Morgunblaðið - 07.01.2000, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ______________________________________________________FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 2000 39
MINNINGAR

ÍJ
J
i
stór hluti af tilveru minni svo lengi
sem ég man. Allt frá þeim degi að
móðir mín kom með mig heim til þín
hefur þú verið til staðar fyrir mig. Eg
tel mig hafa verið mjög lánsama,
elsku amma, að hafa verið umvaíin
elsku þinni alla tíð. Það er erfitt að
kveðja og fátækleg orð geta ekki lýst
því hvað söknuðurinn er sár.
Þú varst alltaf jákvæð, kímin og
stutt í hláturinn. Þú varst mjög gest-
risin, elskaðir að gleðja aðra og gafst
stöðugt af þér. Dæmdir ekki og gast
alltaf séð það góða í fari annarra.
Elsku amma mín, minningar um
þig eru svo margar. Minningai' um
faðmlög og hlýju og þegar út af bar í
lífinu þá vai'st þú alltaf til staðar,
elska þín var alltaf án skilyrða. Eg
gat alltaf komið til þín og verið ég
sjálf, vitandi að þú myndir umvefja
mig elsku þinni í gleði sem í sorg. Þér
var ekkert um megn, engir erfiðleik-
ar svo miklir að ekki væri hægt að yf-
irvinna þá. Þú varst alltaf til staðar
fyrir mig og mína fjölskyldu og við
elskum þig öll Það sýnir best hve
elskuð þú varst af öllum að litla dóttir
mín skrifaði þér bréf sem hún lagði á
bijóst þitt þegar hún kvaddi þig í síð-
asta sinn, bréf sem hún treysti þér
einni fyrir að taka með til himna.
Sæll er sá, er situr í skjóli
Hins hæsta.
Sá er gistir í skugga Hins almáttka,
SáersegirviðDrottin:
„HælimittogHáborg.
Guðminn, erégtrúiá.
Elsku amma, ég ætla að kveðja þig
í bili, en minningarnar um þig munu
lifa um ókomna tíð.
Bergþóra Oddgeirsdóttir.
Elsku amma mín, ég er orðlaus.
Það er svo margt sem mig langar
að segja þér, en það er ein bæn sem
er ofarlega í huga mér sem mig lang-
ar að færa þér, elsku amma.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginniyíirminni.
(Sig. Jónsson.)
Ég þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar.
Birna.
Elsku amma, hvað það er skrýtið
að þú skulir vera farin frá okkur. Þú
sem varst alltaf svo hress og
skemmtileg og þrátt fyrir veikindi
þessa síðustu mánuði léstu aldrei bil-
bug á þér finna. Það var alltaf stutt í
grinið enda lýsir það karakter þínum
vel að allt fram á síðustu stundu
reyttirðu af þér brandarana.
Við áttum góðar stundir saman og
þá iðulega í góðu yfirlæti, fyi'st á
Kleppsveginum og svo á Grandaveg-
inum. Þar gafst þú okkur systrunum
ýmislegt góðgæti og við fórum oftar
en ekki heim með magaverk, aðallega
vegna mikils ísáts.
Það var líka ógleymanlegt þegar
við vorum litlar og þið afi voruð í sum-
arbústaðnum ykkai' á Laugarvatni,
þá vai' okkur alltaf boðið upp á gos og
undantekningarlaust vai' það Mix.
Við systumar kölluðum þig því lengi
vel „ömmu mix“.
Þrátt fyrir háan aldur hættirðu
aldrei að lifa lífinu. Fram á þessi síð-
ustu ái- fórstu enn í bíó, ljós og hittir
vinkonur þínar á spjalli yfir bjórglasi.
Þú varst líka alltaf svo vel til höfð
og fylgdist með tískunni. Við eigum
aldrei eftir að gleyma því þegar þú
borðaðir hjá okkur á gamlárskvöld
hér fyrir örfáum árum og þú sagðir
eftir matinn að þig langaði mest til að
fara í almennilegt partý, kona komin
á níræðisaldur! Þú fylgdist líka vel
með því sem var í gangi hjá okkur
systrunum og það var svo gaman að
tala við þig því þrátt fyrir meira en
sextíu ára aldursmun varst þú eins og
jafnaldri okkar.
Elsku amma, við þökkum fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og þínum
einstaka persónuleika og biðjum góð-
an guð að vera með þér þangað til við
hittumst næst.
Þínar
Dóra og Valdís.
Hún Begga amma, yndisleg amma
okkar, er dáin. Aldi'ei er maður búinn
undir endalokin sem við öll eigum í
vændum og aldrei mun neinn fylla
það stóra skarð sem höggvið er í f jöl-
skyldu okkar núna. Mun ömmu ávallt
verða minnst og sárt saknað.
Hún Begga amma var allt sem
kona vill vera. Hún var glæsileg í alla
staði, góð eiginkona, yndisleg móðir
og alveg dásamleg amma, langamma
og langalangamma. Hún dæmdi
aldrei nokkra manneskju, alveg sama
hvað á gekk. Hún var alltaf glöð og
kvartaði ekki, nema kannski ef við
komum ekki nógu oft í heimsókn til
hennar. Þó að hún þyrfti að nota
hækjur seinni árin heyrðist hún aldrei
kvarta og var aldrei neikvæð. Hún
náði alltaf að sprengja matarkúrana
okkar með hlaðborðum sem hún ein-
hvemveginn galdraði fi-am á sekúndu.
Einnig var það ógerlegt að sitja með
þungbúið andlit hjá henni því jákvæð-
ari manneskju þekktum við ekki.
Elsku amma. Við vitum að núna ert
þú sameinuð Matta frænda og afa,
sem við vitum að þú hefui' ávallt sárt
saknað. Við vitum að okkar tími kem-
ur einhvemtímann og þá tekur þú á
móti okkur opnum örmum. Að lokum
viljum við vitna í bókina „Heimsins
besta amma“, eftir Helen Exley sem
Bérgþóra gaf ömmu í afmælisgjöf, en
þar em ummæli ýmissa aðila um
ömmur sínar en við gemm eftirfar-
andi að okkar: „Hún er ánægðasta og
besta kona sem ég hef nokkum tíma
séð.“ (Clara Moynes.)
,Af öllum gjöfum þínum þykir mér
vænst um blítt viðmót þitt. Fas þitt er
mjúkt eins og vorgolan. Þú ert jaín
nærgætin og Guð sjálfur. Engin
amma gæti átt hlýrra hjarta en þú.
Aldrei hefur þú gefið mér gjöf sem
ekki var góð. Ég met allar gjafir þínar
mikils.“ (Aaron Mccullouch.)
Við kveðjum þig, amma okkar, með
þessum orðum: Megir þú hvíla í friði.
Elín, Bergþóra, Dröfn, Ruth
og Þorkell.
Elsku langamma og langalang-
amma.
Þegar amma sagði okkur að þú
værir komin upp á spítala varð hugs-
unin sú að þú yrðii' komin heim aftur
fyrir áramótin, að þú þyrftir bara að-
eins að hvíla þig, þú varst búin að vera
svo dugleg.
En svo hringdi amma um kvöld-
matarleytið 29. desember og sagði að
þú værir mikið veik. Það var svo erfitt
að sætta sig við að svona hjartahlý,
sterk og dugleg langamma væri að
fara frá okkur.
Það var svo margt sem mig langaði
að segja þér og ennþá meira sem mig
langaði að heyra frá þér.
Það er ekki mikið um orð þessa
dagana, en mig langar að bæta örfá-
um ljóðlínum við áður en ég kveð.
Svefninn laðar Kður hjá raér
lífið sem ég lifað hef
fólkogfurðuverur.
Hugann baðar andann hvílir
lokbrámínumlæsi
vaknaendumærð.
Það er sumt sem maður saknar
vökumeginvið.
Leggst útaf á mér slokknar,
svífumönnursvið
í sve&rofunum íinn ég,
sofalengurvil,
því ég veit það ef ég vakna upp
finnégafturtil.
Svefninn langi laðar til sín
lokakaflaæviskeiðs,
hinsta andardráttinn.
Andinn yfirgefur húsið,
hefursigtilhimna,
rið hhðið bíðm' Drottinn.
Það er sumt sem maður saknar
vökumeginvið,
leggst útaf, á mér slokknar
svífumönnursvið,
í svefnrofunum finn ég,
sofalengurvil,
þegar svefninn verður eilífur,
finnégaldreiafturtil.
(BjömogDamel.)
Guð geymi þig.
Heiða, Heiðrún Bima og
Rúnar.
Einhvem veginn bregður manni
alltaf við að heyra andlátsírétt ein-
hvers sem maður þekkir. Þá gildir
það einu hvort viðkomandi er kominn
nokkuð við aldur og hefur um alllangt
skeið glímt við erfiðan sjúkdóm, and-
lát kemur manni alltaf á óvart. Þann-
ig var það á síðasta degi ársins 1999
er við og fjölskyldan fréttum lát okk-
ar gömlu og góðu vinkonu, Bergþóru
Baldvinsdóttur. Einhvem veginn er
það nú svo, að þeir sem maður kynn-
ist á fyrstu búskaparárunum verða
manni sérstaklega hugstæðir, ekki
síst ef maður getur tengt það mörg-
um góðum minningum. Þannig er það
með Beggu, það var ekki einungis að
hún hafi reynst okkur hjónunum vel
heldur vom dætur okkar alla tíð í
miklu uppáhaldi hjá henni og Geira.
Fyrir okkui- vai' það afskaplega mikils
virði að finna þá miklu hlýju og um-
hyggju sem þau hjón báru fyrir okkur
þau ár sem við leigðum hjá þeim í
Hófgerðinu. Þessi ár era vel geymd í
minningu okkar um þau Beggu og
Geira og nú á kveðjustundinni er bæði
ljúft og skylt að þakka fyrir þau.
Auðvitað gerðist það þegar fjar-
lægðir urðu meiri milli okkar að þeim
stundum fækkaði sem við hittumst og
vissulega finnur maður til nokkurs
samviskubits vegna þess að við voram
ekki nógu dugleg að fara í heimsóknir
til þeirra. Maður heldur alltaf að tími
til heimsókna sé nægur.
I okkar minningu var Begga af-
skaplega kraftmikil og dugleg kona
sem hugsaði vel um sig og sína. Hún
hafði mikið yndi af ferðalögum og
saman fóra þau hjón í margar ferðir
bæði innan lands og utan. Þau vora til
í að leyfa sér ýmiss konar ævintýri í
þessum ferðum og fóra þá ekki alltaf
troðnar slóðir. Okkur er einkar minn-
isstæð sú ákvörðun þeirra að fara í
siglingu með Baltiku um Miðjarðar-
hafið og allt til Odessu við Svartahaf-
ið. Þau höfðu mikla ánægju af þeirri
ferð og voram við oft búin að heyra
þau segja frá þessu ævintýri.
Begga var mikil blómakona og bar
heimili hennar þess glöggtvitni. Okk-
ur er það alltaf minnisstætt þegar
þau hjón fóra í eitt af sínum ferðalög-
um tU útlanda, að Begga bað okkur
um að passa fyrir sig stóra gardiníu
sem hún átti og var henni afar kær.
Við töldum raunar það vera hið
minnsta mál, en svona rétt áður en
þau fóra út spurðum við Beggu hvort
ekki væri eitthvað sérstakt sem við
ættum að gera til að gardiníunni liði
vel. Begga hvíslaði því að okkur, að
henni þætti mjög gott að fá svolítinn
rjóma. Við fóram eftir þessari ábend-
ingu og þegar gardinían gerðist eitt-
hvað deyfðarleg, þá skelltum við á
hana góðum ijómasopa. Það baraA
gerðist, að gardinían blómstraði sem
aldrei fyrr og þegar Begga kom til
baka og sá hve blóminu leið vel, þá gaf
hún okkur það.
Blómakonan vissi hvað blómunum
kom best og víst er um það, að Begga
átti auðvelt með að láta blómunum
sínum líða vel.
Þau Begga og Geiri byggðu sér
sumarbústað í nágrenni Laugarvatns
og þar dvöldu þau löngum stundum.
Þar áttu þau sínar ljúfu stundh’ og við
vitum að sá staður var þeim einkar
kær meðan þau gátu annast hann.
Nú að leiðarlokum kveðjum við og
dætur okkar góða vinkonu, sem í okk-
ar huga verður ávallt gott að minnast.
Við þökkum fyrir allar ánægjustun-
dimar sem við áttum saman og þykj-
umst þess fullviss að nú er Begga í
góðum höndum. Við sendum börnum,
tengdabörnum, bama- og bama-
bamabömum Beggu samúðarkveðj-
ur.
Guðmundur og Sóley.
I

3

okkur í fjölskyldunni stuðning á
sorgartíma. Allai' þeirra bænir og
hugsanir era hjá þér. Með þökk fyrir
allt, elsku pabbi.
Þín
Anna.
Elsku pabbi, nú er löngum veik-
indum þínum lokið og þér líður loks-
ins vel. í faðmi frelsarans fékkstu
loks þá lækningu sem þú þráðir svo
heitt.
Er ég horfi til baka sé ég hvernig
hlutverk þitt í mínu lífi breyttist eftir
því sem ég óx úr grasi frá því að vera
vemdari og uppalandi yfir í að vera
góður og traustur vinur. Alltaf varstu
til staðar þegar ég þarfnaðist þess og
sérstaklega þegar ég þarfnaðist þess
mest og það voru ófá skiptin sem þú
hjálpaðir mér bæði í sorg og gleði.
Enda þótt áhugamál okkar væru
ólík gátum við alltaf talað saman um
það sem á daga okkar hafði drifið og
málefni líðandi stundar. Alltaf hugs-
aðir þú vel um mömmu og okkur
systkinin og settir okkar hag alltaf
fram fyrir þinn eigin. Fjölskyldan
var þitt aðal áhugamál, alltaf fyrstur
að rétta fram hjálparhönd ef eitthvað
bjátaði á. Þó að áhugamálin væra
mörg og stór hafðirðu alltaf tíma fyr-
ir okkur systkinin og þakka ég guði
fyrii' öll þau góðu ár sem við áttum
með þér. Og síðar þegar barnabörnin
komu áttirðu alltaf tíma handa þeim
og jafnvel þegar þér leið sem verst
nægði aðeins að nefna stelpurnar
mínar á nafn og það lifnaði yfir þér,
þú varst óþreytandi við að heyra af
afrekum þeirra og prakkai’astrikum
og alltaf lumaðir þú á nammi handa
þeim í úlpuvasanum.
Enda þótt ég hafi ekki valið sömu
leið í lífi mínu og þú, hvorki í leik né
starfi, reyndir þú aldrei að breyta
því, þú tókst mér eins og ég er og
reyndir ekki að breyta því, þú leyfðir
mér að gera mín mistök, varst fyrst-
ur að fagna með mér sigrum mínum
og varst alltaf til staðar ef illa fór.
Fyrir það verð ég ævinlega þakklát-
ur.
Vinátta þín var mér mikils virði og
í þeirri vináttu var ekkert á milli okk-
ai' óuppgert, ekkert var ósagt, við
skildum sáttir. Ég mun alltaf minn-
ast þín með hlýhug og væntumþykju
og allar þær góðu minningar sem ég
á um þig munu ylja mér um ókomna
tíð.
Drottinn blessi þig og minningu
þína.
Rögnvaldur Bjamason.
Kæri afi Bjarni. Núna veit ég að
þú ert dáinn og ert uppi í himninum
hjá mömmu þinni.Viltu passa okkur
Lindu Maríu í nótt og kannski bara
alltaf því að ég veit að þú ert orðinn
engill og englar era hjá þér og passa
fólk.Viltu líka passa Hildi systur
mína og auðvitað pabba, Önnu og
ömmu Helgu og mest afa Rögnvald.
Mér þykh’ svo vænt um þig, elsku afi
minn.
Þín
Ingibjörg Helga.
Þú komst til að kveúja í gær.
Þú kvaddir, og allt varð svo hljótt.
Á glugganum frostrósin grær.
Eg get ekki sofið í nótt.
Hvert andvarp frá einmana sál,
hvert orð, sem var myndað án hljóms,
nú greinist sem gaddfreðið mál
í gervi hins lífvana blóms. -
(Freymóður Jóhannsson).
Aðfangadagur, fæðingarhátíð
frelsarans, hátíð ljóss og friðar. Lítill
frændi blæs á loga á afmælistertu, á
nær sama tíma slokknar lífsneisti
gamals vinar, Bjarna Rögnvaldsson-
ar.
Við hjónin ásamt þeim Bjarna og
Helgu höfum vitað hvert af öðra, not-
ið kunnings- og vinskapar frá þvi við
hófum skólagöngu. Strákarnir í sama
bekk og stelpurnar í þeim sama frá
stubbadeild og upp gagnfræðaskól-
ann.
Mestur samgangur okkar var þó
eftir að við hófum búskap, um tví-
tugsaldurinn og þar til Bjami og
Helga fluttu á Reykjavíkursvæðið.
Að umgangast þau hjón var einstak-
lega hressandi. Þeim fannst lífið svo
skemmtilegt, sáu spaugilegu hliðam-
ar á flestu og gátu hlegið að bókstaf-
lega öllu. Eigin deyfð rauk með það
sama út um gluggann og kvartett-
hláturinn ómaði oft langt fram á nótt.
Þegar hamingja þeirra var í há-
mai-ki, þau búin að eignast gerðar-
lega greindarpeyjann hann Rögga,
eigendur að lítilli íbúð, búin að festa
sér lóð og engillinn hún Anna nýf-
ædd, reið yfir þau fyrsta af svo ótrú-
lega mörgum áfóllum sem þau máttu
þola næstu 20 árin. Helga fékk heila-
blóðfall og lá á milli heims og helju í
margar vikur. Kletturinn Bjarni stóð
keikur svo lengi sem hægt var en
bognaði að lokum. „Horfin var nú
sumarið og sólin, í sálu minni hefur
giíma völd.“
Bæði náðu eins góðri heilsu og
hægt var að búast við. Helga hló að
öllu eins og áður, nú mest að sjálfri
sér þegar takmarkað sjónsvið henn-
ar eftir áfallið olli því að hún gekk á
eða féll um hluti, eða þegar hönd eða
fótur létu ekki að stjórn. Bjarni hló
sjaldnar, brosti og hafði alltaf
áhyggjur af Helgu sinni. Gríman í
sálinni hafði völdin öðru hverju,
sleppti ekki takinu um tíma þegar
Helga fékk brjóstakrabbamein og
fjarlægja þurfti bæði brjóstin.
Gamlan vinskap ræktuðu Bjarni
og Helga betur en margur. Þau komu
aldrei svo til Eyja að þau litu ekki í
heimsókn. Síðast bönkuðu þau upp á
fyrir rúmu ári. Bjarni var þá sérlega
hraustlegur og hress. Hann var ný-
stiginn upp úi' langvarandi veikind-
um, hafði talið sig með magakrabba,
en eins og hann sagði sjálfur: „Þegar
doksarnir fundu loksins út hvað að
mér gekk, tók þá ekki nema nokkra
daga að koma mér til fullrar heilsu á
ný.“ Hann rétt dreypti á kaffi og eða-
lvíni, var hættur að reykja, synti dag-
lega og vildi helst plægja golfvelli all-
an sinn frítíma. Hláturinn var
kominn aftur og lífsgleðin var algjör.
Stuttu síðar fréttum við að veikindin
hefðu ekki verið læknuð að fullu,
böggull fylgdi skammiifi og þá var
stutt í „grímuna í sálinni“. Hann sá
ekki Ijósið eftir þetta síðasta áfall.
Bjarna munum við ætíð minnast
eins og hann kom okkur fyrir sjónir í
síðustu heimsókn. Hreystin uppmál-
uð, útitekinn og hlátui-inn - hlátur-
inn!
Elsku Helga okkar. Þú átt alla
okkar samúð. Guð gefi að þinn órú-
legi styrkur hjálpi þér nú sem fyrr.
Rögnvaldi eldra, Rögga og Önnu,
systkinum, barnabörnum og tengda-
fólki sendum við einnig okkai' inni-
legustu samúðarkveðjur.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt
Eg harma það, en samt ég verða að segja,
að sumarið líður allt of fljótt -
(VilhjálmurVilhjálmsson).
Hrefna og Snorri.
í dag kveðjum við Bjarna Rögn-
valdsson sem hefur fengið frið og
hvíld eftir erfið og sár veikindi.
Kynni okkar Bjarna hafa staði í
rúman áratug. Þegai’ hann réðst til
starfa hjá íþróttahúsi Iþróttafélags
fatlaðra í Reykjavík ui'ðu þau enii.~
meiri.
Það var lán okkar á þeim tímamót-
um að fá til starfa hjá okkur mann
eins og Bjarna sem bæði var völund-
ur í höndum, samviskusamur, dug-
legur og áhugasamur um að allt væri
í sem bestu ástandi og að reksturinn
gengi sem best. Þar lagði hann
gjörva hönd á plóg og var sífellt að
dytta að, lagfæra og þrífa svo fólki
sem þar stundaði æfingar liði sem
best og fyndist það vera heima hjá
sér.
Fyrir um tveimur áram veiktist
Bjarni og þrátt fyrir að hann kæmi
aftur til starfa tóku veikindin sig upp
og nú drógu þau enn þyngri dilk á
eftir sér. Við sem alltaf biðum og von- f~
uðum að Bjarni væri að snúa til
stai'fa aftur gerðum okkur á engan
hátt grein fyrir hvað veikur hann var
í raun orðinn.
Því er ekkert eftir annað en að
kveðja og þakka fyrir góð kynni,
samstarf og einstaklega gott starf
sem hann vann fyrir íþróttafélag fat-
laðra í Reykjavík.
Helgu, börnum, ættingjum og vin-
um sendum við okkar innilegustu
samúaðarkveðjur.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
semenginnívökusér.
(Davíð Stefánsson.)
Hvíl þú í friði, kæri vinur.
Arnór Pétursson.