Morgunblaðið - 19.09.1999, Blaðsíða 40

‘ 40 SUNNUDAGUR 19. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Elsku faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
REYNIR EINARSSON,
Droplaugarstöðum,
lést föstudaginn 17. september.
Dröfn Hjaltalín, Örn Hjaltalín,
María Hjaltalín,
Dögg Hjaltalín, Andri Úlriksson,
Agnes Hjaltalín Andradóttir,
Freyja Kjartansdóttir,
Karítas Ólafsdóttir.
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, amma og langamma,
BJÖRG SIGURJÓNSDÓTTIR,
Sæbóli,
Seltjarnarnesi,
er lést á hjúkrunarheimilinu Eir mánudaginn 13. september, verður
jarðsungin frá Fossvogskapellu miðvikudaginn 22. september kl. 13.30.
Magnús Guðmundsson,
Guðmundur Magnússon, Gunnhildur Skaftadóttir,
Friðjón Magnússon, Halldóra Hulda Kristinsdóttir,
Ósk Magnúsdóttir, Gunnlaugur Ástgeirsson,
barnabörn og barnabarnbörn.
Elsku faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
vinur,
STEFÁN ÞÓRARINN GUNNLAUGSSON
fyrrv. fulltrúi
hjá Reykjavíkurborg,
sem lést þriðjudaginn 7. september sl., verður
jarðsunginn frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
21. september kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hans, láti Styrktarfélag
lamaðra og fatlaðra, Háaleitisbraut 11—13, njóta þess.
Björg Stefánsdóttir,
Gunnlaugur Stefánsson,
Sigurður Stefánsson, Auður Konráðsdóttir,
Sigríður Stefánsdóttir, Guðmundur Guðmundsson,
Snæbjörn Stefánsson, Anna Helgadóttir,
Gyða Eyjólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær móðir okkar, amma og langamma,
HULDA A. SVEINBJÖRNSDÓTTIR,
Sogavegi 105,
Reykjavík,
er lést á Landspítalanum föstudaginn 10. sept-
ember sl., verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
þriöjudaginn 21. september kl. 10.30.
Kolbrún S. Einarsdóttir,
Vignir Þór Einarsson.
Sveinbjörg L. Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur bróðir okkar og mágur,
RAGNAR S. GUÐMUNDSSON
fyrrv. birgðastjóri
hjá Lyfjaverslun ríkisins,
Spítalastíg 2,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 22. september kl. 13.30.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Guðríður Stella Guðmundsdóttir,
Þorvarður Guðmundsson, Sigríður Sigbjörnsdóttir,
Þorbjörn Guðmundsson. Sigurrós Sigurðardóttir.
STEINGRIMUR
HANSEN
HANNESSON
Steingrímur
Hansen Hannes-
son fæddist á Akur-
eyri 25. október
1927. Hann lést á
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 8. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hannes Einarsson
skipstjóri og Helga
Sigrún Valdimars-
dóttir verkakona.
Faðir hans dó er
Steingrímur var
barnungur og ólst
hann upp hjá frænda
sinum Benedikt Einarssyni og
konu hans Sigríði Einarsdóttur
að Ytri-Bægisá 2 í Glæsibæjar-
hreppi.
Steingrímur kvæntist Salgerði
Arnfinnsdóttur
verkakonu. Þau
skildu. Þau eignuð-
ust þijú börn, Smára,
Sigurð og Guðrúnu
Kristínu. Barnabörn-
in eru fímm og eitt
barnabarnabarn.
Steingrímur var
mikill hestamaður á
sinum yngri árum og
átti sveitin alla tíð
huga hans og hjarta.
Það voru þó hans ör-
lög að búa mestan
hluta lífs síns á möl-
inni þar sem hann
vann bæði á sjó og Iandi.
Utför Steingríms fer fram frá
Norðijarðarkirkju mánudaginn
20. september og hefst athöfnin
klukkan 14.
Kvatt hefur drengur góður.
Hann pabbi minn var einstakur
maður. Hann bar þungan kross lífs
síns veg án þess að kikna eða kvarta.
Sjúkdómur hans rændi hann svefni
næturinnar, hugarró morgunsins,
vinnugleði dagsins, líkamsþreytu
kvöldsins, óskum, draumum, vonum,
vinum, starfsgetu, fjölskyldu. Hann
mætti engum skilningi, var hæddur
og við honum snúið baki - fyrir það
eitt að falla ekki inn í litlausa mynd
dregna af vitgrönnum mönnum.
En hver voru viðbrögð hans?
Hann sendi geisla sína til allra í
kringum sig. Geisla lífsgleði og kær-
leika.
Hann var brosmildur og spaug-
samur og átti ekki til barlóm og
sjálfsvorkunn þá er heyra má í öllum
hvar sem er, ekki síst í sjálfri mér!
Aldrei hallmælti hann nokkrum
manni, einungis ríkisstjórninni!
Hann var mjög félagslyndur en
örlög hans voru að búa mörg ár einn,
langt frá okkur hinum. En hann sleit
aldrei sambandi við okkur jafnvel þó
hann væri lengi án síma. Og þegar
hann var kominn með síma var hann
duglegur að reyna að hressa upp
misfúllynd börn sín og syfjaða ung-
lingana er svöruðu á hinum enda lín-
unnar.
Hann skrifaði alltaf af og til og lét
þá ósjaldan fylgja með einn, tvo bláa
í umslaginu, bamabörnin fengu oft
slík bréf í seinni tíð, þó var hann lítt
fjáður maður.
Já, hann bar mikla umhyggju fyrir
okkur öllum, hafði miklar áhyggjur
ef hann fann að eitthvað hrjáði sál
eða líkama okkar og tjáði það af
væntumþykju og nærgætni. Öll unn-
um við honum fyrir allt það sem
hann var. Eg vona að hann hafi vitað
það, misvel tjáðum við það og hefði
miklu betur mátt vera. Það er skjól í
því fyrir þá sem eru „öðruvísi" að
eldast, þá falla þeir inn í þann hóp að
verða „skrítin gamalmenni“, falla þó
inn í hóp að lokum. Falla inn í mynd
sem þeir einföldu skilja, þeir minnka
áreitni sína, við tekur skeytingar-
leysi, jafnvel vorkunnsemi, stundum
sjá menn meira að segja að sér.
Til er fólk sem var honum gott í
seinni tíð. Hann fékk kökur með
kaffinu á jólum og aímælum og var
keyrt sinna nauðsynlegustu ferða.
Eins og til læknisins sem sagði hann
eina sjúklinginn sem spyrði alltaf
hvernig læknirinn hefði það.
Krakkar eru þó og verða krakkar
og læra það sem fyrir þeim er haft.
Mörg kvöld lágu strjákpjakkar á
gluggunum hjá honum, bönkuðu og
betluðu peninga. Auðvitað truflaði
þetta hann og honum fannst þetta
leiðinlegt en oftar en ekki stakk
hann að þeim smáræði. „Æ, þau eiga
held ég eitthvað litla peninga,“ sagði
hann um nágranna sína, „þetta var
nú ekki nema 500 kall.“ Ég brást
alltaf reið við og kvaðst ætla að tala
við foreldrana. En hann mátti ekki
heyra á það minnst, hann vildi ekki
að strákódámarnir væru skammaðir.
Börnin mátti ekkert illt henda og
hann hafði áhyggjur af þróun heims-
ins vegna barnanna.
Og dýravinur var hann, ég er
hrædd um að það hrúgist upp óselj-
anlegur fuglamatur í Melabúðinni í
vetur. Skortur á honum var honum
mikið áhyggjuefni á veturna og fóru
minnst tvö heilhveitibrauð á dag of-
an í smáfuglana er hann hafði keypt
upp allan fuglamatinn í bænum.
Steingrímur var bráðvel gefinn,
fróður og stálminnugur. Hann unni
góðri tónlist og voru tónar þeirra
Mario Lanza og Pavarotti honum
jafn lífsnauðsynlegir og vatn og
brauð.
Hann var rammpólitískur og í
„bænum rauða á landinu bláa“ vita
allir hvað það merkir. Þó einstaka
græn (feil)spor hafi e.t.v. verið stigin
af ástfóstri við sveitir landsins. Aftur
voru það mismóttækileg eyiu sem
fengu í sig orð gegn peningavaldinu,
í ófáum símtölum lands- og oft
heimshornanna á milli.
Já, pabbi sleit aldrei sambandi við
Birting afniælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kr-
inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1, Akur-
eyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréf-
inu, ekki sem viðhengi.
Um hvem látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk, A-
4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt
til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skímarnöfn sín en
ekki stuttnefiii undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar greinar
um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. Auð-
veldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá em ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
neitt okkar sama hvar á hnettinum
við vorum. Hann átti erfitt með að
ferðast og við vorum löt að ferðast
austur til Neskaupstaðar, þó nóg
væri flakkað um heimsins lendur, og
alltaf biði manns lambalæri í ofnin-
um.
Elsku pabbi, þú og ég unnum
fyrra stríðið en vorum ekki eins vel
vopnum búin er óvígur her knúði
dyra svo stuttu síðar og lutum því í
lægra haldi.
Mér þykir sárt að þú þurftir að
berjast einn síðustu dagana. Þú
varst kvíðinn er ég kvaddi með sorg í
hjarta. Vísindin sögðu þig vera að
hressast en það var líkt og kvæði við
annan tón hjá stói-tenórunum okkar
síðasta morgun. Daginn áður höfðum
við komið auga á lítinn regnboga svo
skæran og nálægan og dansað við
söng Hauks Morthens. Nú ertu kom-
inn „yfir“ til þinna, þar sem þeir
syngja e.t.v. Haukur og Mario - bai-a
fyrir þig!
Nú trúi ég því, elsku pabbi minn,
að þú eigir mun auðveldara með að
koma í heimsókn og vafalaust ertu
hjá mér einmitt nú.
Þín
Guðrún K. (Ditta).
Ég veit í raun og veru lítið um
Steingrim Hannesson annað en það
að hann var pabbi minn. Ég þekkti
hann í raun ekkert nema hans síð-
ustu 40 ár, það er að segja eftir að ég
kynntist honum. Þau ár sem ég
þekkti hann voru honum ekki sér-
staklega hliðholl hvað varðar vel-
gengni og virðingu. Fljótlega eftir að
ég komst til einhvers þroska sá ég að
hann var ekki eins og flestir aðrir.
Hann var haldinn sjúkdómi sem á
þeim tíma naut lítillar samúðar eða
virðingar meðal meðbræðra vorra.
Við slíkar aðstæður dafnar sjálfs-
virðingin illa. Það gerði það að verk-
um að afleiðing sjúkdómsins varð
einangrun og skömm þó að hann hafi
aldrei sýnt merki þess. Hins vegar
urðu börnin ríkulega vör við þessi
viðhorf. Börn leita oft að veikum
punktum í fari hvers annars og ef
slíkur finnst er hann óspart notaður
til að gera meira úr sjálfum sér líkt
og gerist hjá fullorðnu fólki. Hversu
oft hefi ég ekki óskað þess sem barn
að eiga pabba eins og önnur börn
áttu. En í dag er ég þakklátur fyrir
að það var hann en ekki einhver ann-
ar. Án hans væri ég ekki ég. Ef til
vill væri ég einhver betri en ég er og
ef til vill væri ég verri. Hvað um það
þá er ég sá sem ég er og við það er
ég fullkomlega sáttur. Tilvera hans
hefur mótað þann mann sem ég er í
dag og fyrir það þakka ég honum.
Þannig að þó að ég þekkti hann lítið
þá var hann pabbi minn og því er ég
líklega töluvert hann og þannig
þekki ég hann að vissu leyti. Þegar
ég lít í augu barna minna sé ég mikla
lífsgleði, væntumþykju og hamingju
og líklega sá hann það sama þegar
hann leit í augu sinna barna og hann
var einnig eitt sinn barn sjálfur.
Sá sem ég þekkti var maður sem
vildi engum neitt illt og reyndi aldrei
að upphefja sig á kostnað annarra.
Börnum var hann sérstaklega góður.
Hann svaraði illu aldrei líkt á móti.
Æðruleysi var eiginleiki sem hann
átti í ríkari mæli en nokkur annar
sem ég þekki. Ég heyrði hann aldrei
kvarta undan hlutskipti sínu heldur
virtist hann ætíð sáttur. Börnum sín-
um og barnabörnum var hann ætíð
góður og gerði fyrir þau það sem
hann gat. Með öðrum orðum hann
var mjög góður maður.
Þó að ég hefði viljað kveðja hann á
annan hátt vil ég kveðja hann hér
með því að segja: „Mér þótti ákaf-
lega vænt um þig þó að ég hafí ekki
sýnt það eins og skyldi og ég vil
þakka þér fyrir að hafa verið pabbi
minn.“
Orð Þorsteins Erlingssonar hafa
átt um þig eins og raunar okkur öll
hin þegar hann segir:
Enginn ratar ævibraut
öllum skuggum fjarri.
Sigurinn er að sjá í þraut
sólskinsbletti stærri.
Hvfl þú í friði, pabbi minn. Innan
skamms munum við hittast aftur og
þá mun ég segja þér hversu vænt
mér þykir um þig.
Þinn sonur,
Smári.