Morgunblaðið - 04.11.1999, Side 56

r56 FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sólveig Jóna
Magnúsdóttir
húsfreyja, Húsatóft-
um á Skeiðum,
fæddist á Nýlendu-
götu 15 í Reylg'avfls
22. júlí 1912. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Ljósheim-
um á Selfossi 27.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
^ hennar voru Magn-
ús Jónsson frá Eyr-
arbakka, sjómaður i
Reylgavflí, f. 1885,
d. 1964, og Margrét
Einarsdóttir frá Þykkvabæ hús-
freyja, f. 1877 d. 1947. Systkini
Sólveigar Jónu voru: Sigríður,
f. 1915, d. 1918, og Ólafur Sig-
mar barnakennari, f. 1918, d.
1983.
Sólveig Jóna giftist 1942 Guð-
mundi Eyjólfssyni frá Húsatóft-
um, f. 23. maí 1917. Börn þeirra
eru: 1) Guðrún Eygló hjúkrun-
arfræðingur í Reykjavík, f. 27.
júlí 1943, gift Markúsi Alexand-
erssyni skipstjóra. Þau eiga
þijú börn og tvö barnabörn. 2)
Grétar Magnús mynd- og hljóm-
listarmaður í Hafnarfirði, f. 14.
júlí 1944. Var í sambúð með
Bjarneyju Jóninu Friðriksdótt-
ur og eiga þau íjögur börn og
eitt barnabarn. Nú kvæntur
Katrínu Svölu Jensdóttur
starfsstúlku á Sólvangi og eiga
þau eina dóttur. 3) Ingibjörg
Sigríður, leikskólakennari á
Selfossi, f. 13. maí 1949, gift
Gunnari Magnúsi Einarssyni
Elskuleg móðir mín, Sólveig
Jóna Magnúsdóttir, er látin eftir
erfið veikindi. Hún var fædd og
uppalin í Reykjavík en foreldrar
hennar voru fátækt alþýðufólk.
Faðir hennar var sjómaður og
dvaldi þar af leiðandi löngum
stundum fjarri fjölskyldunni og
mæddi því uppeldi barnanna mest á
konu hans. Fjölskyldan þurfti oft
að flytjast búferlum og bjó fyrstu
árin við erfiðar aðstæður. Mér er
minnisstætt þegar mamma sagði
mér frá aðbúnaði móður sinnar en
eitt sinn varð hún að elda matinn á
hnjánum undir eldhúsborði, svo
mikil voru þrengslin í kjallaraher-
^fc-berginu þar sem fjölskyldan bjó á
þeim tíma. Mjólkin var þá oft af
skornum skammti á heimilinu og
því dásamaði móðir mín mjólkina
sem hún gat gefið okkur systkinun-
um í ótakmörkuðu mæli í sveitinni.
Móðir mín átti við heilsuleysi að
stríða á sínum yngri árum sem varð
til þess að hún gat aldrei lokið
skólagöngu eins og hugur hennar
stóð til. En hún átti gott með að
læra og var t.d. fljót að tileinka sér
tungumál þótt hún fengi aldrei
beina kennslu í þeim.
Eftir að foreldrar mínir tóku við
búi á Húsatóftum fór mamma fljót-
lega að planta út trjám og undirbúa
garðrækt. Þetta var eitt helsta
B áhugamál hennar og ef stund féll til
fór hún út í garð. Þar átti hún marg-
ar sínar bestu stundir. Skrúð-
garðarækt til sveita var fremur fá-
tíð í þá daga því sérhver grasblettur
var dýrmætur og nýttur til heyöfl-
unar. En móðir mín var kappsfull
og lét ekkert aftra sér við trjárækt-
ina, garðurinn stækkaði óðum og á
Húsatóftum dafnaði gróðurinn vel.
Á Húsatóftum var margt í heimili
og mikill gestagangur og því var í
mörg horn að líta hjá húsfreyjunni.
Þegar við systkinin vorum yngri
^fcþurfti hún að sauma hverja einustu
flík á okkur börnin og fórst henni
það vel úr hendi. Móðir mín var
einnig listakokkur og í fjölskyldunni
getur t.d. enginn eldað eins góðan
rabarbaragraut og hún gerði. Hún
lagði mikla áherslu á hollustu matar
og hvemig matvæli voru meðhöndl-
^uð. Tónlist var hennar annað áhuga-
wt-má]. Hún hafði fallega söngrödd og
söng til fjölda ára í kirkjukór, fyrst í
rafvirkja og eiga
þau tvær dætur og
eitt barnabarn. 4)
Aðalsteinn bóndi á
Húsatóftum, f. 1.
maí 1952, kvæntur
Ástrúnu Sólveigu
Davíðsson ferða-
þjónustubónda og
eiga þau tvö börn.
5) Gylfi húsasmiður
á Selfossi, f. 29. okt.
1953, kvæntur Mar-
gréti Stefánsdóttur
bankastarfsmanni
og eiga þau þrjár
dætur.
Sólveig Jóna ólst upp í
Reykjavík og stundaði m.a.
nám í Kvennaskólanum á
Blönduósi. Hún starfaði sem að-
stoðarstúlka frænku sinnar Ár-
nýjar Filippusdóttur skóla-
stjóra Kvennaskólans á Hvera-
bökkum í Hveragerði við
kcnnslu o.fl. og sem matráðs-
kona hjá Vorboðanum, Barna-
skóla Hveragerðis og Mjóikur-
búi Olfusinga í Hveragerði, auk
fleiri starfa þar. Hún unni söng
og starfaði í kirkjukórum í
Reykjavík og Skeiðum í ára-
tugi. Auk hefðbundinna hús-
freyjustarfa á Húsatóftum,
starfaði hún að félagsmálum og
sat m.a. í skólanefnd Barna-
skólans í Skeiðahreppi og starf-
aði í Kvenfélagi Skeiðahrepps
og sem formaður þess í mörg
ár.
Útför Sólveigar Jónu fer
fram frá Ólafsvallakirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Neskirkju í Reykjavík og síðar í
Ólafsvallakirkju og einnig lék hún á
orgel í stofunni heima þegar færi
gafst.
Móðir mín var stórbrotinn per-
sónuleiki og skapmikil. Hún var
fljót í tilsvörum, hafði ákveðnar
skoðanir og sagði sína meiningu
umbúðalaust. Hún var strangheið-
arleg og innrætti okkur systkinun-
um reglusemi og staðfestu sem við
búum að ævilangt. Stórhuga var
hún og framsýn. Hún hvatti okkur
áfram og gladdist yfir sérhverri til-
breytingu og áfanga í lífi okkar.
Hún var félagslynd og sat um tíma í
skólanefnd og var virkur félagi í
Kvenfélagi Skeiðahrepps og tók að
sér ábyrgðarstörf á vegum félags-
ins. Þegar aldurinn færðist yfir fór
að koma í ljós sjúkdómur sem
smám saman ágerðist. Hún reyndi,
lengi vel af veikum mætti, að taka
þátt í daglegu lífi og stóð faðir minn
eins og klettur við hlið hennar og
sýndi ótakmakaða umhyggju og
natni. Svo fór að lokum að hún gat
ekki lengur dvalið heima og var það
gæfa fjölskyldunnar að hún komst á
þeim tímapunkti inn á hjúkrunar-
heimilið Ljósheima á Selfossi. Þar
dvaldi hún síðustu árin og naut þar
einstakrar hlýju og umönnunar
starfsfólksins, sem seint verður full-
þakkað.
Nú er komið að leiðarlokum.
Þrautum og kvölum móður minnar
er lokið en söknuður ríkir í hjörtum
fjölskyldunnar og ákveðið tómarúm
en ekki hvað síst hjá föður mínum.
Hann kom reglulega, tvisvar í viku,
á Ljósheima, og sat löngum stund-
um við hlið eiginkonu sinnar. Þrátt
fyrir veikindi hennar voru þessar
ferðir og samverustundir hans hald-
reipi og líf. Ég bið góðan Guð að
styrkja hann og styðja á þessum
erfiðu tímamótum.
Elsku móðir mín, hafðu þökk fyr-
ir alla þína gæsku og hlýju.
Ingibjörg S. Guðmundsdóttir.
María mey hin milda!
Dýrð er í draumheimum,
um daga og kvöld.
„Heyr þú,“ segir steinklappan,
sitjandi upp á steini.
„Týlltu niður, litla löpp,
læðstu um í varpa.
Kannske þig unga hendi höpp,
er hefst hin glaða Harpa."
Ljúfar leyndir gilda.
Fæðast munu bömin fimm.
Fara að sofa um aftaninn,
nærri þegar nóttin dimm,
nemur burtu dag um sinn.
María mey hin milda!
Grátið er í glaumheimum tregatárum.
Grátin eru í glaumheimum tylft af ámm.
Hnoðað deigið á ofninum hefast,
ég hugsa og efast.
Laglegt lesið dönskublað,
læsu fólki örðugt það.
Hvar lærir þú að lesa málið mjúka,
sem metur svo marga kjóla og dúka?
Stórar steikur rjúka,
sem gott er að ljúka.
Læðist maðurinn með ljáinn.
Lætur mamma að hún sé dáin?
Stöðugt streymir áin.
„Sjáið,“ segir þráin.
„Svífégyfirsvellalög
sísterégílundurög
gakktu beinn í baki
bráðnar innri klaki.“
Situr hún í ljósheimum,
með hárlokkana sína.
Síðast vom þeir svartir,
nú skína þeir svo bjartir.
Gott er að borða brauðið hennar mömmu.
Borða hana randalín,
einmitt þegar dagur dvín.
Dreitlar hvergi nokkurt vín,
aðeins lagst á táhreint lín.
Lætur um hún móðir min.
Dagurinn syngur dægurlag,
drýpur höfgi á sálarhag.
María mey hin milda!
Færðu henni fallegu sængina þína.
Femina.
Gylfi Guðmundsson
Með litlu Ijóði kveðjum við elsku-
lega ömmu okkar, Sólveigu Jónu
Magnúsdóttur, frá Húsatóftum.
Áttum við systurnar margar góðar
stundir með henni, m.a. í garðinum
hennar. Garðurinn var henni mjög
svo hugleikinn alla tíð og ræktaði
hún hann ávallt af mikilli natni svo
lengi sem henni entist heilsa til.
Við þökkum fyrir allt sem hún gaf
okkur.
Smávinir fagrir foldarskart,
fífill í haga rauð og blá.
Brekkusóley við mættum margt
muna hvurt öðru að segja frá
Faðir og vinur alls sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings Sóley sérðu mig,
sofðu nú vært og birgðu þig.
Hægur er dúr á daggar nótt,
dreymi þig þósið,
sofðu rótt.
(Jónas Hallgr.)
Sólveig Hrönn og Bergdís Saga.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast ömmu minnar Sólveigar
Jónu Magnúsdóttur.
Hjá mér kom sumarið aldrei fyir
en ég var komin upp í sveit, og þau
voru ófá sumrin sem ég eyddi að
Húsatóftum á Skeiðum, frá blautu
barnsbeini.
Þegar ég hugsa til ömmu minnist
ég garðsins sem henni var svo annt
um, rabarbaragrautsins sem fátt
jafnaðist á við, nema ef vera skyldi
grjónagrauturinn. Eins minnist ég
þegar hún fór með íslensku bænina
„Sitji guðs englar allt um kring
sænginni yfir minni“. Mörg kvöldin
sátum við og fylgdumst með Agötu
Christie-þáttum í Ríkissjónvarpinu
eða ræddum saman og fræddi hún
mig þá um allt milli himins og jai'ð-
ar. Líka man ég þegar hún raulaði
heimavið, þegar afi keyrði hana í
Olafsvallakirkju til messusöngs,
hversu jarðbundin hún var og
hvernig hún gat látið fjúka í sig
stundarkorn ef svo bar undir.
Nú kveð ég ömmu hinsta sinni.
Ég er þakklátur fyrir stundirnar og
minningabrotin. Kannski lifir þú
áfram hinum megin, kannski ekki.
Það get ég ekki vitað og þú ekki
sagt mér. Að minnsta kosti muntu
alltaf lifa í minningunni.
Hvíl þú í friði, amma mín.
Guðmundur Ingi Markússon.
SÓLVEIG JÓNA
MAGNÚSDÓTTIR
AXEL
THORARENSEN
+ Axel Thoraren-
sen, siglinga-
fræðingur, fæddist í
Reylgavík 12. febr-
úar 1921. Hann lést
á heimili sínu 26.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Louise M. Bar-
tels, f. 27. desember
1876, d. 13. ágúst
1967, og Hannes
Thorarensen, for-
stjóri, f. 5. desem-
ber 1864, d. 11. jan-
úar 1944. Axel ólst
upp á Laufásvegi 31
ásamt þremur bræðrum. Þeir
hétu: 1) Henrik, f. 13. október
1902, d. 15. maí 1978. 2) Ragn-
ar, f. 1. aprfl 1905, d. 31. mars
1988. 3) Gunnar, f. 13. janúar
1912, d. 31. júlí 1971.
Hinn 18. mars 1948 kvæntist
Axel Jóhönnu Hrafnhildi
Hjálmtýsdóttur, f. 30. septem-
ber 1924 í Reykjavík. Foreldrar
hennar voru Lucinde Hansen, f.
13. mars 1890, d. 17. júní 1966,
og Hjálmtýr Sigurðsson, kaup-
maður, f. 14. aprfl 1878, d. 5.
júlí 1957. Börn Axels og Jó-
hönnu eru: 1) Hannes Skúli, f. 5.
september 1948, kvæntur Guð-
rúnu Gunnarsdóttur, synir
þeirra: Gunnar og Skúli Björn,
Því miður varir lífið ekki að ei-
lífu. Það er staðreynd sem maður
er ávallt minntur rækilega á, þegar
náinn ástvinur feUur frá. Stað-
reynd sem ég helst hefði kosið
mér, að ætti ekki við rök að styðj-
ast, nú þegar ég þarf að kveðja
elskulegan afa minn í hinsta sinn.
I barnslegri einfeldni er gott að
trúa því að hugtakið afi og amma
sé eitthvað sem aldrei verði rofið.
En svo gerist það. Þrátt fyrir að
þurfa nú að sitja eftir og kljást við
sorgina, er það falleg minningin
um afa sem fær mig til að sætta
mig við orðinn hlut. Það er óhætt
að fullyrða að hann hafi skipað
stóran sess í mínu lífi, og ásamt
ömmu, var hann ávallt sá trausti
bakhjarl, sem gott var að leita til.
Ég á erfítt með að sjá fyrir mér
æsku mína ef þeirra hefði ekki not-
ið við. Þakklæti er mér efst í huga,
þegar ég minnist þess, hvað afi var
ævinlega tilbúinn að leggja á sig
margt til að rétta manni hjálpar-
hönd. Aðstoð, sem afa entist ekki
aldur til, svo ég gæti endurgoldið
honum hana með sama hætti. Ég
vona að afi hafí vitað hvað mér
þótti óskaplega vænt um hann. Því
þótt umræður okkar á milli hafi
sjaldnast fjallað um tilfinningar
okkar í garð hvors annars, held ég
að ánægjulegar samverustundir og
sú gagnkvæma virðing sem við
bárum fyrir hvor öðrum, sannfæri
mig í þeirri trú. Það er með trega-
blöndnu brosi á vör sem ég hugsa
til afa og þess hvernig persónuleiki
hann var. Því afi minn var um
margt mjög sérstakur, sem gerir
söknuðinn að mörgu leyti erfiðari.
Hans eiginleiki að sjá hlutina í öðru
ljósi, snúa út úr setningum og
koma þannig þeim sem ekki
þekktu til, í opna skjöldu, allt er
það, ásamt öðru glensi, eitthvað
sem flestir urðu varir við í hans
fari og munu minnast. Að öðru
leyti var aðdáunarvert að upplifa
hversu víðlesinn afi var og hve vel
hann var að sér um hin ýmsu mál-
efni. Skemmtileg sérviska hans og
nákvæmni á hinum ýmsu sviðum,
mun einnig lifa með mér um alla
ævi og verða mér ákveðin hvatning
í lífinu. Áhrifa hans mun einnig
vonandi gæta í uppeldi barna
minna og afkomenda og með gleði í
hjarta mun ég ávallt geta vitnað í
hann og hans athafnir. Það er
huggun í harmi að vita til þess að
verstu þjáningar afa stóðu stutt yf-
ir en um leið sárt að upplifa sárs-
auka ömmu minnar, sem misst hef-
f. 30. ágúst 1980.
Sonur Hannesar og
Onnu Gunnarsdótt-
ur er Jóhann Axel,
f. 24. júní 1974,
maki Ásdis Björk
Kristinsdóttir. 2)
Kristín María, f. 22.
október 1949, gift
Víglundi Þorsteins-
syni; Börn Kristínar
og Ársæls Kjartans-
sonar eru: a) Axel
Örn, f. 28.júlí 1972,
kvæntur Sif Stan-
leysdóttur. Synir
þeirra: 1) Stanley
Örn, f. 27. september 1996. 2)
Birnir Steinn, f. 9. september
1999. b) Ásdís María, f. 24. októ-
ber 1973. Sljúpbörn Kristínar
eru fjögur.
Axel lauk prófi frá Verslun-
arskóla íslands 1940. Hann
stundaði nám við Northwestern
University í Chicago í Banda-
rflg'unum 1943-44 og lauk námi
í siglingafræði í Los Angeles
1946. Hann starfaði sem sigl-
ingafræðingur lengst af hjá
Flugfélagi íslands og Loftleið-
um , og síðast við verslunar-
störf í Reylgavík.
Útför Axels fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ur mikið. Alúð hennar og um-
hyggja sem hún veitti afa í gegnum
alla hans sjúkdómssögu var ein-
stök, og vona ég að vitneskja henn-
ar um að hún gerði allt til að hon-
um liði vel, og gæti verið heima allt
fram á síðustu stundu, verði henni
huggun á þessum erfiðu tímamót-
um í hennar lífi. Ég veit að afi
kvaddi meðvitaður um að hún nyti
aðstoðar og væntumþykju annarra
ástvina og saman munum við gera
allt til að auðvelda henni þessa
þungu byrði.
Með stolt í hjarta kveð ég þig,
elsku afi minn. Þín er sárt saknað.
Glæst minning þín mun lifa áfram.
Axel Örn Ársælsson.
Hann var kær og góður vinur
okkar hjóna. Hann barðist hetju-
lega við illvígan sjúkdóm uns yfir
lauk og fékk hann hvíldina heima
hjá sér undir verndai'væng og um-
hyggju elskulegrar eiginkonu sinn-
ar, Jóhönnu. Einnig komu stúlkur
frá Karitas og önnuðust hann af al-
úð.
Axel var loftsiglingafræðingur
hjá Loftleiðum og Flugfélagi ís-
lands í mörg ár. Hann var mjög
samviskusamur og fær í sínu starfi
og vel liðinn. Við hjónin erum búin
að vera vinir í hartnær sextíu ár og
hefur aldrei borið skugga á okkar
vináttu. Jóhanna, eða Blía eins og
hún er iðulega köUuð, var með mér
í saumaklúbb ásamt fimm gömlum
vinkonum okkar í um það bil fjöru-
tíu ár.
Axel var trygglyndur og yndis-
legur maður. Hann var mikið
snyrtimenni og glæsilegur. Axel
bjó yfir ríkri kímnigáfu og hafði
góða frásagnarhæfileika. Hann
fékk okkur oft til að veltast um af
hlátri, ekki síst þegar hann og góð-
vinur hans, Ingó, reyttu af sér
brandara, sem oft kom fyrir er við
komum saman á heimili Axels og
Blíu.
Við hjónin þökkum Axel fyrir
vináttu og elskulegheit, sem hann
sýndi okkur alla tíð. Við Diddi vott-
um þér, Blía mín, samúð okkar,
einnig Hannesi, Kristínu, tengda-
börnum og barnabörnum.
Blessuð sé minning góðs vinar.
Anna og Sigurður.
Elsku afi. Okkur strákana lang-
ar til að þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Þú fylgdist alltaf vel með okkur og