Morgunblaðið - 02.10.1999, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1999 5!>
ALDARMINNING
Lenu Mist. Elsku Gurrý, ég sit hér
við eldhúsborðið og hugsa um síð-
ustu stundimar okkar saman
hérna við þetta borð, þú svo glöð
og hamingjusöm, leist svo vel út,
hamingjan skein frá ykkur Helga.
Við vorum að tala um að ég kæmi
til ykkar í heimsókn en enginn
ræður sínum næturstað.
Ég mun minnast þín eins og þú
varst þarna og er það góð minning.
Elsku Gurrý, þú ert horfin inn í
haustið, ert fallin í valinn eins og
haustlaufin. Þú hafðir lært blóma-
skreytingar í Noregi og hafðir at-
vinnu við það og voru haustlitirnir í
sérstöku uppáhaldi hjá þér. Elsku
frænka, þú barst með þér fersk-
leika og fegurð haustsins.
Elsku Helgi, íris Hödd, Lena
Mist, Gústa, Biddi, Trausti og Sig-
urgeir og aðrir aðstandendur, sorg
ykkar er mikil en minning um góða
manneskju lifir.
Ég sakna þín, elsku frænka.
Mér fmnst ég hvorld heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga því er verr,
ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið h'ður alltof fljótt
Horfið er nú sumarið og sóiin
í sálu minni hefur gríma völd.
í æsku léttu ís og myrkur jólin;
Nú einn ég sit um vetrarkvöld.
Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður alltof fljótt.
(Vilhj. Vilhjálmsson.)
Ágústa Dröfn Guðmundsdóttir.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það,
sem þér þykir vænst um í fari
hans, getur orðið þér ljósara í fjar-
veru hans, eins og fjallgöngumaður
sér fjallið best af sléttunni." (Kahlil
Gibran.)
Elsku Gurrí okkar. Þú ert farin.
Haustið þitt er komið og litimir
þínir sem birtast í náttúrunni um-
vefja okkur ásamt minningum um
þig. Nú þegar við kveðjum þig
reikar hugurinn til baka til allra
góðu samverustundanna sem við
áttum saman. Þegar við töluðum
saman um lífið og dauðann var það
fjarri huga okkar að einhver úr
hópnum færi svo fljótt. En þrátt
fyrir allar slíkar hugleiðingar í
góðra vina hópi vitum við öll að lífið
bæði gefur og tekur. Þegar við
setjumst niður núna langar okkur
að segja svo margt en orðin verða
svo fátækleg og innantóm borið
saman við allar ljúfu stundimar.
Þú sem hélst svo vel utan um hóp-
inn, skipulagðir útilegur, hótelferð-
ir og bauðst í stórar matarveislur
þar sem þið Helge nutuð ykkar svo
vel. Þú varst alltaf svo hrein og
bein í samskiptum við fólk og svo
trygg við fjölskyldu þína og nán-
ustu vini. Þú varst okkar stoð og
stytta.
Elsku Helge, íris Hödd, Lena
Mist, Biddi, Gústa og aðrir ástvin-
ir, missir ykkar er mikill. Megi
góður Guð styrkja ykkur og
vemda í sorg ykkar og láta minn-
inguna um Gurrí lifa um ókomin
ár.
Hún horfin er, ó, hverfullegu skiftin,
svo hýr um kvöld, að morgni fólur nár;
hve tómt í húsum eftir sjónarsviftin
þar sanna gleði skóp hún mörg um ár.
Sú blessuð lilja er brotin dauðans hendi,
svo björt og hrein, svo innilega kær.
Hún angan ljúfa lífs í blóma sendi.
Nú lögð í duft er prýðin hennar skær.
Og hvíl með friði, góða víf, í guði,
sem gaf og tók, hans náðin veitti þér
að endurvakna í sælum samfógnuði
til samfunda með því sem kærast er.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Þínir vinir,
Rut. og Leifur, Steinunn Eva og
Ottó Valur, Hrefna og Guðjón.
STEFÁN ÞÓRARINN
GUNNLA UGSSON
+ Stefán Þórarinn
Gunnlaugsson
fæddist á Búðum,
Fáskrúðsfírði, 17.
ágúst 1918. Hann
lést 7. september
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 21.
september.
Það er með djúpri
sorg og sárum söknuði
sem við kveðjum ást-
kæran bróður, mág og
frænda, Stefán Þórarin
Gunnlaugsson. Stebbi var einstakur
maður, glaðvær, félagslyndur, hjálp-
samur og umfram allt tryggur. Sem
barn leit litla systir mjög upp til síns
hávaxna og glæsilega bróður og
fannst hún sem því næst snerta skýin
þegar hann tók hana í faðminn. Strax
sem barn hafði Stebbi þá tileinkað sér
þá lífsgleði og hugulsemi sem átti eftir
að fylgja honum fram í andlátið. Þeg-
ar Stebbi og Hulda tóku saman og
stoftmðu fjölskyldu, skópu þau sér fal-
legt heimili þar sem kátur bamahópur
þeirra hjóna lék sér áhyggjulaus und-
ir vemdarvæng ástríkra foreldra. Þar
átti litla systir margar ánægjustundir,
nú sem gift kona með eiginmanninn
löngum fjarverandi við störf í Land-
helgisgæslunni. Og mörgum ámm síð-
ar átti næsta kynslóð ekki síður
ánægjulegar stundir hjá Stebba og
Huldu þegar litla frænka, peðið í fjöl-
skyldunni, brölti þar um á milli þess
sem fi-ændi og frænka æfðu krílið af
mikilli þolinmæði í að
bera fram stafinn r.
Svona var Stebbi, þolin-
móður, skilningsríkur og
ávallt boðinn og búinn
að rétta fram hjálpar-
hönd hvar sem hans var
þörf. Það var Stebba
mikið áfall að missa
Huldu sína langt um ald-
ur fram en hann bar
sorg sína af því æðra-
leysi sem alltaf ein-
kenndi hann. Þrátt fyrir
áfallið hélt hann áfram
af krafti, var virkur í fé-
lagsstörfum og ferðaðist
töluvert. Og aldrei fór Stebbi svo úr
landi að hann færði ekki fjölskyldu
litlu systur eitthvert smáræði frá út-
landinu. T.d. gleymfr litla frænka
aldrei fallega skotapilsinu sem Stebbi
frændi kom með frá Glasgow og gerði
hana að fínustu stelpunni í skólanum.
Eftir öll þessi ár er svo ótalmargs að
minnast. Okkur setur hljóða við að
rifja upp ótal stundir í félagsskap
Stebba, einstaks manns sem var alls
staðar hrókur alls fagnaðar jafnframt
því að vera ávallt til staðar á erfiðari
stupdum.
A sínum efri áram var Stebbi svo
lánsamur að eignast góða og trygga
vinkonu, Gyðu Eyjólfsdóttur. Stebbi
og Gyða áttu margar góðar stundir
og ferðuðust meðal annars töluvert,
jafnt innan lands sem utan. Við
kveðjum nú góðan dreng, þess full-
viss að tilveran verður ekki sú sama
án Stebba.
Gyða, Árni og Guðrún Gyða.
GUÐJON
GUÐMUNDUR
MAGNÚSSON
Guðjón eða Gaui eins
og afi var oftast kallað-
ur var fæddur á Hóli í
Bolungarvík 29. sept-
ember árið 1899. For-
eldrar hans voru hjónin
Ingibjörg Sigurðardótt-
ir frá Gilsbrekku í Súg-
andafirði og Magnús
Guðmundsson, f. á
Hjöllum í Þorskafirði.
Hann ólst upp hjá for-
eldrum sínum en ungur
fór hann í sveitavinnu á
ýmsum bæjum eins og
algengt var á þeim
tíma. Systkini Guðjóns
vora Albert, Halldóra, Magnúsína og
Sigríður.
Áinð 1924 kvæntist hann Ágústu
Sigurborgu Steindórsdóttur, f. 11.
september 1889 á Snæfjöllum á
Snæíjallaströnd. Foreldrar hennar
vora Sigurborg Márusdóttir og
Steindór Gíslason. Þau bjuggu allan
sinn búskap í Hnífsdal. Afi Guðjón
stundaði sjómennsku og þá atvinnu
mat hann mikils og vann við hana í
allmörg ár. Amma Ágústa vann sem
prjónakona með meira og var þekkt
sem Gústa prjónakona í litla húsinu
við Strandgötuna í Hnífsdal. Þeim
varð ekki barna auðið en ólu upp tvö
fósturböm, þau Svanfríði Kristínu
Benediktsdóttur, foreldrar hennar
voru Jóna P. Sigurðardóttir frá
Berjadalsá og Benedikt Ásgeirsson
frá Galtarhrygg, og Kristin Bene-
diktsson, foreldrar hans
vora Kristín Jónsdóttir
og Benedikt Rósi Stein-
dórsson, en hann var
bróðir Ágústu.
Svanfríði móður mína
tóku þau í fóstur er fað-
ir hennar lést. Hún var
á öðra ári en Kristin
tóku þau að sér fárra
vikna.
Guðjón lést 17. des-T
ember 1973 eftir stutta
legu á Sjúkrahúsi Isa-
fjarðar. Afi var einn
þeirra dugmiklu manna
sem var þjóðfélagi sínu
svo dýrmætur, vegna þess að hann
lagði til þá undirstöðu með striti sínu
sem allt hvilir á en er jafnan vanmet-
ið. Eitt af hans áhugamálum var bú-
skapur og hafði hann aðstöðu til að
hafa nokkrar kindur þeim hjónum til
mikillar ánægju.
Amma Ágústa lést 19. nóvember
1979 eftir langvarandi veikindi. Ég
var svo lánsöm að fá að kynnast afa
og ömmu og alast upp hjá þeim að
hluta.
Þetta var mér dýrmætur tími og erf ,
ég þeim ævinlega þakklát íyrir þa
umönnun sem ég fékk.
Ég vil geyma minningu Guðjóns
afa og Ágústu ömmu í huga mér í
þökk fyrir að fá að hafa átt þau fyrir
afa og ömmu.
Guð varðveiti minningu þeirra.
Sigurborg Sveinbjörnsdóttir.
HÖRÐUR
ZOPHANÍASSON
+ Hörður Zophan-
íasson fæddist í
Reykjavík 12. maí
1955. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans 19.
september síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 24. sept-
ember.
Hann Hörður er dá-
inn. Fallinn frá langt
fyrir aldur fram eftir
stutt en erfið veikindi.
Þegar ég hitti Hörð fyrst hafði ég
sjálfur ekki náð að fylla íyrsta tuginn
í áram. Hann tók að venja komur sín-
ar á heimilið til að hitta Solveigu
systur mína. Upp frá því var Hörður
einn af þeim sem ég gat ávallt leitað
til. Osjaldan leitaði ég til hans með
ýmiskonar leiðsögn og ráð. Alltaf var
Hörður tilbúinn að veita aðstoð. Þeg-
ar kom að því að kaupa íyrsta bílinn
þá var Hörður mættur. Saman
þræddum við bílasölur bæjarins og
lásum smáauglýsingar upp til agna.
Loks fannst rétti bíllinn og prúttað
var um verð og gengið frá kaupun-
um, allt með hjálp Harðar.
Eitt af því sem ég minnist Harðar
fyrir var frásagnargáfan og húmor-
inn. Hann var óþreytandi að segja
skemmtilegar og hæfilega kryddaðar
sögur af samferðamönnum sínum og
var ótrúlega orðheppinn og uppá-
tækjasamur. Eitt var það atvik sem
við Hörður hlógum oft að og enginn
þörf var að krydda. Það var þegar við
Hörður vorum að gera við bíl sem
var með bilaðar bremsur. Við bætt-
um ó hann brúsa af bremsuvökva,
ekki einum, ekki tveimur, heldur
þremur en alltaf vantaði meiri vökva
en við fundum engan leka hvernig
sem við skriðum undir bílinn og leit-
uðum. Þegar svo bíllinn var settur í
gang gaus upp þykkur og mikill hvít-
ur reykur, líklega sá mesti sem sést
hefur fyrr og síðar í Árbæjarhverf-
inu. Reykurinn huldi blokkina fram-
an við bílinn og við rétt sáum grilla í
húsmæður sem hlupu í dauðans of-
boði út á svalir til að bjarga inn
barnavögnum og þvotti. Við vorum
hinir ánægðustu því reykurinn gaf
okkur vísbendingu um hvar bilunin
væri en húsmæðurnar á svölunum
voru ekki eins hressar.
Hörður og Solveig
eignuðust tvær dætur,
Hrönn og Ernu, sem
voru miklir augasteinar
pabba síns. Hörður var
ekki aðeins innilegur og
góðm- faðir heldur var
hann einnig mikill vinur
og félagi dætra sinna.
Fáum mánuðum fyrir
andlát sitt varð Hörður
þeirrar gæfu aðnjótandi
að bjarga mannslífi.
Hann varð einn vitni að
því er maður féll á milli
skips og bryggju og
náði að halda honum með annarri
hendi og hringja á hjálp með hinni.
Hörður var alla tíð óspar á að
hvetja fólk til dáða eða hugga og hug-
hreysta ef á þurfti að halda. Fyrir fá-
um áram skildu leiðir Harðar og Sol-
veigar systur minnar og þá hitti ég
Hörð sjaldnar. En þegar ég hitti
hann þá fylgdi alltaf með klapp á öxl-
ina og alltaf hafði hann innilegan
áhuga á hvað væri að frétta, hvernig
ég hefði það og hvernig börnin döfn-
uðu. Og þegar sorgin knúði dyra hjá
minni fjölskyldu fyrir tæpum tveim-
ur áram þá brást það ekki að Hörður
lét í sér heyra og eins og ávallt tilbú-
inn með huggunai’- og hughreysting-
arorð. Við vonuðum öll að Hörður
myndi hafa þetta af. Þegar líða tók á
styrktust þær vonir en skyndilega
kom bakslag og allt í einu var öllu
lokið. Hörður fór allt of fljótt. Hann
var hrifinn á brott frá dætrum sínum
og fjölskyldu.
Elsku Hrönn og Erna, Solveig,
Inga, Zophanías, Kristján, Viðai’ og
aðrir aðstandendur. Megi minningin
um góðan dreng veita ykkur huggun
í þessari miklu sorg.
Þorsteinn Jóhannsson.
Hann Hörður frændi minn er lát-
inn. Það var faðir hans sem tilkynnti
mér lát hans. Eðli lífsins er að af-
kvæmin lifi foreldrana. Þegar þvi
jafnvægi er raskað er missirinn
meiri, söknuðurinn sárari. En Drott-
inn ræður. Mig setti hljóða þó svo ég
hafi vitað tvo síðustu mánuði að
brugðið gæti til beggja vona. Góðar
fréttir á stundum vöktu þó alltaf
bjartsýni.
Á kveðjustundu hrannast minning-
amar upp. Sex ára telpa, einbirni þá,
eignaðist lítinn frænda, þegar Hörð-
ur fæddist. Ég vissi hvað var í vænd-
um og hlakkaði mikið til. Foreldrar
Harðar bjuggu þá á Suðurlandsbraut
í sama húsi og amma Ingibjörg og afí
Kristján. Þar fæddist enn fremur
Kristján bróðir Harðar. Ég er þakk-
lát fyrir það, að hafa verið í mikilli
nálægð við þau öll í bernsku.
Hörður og Solla giftu sig ung að
árum 1981. Saman eignuðust þau
dæturnar Hrönn og Emu, sem vora
gimsteinar pabba síns. Hörður og
Solla slitu samvistum fyrir nokkram
árum.
Hörður starfaði ýmislegt til sjós
og lands. Hann lærði rafvirkjun og
fékk meistararéttindi. Auk þess
starfaði hann sem leigubílstjóri hjá
Bæjarleiðum. Stoltust varð ég af
frænda mínum, þegar hann fyrr á
þessu ári bjargaði mannslífi. Sá at-
burður lýsir hans innra manni.
Þannig var, að Hörður var að aka
farþega niður á bryggju til skips.
Maðurinn yfírgefur bifreiðina og var
á leið um borð. Hörður beið átekta
eftir því að maðurinn kæmist heill
um borð. Það skipti þá engum tog-
um, að maðurinn fellur milli skips og
bryggju. Hörður brá skjótt við og
stökk út úr bíl sínum, núði taki á
manninum og tókst að halda honum
með annarri hendi og jafnframt
hringja úr farsíma með hinni eftir
hjálp. Það lukkaðist að halda í mann-
inn þar til hjálpin barst.
Guð á hæðum gaf þér ástríkt hjarta,
gæfu, lán og marga daga bjarta.
Nú er sál þín svifm heimi frá,
Sett til nýrra starfa Guði hjá.
Vertu sæll! Þig signi ljósið bjarta.
Sjálfur Guð þig leggi sér að hjarta.
Blómgist þar um eilífð andi þinn,
innilegi rinur minn.
(B.B.)
Hörður var mjög greiðvikinn og
alltaf boðinn og búinn að hjálpa öðr-
um. Ef hringt var til hans og hann
beðinn um greiða játaði hann og
sagði svo gjarnan hlæjandi: „Þú
verður að eiga kaffi á könnunni.“ Það
kom ekki til mála að maður fengi að
borga greiðann. Þá gaf hann koss á
kinn og hlýlegt faðmlag og greiðinn
var uppgerður. Ekki verða vinar-
fundir né faðmlög fleiri frá frænda.
Þess mun ég sárt sakna. En ég
geymi dýrmæta minningu í hjarta
mínu um kæran yndislegan frænda.
Guð geymi hann um alla eilífð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
Égbiðaðþúsofnrótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þáauðnuaðhafaþighér.
Og það er svo margs að minnast,
Svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
Ég hitti þig ekki um hrið,
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við fjölskylda mín vottum ykkur,
elsku Hrönn, Ema, Zófí, Inga, Krist-
ján, Viðar, Steinunn og fjölskyldur,
okkar dýpstu samúð, megi Guð
styrkja ykkur öll.
Guðrún Kristjánsdóttir.
. S—
Hörður bróðursonur minn er lið-
inn. Ég vil með örfáum orðum og litlu
ljóði þakka honum samfylgdina á allt
of stuttri æfi hans. Ég bið góðan Guð
að vernda dætur hans, foreldra,
systkini og fjölskyldur þeirra.
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa, y
og hver fær svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skiija.
Svo auðmjúkt og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt við hana að una.
Við verðum að skfija,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farinn þú sért,
og horfmn ert burt þessum heimi.
Eg minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Astvini þína ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir) A ,
Valgerður Kristjánsdóttir. *