Morgunblaðið - 04.11.1999, Side 60

fiO FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
EINAR PALL
JÓNASSON
I Einar Páll
Jónasson fæddist í
Reykjavík 11. maí
1954. Hann lést á
Landspítalanum 26.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jónas Haukur Ein-
arsson, blikksmiða-
meistari, f. 15. sept.
1929, d. 5. nóv. 1983,
og kona hans Elin
Aróra Jónsdóttir, f.
18. júh' 1932. Systk-
ini Einars eru: 1) Jón
Svavar Jónasson, f.
4. feb. 1949, blikk-
smíðameistari í Garðabæ, maki
Kolbrún Ósk Óskarsdóttir, f. 24.
sept. 1951. 2) Asthildur Jónas-
dóttir, f. 27. júní 1950, húsmóðir í
Súðavík, maki Jónbjöm Björns-
son, f. 18. feb. 1948, verktaki. 3)
Sturla Már Jónasson, f. 16. sept.
1959, skipstjóri á Patreksfirði,
maki Kristín Bjeldsted, f. 6. nóv.
1959. 4) Jónas Jónasson, skák-
kennari, f. 4. okt. 1964.
Hinn 24. okt. 1981 kvæntist
Einar Hrafnhildi Sigurgeirsdótt-
ur, viðskiptafræðingi og kenn-
ara, f. 3. nóv. 1956, dóttur Sigur-
geirs Jónssonar, f.
11. apríl 1921, fv.
hæstaréttardómara
og konu hans
Hrafnhildar Kjart-
ansdóttur Thors, f.
30. sept. 1919. Böm
Einars og Hrafn-
hildar em: 1) Jónas
Haukur Einarsson,
f. 9. apríl 1980, nemi
í MK. Unnusta hans
er Laufey Karítas
Einarsdóttir, f. 20.
des. 1982. 2) Hrafn-
hildur Einarsdóttir,
f. 16. maí 1984. 3)
Helgi Einarsson, f. 5. sept. 1993.
Einar varð stúdent frá MR
1975 og lauk BS-prófí í tölvunar-
fræði frá HÍ 1979. Hann starfaði
í kerfísdeild Sambandsins frá
1979-1981, hjá Aco hf. 1981-
1982 og hjá Skýrsluvélum ríkis-
ins og Reykjavíkurborgar, síðar
Skýrr hf., árið 1982. Einar var
lektor við Viðskiptadeild HÍ á ár-
unum 1985-1992.
Utför Einars verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku pabbi. Það er svo skrítið
og erfítt að hugsa til þess að þú sért
farinn til Guðs. Þú sem ert alltaf
búinn að vera hjá mér og styðja við
bakið á mér, sama hvað dundi á. Þú
vildir alltaf gera allt fyrir mig,
sama hvað það var. Ef að ég fór í
fylu eða í vont skap gerðirðu allt til
að gleðja mig og ef mig langaði
rosalega mikið í eitthvað vildirðu
gefa mér það. Ég man líka eftir því
a þegar ég var lítil og var eitthvað að
kvarta yfir einhverju við þig þá
varstu vanur að segja: „Eru allir
vondir við þig?“ og svo knúsaðirðu
mig alveg i bak og fyrir og sagðir
svo: „Allir nema pabbi.“ Og ég man
líka eftir því þegar ég var búin í
baði þá tókstu þéttingsfast utan um
um og þefaðir í hálsakotið og sagð-
ir: „Umm, hvað það er góð lykt af
þér.“ Þegar ég var yngri átti ég oft
erfítt með að sofna. Þá varst þú allt-
af til í að horfa smá á sjónvarpið
með mér eða gafst mér volga mjólk
eðacheerios.
Ég skil ekki af hverju þú þurftir
að fá krabbamein og fara svona
snemma. Þú sem varst alltaf svo
duglegur og hraustur. Þú fórst svo
'Lskyndilega að maður áttar sig ekk-
ert á þessu, hvernig þú gast allt í
einu orðið svo mikið veikur. En ætli
við ráðum nokkru um það, þetta
hefur bara átt að fara svona. Én ég
veit ekki alveg, elsku pabbi, hvem-
ig við eigum að komast af án þín. Ef
það kom upp eitthvert vandamál
varst það yfirleitt þú sem fannst
lausnina. Ég get þó þakkað fyrir
þann tíma sem ég fékk með þér og
allar minningarnar um þig og það
sem við gerðum saman, eins og t.d.
í sumar þegar þú leyfðir mér að
keyra í fyrsta sinnl Og allur út-
skurðurinn sem þú gerðir, hann er
svo fallegur og minnir mig svo mik-
ið á þig. Við ætluðum að gera svo
Jíótal margt saman, t.d. að læra sam-
an á píanóið og fara á skrautskrift-
arnámskeið. Svo ætluðum við öll
saman til útlanda næsta sumar.
Þótt þú hafir verið svona veikur
varstu alltaf jafn bjartsýnn og ég
man eftir þegar við vorum nýbúin
að frétta þetta sagðir þú við okkur:
„Þetta er nú ekki búið fyrr en búið
er.“
Elsku pabbi minn, ég elska þig
svo mikið að því er ekki hægt að
lýsa í orðum. En nú ætla ég að
kveðja þig í bili.
.* Þín stelpa
Hrafnhildur.
Hann Einar hennar Höbbu
minnar er dáinn. Á nokkrum vikum
frá sjúkdómsgreiningu hefur þessi
glæsilegi 45 ára gamli maður, sem
var ímynd hreysti og karlmennsku,
H-orðið að lúta í lægra haldi fyrir
þessum illskeytta sjúkdómi,
krabbameini.
Það var á öndverðum mennta-
skólaárum Hrafnhildar dóttur
minnar sem hún og Einar Páll Jón-
asson fóru að draga sig saman, en
hann var í sama skóla, einum eða
tveimur árgöngum ofar. Mér leist
ekki vel á það að námi lyki með til-
skildum prófum ef af heimilisstofn-
un yrði er skólaganga væri svo
stutt á veg komin. Allt fór það þó
vel, því heimilisstofnun var geymd
þar til Hrafnhildur hafði lokið stúd-
entsprófi og síðan luku þau bæði
háskólanámi, hann í tölvunarfræði
og hún í viðsldptafræði.
Þau hafa nú í 23 ár búið saman á
þremur stöðum í stækkandi hús-
næði eftir því sem samsvaraði efna-
hag og fjölskyldustærð, lengst af í
Kópavogi, en þar voru æskustöðvar
beggja.
Einar var frekar dulur maður, en
það er ég að sumu leyti einnig. Milli
okkar var því ekki náið samband þó
að við hjónin umgengjumst þau
Einar og Hrafnhildi og fjölskyldu
talsvert mikið. Ég hafði því aldrei
almennilega gert Einari grein fyrir
því hve mikils ég mat hann, bæði
sem mann og heimilisföður. Ég rit-
aði honum því á sjúkrabeðinn hinn
26. september sl. nokkrar línur,
sem áttu að lýsa í aðalatriðum til-
finningum okkar hjóna til hans.
Efni bréfsins var þetta:
„Þú veist víst ábyggilega hve
vænt mér þykir um Höbbu mína og
elsku börnin ykkar. Hins vegar er
ég ekki alveg viss um, að þú gerir
þér grein fyrir því hve kær þú ert
okkur Hrafnhildi. Ég hef ekkert
hugsað út í það fyrr en eftir að ég
fékk fréttir um veikindi þín. Frá
þeim tíma hefur þú varla vikið úr
hugsunum mínum og bænum.
Ég fullvissa þig um djúpan kær-
leika til þín og virðingu fyrir ýms-
um kostum þínum, sem ég met svo
mikils, svo sem reglufestu, ná-
kvæmni, starfsfýsi og dugnað.
Heilbrigt líf þitt og gott almennt
líkamsástand vona ég að styrki þig í
baráttu við sjúkdóminn og að með
Guðs hjálp dugi það þér til sigurs.
Ég ætlaði að segja þér þetta
munnlega, en ég var ekki viss um
að ég gæti komið því óbrengluðu út
úr mér. Því sendi ég þér þessar lín-
ur. Guð blessi þig.“
Ég vík í bréfinu að nokkrum
kostum sem ég met sérstaklega
mikils. Verk þau sem Einar innti af
höndum, bæði við heimili sitt og
öðrum til aðstoðar, þar á meðal
mér, voru eftir mínu viti bæði mikil
og vönduð, en hjá honum tel ég hafa
farið saman mikil afköst og vönduð
vinnubrögð. Mér sýndist öll verk
sem hann vann í tómstundum,
hvort sem það var við húseignir,
bifreiðir eða garðyrkju bera þess
merki að hann hafi alltaf kunnað
verkin og aldrei kastað höndunum
til nokkurs verks.
Síðustu árin tók Einar upp nýtt
tómstundastarf, sem átti háan sess
í huga hans, en það var útskurður í
tré. Ég hef ekki vit á að dæma um
gæði þess tómstundastarfs, en íyrir
mínum leikmannsaugum var þar
um fallegt handbragð að ræða og
stærstu verk hans finnst mér
merkilegir gripir.
Hrafnhildi dóttur minni og börn-
unum, sem eru mér svo kær, óska
ég þess að þeim takist með alúð og
dugnaði að vinna sig út úr sorginni,
og eins og ég sagði við eitt barn-
anna: Þið heiðrið best minningu
föður ykkar með því að vera áfram
það duglega og góða fólk sem þið
hafið verið.
Sigurgeir Jónsson.
Skuggi af manninum með ljáinn
hefur hvílt á okkur um nokkra hríð.
Einar Páll háði harða baráttu, lengi
vel án þess að vita hvert meinið
væri. Sárkvalinn lét hann ekki á
neinu bera þar til læknar loks
greindu rétt hversu alvarlegur
sjúkdómur hans var. „Meðaltalstöl-
ur segja ár,“ sagði læknirinn fyrir
nokkrum vikum. Einar Páll hlaut
að brjóta meðaltalið, kannski um
mörg ár. Við gátum ekki sætt okk-
ur við þann harða raunveruleika
sem við okkur blasti. Hann var svo
ungur og svo hraustur og átti svo
margt ógert.
Einar var mikill fjölskyldumaður
og bera börn hans foreldrum sínum
fagurt vitni. En hann var ekki að-
eins slíkur gangvart kjamafjöl-
skyldunni heldur var hann mikill
félagi okkar sem tilheyrum fjöl-
skyldu hans í víðari merkingu þess
orðs og hafði gjarnan frumkvæði að
því sem við höfum gert í samein-
ingu okkur til gleði og traustur var
hann þegar á reyndi.
Þegar Hrafnhildur og Einar
kynntust voru þau bæði ung.
Hrafnhildur örverpið í sínum
systkinahópi og enginn var nægj-
anlega góður fyrir hana að okkar
mati. Einar var ungur og ómótaður.
Mannkostir hans vom okkur óljós-
ari þá en þeir urðu síðar. Þau stofn-
uðu heimili og betur og betur kom í
ljós með hve mikilli vandvirkni og
myndarskap hann stóð að öllum
framkvæmdum. Hæfileikar Einars
gerðu það að verkum að við fórum
að leita til hans eða hann bauð fram
aðstoð sína. Hann var sérstaklega
bóngóður og taldi ekki hlutina eftir
sér. En ef gert var fyrir hann
mundi hann það vel og þakkaði.
Hann var maður sem vildi frekar að
það hallaði á hann í skiptum fremur
en öfugt. Það fór ekki hjá því að við
kynningu vann hann stöðugt á. Ur
þessum ómótaða einstaklingi
spratt góður, skyldurækinn,
traustur og hreinskiptinn maður
sem sýndi mikin sveigjanleika og
bjartsýni og hann varð mikill félagi
okkar og vinur.
Einar var einstakt snyrtimenni
og vildi hafa hlutina í föstum skorð-
um. Það var ekki hans stfll að liggja
vanmáttugur á sjúkrahúsi. Hann
var staðráðinn í því að berjast eins
lengi og hægt var við mein sín.
Hann sætti sig ótrúlega við aðstæð-
ur og reyndi að fara að ráðum
lækna. Hann sýndi í lokabaráttunni
nær ofurmannlegan viljastyrk og
gerði allt sem hann gat til að eiga
afturkvæmt af sjúkrahúsinu.
Einar var bæði listhagur og lista-
maður. Hann vann verk m.a. í
málm, leir og tré. Verk hans voru
oftar en ekki hans hönnun og smíði
og engin tvö verk hans voru eins.
Síðustu árin hefur hann unnið mörg
stórvirki í útskurði. í hverju verki
er tekið fyrir eitt þema í myndum
og máli í rúnum og höfðaletri. Nán-
ast enginn flötur var látinn óskr-
eyttur. Það var unun að hlusta á
hann lýsa allri þeirri hugsun sem lá
að baki hverju verki. I þeim hluta
bflskúrsins sem hann notaði til
vinnu sinnar er verk sem hann ætl-
aði dóttur sinni en náði ekki að
ljúka,-svo brátt báru veikindin hann
ofurliði.
Þessi fáu orð fá ekki lýst þeim
söknuði sem við berum í brjósti.
Fjöldi minninga um hann frá gleð-
istundum fjölskyldunnar líður okk-
ur seint úr minni. Sárast er að finna
söknuð hans nánustu sem sjá á bak
ástkærum eiginmanni, föður, syni,
bróður, frænda og vini. Við vottum
þeim öllum innilega samúð.
Að lokum viljum við þakka öllu
starfsfólki krabbameinsdeildar
Landspítalans sem annaðist Einar
og aðstoðaði fjölskylduna á erfiðum
tímum. Ekki er hægt að hugsa sér
persónulegri og hlýlegri umönnun.
Hrefna og Guðjón, Kjartan og
Þórdís, Jón og Herborg.
Á kveðjustund leitar hugurinn
liðinna daga, daga frá æsku- og
unglingsárum okkar. Minningam-
ar eru ófáar, samverustundirnar
svo ótal, ótal margar. Stundum af
miklu tilefni, stundum litlu eða
engu. Allar eru þær umluktar heið-
ríkju, gleði og sannri vináttu.
Á kveðjustund, við svo ótíma-
bæi-t fráfall Einars frænda, þakka
ég honum samfylgdina og bið Guð
að styrkja þá sem sárast syrgja.
Farðu í friði, fallegi frændi.
Friður Guðs þig blessi.
Ásta frænka.
Þegar við komum saman til að
skrifa þessa grein hafði hver sína
minningu um Einar. Eitt voram við
þó sammála um, að við höfðum
misst góðan vin. Gaman var að sitja
við eldhúsborðið hjá Höbbu og Ein-
ari og ræða um heima og geima en
þá sýndi Einar alltaf mikinn áhuga
á því sem við vorum að gera. Hann
hafði ávallt skýrar skoðanir á hlut-
unum og gaf okkur góð ráð sem við
fórum mismikið eftir. Einar var
reglusamur og hugsaði vel um
heilsu sína. Því komu þessi veikindi
okkur í opna skjöldu. Einar var
mjög vinnusamur og féll aldrei
verk úr hendi, og ber heimili þeirra
það með sér. Éyrir aðeins sjö vikum
lagði hann lokahönd á byggingu bíl-
skúrs. Oft gekk illa að fá iðnaðar-
menn til verksins og í stað þess að
bíða eftir þeim réðst hann í verkin
sjálfm- og var oftar en ekki búinn að
vinna verkið þegar iðnaðamennirn-
ir komu.
Með þessum orðum kveðjum við
þig, kæri vinur, og þökkum þér fyr-
ir góðar stundir, góð ráð og hug-
hreystingu. Við biðjum góðan guð
að styrkja ykkur, Habba, Haukur,
Laufey, Hrafnhildur og Helgi, í
ykkar miklu sorg.
P.s. Sæunn Snorradóttir biður
þig að passa bróður sinn, Baldur.
Snorri, Inga, Alma, Gunnar,
Haraldur og Sæunn.
Sorgarfregnirnar bárust okkur
til Noregs að kvöldi þriðjudagsins
26. október. Hann Einar vinur okk-
ar er dáinn. Hvernig getm- það ver-
ið? Það eru ekki nema nokkrar vik-
ur síðan þið Habba voruð í
heimsókn hjá okkur hérna í Sande-
fjord. Ekkert okkar grunaði þá að
þú værir með illkynja sjúkdóm. Við
höfum þekkst síðan þið Habba
byrjuðuð að vera saman. Seinna
fluttum við til Noregs en við héld-
um alltaf sambandinu. Þið heim-
sóttuð okkur til Noregs og við hitt-
umst í hvert skipti sem við komum
til íslands. Það var alltaf svo gaman
að koma til ykkar á Hrauntunguna.
Gestrisnin var í hávegum höfð og
þú vildir allt fyrir okkur gera. Þú
varst alltaf svo rausnarlegur.
Okkur þykir óskaplega vænt um
að þið skylduð koma til okkar í
sumar. Við náðum svo vel saman og
skemmtum okkur svo vel. Þú varst
svo hress og kátur þó að bakið hafi
hráð þig. Við gleymum aldrei þeim
góðu samverustundum. Bíltúrun-
um, strandferðinni, bæjarferðinni
til Larvik þar sem þið Ivar keyptuð
risastóra sælgætispokann og
kvöldin sem við sátum og spiluðum
brids fram eftir öllu.
Við erum þakklát fyrir þessar
góðu minningar og munum geyma
þær eins og fjársjóð.
Elsku Habba, Haukur, Hrafn-
hildur og Helgi.
Megi Guð vera með ykkur á veg-
inum í gegnum sorgina.
Er lífið aðeins lítið kertisskar,
er lýsir skammt og slokknar allt of fljótt.
Vor fyrirheit: tár og athvarf: opin gröf?
- Nei, ekkert svar.
(Davíð Askelsson.)
Kristín og ívar Ramberg,
Sandefjord, Noregi.
Við fráfall Einars Páls staldrar
maður við og áttar sig á því enn
einu sinni að lífið er alls ekki sjálf-
gefið. Sumum okkar er ætlað
skemmri tíma en öðrum og er það
undir okkur komið hvernig við nýt-
um þann tíma.
Leiðir okkar lágu saman í Há-
skólanum þar sem við vorum við
nám í tölvunarfræði. Við komum úr
ýmsum áttum, en fljótlega byrjuðu
vinaböndin að hnýtast. Þau vina-
bönd hafa verið traust og var Einar
sá sem átti hvað stærstan þátt i að
þau héldust jafn traust og raun bar
vitni.
Á háskólaárunum hittumst \úð
iðulega heima hjá Einari og Höbbu
á Skeggjagötunni og hlustuðum á
sænsk dægurlög, ræddum málin,
stríddum hvert öðru og skemmtum
okkur saman.
Síðan þróaðist vinskapurinn,
fjölskyldumar stækkuðu og við
íylgdumst með börnunum okkar
vaxa úr grasi.
Um árabil stóðu Einar og Habba
fyrir hópferðum í sveitasæluna að
Árbakka í Biskupstungum þar sem
fjölskyldumar hittust og áttu sam-
an margar ógleymanlegar stundir.
Þessar ferðir urðu fastur punktur í
tilverunni og ætíð mikið tilhlökkun-
arefni, bæði hjá börnum og foreldr-
um.
Það rifjast upp að þar leysti Ein-
ar eitt vandamál skemmtilega.
Þannig háttaði til að tvö hús voru á
staðnum og nokkur spotti á milli
þeirra. Einar kom þá með langa
snúru og kallkerfi og tengdi húsin
saman þannig að við gátum setið
róleg á kvöldin. Þetta var áður en
þessi tækni varð almenn.
Atorka Einars var ótrúleg. Hann
virtist alltaf hafa tíma til að sinna
vinum sínum og óneitanlega vöktu
athygli hin miklu afköst hans við að
breyta og laga heima við, hvort sem
það voru húsnæðisbreytingar, hús-
gagnasmíði, útskurður í tré eða
annað. Handverk Einars var ein-
staklega fallegt og ber heimili
þeirra hjóna þess glöggt merki.
Heimilið og fjölskyldan voru Einari
mjög mikilvæg og bar hann ávallt
hag bama sinna mjög fyrir brjósti.
Einar var mikill grallari í hóp,
stutt í hláturinn og sá hann ætíð
spaugilegar hliðar á málunum.
Þrátt fyrir erfiða sjúkdómslegu síð-
ustu vikurnar tókst Einari oft að
slá á létta strengi.
Það er sárt að kveðja góðan vin,
en það er huggun hversu hlýjar
minningar eru tengdar Einari.
Megi góður Guð styrkja Höbbu,
Hauk, Hrafnhildi og Helga og aðra
aðstandendur.
Bergpir og Þuríður,
Gunnar og Elín,
Heiðar og Guðrún Elísabet,
Jón Þór og Hallfríður.
Kveðja frá Rótarýklúbbi
Kópavogs
Þegar váleg tíðindi berast, mega
orð sín lítils. Okkur setti því hljóða
við lát félaga okkar, Einars Páls
Jónassonar, er hann var skyndilega
hrifinn burt í blóma lífsins frá fjöl-
skyldu sinni og vinum. Ekki er
nema rúmur mánuður liðinn síðan
hann hringdi til okkar og boðaði
fjarvist sína um skeið vegna veik-
inda sem vonandi væru ekki alvar-
leg. Nú er hann látinn eftir stutta
en harða baráttu við hinn illvíga
sjúkdóm, krabbameinið. Gagnvart
slíkum atburði standa menn agn-
dofa og harmi lostnir.
Einar Páll Jónasson gekk í Rót-
arýklúbb Kópavogs hinn 15. des-
ember árið 1992. Hann naut þegar
virðingar og vinsælda í hópnum,
enda mannkostamaður, vel mennt-
aður og drengur góður. Hann var
hæglátur maður en traustur, greið-
vikinn og hjálpsamur. Honum voru
óðara falin trúnaðarstörf í klúbbn-
um, varð ritari hans og starfaði í
nefndum sem gegndu mikilvægu