Morgunblaðið - 02.10.1999, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1999 49
hjá mér að ég hefði oftar samband
við hana en ég gerði.
Hún var afskaplega hæglát kona
og það fór aldrei mikið íyrir henni,
hæglætið og prúðmennskan voru
hennai- aðalsmerki fram í andlátið.
Að láta ekki aðra hafa of mikið fyr-
ir sér. Ég á henni Ninnu svo ótal
margt að þakka, svo oft leit hún
eftir börnunum mínum þegar ég
var að vinna og aldrei var farið
fram á laun fyrir.
Ég minnist þess, þegar Jón Þór,
yngsti sonur minn, var að fara í
heimsókn til ömmu og afa í Smáró,
eins og hann sagði alltaf, þá smá-
pjakkur. Þá sagði hann mér stund-
um að hann þyrfti að færa henni
ömmu steina, hann vissi sem var að
hún átti svolítið steinasafn, og við
það vildi hann bæta. Reyndar voru
nú steinarnir hans ekki alltaf
merkilegir, bai'a þeir sem fundust á
götunni og svona hingað og þangað.
Eitt sinn sem oftar þegar hann fór
til hennar, færði hann henni blóm-
vönd. Reyndar vissi ég ekki af því
fyrr en hún sagði mér það, og grun
hef ég um að hann hafi tínt þau upp
einhvers staðar á leið sinni. Hann
þurfti alltaf að gefa ömmu eitthvað.
Þá var hann afí hans, Guðmundur,
sem lést fyrir allmörgum árum,
alltaf að gefa honum nokkrar krón-
ur á meðan hann lifði, og þegar
hann dó þá sagði drengurinn: Hver
á nú að gefa mér pening úr því að
hann afi minn er dáinn?
Já, ég vil þakka henni Ninnu öll
þægilegheitin og hversu góð hún
var mér. Ástvinum hennar öllum
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Minningin um góða konu lifir í
hjörtum okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Sæunn Sigurlaugsdóttir.
Óvissuferðir eni í tísku þessa
dagana. Þátttakendur vita ekki
hvert förinni er heitið en vita að
þeir eiga í vændum skemmtilegan
dag. Ég get samglaðst tengdaömmu
minni með að komast í sitt ferðalag
nú þegar hún hafði notið góðra ævi-
daga og ekki var hægt að búast við
öðru fyrir hennar hönd en að heils-
an og lífsgæðin færu heldur niðurá-
yið. Það vai' dásamlegt að hún
skyldi geta verið með eigið heimili
til síðasta dags, börnin hennar eiga
heiður skilið fyrir að hafa gefið
henni möguleika á því. Auðvitað var
Ninna ein heima mestan part dags-
ins meðan Viddý og Palli voru í
vinnunni, hún var nú ekki að barma
sér yfir því; hún var sjálfri sér nóg.
Það var ekki fyrr en síðustu fjögur
árin sem hún gekk inn í heimili
dóttur sinnar með mat og þvotta,
fram að því hafði hún séð nánast al-
veg um sig sjálf og það er nú meira
en hægt er að reikna með á þessum
aldri. Helgi veitti Ninnu mikinn og
góðan félagsskap, hann var dagleg-
ur gestur hjá henni þegar hann var
á landinu á annað borð og alltaf til-
búinn til að keyra hana þegar hún
þurfti að fai'a eitthvert. Auðvitað
létti það jafnframt á Viddý, þetta
var alltaf hin besta samvinna.
Ninna var alltaf svo jákvæð, hún
var nú ekki að gera veður út af
hlutunum. Nótt eina stalst köttur
inn um gluggann hjá henni og hún
vaknaði við að hann stökk ofan á
sængina hennar. Sumum hefði víst
brugðið við minna, en hún kippti
sér ekkert upp við það heldur fór á
fætur og kom honum út! Ninna var
engin æsingamanneskja, það var
aldrei hávaði í kringum hana. En
hún var ákveðin og fékk flestu
framgengt með hægðinni sem hún
vildi. Fyrir tveim árum fór ég að
skrifa niður bernskuminningar
Ninnu, okkur til gamans. Hún
sagði afar skemmtilega frá enda
var hún bæði minnug og fróð. Eng-
inn veit fyrirfram hvenær ævinni
lýkur, en víst hefði verið gaman að
geta þakkað Ninnu fyrir skemmti-
lega samveru á liðnum árum.
Sigrún.
+ Ólafía Kristín
Kristjánsdóttir
fæddist í Pálshúsum
í Grindavík hinn 10.
desember 1940. Hún
lést á Landspítalan-
um 25. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Kristján Sigurðs-
son, Móum á Skaga-
strönd, f. 12.12.
1908, d. 28.12. 1996,
og Margrét Sigurð-
ardóttir, Akrahóli í
Grindavík, f. 28.2.
1909, d. 13.10. 1994.
Ólafía ólst upp á Bergi í Grinda-
vík og var yngst þriggja systk-
ina. Systkini hennar eru Sigurð-
ur Gunnar, f. 8.10. 1929, og
Björg Sigríður, f. 13.10. 1931.
Hinn 26. desember árið 1959
giftist Ólafía Helga S. Kristins-
syni, Járngerðarstöðum, verk-
stjóra í Fiskanesi, f. 23.4. 1937.
Foreldrar hans voru Kristinn
Guðmundsson, Stóru Borg,
Grímsnesi, f. 29.4. 1899, d.
23.10. 1955, og Vilborg Jóna
Helgadóttir, Gimli, Grindavík, f.
19.5. 1909, d. 9.12. 1992. Börn
Ólafíu og Helga eru: 1) Kristín
Vilborg, f. 6.9. 1959, húsmóðir í
Hafnarfirði. Hún
giftist Bjarna Guð-
brandssyni, vél-
stjóra, f. 25.8. 1960,
d. 22.8. 1991. Börn
þeirra eru: a) Ólafía
Helga, f. 8.11. 1978.
b) Guðbrandur Þór,
f. 7.2. 1981. c) Helgi
Freyr, f. 17.8. 1986.
Sambýlismaður
Kristínar er Hall-
grímur P. Sigur-
jónsson, málari, f.
7.2. 1965. Barn
þeirra er fris Ósk, f.
22.5. 1997. 2) Elín
Margrét, f. 11.2. 1972, húsmóðir
í Vogum. Eiginmaður hennar er
Svavar Jóhannsson, múrari, f.
22.6. 1970. Börn þeirra eru: a)
Jóhann Sævar, f. 22.8. 1994. b)
Fanney Dís, f. 22.8. 1996. c)
Kristín Helga, f. 26.4. 1996. 3)
Fóstursonur: Þorvaldur Þor-
valdsson, matsveinn, f. 13.5.
1966. Barn hans er Saga Rut, f.
13.8. 1996. Sambýliskona Þor-
valds er Hrefna Benediktsdótt-
ir, iðnrekstrarfræðingur, f. 7.9.
1970.
Útför Ólafíu fer fram frá Gr-
indavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
í sumarbústað þeirra hjóna. Ég er
þakklát íyrii' þennan sjóð af góðum
minningum en þakklátust er ég þó
fyrir að hafa átt stuðning þeirra
hjóna í sjúkdómsstríði og missi
minna manna, eiginmanns, sonar og
dóttursonar. Olla var þá alltaf til
staðar, hjálpsöm og óþreytandi í
uppörvun á erfiðum tímum. Sjálf
hafði hún reynt stríðið við krabba-
meinið en fengið bata, sem því mið-
ur varði ekki lengur. Það var sárs-
aukafullt að þurfa að horfa á Ollu
ganga þessa erfiðu leið inn í veröld
hins sjúka, hún sem alltaf hafði átt
stuðning til að miðla til annarra. Síð-
ustu vikumar voru henni erfiðar og
naut hún þá umhyggju eiginmanns
og barna og ekki síst nöfnu sinnar
og dótturdóttur, Ólafíu Helgu.
Olla vinkona mín hefur nú fengið
lausn frá sjúkdómsstríði. Ég mun
sakna hennar mikið, sakna þess að
deila ekki lengur með henni gleð-
inni, sem hún var svo rík af, sakna
símtalanna með glaðværa hjalinu
hennar um lífið og tilveruna og
sakna þess að upplifa með henni
ókunnai' slóðir. Hennar er saknað af
okkur öllum félögunum í sauma-
klúbbnum.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar og
saumaklúbbsfélaga og sérstaklega
Bára frænku hennar vil ég senda
Helga, börnum og barnabörnum
innilegar samúðarkveðjur. Við biðj-
um þeim guðs blessunar í sorg
þeh'ra og söknuði. Guð blessi minn-
ingu Ollu.
Ásthildur Árnadóttir.
ÓLAFÍA KRISTÍN
KRISTJÁNSDÓTTIR
Fyrstu haustdagamir hafa verið
mildii’ og kyiTÍr en hjá Ollu vinkonu
minni reyndust þeir strangir. Hún
varð að lúta ofurefli krabbameins
eftir áralanga baráttu og lést að
morgni 25. sept. sl.
Vinátta hefur löngum verið mikil-
væg á vegferð okkar um lífið.
Traust vinátta, þar sem fylgist að
virðing og væntumþykja er gott
veganesti og kemur það gleggst í
ljós þegar maður neyðist til að
horfa fram í tómarúmið sem skap-
ast er vinur hverfur á braut. Vinátt-
an á sér oft undarlegar leiðir og
ótrúlegustu atvik geta orðið til að
mynda óvænta vináttu. Þannig var
með vinskap okkar Ollu sem varði
síðan um aldarfjórðungs skeið.
Saumaklúbbar eru einn vettvang-
ur vináttu og einnig ljómandi gott
tæki til að viðhalda henni, séu regl-
urnar virtar um að hittast og koma
saman, burtséð frá því ætlunarverki
sem nafn klúbbsins bendir til. Á
sjötta áratugnum, þegar sjónvarpið
hafði ekki enn haldið innreið sína í
tómstundh’ manna og tölvur áttu
sér ekki einu sinni hugtak, stofnuðu
nokkrar ungar konur í Keflavík
saumaklúbb. Ég var svo lánsöm að
verða nokkru seinna boðin velkomin
í þennan klúbb, sem enn er starf-
andi, og hefur félagsskapurinn því
náð rúmlega fertugsaldri. Þannig
höfum við upplifað saman giftingar,
bameignir, húsbyggingar, uppeldis-
störfin, já, lífsgleðina alla en einnig
sorg og missi. Hópurinn hefur að
mestu haldið sínum upphaflegu fé-
lögum en þegar ein af okkur fluttist
búferlum til Grindavíkur árið 1975
þótti henni einmanalegar ferðirnar í
saumaklúbbinn til Keflavíkur.
Vandamálið var auðleyst og tilvalið
að með henni kæmi ung kona úr Gr-
indavík. Þarna var Olla komin inn í
líf okkar, geislandi af lífsgleði og
orku. Hún reyndist okkur alla tíð
síðan traustur og góður félagi.
Olla, sem hét fullu nafni Ólafía
Kristín Kristjánsdóttir, var yngst
þriggja bama þeirra Margrétar
Sigurðardóttur og Kristjáns Sig-
urðssonar í Grindavík og átti þannig
stóran frændgarð í Grindavík, kom-
in af stórfjölskyldum þaðan og af
Skagaströnd. Ölla stundaði hefð-
bundið skólanám á heimaslóðum.
Ung að árum giftist hún Helga
Kristinssyni, verkstjóra hjá Fiska-
nesi hf. í Grindavík. Helgi og Olla
eignuðust tvær dætur og ólu einnig
upp fósturson, náskyldan Ollu. Olla
var mikil fjölskyldukona. Þau Helgi
voru einstaklega samhent um vel-
ferð fjölskyldunnar og með einlægni
sinni og hjartahlýrri umönnun batt
Olla traust sambönd við börnin sín
og aldraða foreldra sem hún annað-
ist í hárri elli. Oft hefur reynt á
samheldni fjölskyldunnar, ekki síst
þegar kær tengdasonur fórst með
Eldhamri frá Grindavík árið 1991
og síðai' þegar mikil iiarátta var háð
fyrir lífi og heUsu lítillar dótturdótt-
ur. Olla reyndist fjölskyldu sinni
ætíð úrræðagóður og traustur bak-
hjarl sem með rósemi og festu vann
sig út úr erfiðleikum.
Olla starfaði lengst af utan heim-
ilis við fiskvinnslustörf, meðan
heUsa og kraftar leyfðu. Hún starf-
aði með Kvenfélagi Grindavíkur um
árabil. Hún var félagslynd og með
glaðlyndi sínu og hjálpsemi aflaði
hún sér vinsælda og virðingar sam-
ferðamanna.
Við Olla reyndumst eiga mörg
sameiginleg áhugamál og svo var
einnig um mennina okkar, sem
störfuðu á sama vettvangi. Olla og
Helgi urðu okkar bestu vinir, heim-
sóknimar urðu margar milli heimU-
anna og er margs að minnast af
samverustundum með þessum glöðu
og góðu félögum, margai' eftirminni-
legar utanlandsferðir með sauma-
klúbbnum, veiðiferðir og heimsóknir
Kæra frænka. Það er erfitt að
ætla sér að setja minningar á blað,
þegar þær eru svo margar. Ég bjó í
næsta húsi við ykkur frá 7 ára aldri
þangað til ég var 25 ára og flutti í
burtu. Á þínu heimili var ég eins og
heima hjá mér, bankaði aldrei, labb-
aði bara inn, og það þótti allt í lagi,
svo mikill var samgangurinn á milli
heimUanna. Margai' nætur gistum
við Bogga saman heima hjá ykkur
eða heima hjá mér, minnisstæðust
er mér nóttin þegar brjálaða veðrið
var í Grindavík, þú og Helgi og for-
eldrar mínir fóru út saman þetta
kvöld og undii' morgun skall veðrið
á. Þegar við vöknuðum um morgun-
inn litum við Bogga út um baðher-
bergisgluggann og sáum hvar þak-
plötur fuku af húsinu heima hjá
mér. Við litum hvor á aðra og
hræðslan skein úr augunum á okk-
ur. Ég hélt að eitthvað hefði komið
fyrir foreldra mína en þú og Helgi
reynduð að hugga og sannfæra mig
um að allt væri í lagi með þau, en
það gekk ekki fyrr en Helgi leiddi
mig heim í þessu brjálaða veðri og
JULIUS B.
JÓNSSON
+ Júlíus B. Jóns-
son fæddist á
Akureyri 31. maí
1915. Hann lést á
heimili dóttur sinn-
ar á Akureyri 23.
september síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Akur-
eyrarkirkju 30.
september.
Síðastliðinn fimmtu-
dag var tU moldar bor-
inn kunnur og vinsæll
borgari á Akureyri, Júlíus B. Jóns-
son, fyrrv. bankaútibússtóri. Hann
var sonur þeirra sæmdarhjóna
Maríu Hafliðadóttur Ijósmóður og
Jóns Guðmundssonar bygginga-
meistara.
Við fráfall þessa hægláta heið-
ursmanns er enn höggvið stórt
skarð í raðir hinna gömlu KA-fé-
laga. En nú með skömmu millibili
hafa þeir verið á brott kallaðir vin-
ir hans og samherjar, Tómas
Steingrímsson, Helgi Schiöth,
Árni Ingimundarson og Eðvarð
Sigurgeh'sson, en þeir voru allir
máttarstólpar í KA-starfinu, bæði
sem keppendur og stjórnunar-
menn fyrstu 15-20 ár
félagsins. Júlíus lék
bakvarðarstöðu í
kappliðinu í allmörg
ár og var einnig ritari
í aðalstjórn KA árin
1935-1937. Hann var
alla tíð mjög áhuga-
samur um gengi síns
gamla félags, fylgdist
með flestum kapp-
leikjum þess og hvatti
hina ungu óspart til
dáða.
Ungur að árum tók
hann einnig þátt í
skátastarfinu hér í bæ og var hann í
eldra skátafélaginu, Fálkum, undir
stjórn Jóns Norðfjörð, en Gunnar
Guðlaugsson annaðist yngri deild-
ina. Þegar Fálkaskátai' hófu bygg-
ingu fjallaskála síns á Súlumýrum
árin 1932-1933 lagði Júlíus gjörva
hönd á plóginn. Jón faðir hans
studdi þetta áhugamál sonarins og
lánaði hinum ungu eldhugum allt
timbur og annað efni er þurfti í
bygginguna. Júlíus lagði ætíð gott
orð til skátastarfsins og taldi það
um margt gott veganesti út í lífs-
baráttuna. Einnig starfaði Júlíus
síðar í allmörg ár innan vébanda
Frímúrarareglunnar.
sýndi mér að allt væri í lagi með
þau, að mér fór að líða betur. Þegar
ég var í skóla hafði ég lítinn áhuga á
handavinnu, svo ég kom alltaf til þín
að fá hjálp við þetta, og þú sast
tímunum saman og reyndir að/
kenna mér, því þú hafðir alltaf tíma
og þolinmæði fyrir mig. Þakka þér
fyrir allt sem þú gafst mér.
Ég sendi Helga, Boggu, Valda,
Ellu og fjöldskyldum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Megi guð styrkja ykkur á erfiðri
stundu.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið,
þar lýsandi stjörnur skína,
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína.
En alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
Hvíl í friði.
Valgerður Magnúsdóttir.
Elsku amma, það er erfitt að
sætta sig við að fá ekki að hitta þig
meir, fá ekki lengur að heyra þinn
ljúfa hlátur og sjá þitt indæla og
traustvekjandi bros.
Þinn persónuleiki var svo sterk-
ur. Þú hafðii' áhrif á flesta sem í
kringum þig voru.
Ef erfiðleikar komu upp þá gafst
þú þig alla í að aðstoða og hugga.
Þú varst besti vinur sem hægt var
að hugsa sér, hlustaðir alltaf og
gafst manni ráð.
Alltaf var stutt í húmorinn hjá
þér og þú varst svo lífsglöð mann-
eskja þrátt fyrir veikindi þín.
Þegar maður hitti þig fylltist
maður vellíðan og öryggi.
Umhyggju þína var að sjá í svo
mörgum myndum. Eins og þegai'
þú gafst okkur systkinunum litabók
og öl þegar við vorum lítil og með
hita. Þegar þið afi tókuð okkur með
ykkur í hjólhýsið forðum. Eða þeg-
ar þú settist hjá okkur í vinahópi
þegar við urðum eldri og spjallaðir
við okkur um lífíð og tilverunar
Aldrei leiddist manni nálægt þér.
Maður getur endalaust rifjað upp
minningar um þig og jafnskjótt
fyllist maður vellíðan og maður
verður þakklátur fyrh' að hafa átt
frábæra ömmu eins og þig.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með hanni og ótta. Ég er
svo nærri, að hvert ykkar tár snert-
'ir mig og kvelur; en þegar þið hlæið
og syngið með glöðum hug lyftist
sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur og ég tek þátt í gleði ykkar
yfii' lífinu.“ (Höf. ók.)
Ólafía Helga, Guðbrandur
og Helgi Freyr. *
Eftir ýmsa tilfallandi vinnu á
unglingsárunum, m.a. tvö síldar-
sumur á Siglufirði, hélt hann til
Englands og nam þai' verslunar-
fræði. Eftir heimkomuna vann
hann skamma hríð í Sparisjóði
Akureyrar uns hann hóf störf í Ut-
vegsbanka Islands. Það var upphaf-
ið að óvenju löngu og farsælu
bankastarfi í meii’a en hálfa öld.
Júlíus naut almennra vinsælda í
starfi enda var hann þægilegur í
öllu viðmóti og sanngjarn 1 viðskipt-
urn.
Ég átti því láni að fagna að starfa
með honum í meira en 30 ár. Þess-
tíma minnist ég með þakklæti og
söknuði. Aldrei bar skugga á okkar
samstarf öll þessi ár. Vinátta hans,
hlýhugur og græskulaust gaman
mun seint falla mér úr minni. Við
Elsa nutum margra ánægjustunda
á hinu notalega heimili hans og frú
Sigríðar, þar sem myndir og bæk-
ur, fróðleikur og fegurð mótuðu svo
mjög þeirra elskulega hreiður. Inn-
an um hin ágætu málverk voru litl-
ar sjávarmyndir eftir húsbóndann
sjálfan, því hann var vissulega
gæddur listrænum streng.
Megi nú að leiðarlokum hinn Al-
máttugi styrkja hana og stýra um
ókunna stigu.
Frú Sigríði, börnum þeirra, Gísla
og Herdísi Maríu, og fjölskyldum
þeÚTa vottum við Elsa innilega
samúð er þessi góði drengur hverf-
ur okkur nú sjónum.
Haraldur Sigurðsson. r