Morgunblaðið - 16.07.1999, Blaðsíða 40

"^O FÖSTUDAGUR 16. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Arnaldur Valde-
marsson fæddist
í Reykjavík 12.
ágúst 1936. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 7. júlí
siðastliðinn. Hann
var einkabarn hjón-
anna Valdemars
Helgasonar leikara,
f. í Gunnólfsvík á
Strönd 15.7. 1903,
d. 10.3. 1993, og Jó-
hönnu Björnsdóttur
frá Grjótnesi á Mel-
rakkasléttu, f. 7.4.
1903.
Arnaldur kvæntist 11. nóvem-
ber 1960 Svanhildi Halldórs-
dóttur, f. 1. júní 1938, þau
skildu 1980. Eignuðust þau
Qögur börn, sem eru: 1) Arn-
hildur Arnaldsdóttir, f. 11.6.
1961, sambýlismaður Hilmar G.
Arnaldur frændi minn. Hann
var rúmum áratug eldri en ég,
hafði alltaf verið þama og ein-
hvern veginn fannst mér að þannig
myndi það alltaf verða. Mæður
okkar eru systur úr ellefu systkina
*hópi frá Grjótnesi á Melrakka-
sléttu, sem heimamenn bera
reyndar alltaf fram sem Grjóttnes.
Pegar ég var barn og unglingur
bjuggum við í Vestmannaeyjum og
ævinlega þegar við fórum upp á
land gistum við hjá Jóhönnu,
Valdemar og Arnaldi. Á sumrin
vorum við svo á Grjótnesi hjá
ömmu, Úu og tvíburunum Gulla og
Boja. Þar var Arnaldur líka fyrstu
árin mín, en svo fór hann í sfldina á
Raufarhöfn og kom heim í Grjót-
>aes þegar hann átti frí.
Mér er minnisstæð fyrsta
Reykjavíkurvist mín án þess að ég
væri með mömmu. Pabbi vann í
Reykjavík og ég fékk að heim-
sækja hann, en bjó á Skólavörðu-
stígnum hjá frændfólkinu. Eg var
bara sex ára og vildi fá að kanna
borgina svolítið á eigin vegum. Jó-
hanna frænka mín átti ekki auðvelt
með gang og þeir feðgar voru í
vinnu allan daginn. Arnaldur hélt
nú að það væri í lagi ef ég færi
ekki langt og svo yrði ég að segja
„Skólavörðustígur 33“ þrjátíu
sinnum til þess að geta sagt lögg-
unni hvar ég ætti heima ef ég
týndist. Svo hlýddi hann mér yflr -
'4g reyndi auðvitað að sleppa með
færri skipti en það var ekki við það
komandi, fyrr fékk ég ekki að fara
út. Svo hlýddi hann mér yfir á
hverju kvöldi og það dugði vel, ég
man þetta enn þann dag í dag, þó
ég týndist að vísu aldrei. Þegar
Arnaldur var drengur var hann
alltaf kallaður Gauki og við kunn-
um ekkert annað nafn á honum.
Einn daginn sagði Jóhanna við mig
alvarleg í bragði að nú væri hann
Gauki orðinn fullorðinn maður og
nú kölluðum við hann ekki lengur
Gauka, nú segðum við Arnaldur.
Eitthvað var það nú stirt fyrst, en
vandist vel, enda fallegt nafn og
fór honum vel.
v Svo íluttu þau í Skaftahlíðina.
Við systurnar vorum einlægir að-
dáendur Arnaldar. Hann átti seg-
ulbandstæki og myndavél og leyfði
okkur að heyra hvernig við töluð-
um í raun og veru. Lilja systir
söng meira að segja fyrir hann og
tækið. Myndavélin var líka notuð
til leikja. Einu sinni greiddi Arn-
aldur mér þannig að hárið fór í
hring um höfuðið, það hét „vind-
greiðslan“. Síðan sat ég fyrir í
myndatöku á svölunum.
Smátt og smátt varð ég líka full-
^orðin, þó að því fylgdi ekkert langt
og virðulegt nafn. Svo vill til að
yngri drengirnir hans Arnaldar
eru á aldur við eldri krakkana
mína. Þegar þau voru öll lítil hitt-
umst við oft í súkkulaðiveislum í
Skaftahlíð.
Seinna þegar ættin fór að
stækka meira hélt Arnaldur saman
Uettartölu um Grjótnesættina. Við
héldum ættarmót fyrir fimm árum,
Garðarsson, synir
þeirra eru Dagur, f.
11.2. 1989, og Hugi,
f. 14.1. 1994. 2) Ótt-
ar Arnaldsson, f.
3.12. 1962, sambýl-
iskona Kristín J.
Magnúsdóttir, son-
ur þeirra er Magn-
ús Kár, f. 17.7.
1992. 3) Gauti Arn-
aldsson, f. 31.12.
1971. 4) Daði Arn-
aldsson, f. 31.1.
1974, unnusta Ingi-
gerður Einarsdótt-
ir.
Arnaldur lauk Samvinnu-
skólaprófi 1953 og hóf störf hjá
Skattstofu Reykjavíkur 1954,
þar sem hann vann til æviloka.
Útför Arnalds fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
þar sem flestir mættu og glatt var
á Grjótnesi. Eftir ættarmótið héld-
um við áfram að hittast fjögur
frændsystkini, þrjár kerlingar og
Arnaldur. Þar fréttum við fyrst af
veikindum hans, sem við vissum
ekki þá hversu alvarleg voru. En
þótt Arnaldur frændi minn entist
ekki eins lengi og við hefðum viljað
hafa hann, þá munum við heyra
fyrir okkur dillandi hlátur hans og
finna hlýju minninganna gagntaka
okkur öll sem þekktum hann vel,
meðan við lifum. Það er huggun að
sjá hversu myndarleg börnin hans
og barnabörnin eru. Eg er þakklát
fyrir að hafa átt svo góðan frænda.
Háaldraðri móður hans, Jó-
hönnu frænku minni, og börnum
hans og fjölskyldum þeirra sendi
ég dýpstu samúðarkveðjur frá
mér, fjölskyldu minni og systkin-
um.
Harpa Karlsdóttir.
Eg var stödd í sumarleyfi með
fjölskyldunni í Frakklandi þegar
mér bárust þær fregnir að Arnald-
ur frændi væri dáinn. Mig setti
hljóða og minningarnar hrönnuð-
ust upp. Hann var búinn að vera
mikið veikur en einhvern veginn
átti maður ekki von á þessu svona
fljótt. Ég hélt alltaf að ég myndi
sjá hann og hitta aftur en sú varð
ekki raunin.
Arnaldur var svo skemmtilegur
maður. Hann var svo skapgóður og
léttlyndur. Hann hafði líka ríka
kímnigáfu. Á mínu bernskuheimili
var hann meira en Amaldur
frændi. Hann var mikill vinur og
félagi foreldra minna. Þegar ég
var t.d. búsett í Bandaríkjunum og
5 ára sonur minn var að útbúa af-
mæliskort handa afa sínum þá
teiknaði hann mynd af Jónasi afa
og Arnaldi að drekka kaffi í stof-
unni í Álftamýrinni. Kortinu fylgdi
svo afmæliskveðja til afa og líka
kveðja til Arnaldar frænda. Hann
var okkur öllum svo mikils virði.
Hvernig gamlárskvöldin verða í
framtíðinni í Álftamýrinni er
óhugsandi um að segja. Arnaldur
var alltaf með okkur. Kom með
pípuna, eina góða rauðvín og góða
skapið. Hann var hrókur alls fagn-
aðar. Hann hló og gerði grín að
okkur systkinunum þegar við vor-
um að hafa okkur til. Fyrsta
gamlárskvöldið sem við Ágúst átt-
um saman þá var ég á leiðinni að
hitta hann á heimili bróður hans.
Ég var jafnframt að hitta tilvon-
andi tengdafjölskyldu mína í
fyrsta sinn. Aftur og aftur var far-
ið inn á baðherbergi að laga hárið
aðeins og athuga hvort maður liti
ekki eins vel út og mögulegt væri.
Arnaldur hló mikið og gerði grín
að mér og hafði á orði að ég væri
nú betra skemmtiatriði en skaupið
það árið. Ári seinna þegar Ágúst
var svo með okkur á gamlárskvöld
hló Amaldur bara og sagði að ég
væri nú ívið rólegri nú en ári áður
svo skaupið yrði að duga þetta ár-
ið. En Arnaldur var líka sá fyrsti
sem ég hugsaði til þegar ég var að
fara að gifta mig. Fyrsta boðskort-
ið var skrifað til hans.
Nú þegar ég er komin aftur
heim til Hollands er hugur minn
stöðugt hjá honum. Ég sit í stof-
unni og horfi á fallegu skálina sem
hann gaf mér í brúðkaupsgjöf og á
bækurnar sem hann hefur gefið
mér í gegnum tíðina og get ekki
annað en tárast. Mikill maður er
fallinn frá og hans verður sárt
saknað.
Pabbi minn hefur misst frænda
sinn og besta félaga í gegnum æv-
ina, líka mamma mín.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Ur Hávamálum)
Við Ágúst vottum börnum hans
Amhildi, Óttari, Gauta og Daða
okkar dýpstu samúð. Þið hafið
misst mikið.
Arndís Jónasdóttir,
Houten, Hollandi.
í dag þegar ég kveð kæran vin,
frænda og vinnufélaga, Amald
Valdemarsson, langar mig að minn-
ast hans með nokkmm kveðjuorð-
um. Árið 1976 hóf ég störf á sölu-
skattsdeild Skattstofu Reykjavík-
ur. Kynntist ég þá mörgu ágætis-
fólki sem hafa verið bestu vinir
mínir síðan. Arnaldur var einn af
þeim. Ég kynntist honum strax vel
og með ámnum urðum við vinir
bæði í vinnu og einkalífi. Hann kom
oft á heimili mitt við hin ýmsu
tækifæri, oftast komu þeir saman
hann og Ólafur Sigvaldason sem
lést 1993 en þeir vora góðir vinir.
Arnaldur var einkabarn foreldra
sinna. Var hann þeirrar gæfu að-
njótandi að eignast fjögur böm og
bamabömin em orðin þrjú. Ég
kynntist foreldmm hans árið 1984
þegar þau leigðu mér íbúð sína í
Skaftahlíð 10. Þau vora bamgóð og
hlýjar manneskjur. Jóhanna móðir
hans dvelur nú á hjúkmnarheimil-
inu Skjóli, 95 ára gömul, en Valde-
mar lést fyrir nokkram ámm. Arn-
aldur var mjög skapgóður og
traustur maður og allir ungu strák-
amir sem komu að vinna á virðis-
aukaskattsskrifstofunni mörgum
ámm seinna urðu góðir vinir hans
og fóm alltaf í kaffi til hans og var
þá oft glatt á hjalla, eins og í gamla
daga þegar skrifstofan hans var
kaffistofan á söluskattsdeildinni.
En tímamir breytast og mennimir
með. Á síðasta ári greindist Arn-
aldur alvarlega veikur af þeim
sjúkdómi sem varð honum að ald-
urtila. Síðast þegar ég heimsótti
hann á spítalann var hann kátur og
glaður og talaði um framtíðina. Ég
vona að óskir hans rætist.
Ég vil að lokum senda innflegar
samúðarkveðjur til allra ættingja
og vina Arnaldar og bið þeim guðs
blessunar.
Nú legg ég augun aftur,
ó Guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Sveinbj. Egilss.)
Bjamey Þuríður Runólfsdóttir.
Arnaldur var maðurinn hennar
systur minnar í 20 ár og saman
eignuðust þau fjögur böm, hvert
öðra mannvænlegra, sem urðu stolt
og gleði foreldra sinna.
Fjölskyldur okkar systranna
hafa alltaf verið nánar. Börnin em
á svipuðum aldri og hafa haft
margt og mikið saman að sælda.
Hvert sumar höfum við dvalist
meira og minna á æskustöðvunum
fyrir norðan með börnin okkar og
síðan fjölskyldur þeirra, og mak-
amir einnig í sínum fríum. Margs
er að minnast frá þessum
bemskusummm barnanna okkar í
sveitinni, þar sem Arnaldur átti
sinn stóra þátt eins og aðrir. Nán-
asta umhverfi býður upp á enda-
lausa leiki og afþreyingu og stutt
er að fara á marga merka staði.
Minningin geymir róður á Mývatni,
berjaferðir í Fellsskóg og Fosssels-
skóg, Saltvík og Ytra-Fjall og
margar stuttar og langar ævintýra-
ferðir á Volkswagen-bjöllunum
okkar, sem komust flest, en áttu til
hin ótrúlegustu uppátæki þegar
sem lengst var til byggða. Ég sé þá
enn fyrir mér, svilana, bograndi við
þessi dyntóttu farartæki, meðan
við systur eltumst við barnungana
út um holt og móa. Alltaf var Arn-
aldur jafn traustur og rólegur, úr-
ræðagóður og laginn á hverju sem
gekk. Það var okkur öllum áfall
þegar skilnaður þeirra systur
minnar varð ekki umflúinn. En
þannig er nú einu sinni lífið, fólk
þroskast í mismunandi áttir án
þess að ætla sér það. Bæði sýndu
mikla skynsemi og ábyrgð við þessi
kaflaskil og tryggðu sem best þau
gátu velferð og hamingju barnanna
sinna.
Arnaldur átti alla sína starfsævi
á Skattstofu Reykjavíkur og var
defldarstjóri þar til margra ára.
Hann var samviskusamur,
töluglöggur, ábyrgur og vandvirk-
ur og starfið virtist falla honum vel.
Líklega var hann því á réttri hillu í
lífinu. Þó fannst mér alltaf sem
hann hefði ekki síður notið sín í
öðra starfi. Hann var vel liðtækur
með ljósmyndavélina og framkall-
aði og vann myndirnar yfirleitt
sjálfur. Margar góðar og bráð-
skemmtilegar myndir eftir hann
eigum við frá bernskuámm barn-
anna og sumar þeirra rötuðu á jóla-
kort til ættingjanna. Ég er sann-
færð um að hann hefði orðið góður í
faginu hefði hann lagt það fyrir sig.
Fyrir rúmu ári kom í Ijós að Arn-
aldur var orðinn sjúkur af krabba-
meini. Hann barðist gegn þeim
óvægna sjúkdómi með ótrúlega já-
kvæðu hugarfari og átti sannarlega
skilið að öðlast lengri lífdaga. En
meinvætturin hafði betur í þeirra
glímu. Honum versnaði skyndilega
fyrstu helgina í júlí og lést aðeins
þremur dögum síðar.
Háaldraðri móður hans, systur
minni, bömum þeirra og fjölskyld-
um votta ég innilega samúð mína.
Arnhildur, Óttar, Gauti og Daði
voru föður sínum það dýrmætasta í
lífinu og þau reyndust honum vel í
veikindum hans sem endranær.
Atvikin höguðu því svo að ég
eignaðist trúnað mágs míns fyrr-
verandi á erfiðum stundum í lífi
hans. Við slíkar aðstæður má helst
manninn reyna og ég er þakklát
fyrir þær stundir þótt sárar væm.
Mér þykir miður að geta ekki verið
við útför Amaldar, en frá orkustöð-
inni okkar í sveitinni fyrir norðan
sendi ég hlýjar kveðjur og þakkir
fyrir samfylgdina.
Kristin Halldórsdóttir.
Vinur okkar Arnaldur er látinn
langt um aldur fram. Við sáum
Amald fyrst þegar hann hafði
kynnst Svönu vinkonu eins og hún
er nefnd hjá okkur. Amaldur var
stór maður, þrekvaxinn, hægur og
heimakær. Hann var iðinn og
vinnusamur. Lengst af starfaði
hann á Skattstofunni í Reykjavík.
Hann vann að auki áram saman við
að aðstoða einstaklinga, húsfélög
og fyrirtæki við bókhaldsstörf.
Arnaldur var trúnaðarvinur und-
irritaðra í áratugi. Hann var trygg-
lyndur um aðra menn fram,
brosmildur og honum var auðvak-
inn hlátur. Hann var varkár í orð-
um um samferðarmenn sína.
Arnaldur gerði skattskýrslu fyr-
ir okkur á þriðja áratug. Fór það
jafnan þannig fram að byrjað var á
saltkjöti og baunum, óskarétti hans
og okkar, heima hjá okkur, þá horft
á sjónvarpsfréttimar en loks hafist
handa og ekki hætt fyrr en lokið
var. Aldrei mátti launa honum
þennan greiða. Arnaldur var and-
legt og líkamlegt hraustmenni og
mun léttlyndi hans hafa komið í
stað íþróttaiðkana sem annað fólk
stundar. Honum varð aldrei mis-
dægurt þau 25 ár sem undirritaður
var læknir hans. Þó kom svo fyrir
rúmu ári að hann kenndi sér meins
og varð það honum að fjörtjóni.
ARNALDUR
, VALDEMARSSON
Síðasta skattskýi-slan var gerð í
vor að hans eigin ósk og var hann
þá þrotinn að kröftum. Hann var
þó jafn kátur og áður og nefndi
aldrei þann möguleika að sjúkdóm-
urinn yrði honum yfirsterkari.
Sagði hann í gamni að hann ætlaði
að taka einn dag í einu eins og
krabbameinslæknirinn hefði ráð-
lagt sér.
Síðustu dagana á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur var hann jafn æðm-
laus og hann hafði alltaf verið. Von-
in og kjarkurinn öllu yfirsterkari.
Við kveðjum mjög góðan dreng
og sendum bömum hans, ættingj-
um og vinum samúðarkveðjur.
Svanur og Heiðrún.
Leiðir okkar Arnaldar Valde-
marssonar lágu fyrst saman á
vinnustað hans, Skattstofunni. í
Reykjavík, fyrir 15 árum. Ég fann
strax að hann var traustur maður,
sem gott var að leita til. Bak við
varfærni og fálæti bjó velviljað við-
horf, og hann leysti úr vanda mín-
um af fagmennsku og þekkingu.
Síðar urðu fundir okkar fleiri því
að ég tók oft að mér verk fyrir
skattstofuna og kom þá yfirleitt við
hjá Amaldi. Þessir kunningjafund-
ir urðu upphaf að áralangri vináttu.
Það mun talið óalgengt að fólk á
miðjum aldri bindist traustum vin-
áttuböndum, en ég veit að við Arn-
aldur skildum vel hvor annan. I dag
hugsa ég með þakklæti til móður
hans aldraðrar, sem ætíð tók mér
hlýlega þegar mig bar að garði á
heimili þeirra í Skaftahlíð.
Margar góðar minningar á ég
einnig frá ferðum okkar, innan-
lands sem utan, en hæst ber þó í
huganum þann ánægjutíma þegar
Arnaldur dvaldi í heilan mánuð á
heimili okkar hjóna eriendis og við
hugsum með þakklæti til þeirra
stunda.
Hann var ætíð aufúsugestur á
heimili okkar og dætur okkar smá-
ar leituðu gjarnan í fang hans, þeg-
ar hann kom í heimsókn. Hjálpsemi
hans verður líka seint fullþökkuð.
Því er okkur harmur í huga við frá-
fall vinar okkar Arnaldar.
Bömum hans og aðstandendum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Árni Kristmundsson,
bókbindari.
Kveðja frá Portúgal.
Það var smá gola en samt hlýtt
og milt veður hér síðasta miðviku-
dagskvöld. Að loknu símtali við
systur mína var ekki laust við að
golan hefði kólnað. Einhver gæti
þó sagt að maður hefði átt að vera
betur búinn undir þessar fréttir í
ljósi atburða undangenginn vetur.
Én ég veit ekki.
Síðasta sunnudaginn heima var
Arnaldur í mat, hress og kátur að
vanda. Þar var allt til staðar, smit-
andi hláturinn og hnyttnar athuga-
semdir. Ég vann að því að kynda
hann uppí Portúgalsferðalag og
gekk bara nokkuð vel. Við hlógum
að eldhúsinnréttingarframkvæmd-
um og kunnáttu minni í portú-
gölsku. Allavega var stemmningin
þannig að aldrei hefði mig órað fyr-
ir öðru en að fá að skála við Arnald
um næstu áramót.
Ef til vill var hans létta lund að
rugla mig í ríminu, hann var jú í
mjög erfiðri lyfjameðferð. En það
verður einmitt þetta fas sem hann
hafði sem ég mun sakna mest. Það
er nefnilega ekki öllum gefið að líta
frekar á spaugilegu hliðina á mál-
unum. Síðan vora spurningar hans
þannig að maður skynjaði sterkt að
honum var ekki sama. Þess vegna
munum við í Álftamýrinni sakna
heimsókna hans lengi, því þær
voru ríkar.
Öllum þeim sem sakna Arnaldar
sárt, vil ég senda samúðarkveðjur.
Jónas Þór Jónasson.
í dag viljum við með nokkrum
orðum kveðja mætan mann, félaga
og samstarfsmann, Arnald Valde-
marsson. Það er alltaf sárt að sjá á
bak góðum vini, þó eilítil huggun sé