jósef vinur minn
hittast aftur og þá heilsar þú mér
eins og forðum með orðunum góðu:
„Heill og sæll, kæri vinur.“ Það
verður gleðileg stund.
Við hjónin samhryggjumst þér,
Lúlla mín, og biðjum guð að styrkja
þig og aðra aðstandendur.
Blessuð sé minning Jósefs Borg-
arssonar.
Hilmar Pétursson.
Jósef Borgarsson er allur. Með
honum er horfinn öðlingsdrengur,
sem allir hljóta að minnast með
hlýju. Ég hygg að fundum okkar
hafi fyrst borið saman á vettvangi
sveitarstjórnarmála á Suðurnesjum
á sjöunda áratugnum. Jósef var þá
oddviti Hafnahrepps. Það fór ekki
hjá því að maður veitti honum strax
athygli, þar sem hann var ætíð glað-
vær og hress í tali og lagði gott til
allra mála. Það var ekki séð á fram-
komu eða málatilbúnaði að hann
væri oddviti smæsta sveitarfélags-
ins á Suðurnesjum, enda var hann
oft nefndur „borgarstjórinn". Síðar
varð samstarf okkar nánara þegar
hann tók sæti í stjórn Hitaveitu
Suðurnesja. Mér er einkum minnis-
stætt frá þeim tíma, hversu glaðleg-
ur áróðursmaður hann var fyrir
hitaveitu til Hafnahrepps, enda full-
trúi hreppsins. Sumir stjórnarmenn
voru tregir í taumi, þar sem aug-
ljóst var að slík framkvæmd yrði
dýr, miðað við fjölda notenda. En
Jósef hafði sitt fram og það hefur
reynst vel.
Síðar urðum við Jósef samstarfs-
menn þegar hann hóf störf hjá Hita-
veitu Suðurnesja. Starf hans var
lengst af að annast innheimtu fyrir
veituna. Ekki hefði verið auðvelt að
finna mann, sem hefði annast það af
meiri trúnaði og sanngirni gagnvart
notendum, enda var hann vel látinn
af öllum viðskiptavinum fyrirtækis-
ins. Sjálfur á ég einkar ljúfar minn-
ingar um Jósef frá þeim tíma, en
það varð mér ætíð ánægjuefni, ef
hann leit inn til mín og létti mér
strit dagsins með sínu glaða við-
móti. Aldrei lét hann í ljós andúð á
nokkrum manni né neitt það sem
spillt gæti fyrir öðrum. Þá var hann
alveg laus við að leiða talið að efna-
hagslegum erfiðleikum, sem ég
hafði þó grun um að væru nokkrir.
Hver stund með Jósef var mér sem
krydd í önnum dagsins. Guð blessi
minningu hans.
Með þessum orðum vil ég jafn-
framt senda eiginkonu og öllum
ættingjum mínar innilegustu sám-
úðarkveðjur.
Ingólfur Aðalsteinsson.
Kynni okkar Jósefs spanna ekki
langan tíma, eða níu ár, þ.e. frá því
að ég kom sem bæjarstjóri til
Njarðvíkur. Við grófum það fljótt
upp að við vorum frændur frá
Hornströndum og það með stórum
staf upp frá því. Jósef var einstak-
lega opinn og glaðvær maður sem
gaman var að hitta og má segja að
lýst hafi af honum enda brosið bjart
og fas allt mjög höfðinglegt. Þessi
meðfæddi eiginleiki breyttist ekkert
þótt veikindi steðjuðu að og starfs-
getan minnkaði. Áhugi hans á
landsmálum var brennandi og urðu
oftast miklar og nákvæmar umræð-
ur um allt sem efst bar hverju sinni
er við frændurnir hittumst. Þegar
við hittumst fyrir nokki-um vikum
var hann á leið í frí til útlanda. Um
leið og hann kvaddi sagði hann: „Þið
verðið að gera eitthvað í þessu með
fiskveiðistjórnunina."
Með Jósef er horfinn litríkur
maður sem missir er að, en minn-
ingarnar lifa um góðan dreng.
Ég færi öllum aðstandendum
mína innilegustu samúðarkveðjur.
Kristján Pálsson.
Vinur minn og samstarfsmaður
til margra ára, Jósef Borgarsson, er
nú látinn, langt fyrir aldur fram,
eftir að hafa átt við vanheilsu að
stríða um nokkurra ára bil. Leiðir
okkar Jósefs lágu fyrst saman í al-
vöru þegar ég var ráðinn til starfa
hjá Hitaveitu Suðurnesja í október
1982, en Jósef sat í stjórn fyrirtæk-
isins frá 16. maí 1980 til 30. mars
1983. Ég kannaðist þó að sjálfsögðu
við Jósef sem Suðurnesjamaður því
hann var, m.a. sem oddviti Hafna-
hrepps, þekktur maður á svæðinu
og þeir voru góðii- kunningar til
margra ára Jósef og faðir minn
heitinn, Jón H. Júlíusson sem bjó í
Sandgerði.
Hinn 1. janúar 1985 hóf Jósef síð-
an störf hjá Hitaveitu Suðurnesja
sem viðgerða-, tenginga- og eftir-
litsmaður og hjá fyrirtækinu starf-
aði hann til dauðadags, þó erfitt
heilsufar hafi því miður valdið því
að síðustu tvö árin hafi veikinda-
tímabilin verið löng.
Jósef var mikil félagsvera og tók
af lífi og sál þátt í margs konar fé-
lagslífi. Hann var forsvarsmaður
Hafnahrepps um árabil, formaður
og í stjórn Starfsmannafélags Suð-
urnesjabyggða um langt skeið auk
öflugs starfs í karlakórnum og fleiri
félögum. Jósef reyndist einstaklega
samviskusamur og liðlegur starfs-
maður og aldrei var það viðvik, oft
með stuttum fyrh-vara, að Jósef
ekki leysti málið, enda að hans sögn
„ekkert mál“, hvort sem um var að
ræða persónulega aðstoð eða fyrir
fyrirtækið. Við hjá Hitaveitu Suður-
nesja munum þó líklega lengst
minnast skemmtilegra og fjörlegra
umræðna sem oft sköpuðust um
þjóðmálin, sérstaklega á morgnana,
þar sem Jósef fór oftar en ekki á
kostum.
Þegar hann og samstarfsmenn-
irnir, svo sem Bjarni og Hilmar,
byrjuðu að kryfja fréttir dagsins í
morgunsárið, þá komu sumir aðrir
bara til að hlýða á gullkornin, því
hvergi var dregið af. Það var ávallt
líf í kringum Jósef og stutt í gam-
anyrðin, meira að segja þegar heils-
an var slæm, og þess vegna er sér-
staklega erfitt að átta sig á því að
nú sé hann allur. Hans mun verða
sárt saknað og skarð hans verður
trauðla fyllt. Eg vil að lokum fyrir^-
mína hönd og konu minnar Ingi-
bjargar og fyrir hönd Hitaveitu
Suðumesja færa Lúllu konu hans
og öðrum ættingjum innilegar sam-
úðarkveðjur og óska þeim öllum alls
hins besta í framtíðinni.
Júlíus Jónsson.
Síðasta verk Jósefs Borgarsson-
ar, áður en hann kenndi sér snögg-
lega meins, var að setja upp ís-
lenska fánann á sjómannadaginn.
Jósef hafði hafið sjóróðra ungur
með föður sínum og var stíft róið. Y
Sú saga gekk á Suðurnesjum að
skipstjóri á trollbát kemur niður í
lúkar úti við Eldey og segir að ekki
sé veður til að láta trollið fara.
Stýrimaðui- gengur þá á dekk og lít-
ur til veðurs. Svo kallar hann niður í
lúkarinn. „Það er ekki hægt að
kasta trolli, hann rétt hefst við á
færum hérna við hliðina á okkur
hann Borgar gamli.“ Hvort heldur
sú saga er sönn eða ekki, þá lýsir
það aðstæðum til verka, sem Jósef
var alinn upp við. Jósef var aðflutt-
ur ungur í Hafnir frá Hesteyri við
Jökuldjúp. Hann átti létt með nám,
en efni stóðu ekki eins til þess og
hæfileikar. Hann var lesinn og fróð-
ur og áhugasamur um flesta hluti.
Hann varð sveitarsjóri í Höfnum og
var þar meira en sveitarstjóri.
Hann gerði skattskýrslur fyrir
marga sína sveitunga og hafði uppi
ráð fyrir þeim um marga hluti. Hon-
um var svo eðlislæg velvild til fólks
að það treysti honum strax og alltaf
upp frá því. Eðlislæg réttsýni og
velvild varð til þess að flestum, sem
til hans þekktu, fannst þeir eiga
hann að.
Jósef hafði sérstaka rödd og var
mjög skýrmæltur og hafði einstakt
vald á fallegu máli. Vegna eiginleika ^
sinna valdist hann til forystu á fjöl-
mörgum sviðum. Það var einhvern
veginn eðlilegt að það væri þannig,
því hann kom ekki að málum til að
mikla sig, heldur af réttsýni til
málsins.
Jósef reyndist mér mikið vel er
ég stóð illa og bjargaði mér, og fæ
ég það seint launað. Ég votta Lúllu
og börnum hans hluttekningu þegar
ég kveð einn hreinlyndasta mann
sem ég hefi kynnst.
Þorsteinn Hákonarson.
Kær vinur og vinnufélagi er fall-
inn frá, langt um aldur fram. Hann
hafði átt við þrálát veikindi að stríða *
um nokkurt skeið og var hann því
frá vinnu af og til þess vegna. En
um leið og kraftar leyfðu var hann
kominn aftur til vinnu. Vonuðum við
því að svo myndi einnig verða nú.
Jósef var myndarlegur maður á
velli, gekk teinréttur með brjóst-
kassann fram, gráan makka og sí- ,
brosandi.
Hann var góðum mannkostum -
búinn og hafði ótrúlega góð áhrif á
vinnuandann, var alltaf til í rökræð-
ur enda hafði hann skoðanir á öllum
málum. Hann gerði sér gjarnan upp
skoðanir, sem ekki voru hans, að- .
eins til að koma af stað umræðum
og hló svo að öllu saman. Jósef var •
mikill húmoristi og hafði góða frá-
sagnarhæfileika, það fylgdi honum '
alltaf svo hress og góður andblær
hvar sem hann fór. Hann átti alls
staðar vini og frændur, sem hann
gaf sér tíma til að spjalla við.
í eðli sínu var hann þó maður sem
tók lífið alvarlega. Hann gegndi
mörgum trúnaðar- og ábyrgðar-
stöðum, bæði í sveitarstjórnarmál-
um og einnig fyrir launþega, en
hafði þó alltaf lag á því að sjá
skemmtilegu hliðina á hverju máli.
Menn eins og Jósef eru því miður
vandfundnir, en nauðsynlegir hveij- ^
um vinnustað. Er nú skarð fyrir
skildi.
Hans verður sárt saknað af okkur
samstarfsfólkinu á Hitaveitu Suður-
nesja.
Við viljum votta eftirlifandi eigin-
konu Jósefs, Lúllu, og börnum
þeirra okkar innilegustu samúð.
Guð blessi minningu heiðurs- ^
mannsins Jósefs Borgarssonar.
Starfsfólk Hitaveitu Suðurnesja.