Morgunblaðið - 20.07.1999, Blaðsíða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 20. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN
HALLDÓRSSON
+ Jón Halldórsson
fæddist 7. októ-
ber 1916 í Hnausi í
Villingaholtshreppi,
Árnessýslu. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 10. júlí
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Halldór Jóns-
son, bóndi í Hnausi
og síðar fisksali í
Reykjavík, f. 4.3.
1885, d. 1.1. 1950 og
Guðrún Jónasdóttir,
húsmóðir, f. 9.7.
1890, d. 7.2. 1965.
Jón átti 12 systkini. Af þeim
eru fimm á lífi, Jónas, Sigur-
veig og Hanna, búsett í Rvík,
Kristin, búsett í Bandaríkjun-
um, og Óskar, búsettur í Njarð-
vík.
Hinn 3. nóvember 1945
kvæntist Jón Margréti Eyjólfs-
dóttur, f. í Reykjavík 21. mars
1924. Foreldrar hennar voru
Eyjólfur Brynjólfsson, f. 1889,
d. 1973, og kona hans, Kristín
Árnadóttir, f. 1899, d. 1974.
Dætur Jóns og Margrétar eru:
1) Kristín, f. 17.2. 1948, maki
Grímur Valdimarsson, f. 20.3.
1949, börn þeirra:
a) Margrét, f. 1971,
maki Hörður Guð-
jón Kristinsson, f.
1972 og þeirra
börn: Unnur María,
f. 1993 og Hilmar
Þór, f. 1998. b) Jón
Þór, f. 1975 c)
Hrafnhildur Vala, f.
1977. 2) Hjördís
Hulda, f. 18.8. 1951,
maki Kristján
Ágústsson, f. 7.3.
1951, börn þeirra:
a) Stefán Örn, f.
1978 b) Ragnhildur,
f. 1981. Kristján átti áður Frida
Kristin, f. 1974, maki Lars
Ström, f. 1970. 3) Gyða, f. 20.1.
1956, maki Guðmundur Inga-
son, f. 19.11. 1954, börn þeirra:
a) Ingi Hrafn, f. 1982, b) Rann-
veig Hildur, f. 1990, c) Halldór
Arnar, f. 1992.
Jón lauk námi í járnsmíði og
vann alla tíð við þá iðn. Síðustu
30 ár starfsævi sinnar vann
hann hjá Flugmálastjórn.
titför Jóns Halldórsonar
verður gerð frá Bústaðakirkju í
dag, þriðjudaginn 20. júlí, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
„Þannig er það með lífið að mað-
ur kemur og maður fer“. Þetta
sagði hann afí við okkur einhverju
sinni fyrir nokkru.
Þó að afi hafi nú yfirgefið þetta
jarðneska líf er það fjarri því að
hann sé farinn. Við sem þekktum
hann minnumst hans ávallt í hjört-
um okkar og vitum að einhvers
staðar úr fjarska fylgist hann með
okkur. Við systkinin verðum ætíð
þakklát fyrir þann tíma sem við átt-
um með afa.
Afi, það var yndislegt að hafa átt
þig að og heilræði þín um að maður
sé ríkur eigi maður góða heilsu, gott
samferðafólk og beri ekki öfund til
annarra mun verða okkur að leiðar-
Ijósi í framtíðinni.
Guð blessi þig.
Stefán og Ragnhildur.
Elsku afi, við systkinin viljum fá
að kveðja þig með nokkrum orðum.
Það var alltaf svo gott að koma
til ykkar ömmu í Teigagerðið þar
sem okkur var tekið með opnum
örmum. Um leið og stigið var inn
um dyrnar varst þú kominn í eld-
húsið að hella upp á kaffi og svo
töfraði amma fram hinar ýmsu
kræsingar. Ef nálgaðist matartíma
var aldrei um annað að ræða en að
maður væri í mat líka. Þú áttir
alltaf súkkulaði uppi í skáp sem var
laumað að manni. Smápeningamir
sem þú hafðir safnað í gegnum tíð-
ina og geymdir í dollum uppi í skáp
voru sannkallaður fjársjóður í aug-
um lítilla bama. Þar var nú gaman
að gramsa og fann maður þar oft
peninga frá ýmsum löndum. Sund-
laugarnar í Laugardal voru líka
fastur punktur í lífi ykkar. Þau
i voru ófá skiptin sem við bama-
börnin fómm með ykkur og voruð
þið óþreytandi við að kenna okkur
sundtökin. Eftir á var svo farið í
bakaríið og keypt nýtt brauð og
snúðar. Þegar heilsan fór að versna
fækkaði sundferðunum og við vit-
um að það áttir þú erfitt með að
sætta þig við.
Það sem situr eftir í minningunni
um afa síðustu árin er minning um
mann sem var þakklátur fyrir líf
sitt. Hann sagði oft: „Það er gott að
eiga góða að og gott samferðafólk í
gegnum lífið.“ Það er svo sannar-
lega rétt og höfum við verið heppin
að hafa haft afa svona lengi í lífi
okkar. Hann kenndi okkur margt
og umvafði okkur ást og hlýju. Við
vorum alltaf velkomin í Teigagerðið
hvernig sem stóð á hjá þeim og var
tekið á móti okkur með þeim orð-
um: „Elsku vinurinn minn, hvað það
er gott að sjá þig.“
Elsku amma, megi Guð gefa þér
styrk í sorg þinni. Þú hefur misst
mikið en við sem eftir lifum verð-
um að vera þakklát fyrir þann tíma
sem við höfðum með afa. Elsku afi,
við söknum þín sárt og trúum því
varla að við fáum ekki að sjá þig
aftur. Það er erfitt að koma í
Teigagerðið og sjá þig ekki hella
uppá kaffi lengur. Það styrkir okk-
ur samt í sorg okkar að vita að þú
finnur ekki til lengur og ert farinn
á betri stað. Guð blessi minningu
þína.
Margrét, Jón Þór
og Hrafnhildur Vala.
„Nóg hefur sá sér nægja lætur“
eða „Oft verður góður hestur úr
göldnum fola“. Oft var tengdapabbi
með slík hnyttin tilsvör og átti
einnig til að fara með vísustúf.
Hann var orðheppinn.
Jón var á sínum yngri árum
hraustmenni og ósérhlífinn, en oft-
ast fór lítið fyrir honum. Hann
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í Kr-
inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
v Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið grein-
ina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvem látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar em beðnir að hafa skímamöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
MINNINGAR
stundaði sundlaugarnar í Laugardal
síðan hann mundi eftir sér og kom
Möggu sinni á bragðið.
Jón kom sér yfirleitt vel hvar sem
hann var eða vann.
Forlögin höguðu því þannig að
Jón hætti á togaranum Braga túr-
inn áður en hann fórst og gerðist
lærlingur í járnsmíði í Landsmiðj-
unni 24 ára.
Frá Landsmiðjunni fór Jón að
vinna við olíufýringar hjá Sóló-elda-
vélum hjá Jóhanni Kristjánssyni.
Sögu heyrði ég hjá einum, sem ólst
þar upp þegar Jón var að vinna þar.
Þeim þótti Jón mikill galdramaður
að geta kveikt í snjó. En þá hafði
Jón sett „karbítmola í snjóinn og
kveikt í“.
Eftir nokkur ár í olíufýringunum
fór Jón til flugmálastjómar og vann
hann þar í um 30 ár eða nær allan
sinn starfsaldur. Á hann þar ófáa
smíðagripi og var hann eftirsóttur
starfsmaður og góður járnsmiður.
Þegar ég lít yfir farinn veg með
Jóni Halldórssyni minnist ég
margra góðra stunda í Teigagerði 5
með honum og Möggu, þar sem
stórfjölskyldan og fjölmargir aðrir
hafa notið einstakrar gestristni og
gjafmildi þeirra samhentu og sam-
rýndu hjóna.
Það sem einkenndi lífsskoðun
Jóns var hvað hann lagði mikla
áherslu á hógværð í kröfugerð, rétt-
læti og sanngimi. Hann varði rétt
hins smærri gegn þeim stærri og
valdameiri. Mikilvægast væri að
hafa góða heilsu, en þess naut hann
þar til hann fór í mikinn hjartaupp-
skurð, en það var eins og eftir þá
aðgerð næði hann sér aldrei að
fullu. Aldrei snerti hann vín eða tó-
bak.
Hann talaði um mikið barnalán,
böm og barnaböm og gott sam-
ferðafólk. Hann var mjög þakklátur
maður og vildi gera sem minnstar
kröfur til annarra en sjálfs sín.
Það er ekki ofsagt að tengdafað-
ir minn, hann Jón Halldórsson,
sem við nú kveðjum, hafi verið al-
veg einstakt góðmenni og gæfu-
maður. Margir munu ævinlega
minnast hans fyrir hans einstöku
manngæsku, velvild og hlýju. Hann
átti tíma fyrir börnin og bama-
bömin. Þau sakna nú sárlega síns
góða afa.
Að leiðarlokum vil ég þakka þér,
Jón minn, fyrir góðmennsku þína í
minn garð og barna minna.
Megir þú hvfla í friði og blessuð
sé minning þín.
Guðmundur Ingason.
Þegar ég fyrst sá Jón Halldórs-
son, verðandi tengdaföður minn, á
hafnarbakkanum í Reykjavík fyrir
33 ámm flaug mér í hug að það væri
víst ráðlegra að forðast að lenda í
höndunum á honum þessum. Mað-
urinn var ærið kraftalegur, hár og
þrekinn, sólbrenndur með ljósan
makka, fjörleg blá augu - sannkall-
að glæsimenni. En ótti minn var
ástæðulaus. Við nánari kynni
reyndist Jón sá mesti öðlingur og
Ijúflingur sem ég hef kynnst um
ævina. Heimili þeirra Jóns og Mar-
grétar var ekki síður eftirminnilegt.
Þau stóðu saman í öllu, stóm sem
smáu, með þeim hætti sem ég hafði
ekki kynnst áður.
Það var hans að brúna kartöfl-
umar með sunnudagssteikinni og
hella upp á kaffið. Jón var einstakur
fjölskyldumaður. Ekkert var of
erfitt og ekkert of langsótt ef það
gat glatt fjölskylduna og bætt henn-
ar hag. Jón og Margrét héldu alla
tíð glæsilegt heimili og einstaklega
rausnarlegt. „Sá á nóg sér nægja
lætur“ var eitt af uppáhaldsorðatfl-
tækjum Jóns og aldrei var skortur á
neinu í hans húsi. Mér finnst sann-
ast best á þeim hjónum, að þeim
famast vel sem ekki kreppa lófann
um of.
Jón var alla tíð mikill útivistar-
maður og náttúmunnandi. Á sínum
yngri áram hefur hann eflaust þótt
fremur undarlegur að þessu leyti.
Vildi oft fremur ganga en fara í bfl,
stundaði sundlaugamar á hverjum
degi meðan stætt var og hóf sólböð í
aprflmánuði. Að skoða hina lifandi
náttúm var honum nánast helgiat-
höfn, fylgjast með fiski kasta sporði
eða fugli sperra stél, það voru leik-
sýningar sem Jón kunni að meta.
Og eitt er víst, að margur ánamaðk-
urinn hefur átt Jóni líf sitt að launa
um dagana. Það lýsir Jóni vel að
hann var á móti hvers konar sport-
veiðum, en aldrei lagði hann okkur
veiðimönnunum það til lasts að
stunda slíka iðju. Þótt hann væri
fastur fyrir í skoðunum þá prédik-
aði hann aldrei, það var hans aðals-
merki.
Það var einkar ánægjulegt að fá
tækifæri til að vera með Jóni á suð-
lægari breiddargráðum þar sem
sólin og vindarnir era hlýrri en við
heimskautsbaug. Þar var hann í
essinu sínu. Að sitja í blíðunni, njóta
náttúrannar og virða fyrir sér sjón-
arspil himinsins - þar var Jón á
heimavelli.
Því hefur verið haldið fram að
réttlæti, drengskapur og staðfesta
séu þau gfldi sem færa mönnum
lífsgæfuna. Jón var mikill gæfumað-
ur og á honum sannaðist betur en
flestum að hver er sinnar gæfu
smiður. Erfiður uppvöxtur á
kreppuáranum í Reykjavík setti ef-
laust sitt mark á hann eins og aðra
af hans kynslóð. En hann ákvað
ungur að áram að erfiðleikar og
mótlæti væru til þess að sigrast á
og það tókst honum með dugnaði og
staðfestu.
Þegar aldurinn færðist yfir Jón
hafði hann oft á orði: „Gott er að eiga
góða að.“ Nú þegar hann er allur og
minningamar renna fram er mér
efst í huga þakklæti. Það er heppni
að hafa fengið að kynnast slíkum
manni - það er gott að eiga góða að.
Megir þú hvfla í friði, blessuð sé
minning þín.
Grímur Valdimarsson.
Hann tignar þau lög, sem lífið
með logandi eldi reit.
Hann lærði af styrkleika stálsins
að standa við öll sín heit.
Hann lærði verk sín að vanda
og verða engum til meins.
Þá væri þjóðinni borgið,
efþúsundirgerðueins.
Það er eins og þetta vers úr ljóði
Davíðs Stefánssonar, Höfðingi
smiðjunnar, sé skrifað um Jón Hall-
dórsson.
Eg kynntist Jóni fyrst þegar
hann vann á eldavélaverkstæði inni
við Kleppsveg. Þarna á verkstæð-
inu voru krakkarnir í hverfinu
aufúsugestir. Jón hjálpaði okkur
við að smíða leikföng og lagfæra
sitthvað sem við komum með. Stutt
var í glettnina og ýmsa furðulega
galdra framdi hann fyrir okkur.
Var virðing okkar barnanna fyrir
þessum stóra, hlýlega og sterka
manni mikil.
Samband tengdaforeldra minna,
Jóns og Margrétar, var alla tíð ein-
staklega hlýtt og hnökralaust. Þeg-
ar ég kom á heimili þeirra fyrst var
eins og ég hefði átt þar heima alla
tíð. Þar ríkti hjálpsemi og gestrisni
og þessi algera og skilyrðislausa
virðing fyrir öðram, sú hin sama
sem ég hafði sem barn upplifað svo
sterkt hjá Jóni.
Kæri Nonni, þegar ég kveð þig
núna er ég þakklátur fyrir þann
tíma sem við áttum saman. Hvfl í
friði.
Kristján.
Okkur hlýnar um hjartarætur
þegar við hugsum um hann Jón
móðurbróður okkar, þennan ein-
læga og hjartahlýja mann. Hann
sagði oft hve heppinn hann hefði
verið í lífinu að eiga gott samferðar-
fólk. Við getum öll tekið undir þessi
orð hans, hve heppin við vorum að
fá að kynnast og umgangast mann
eins og hann.
Héðan skal halda.
Heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni, sárt er að skilja.
En heimvon góð í himininn.
(V. Briem.)
Við vottum elsku Möggu, Krist-
ínu, Hjördísi, Gyðu og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð og von-
um að guð gefi þeim styrk.
Sigurður, Guðrún
og Anna Edda.
Laugardaginn 10. júlí síðastliðinn
lést á Borgarsjúkrahúsinu mágur
okkar, Jón Halldórsson. Á slíkri
stundu hvarflar hugurinn til baka yf-
ir öll árin sem liðin era síðan Mar-
grét, systir okkar, kynnti mannsefni
sitt fyrir fjölskyldunni. Þá varð hann
einfaldlega að Jóni hennar Möggu og
hún að Möggu hans Jóns og þannig
hefur það verið ævinlega síðan.
Þegar maður og kona bindast
tryggðaböndum era þau ekki bara
að bindast hvort öðru, heldur era
þau líka að bindast fjölskyldum
hvort annars. Það er mikils virði
þegar vel er hlúð að slíkum tengsl-
um og það kunni Jón, mágur okkar,
svo sannarlega að gera svo vel færi.
Nærvera hans fylgdi ævarandi
hlýja og góðmennska og var hann
vinur okkar allra. Foreldram okkar
þótti afar vænt um hann og honum
sömuleiðis um þau, enda var hann
þeim alltaf eins og besti sonur.
Undanfarin ár hefur ört verið
höggvið í raðir stórfjölskyldunnar
frá Smyrilsvegi 28. Á nokkrum
mánuðum höfum við kvatt þau þrjú,
Ástu Binnu, sem var kölluð burt allt
of fljótt, og nú „Nonnana" báða og
ekki fyrir svo löngu Valtý, mág okk-
ar, og Maríu, systur okkar.
Við eldri systkinin giftum okkur
með fárra ára millibili og áttum því
samleið í svo mörgu. Á árunum sem
bömin okkar vora að koma í heim-
inn studdum við hvort annað á ýmsa
vegu og heimili foreldra okkar að
Smyrilsvegi var svo sannarlega eins
og félagsmiðstöð fyrir allan hópinn.
Þar hittumst við á sunnudögum og
við ýmis önnur tækifæri og nutum
samverannar. Saman fóram við í
bflferðir og berjaferðir með börnin.
Og seinna þegar við fóram að full-
orðnast og bömin fluttu að heiman,
þá fóram við svo oft systumar og
eiginmenn okkar saman í ferðir, þá
helst í sumarhús á fögram stöðum
og nutum samverunnar.
Þau hjónin, Magga og Jón,
bjuggu á nokkrum stöðum í Reykja-
vík fyrstu hjúskaparár sín. Svo kom
að því að þau hugðust leggja út í
húsbyggingu. Á meðan á bygging-
arframkvæmdum stóð bjuggu þau í
risíbúð í húsi foreldra okkar eins og
við höfðum reyndar fleiri gert
systkinin.
Þau hjónin byggðu sér fallegt
hús að Teigagerði 5 í Reykjavík,
sem síðan hefur verið heimili þeirra
í rúm 40 ár. Þau vora iðin við garð-
rækt og viðhald hússins svo þótti til
fyrirmyndar. I Teigagerði ólust
dætur þeirra upp, þær Kristín,
Hjördís og Gyða, og þar var hlúð að
öllu jafnt úti sem inni. Þau Jón og
Magga eiga miklu bamaláni að
fagna í dætrum, tengdasonum og
bamabömum.
Jón, mágur okkar, var reglusam-
ur í hvívetna, mikfll útivistarmaður
og stundaði sund frá bamsaldri.
Hjá þeim hjónum var sundlaugar-
ferð daglegur vani. Jón hafði numið
plötu- og ketilsmíði hjá Landssmiðj-
unni og starfaði meðal annars við
uppsetningu hringsviðs Þjóðleik-
hússins. Mestan hluta ævi sinnar
starfaði hann hjá Flugmálastjóm á
Reykjavíkurflugvelli.
Áðdáunarvert var að sjá barna-
bömin koma að rúmi afa síns þessa
síðustu erfiðu daga á sjúkrahúsinu.
Afinn sem alltaf hafði verið sá stóri
og sterki var nú orðinn veikur og
máttfarinn. Þau sátu hjá honum og
héldu í hendur hans og nú miðluðu
þau honum og ömmu sinni af sínum
styrk. En þrátt fyrir veikindin brá
fyrir hjá honum glettni og gaman-
semi eins og við þekktum öll svo vel
hjá Jóni.
Margréti systur okkar, dætram
þeirra, tengdasonum og bamabörn-
um vottum við hugheilar samúðar-
kveðjur, biðjum Guð að styrkja þau
í sorginni og vonum að allar góðu
minningarnar létti sársaukann.
Elskulegum mági þökkum við sam-
fylgdina á lífsleiðinni og biðjum
honum blessunar Guðs í landi lífs og
ljóss.
Systkinin frá Smyrilsvegi 28.