Morgunblaðið - 03.07.1999, Blaðsíða 48

i 48 LAUGARDAGUR 3. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÓLAFUR
HALLDÓRSSON
+ Ólafur Hall-
dórsson fæddist
á fsafirði 16. júlí
1929. Hann lést í
Sjúkrahúsi ísafjarð-
ar 19. júní og fór út-
för hans fram frá
ísafjarðarkirkju 26.
júní.
Ólafur Halldórsson,
föðurbróðir minn, hef-
ur lokið einstaklega
■ fallegri siglingu sinni í
þessari jarðvist. Hann
ólst upp í stórum og
athafnamiklum systk-
inahópi á Isafirði í umsjá foreldra
sem studdu öll góð málefni og
ruddu erfiða braut fram á veginn.
Móðir hans, Svanfríður Alberts-
dóttir, varð heiðursfélagi Slysa-
varnafélags íslands og Kvenfélags-
ins Óskar á ísafirði. Faðir hans,
Halldór Friðgeir Sigurðsson, hlaut
Riddarakross hinnar íslensku
fálkaorðu fyrir að vera frumkvöðull
að togbátaútgerð á Islandi, en hann
togaði á Halamiðum við hlið síðu-
togaranna á vélbátnum Vébirni
sem var 44 tonn að stærð og þótti
það ójafn leikur.
Ólafur hlaut á unga aldri gælu-
nafnið Óli Hall, sem hann var
þekktastur undir. Ungur að aldri
hóf hann sín fyrstu skref í sjósókn
og með skóla var hann á trillum.
Hann lauk hefðbundinni skólavist í
barna- og gagnfræðaskóla, síðan
sat hann skipstjóra- og stýrimanna-
námskeið sem haldið var á Isafirði,
kennarar voru Sturla Halldórsson,
bróðir hans, og Símon Helgason.
Nemendur voru fimm, Óli Hali,
r Kristján Albertsson, Konráð Egg-
ertsson, Guðjón Arnar Kristinsson
alþingismaður og einn til. Nám-
skeiðið gaf skipstjómarréttindi á
skipum allt að 120
tonnum.
Ólafur hafði ávallt
stuðning frá sínum
systkinum bæði í upp-
eldi og starfi og endur-
galt hann þann stuðn-
ing ríkulega ævilangt.
Eiginkonu sína,
Sesselju Ásgeirsdóttur
frá Hnífsdal, gekk
hann að eiga 1951 og
bjuggu þau lengst af á
Hlíðarvegi 48 á ísa-
firði. Þau eignuðust
átta mannvænleg
börn, sem þau voru af-
ar samtaka um að kæmust öll til
manns. Sesselja andaðist 31.1. 1993
og fannst mér frændi minn ekki
bera sitt barr eftir það. Þau voru
afar félagslynd og tóku gjarnan í
spil með ættingjum eða vinum, en
Óli mundi allt spilið út í gegn og
hafði oftast vinninginn.
Ólafur Halldórsson kom að stofn-
un margra fyrirtækja, hið fyrsta er
hann festi kaup á bát 1959 með
bróður sínum, Sturlu Halldórssyni,
og systursyni þeirra, Jóni Hirti Jó-
hannessyni. Báturinn hét Gylfi ÍS
303, Sturla var skipstjóri, Óli Hall
var stýrimaður og Jón Hjörtur vél-
stjóri. Þarna var ég um borð vetr-
arvertíð og sumartíma, kornungur
sem háseti og stundum kokkur og
þama voru með eftirminnilegustu
og skemmtilegustu stundum ævi
minnar í návist þessara frænda
minna. Óli Hall fór á kostum við
okkur strákana um borð og okkur
leið vel. Óli tók við skipstjóm 1964
og fiskaði vel alla tíð. Samfara
þessu stofnuðu þeir fiskverkunina
Gylfaver hf., sem staðsett var á
Wartstúni á Isafirði. 1968 urðu þeir
að láta bátinn frá sér að kröfu
banka, sú krafa var ósanngjörn og
*
+
Innilegar þakkirtil allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og
afa,
BENEDIKTS GRÉTARS RAGNARSSONAR
sparisjóðsstjóra,
Vestmannaeyjum.
Sigrún Þorláksdóttir,
Iða Brá Benediktsdóttir, Einar Þór Guðjónsson,
Ragnar Benediktsson,
Bjarney Sif Ólafsdóttir, Ólafur B. Pétursson,
Óskar Örn Ólafsson, Erla Gísladóttir
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og útför
INGIBJARGAR EINARSDÓTTUR,
Eyrarlandi,
Eyjafjarðarsveit.
Sérstakar þakkir til allra sem önnuðust hana í veikindum hennar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jóhann Benediktsson,
Sólveig Jóhannsdóttir,
Einar Grétar Jóhannsson, Elva Hermannsdóttir.
Hjartanlegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför eig-
inmanns míns, föður okkar, tengdaföður og
afa,
GUÐMUNDAR KARLSSONAR
kerfisfræðings,
Lindarflöt 13,
Garðabæ.
Hrefna Árnadóttir,
Ásdís Elín Guðmundsdóttir, Claus Hermann Magnússon,
Hrefna Margrét Guðmundsdóttir,
Anna Guðmundsdóttir, Árni Sæmundur Unnsteinsson
og barnabörn.
eyðilagði það góða samspil sem þeir
vora í. Önnur fyrirtæki sem Ólafur
stóð að vora Rækjustöðin hf., Sund
hf. og fiskeldisfyrirtækið Blælax hf.
í ísafjarðardjúpi, ásamt fleiri fyrir-
tækjum. Hann var mikill athafna-
maður og 1969 festi hann kaup á 18
tonna bát með Konráði Eggerts-
syni, hrefnuskyttu á ísafirði. Þeir
skírðu bátinn Halldór Sigurðsson
IS 14, stunduðu dragnótaveiðar,
rækju- og hörpuskel, en 1976 hófu
þeir hrefnuveiðar frá ísafirði og út-
flutningur hófst þaðan 1978. Þeir
félagar sáu fyi-ir sér að framtíð
væri í hrefnuveiðum fyrir Japans-
markað og hrefnumið voru góð á
Breiðafirði. Stofnuðu þeir fyrirtæk-
ið Flóka hf. að Brjánslæk á Barða-
strönd 1979 og með þeim vora
stofnendur Guðmundur Guðjóns-
son frá Þaralátursfirði og sonur
hans Tryggvi Gísli Magnússon frá
Langabotni í Geirþjófsfirði og
Ragnar Guðmundsson á Brjánslæk.
Ólafur Halldórsson var fram-
kvæmdastjóri og var þetta fyrir-
tæki öflugasta framleiðslustöð
landsins á hrefnu til útflutnings og
framtíðin björt. Um tíma vora
gerðir út þrír hrefnubátar, Halldór
Sigurðsson, Gissur hvíti og Hafrún
frá Súðavík. Erfiðleikar steðjuðu að
þegar tvo bátanna, Halldór Sig-
urðsson og Gissur hvíta, rak upp í
sandinn við Brjánslæk í norðaust-
anroki 1982, en áfram var haldið
með miklum dugnaði og hrefnan
seldist á mjög góðu verði gegnum
Sambandið á Japansmarkað. Hins
vegar dimmdi illilega í lofti þegar
Alþingi samþykkti hvalveiðibannið
og varð landvinnslan að líða þetta
án nokkurra bóta. Breytt var yfir í
skelfiskveiðar og -vinnslu, sem
kostaði mikið og á endanum seldu
þeir félagar sína hluta og horfðu
með söknuði á eftir framtíðar-
draumum sínum hverfa inn í fortíð-
ina.
Ólafur Halldórsson var ekki
hættur, hann festi kaup á kvöldsöl-
unni Brúarnesti á ísafirði, rak hana
um árabil og seldi hana síðan, enda
sótti á hann sjúkdómurinn, sem
endanlega lagði hann að velli, syk-
ursýkin. Hann barðist við sjúkdóm-
inn með læknum sínum, sjónin
þvarr, það var tekið af fæti, teknir
fingur og síðast báðir fætur fyrir
neðan hné. Ekki brast hann
kjarkinn eða æðraleysið fyrir það,
hann fékk gervifætur hjá Össuri
hf., stoðtækjafyrirtæki og með að-
stoð þeirra fór hann að ganga á ný.
Fyrirtækinu fannst mikið til um
þennan dugnað hans og vora tekn-
ar af honum margar myndir, sem
nú prýða dagatöl og kynningar-
bæklinga víða um hinn stóra heim,
þannig að Ólafur Halldórsson er í
fullri vinnu fyrir land sitt og þjóð á
þeim vettvangi.
Með þessum kveðjuorðum um
þennan einstaka heiðursmann eru
sendar hér samúðarkveðjur til af-
komenda hans, ættingja og vina.
Gylfi Guðjónsson
og fjölskylda, Mosfellsbæ.
Vinur minn, félagi, samstarfs-
maður og sameignarmaður til
margra ára, Ólafur Halldórsson, er
nú allur eftir hetjulega baráttu við
illvígan sjúkdóm. Við Óli Hall, eins
og hann var oftast kallaður, kynnt-
umst fyrst um 1962. Árið 1965 fór
ég til hans á m/b Gylfa ÍS-303 þar
sem hann hafði nýhafið skipstjórn.
Óli var einstakur skipstjóri. Aldrei
skammaði hann nokkurn mann og
var allra manna lagnastur við að
redda öllum þeim óhöppum sem
gerðust til sjós. Hann var með betri
netamönnum á Islandi og þótt víðar
væri leitað. Svo handheitur var
hann að maður hefði getað haldið
að miðstöðvarlagnir væra í höndum
hans. Lipur var hann, svo ef tekið
var mið af stærð hans og þéttleika
var hann íþróttamaður í góðu með-
allagi. Eitt sinn í 14 stiga frosti vor-
um við að toga á mjög vondum
botni inni við Borgarey. Segi ég þá
við Óla að ef hann rífi, þá föram við
í land. Skömmu síðar var híft og
trollið kom upp mikið rifið. Þá hló
HELGA
KÁRADÓTTIR
+ Helga Káradótt-
ir fæddist í
Vestur-Holtum
V estur-Eyjafjalla-
hreppi 30. maf
1904. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 13. júní síðast-
liðinn. Utför hennar
var gerð hinn 26.
júní.
Greinarnar sem
fara á eftir áttu að
birtast sunnudaginn
27. júní. Fyrir mis-
tök fórst það fyrir
og er beðist velvirð-
ingar á því.
Það er alltaf sárt að kveðja þá
sem manni þykir vænt um. Mín
elskulega frænka, Helga Káradótt-
ir, hefur nú kvatt þennan heim 96
ára gömul.
Hún var yndisleg kona sem gaf
mér mikið af sjálfri sér og er ég
þakklát fyrir þann tíma sem ég
fékk til að kynnast Helgu. Og það
verða margar dýrmætar stundir
með henni sem ég geymi í fjársjóði
minninganna um ókomna tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Mg umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfm úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Börnum hennar og
aðstandendum öðram
eru sendar einlægar
samúðarkveðjur.
Blessun fylgi minn-
ingu mætrar konu á
ferð hennar heim í ríki
ljóssins.
Sandra Þórisdóttir,
Syðra-Langholti.
Elsku Helga. Ég vil
skrifa þér nokkrar lín-
ur frá okkur Andreu Ósk og þakka
þér fyrir tímann sem við fengum að
kynnast þér.
Hlýjan sem kom frá þér var al-
veg yndisleg og góðvildin sem þú
sýndir öllum bar af og þegar ég
hugsa til þín þá er það líka dugnað-
urinn sem var alveg ólýsanlegur.
Takk fyrir allar samverastundirn-
ar með okkur Andreu Ósk.
Guð varðveiti þig.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgr.)
Elsku Kalli, Anna, Sæli, ívar,
Helga, Þórður og aðrir ættingjar
og vinir. Við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elín Gyða HQörvarsdóttir,
Andrea Ósk ívarsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
Óli mikið og gerði við trollið ber-
hentur en ég hélt í með vettlinga á
höndunum. Við Óli rákum saman
fiskverkun, hausaþurrkun og fleira.
Við unnum saman meira eða minna
í um 30 ár. Aldrei komu upp vanda-
mál sem ekki voru leyst á ör-
skömmum tíma. í ágúst 1969
keyptum við Halldór Sigurðsson
IS-14, sem var 18 tonna bátur.
Gerðum við hann út og voram á
honum báðir saman eða til skiptis
til ársins 1982 er við misstum bát-
inn á land í ofsaveðri á Brjánslæk.
Við Óli sátum saman á skólabekk
í Stýrimannaskólanum veturinn
1964-1965. Þá lærðum við saman
og naut ég þess vel, því Óli var mik-
ill námsmaður og einstakur reikn-
ingshaus. Hann notaði kannski ekki
sömu formúlu og kennararnir, en
fékk alltaf rétta útkomu. Þótt nokk-
ur aldursmunur væri á okkur Óla,
vorum við mjög góðir vinir. Góður
vinskapur var á milli heimila okkar.
Gengum við inn á heimili hvor ann-
ars sem heimilismenn væram. Hjá
Óla og Sellu voram við alltaf vel-
komin. Sesselja lést árið 1993 fyrir
aldur fram. Þau reyndust okkur
Önnu, konu minni, sem bestu for-
eldrar. Þar kom vel fram hversu
hjartastór hann Óli var. ÓIi var
jafnan glaður mjög og hló dillandi
hlátri. Stór var hann vexti og þétt-
ur, eins og ég var einnig á þeim ár-
um. Voram við félagarnir því
stundum kallaðir tröllin tvö. Annar
enda góð 130 kg og hinn 111 kg að
þyngd. í eina máltíð fyrir okkur tvo
á sjónum dugði því ekki minna en
18 kótilettur.
Óli og Sella eignuðust stóran hóp
barna eða alls 8 börn. Einhvern
tímann hefur því verið ærinn starfi
á því heimili. Sella eldaði góðan
mat og Óli var líka góður kokkur.
Þótt hann hefði ekki hendur
saumakonu saumaði hann út þegar
hann var á toguranum við Græn-
land. Þá gátu túrarnir staðið allt
upp í 90 daga og aðeins stoppað í
landi á meðan landað var. Óli var
með eindæmum glaðvær maður og
vininn sinn Iátna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Sumarið er rétt að byrja hér
sunnanlands, þó er okkur kalt í sálu
og sinni, því í dag kveðjum við
kæra vinkonu, sem komin var til
ára sinna en þó var eins og í okkar
huga yrði hún alltaf hjá okkur. Hún
breyttist lítið; var alltaf sama góða
Helga. I ljóði einu segir að sumarið
líði allt of fljótt; það er eins í huga
okkar því kynnin vora alla tíð ljúf
og björt eins og gott sumar á að
vera. 95 ár er hár aldur, en Helga
varð aldrei gömul, hún var sjaldan
veik, var bara stundum „löt“ svo
notuð séu hennar orð, en fáir höfðu
þann kraft og það þrek þótt árin
teldu 95. Nú er hún horfin okkur og
farin, það er svipað og „hverfið"
okkar hafi misst ókrýnda drottn-
ingu.
Margir litu inn til þeirra Kalla og
Helgu, þáðu góðgerðir og ræddu
málin. Ekki var síður gott að hitta
Helgu þegar erfiðleikar voru, því
Helga var eins og Pollýanna, nema
hún lék ekki leikinn, hún lifði leik-
inn sem henni var svo eiginlegur og
það lýsir kannski Helgu best. Hún
hefur líka þurft að nota sálarstyrk
sinn því að það hefur ekki verið létt
að horfa upp á öll bömin sín þrjú
veikjast og berjast við berkla, en á
sinn hátt vann Helga úr því sem
öðra sem á lífsleið hennar varð.
Við kynntumst Helgu vel fyrir
rúmum 25 áram er hún flutti í ná-
grenníð og strax hófst mikil og
traust vinátta sem aldrei bar
skugga á. Helga var meðalkona á
hæð, samsvaraði sér vel og var
alltaf létt á fæti, með fallegt grátt
hár og eitt það fallegasta bros sem
nokkur getur haft og augu hennar
ljómuðu alltaf af góðmennsku og
mannkærleik. Hún laðaði alla að
sér, hvort sem það vora böm eða
fullorðnir; börnunum þótti eðlilegt
að líta inn til Helgu og ræða málin
við hana. Það vora margir afmælis-