Morgunblaðið - 04.11.1999, Síða 59

-<8lwaag!—rm—>
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 1999 59
1
<
!
á stól við gluggann á sjúkrastof-
unni í fallega bleika sloppnum þín-
um og horfðir heim á Birkigrund-
ina. Við rasddum ekki um trúmál
fyrr en á þessu ári, og þá vissi ég að
við vorum sammála í þeim efnum
eins og um flesta aðra hluti.
Ég veit að þið Diddi áttuð gott
sumar og fóruð víða um landið. Þú
varst svo ánægð með ferðina á
Vestfirði. Þú hringdir í mig og
sagðir mér ferðasöguna. Þú lýstir
fyrir mér landslagi, stöðum sem þið
komuð á og litlu kirkjunni sem
heOlaði þig svo. Lýsingin var svo
lifandi hjá þér, að mér fannst ég
vera þarna með þér.
Alltaf var jafngott að heimsækja
ykkur á Birkigrundina og ekki
varstu lengi að framkalla dýrindis
veislumat þótt þú ættir ekki von á
heimsókn. Ég kalla þetta oft „Hót-
el Birkigrund". Enda var það svo,
að ef einhver flutti út frá ykkur var
annar kominn í staðinn. Nú verður
tómlegra að koma þangað þegar
enginn kallar: „Hver er.“
Það var engin lognmolla þar sem
þú varst, enda alltaf hrókur alls
fagnaðar. Ef börnin þín voru með
gleðskap eða fóru í útilegu, var
sjálfsagt að hafa ykkur foreldrana
með. Meðal vinnufélaga mannanna
okkar var alltaf talað um Hjöddu
hans Didda og Ragnheiði hans
Sidda, ekki vorum við nú þekktari
en það.
Við vorum víst heldur háværar
þegar við vorum saman, en við vor-
um bara svona og reyndum aldrei
að vera eitthvað annað en við vor-
um.
Hjödda mín, ég þakka þér fyrir
trúnaðinn sem þú sýndir mér í okk-
ar síðasta samtali. Ég mun varð-
veita það samtal með sjálfri mér
alla tíð.
Ég veit að þú varst oft lasin og
þreytt en þú kvartaðir aldrei. Ég
hvatti þig til að fara til læknis, en
þú sagðir að þig vantaði bara fleiri
klukkustundir í sólarhringinn. Öll
erum við Guði þakklát fyrir að þú
þurftir ekki að þjást meira, og ég
veit að pabbi þinn tekur á móti þér,
elsku litlu stúlkunni sinni. Það var
svo undurljúft að hlusta á þig tala
um pabba þinn og fá að heyra hvað
þið vorum miklir vinir. Þú sagðir
mér margar sögur af samskiptum
ykkar.
Kæra Geirlaug, Diddi og Hjör-
dís. Guð styrki ykkur í þessari
miklu sorg. En við skulum muna að
minningin um elskulega einkadótt-
ur, systur og mágkonu lifir í hjört-
um okkar allra.
Elsku Diddi, mestur er missir
þinn. Ég bið góðan Guð að gefa þér,
börnum, tengdasonum, ömmu-
bömum og langömmubörnum
styrk í ykkar miklu sorg.
Elsku Hjödda mín. Ég og fjöl-
skylda mín biðjum góðan Guð að
varðveita þig.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn
þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga þína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega.
Þá blómgast enn, og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín vinkona
Ragnheiður.
27. október, síminn hringir,
Diddi er í símanum. Hjördís er dá-
in. Guð minn góður, ekki láta þetta
vera satt. En því miður er svo. -
Aðeins sex vikum eftir að við viss-
um að hún væri með krabbamein er
hún Hjödda okkar farin. Við sem
ætluðum að gera svo margt saman
nú þegar við erum flutt heim aftur.
Strax og við hittumst fyrst 1965
urðum við miklir vinir og höfum
ávallt verið í nánu sambandi hvar
svo sem í heiminum við bjuggum,
Keflavíkurflugvelli, Bahamaeyjum,
Chicago, Keflavík, Akureyri, New
York eða Kópavogi. Alltaf héldum
við góðu sambandi sem mest var
Hjöddu að þakka. Alveg sama hvað
amaði að, alltaf hringdi hún eða
kom og þar var tryggðin og góð-
semin í fyrirrúmi. Betri vin er ekki
hægt að eignast og það sýndu hún
og Diddi er við komum heim í vet-
ur. Það kom ekki til mála að við
færum að leigja okkur húsnæði
meðan við biðum eftir íbúðinni okk-
ar því það væri nóg pláss hjá þeim.
Þessi hjón hafa reynst okkur svo
vel að undrun sætir. Við þökkum
þeim allt sem þau hafa gert fyrir
okkur, svo ótalmargt að ekki verð-
ur upp talið.
Nú sitjum við hér og grátum en í
gegnum tárin má þó brosa að góðu
minningunum; t.d. ferðin fræga
1968 til Portúgal. Heimsóknir til
Bahamas og Chicago. Ferðin til
Cayman Islands. Akureyrarheim-
sóknir, 60 ára afmæli Didda í New
York og núna síðast frábærir dagar
okkar fjórmenninganna á Snæ-
fellsnesi og Breiðafirði. - Góðar
minningar ryðjast fram í huga
manns. - Munið allan fína matinn
hennar Hjöddu, sælkerasjávar-
réttasúpuna og kökurnar. Þar voru
myndarlegheitin við prjónana. Oft
hlógum við að því og sögðum að
hún hefði prjónað sér sófasett.
Þegar einhver vandamál steðjuðu
að voru þau ávallt leyst og látin
víkja fyrir hæfilegri gamansemi
með hennar sérstöku kímnigáfu.
Hér sitjum við nú og vorkennum
okkur sjálfum fyrir að missa góða
vinkonu, en missirinn er vissulega
miklu meiri fyrir eiginmann, móð-
ur, börn og barnabörn. Hjördís var
alltaf miðjan í hópnum og með hug-
ann hjá fjölskyldunni. Ollum leið
vel í návist hennar.
Hjördís barðist drengilega við
sjúkdóminn og kvartaði aldrei en
henni voru ekki gefin tækifæri og
tíminn var of naumur. Dauðinn
knúði fram ósanngjaman sigur.
Diddi, elsku vinur, - Geirlaug,
Guðmundur, Svava, Birna, Helena
Sif og fjölskyldur: Við sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Tekur nú jörðin eigu sína aftur,
ástúðarkonu, skyldurækna mjög,
nka af kostum, þeim er þyngdarkraftur
þeygi fær komið undir moldarlög.
Faðmlagið býður feðrasveitin ljúfa,
færir þig nú að sinni hjartarót
Minningin stígur eins og dáieg dúfa
deginum bjarta og himni ljósum mót.
(Guðm. Friðjónsson)
Margrét og Gunnar Oddur.
Mig langar að minnast hennar
Hjördísar sem kvaddi þetta líf svo
snögglega. Hjördís var mikil dugn-
aðarkona sem ég trúði og vonaði að
næði heilsu á ný. Hún var mjög
sjálfstæð kona og lífsglöð sem tók
erfiðleikum sínum af æðruleysi og
miklu hugrekki, og var hún studd
dyggilega af sínum nánustu.
Nú er mér efst í huga söknuður
og þakklæti fyrir samfylgdina og
vináttu í gegnum árin, en það eink-
enndi Hjördísi hversu trygglynd
og vinaföst hún var. Með þessum
orðum langar mig að þakka þér
samfylgdina, elsku Hjördís mín.
Við erum þér þakklát fyrir allan
þinn kærleik og hlýju.
Elsku Kristinn, við sendum þér
og fjölskyldu þinni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Veit henni,
Drottinn, þína eilífu hvíld og lát
þitt eilífðar ljós lýsa henni.
Hvíldu í friði, elsku Hjördís.
Margur salur er í húsi herrans.
Engirrn hrakinn er á dyr sem þangað fer.
Svo ég trúi því er held ég héðan
muni herbergi þar bíða eftir mér.
Hann var særður vegna synda okkar.
Hann var svívirtur og dæmdur fyrir mig.
Einn mun dagur yfir sorg og syndir rísa,
þegar sigur hans mun lýs á mig og þig.
Taktu kærleikanum við sem Kristur gefur,
svo þú komist á þann stað sem iofað er.
Margur salur er í húsi herrans.
Enginn hrakinn er á dyr sem þangað fer.
(J. F. Guðnason.)
Guðrún Adólfsdóttir og
fjölskyldan Birkigrund 68.
+ Árni Pétur Jóns-
son fæddist í
Keflavík 22. septem-
ber 1919. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu í Kefla-
vík 23. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jón Kr.
Magnússon verka-
maður, f. 1.6. 1892,
d. 7.1. 1969, og Hall-
dóra Jósepsdóttir, f.
24.9. 1895, d. 19.7.
1966. Pétur átti
íjóra bræður. Þeir
eru: Lúðvík, f. 15.8.
1916, maki Helga Jónsdóttir, f.
20.8. 1917; Ingibergur, f. 5.6.
1922, maki Elín Ingólfsdóttir, f.
12.12. 1925; Magnús, f. 21.6.
1925, maki Einhildur Pálmadótt-
ir, f. 20.12. 1924; og Garðar, f.
7.11.1928, maki Eygló Gísladótt-
ir, f. 9.8.1929. Pétur giftist 8. júlí
1944 Svönu E. Sveinsdóttur, f.
25.3.1925, d. 21.5.1999. Foreldr-
Alltaf er maður jafn óviðbúinn
fréttum af andláti þeirra sem
standa manni næst og að mæta
þeim breytingum sem verða, það
brjótast út bæði reiði, vonbrigði og
sorg. En svo fer maður í huganum
yfir liðinn tíma og finnur svo margt
jákvætt og gott í minningarsjóðn-
um sem hjálpar manni á stundum
sem þessum. Það er margt sem leit-
ar á hugann nú þegar ég kveð for-
eldra mína með svo stuttu millibili
en það eru aðeins um fimm mánuðir
síðan móðir mín lést. Ég var lang-
yngst af mínum systkinum og þau
eldri farin að heiman þegar ég var
að alast upp. Það mynduðust því ón-
eitanlega á milli okkar sterk tengsl
og vinátta og hafði það aldrei áhrif á
mínum unglingsárum að eiga „full-
orðna“ foreldra þar sem þau voru
einstök hvað þau báru mikið traust
til mín. Þegar vinkonur mínar fóru
út að skemmta sér á laugardag-
skvöldum valdi ég það oft að vera
heima með mömmu og pabba. Þá
eldaði ég handa okkur góða máltíð
og við leigðum okkur góða vídeó-
spólu, þetta eru í minningunni
skemmtilegir tímar. Þau voru líka
mörg sumrin sem við fórum til sól-
arlanda og var þá Mallorca áfanga-
staðurinn, þama áttum við saman
margar ógleymanlegar stundir. Það
varð síðan hlutskipti mitt í lífinu að
setjast að erlendis þar sem ég er
búsett í dag og mikið er ég þakklát
fyrir það hvað þau tóku því vel þeg-
ar ég kynnti þau fyrir verðandi
tengdasyni sem er holienskur og
hvað þau reyndust honum vel. Við
komum nokkrum sinnum í heim-
sókn til íslands og þá beið okkar
alltaf stafli af pönnukökum sem
mamma hafði bakað því henni var
mjög umhugað um að Antwan
kynntist því að borða pönnukökum-
ar hennar sem alltaf vora vinsælar
hjá öllum í fjölskyldunni. Foreldrar
mínir áttu þess kost að heimsækja
okkur nokkram sinnum til Hollands
en sumarið 1998 komu þau til að
vera viðstödd brúðkaup okkar ás-
amt nánustu ættingjum og eigum
við fjölskyldan öll einstaklega bjart-
ar minningar frá þeim tíma en það
var líka síðasta ferðin þeirra utan.
Fyrir fjóram vikum kom ég heim
til að fagna með fjölskyldunni í til-
efni af áttatíu ára afmæli pabba, við
áttum saman yndislega kvöldstund
og heila viku saman, en þær minn-
ingar fylla mig nú þakklæti og veita
mér styrk á þessum erfiðu tímum.
Það á eftir að taka mig langan
tíma að átta mig á því að þegar ég
kem í heimsókn til Islands þá bíður
ekki lengur æskuheimilið í Kefla-
vík. Mér finnst svo erfitt að hugsa
til þess að þið séuð farin og svona
stutt sé á milli ykkar, mér finnst ég
eiga eftir að þakka ykkur svo mikið
íyrir allt sem þið hafið gert fyrir
mig, alla þá ást og góðvild sem þið
sýnduð mér en þið vorað svo ein-
staklega hjálpleg og til ykkar gat ég
alltaf leitað. Ég kveð ykkur nú
ar hennar voru
Sveinn Arnoddsson,
f. 4.10. 1895, d.
18.10. 1946, og
Kristín Guðmunds-
dóttir, f. 17.12.
1885, d. 18.7. 1964.
Börn þeirra: 1)
Sveinn Kr., f. 22.1.
1944, maki Guðrún
Iðunn Jónsdóttir, f.
24.7. 1953. Þeirra
bam er Gunnar
Hrafn, f. 11.6. 1996.
Sonur Guðrúnar er
Hannes Jón, f.
13.11. 1975. 2)
Steinunn Hafdís, f. 15.10. 1948.
3) Jenný Olga, f. 13.10. 1951,
maki Veigar Már Bóasson, f. 6.8.
1950. Þeirra böm em Árni Pét-
ur, f. 15.3.1979, Helgi Már, f. 4.5.
1982, og Steinar Páll, f. 6.2.1987.
4) Kristín, f. 3.4. 1968, maki An-
twan Spierings, f. 29.9.1971.
títför Péturs var gerð frá
Hvalsneskirkju 3. nóvember.
hinstu kveðju með þakklæti fyrir
allt og allt.
„Þótt ég sé látinn hannið mig
ekki með tárum, hugsið ekld um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, þótt látinn
þið mig haldið. En þegar þið hlæið
og syngið með glöðum hug lyftist
sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur og ég, þótt látinn sé tek þátt í
gleði ykkar yfir lífinu.“ (Óþ. höf.)
Ykkar
Kristín.
Hver minning dýrmæt perla að iiðnum
lífsins degi
Hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þökkum þér.
Þinn kærleiki í verki var gjöf sem
gleymist eigi.
Og gæfa var það þeim sem fengu að
kynnastþér.
dingibj. Sig.)
Með þessu kvæði vil ég kveðja
föður minn hinstu kveðju.
Það er skammt stórra högga á
milli í okkar litlu fjölskyldu en fyi-ir
um fimm mánuðum kvaddi móðir
mín og var það okkur öllum sár
söknuður sem hana þekktum. Þrátt
fyrir að pabbi hafi ekki verið heill
heilsu um nokkurn tíma þar sem
fæturnir vora farnir að gefa sig þá
var hann einstaklega duglegur að
fara allra sinna ferða akandi, hvort
sem það vora ferðirnar niður á
bryggju eða að gera innkaupin.
Þegar hugur minn leitar til baka
minnist ég þeirra ára sem pabbi
vann við tollgæslu á Keflavíkurflug-
velli en það var hans aðalstarf. Eg
efa það ekki að þar hafi hann rækt-
að sitt starf af miklum dugnaði og
trúmennsku. En hann lagði á það
áherslu í okkar uppeldi að við skyld-
um sýna þá eiginleika í okkar dag-
lega lífi. Fyrir mörgum árum ræddi
pabbi um það við mig að hann hefði
viljað sem ungur maður læra hár-
skeraiðn þegar hann enn var í for-
eldrahúsum en í þá daga var erfitt
að láta slíkan draum rætast þar sem
það tíðkaðist að láta launin renna í
heimilið. En þrátt fyrir að sá
draumur hafi ekki ræst tel ég að
hann hafi verið ánægður með toll-
gæslustarfið sem varð hans ævi-
starf. Pabbi var alveg einstaklega
minnugur á fólk og ættfróður en
þegar ég var að alast upp þá minn-
ist ég þess að maður þurfti ekki
nema rétt að nefna einhvem með
nafni þá vissi hann um leið deili á
viðkomandi aðila.
Þegar maður missir foreldra sína
með svona stuttu millibili lít ég svo
á að komið sé að ákveðnum kafla-
skilum í lífi mínu, ferðimar til
Keflavíkur eiga eftir að verða öðru-
vísi þar sem ekkert af okkur syst-
kinunum er búsett þar. Það á eftir
að taka langan tíma að átta sig á
þessum viðskilnaði en minningarn-
ARNIPETUR
JÓNSSON
ar um foreldra mína eiga eftir að
ylja mér og fjölskyldu minni um
ókomin ár. Foreldrar mínir reynd-
ust mér og minni fjölskyldu ætíð veL
og það stóð aldrei á föður mínum að' ~
styðja okkur ef þannig stóð á en
hann var alltaf meira gefandi en
þiggjandi.
Vetur konungur hefur gengið í
garð og brátt fer að líða að jólum og
aldamótum, en síðustu tuttugu árin
höfðu foreldrar mínir dvalið á mínu
heimili á aðfangadagskvöld og þær
stundir verið fjölskyldu minni afar
dýrmætar. Það verður söknuður og
eftirsjá á þessum jólum en um leið
munum við minnast liðinna jóla með
mikilli væntumþykju.
Að lokum vil ég fyrir mína hönd -
og systkina minna þakka bræðrum
föður míns þann hlýhug og stuðning
sem þeir sýndu honum eftir andlát
móður minnar.
Ég kveð nú foreldra mína og
þakka þeim alla þá ást og kærleika
sem þau sýndu mér og minni fjöl-
skyldu alla tíð. Guð blessi minningu
þeirra.
Jenný Olga.
Hér kæra sendi kveðju
með kvöldstjömunni blá,
þaðhjarta.semþúátt,
en sem er svo langt þér frá.
Þar mætast okkar augu,
þótt ei oftar sjáumst hér.
0, guð minn ávallt gæti þín,
ég gleymi aldrei þér.
(Bjami Þorst.)
Nú er elsku afi okkar farinn til
hennar ömmu sem hann saknaði
svo sárt. Hann var mjög góður og
hjálpsamur maður og virtur af öll-
um sem kynntust honum. Hann var
sterkur maður hann afi og gat glímt
við okkur alla og bar hann oftast
sigur úr býtum þrátt fyrir háan ald-
ur. Fyrstu minningarnar um hann V
era frá því að við komum í pönnu-
kökur til ömmu og afa í Keflavík, en
þá beið sá elsti okkar yfirleitt eftir
því að afi kæmi heim úr vinnunni en
hann gegndi stöðu varðstjóra í toll-
gæslunni á Keflavíkurflugvelli. En
það var mikil upphefð í barnshug-
anum að fá að máta tollarahúfuna
hans afa. Þegar hann var í fríi fór
hann með okkur út að keyra, en
hann hafði alltaf mikla ánægju af
ökuferðum, hann sagði okkur frá
því að löngu áður en barnabömin
komu í heiminn hefði hann verið
rátubílstjóri, vörabílstjóri og öku-
kennari. í þessum ferðum okkar
byrjuðum við á bryggjunni og síðan
var það venja að fara á flugvöllinn
að skoða tollinn og flugvélarnar.
Það er margs að minnast og
margs að sakna. Við söknum og
gleðjumst um leið yfir því að þið
amma erað nú saman á ný og þökk-
um allar þær góðu stundir sem við
áttum með þér, elsku afi.
Ami Pétur, Helgi Már
og Steinar Páll.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
3lómabúðin
öar*5skom
v/ Fossvogskií'kjugará
Sími: 554 0500

H
h
H
H
H
Erfisdrykkjur
P E R L A N
Simi 562 0200
IIIIIIIIIIIIIII
H
4