Morgunblaðið - 03.03.2000, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 3. MARS 2000 41
+ Benedikt Ragn-
arsson fæddist í
Reykjavík 9. júlí
1968. Hann lést af
slysförum 25. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Anna
Guðmundsdóttir, f.
30.1. 1950, banka-
starfsmaður, og Er-
lendur Ragnar Krist-
jánsson, f. 12.3. 1944,
verslunarmaður.
Systur Benedikts eru
Erla, f. 20.9. 1976, og
Fjóla, f. 11.11. 1973.
Sonur hennar er
Hlynur Snær, f. 12.7.1994.
Sambýliskona Benedikts er
Dagrún Guðlaugsdóttir aðstoðar-
Hann Benni frændi minn og félagi
er látinn. Harmafréttin barst mér
símleiðis sl. föstudagskvöld.
Við Benni vorum miklir vinir og
nánir samstarfsmenn. Kynni okkar
hófust fyrst fyrir alvöru árið 1988
þegar ég eignaðist Land Cruiser-
jeppa á 38 tommu dekkjum með GPS
sem hvort tveggja heillaði Benna
mjög.
Benni var fljótur að tileinka sér
ýmiss konar þekkingu af reyndum
jöklamönnum og ferðafélögum.
Hafði enda allt til að bera; var róleg-
ur, yfirvegaður, hjálpsamur og úr-
ræðagóður.
Sem lærður rafeindavirki gat hann
oft komið til aðstoðar. Hann var ein-
staklega laginn og allt lék í höndun-
um á honum.
Benni var vinsæll og eftirsóttur
ferðafélagi. Hann var mikið náttúru-
barn og undi sér best á fjöllum og
sérstaklega jöklum þar sem hann
naut kyrrðar og fegurðar umhverfis-
ins. Hann var ótrúlega fróður um
örnefni og sögu landsins. Það kom
því ekki á óvart hve vel hann naut sín
sem stjómandi og leiðsögumaður í
jöklaferðum snjósleðaleigunnar
Geysis. Vann hann til að byrja með
austur á Mýrdalsjökli og öðlaðist þar
mikla reynslu og þekkingu.
Honum var falið að byggja upp frá
grunni nýja aðstöðu á Skálpanesi við
austanverðan Langjökul. Þar vann
hann kraftaverk við erfiðar aðstæður
ásamt félaga sínum, Ástvaldi Óskars-
syni, er þeir lögðu vegi og reistu nýj-
an skála.
Á sama tíma eignaðist fyrirtækið
stærsta jöklatrukk landsins með sæt-
um fyrir 50 farþega. Allt þetta og
ekki síst nálægðin við aðalferða-
mannastaði landsins, Gullfoss og
Geysi, vekur vonir um velgengni. En
því miður fær Benni ekki að njóta
ávaxtanna af starfi sínu.
Á yngri árum tók Benni þátt í mót-
orkrossi á vélhjólum og hlaut marga
byltuna. Þá verstu hlaut hann þó við
Grímsvötn á Vatnajökli fyrir nokkr-
um árum er við frændurnir urðum
fyrir vélsleðaóhappi. Benni meiddist
á hrygg og var fluttur í þyrlu á
sjúkrahús. Sú ferð líður seint úr
minni.
Kallið kemur ávallt á óvart en þeg-
ar hann Benni félagi minn átti í hlut
kom það sérstaklega á óvart að slysið
hafl átt sér stað á þjóðvegi eitt.
Það er skarð fyrir skildi og við fé-
lagar Benna söknum hans sárt.
Við kveðjum að sinni djúpskyggn-
an, ungan mann sem nú hefur verið
kvaddur til starfa á æðri sviðum.
Við Ingrid, íris, Eshter og Alex-
andra vottum eftirlifandi ástvinum
Benedikts okkar dýpstu samúð og
biðjum góðan Guð að veita þeim
styrk í sorginni.
Óttarr A. Halldórsson.
Benedikt Ragnarsson vinur minn
og samstarfsmaður er látinn. Það er
staðreynd sem erfítt er að horfast
sáttur í augu við að umferðin skyldi
krefjast lífs hans.
Benni, eins við kölluðum hann allt-
af, var einstakur í sinni röð. Trygg-
ari, traustari og rólyndari manni hef
ég aldrei kynnst. Hann var ekki
margmáll, en sagði þeim mun meira
framkvæmdarstjóri,
f. 29.7. 1970. Sonur
þeirra er Fannar
Þór, f. 10.5.1993.
Þau hófu sambúð
árið 1986. Foreldrar
Dagrúnar eru Guð-
laugur Guðjónsson,
f. 1.7.1928, og Ragn-
hildur Ársælsdóttir,
f. 5.1.1929.
Benedikt var
menntaður raf-
eindavirki en starf-
aði síðustu ár í
ferðaþjónustu.
Utför Benedikts
fer fram frá Fossvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
af viti. Benni byrjaði að vinna hjá
okkur á Geysi við vélsleðaferðir á
Mýrdalsjökli sumarið 1996. Eg sá
hann ekki mikið það sumarið, frekar
en önnur sem fylgdu í kjölfarið, enda
ég með aðsetur í Reykjavík, og þang-
að kom Benni helst ekki nema eftir
vistum næstu sumur.
Hann kunni vel við sig til fjalla og
þar vildi hann vera. Starfsemi okkar
óx fiskur um hrygg, og úr varð eftir
að Benni hafði verið hjá okkur tvö
sumur á jöklinum, að ég leitaði eftir
því við hann haustið ’97 að hann
gengi í okkar raðir á ársgrundvelli.
Það samþykkti hann strax og frá
þeim degi vann hann við fyrirtækið
sem það væri hans eigin og bar hag
þess ævinlega fyrir brjósti.
Ég gleymi því seint að veturinn
sem fylgdi í kjölfarið snjóaði seint og
lítið. Þetta þótti okkur súrt í brotið,
sérstaklega um jólin og áramótin þar
sem við áttum von á mörgum farþeg-
um. Við höfðum fullir bjartsýni verið
búnir að bóka mikið af alls kyns ferð-
um þ.á m. „Norðurljósaferðum", sem
við höfðum reyndar kynnt sem vél-
sleðaferð að kvöldlagi með möguleika
á að sjá norðurljós. Kollegar okkar í
USA höfðu hins vegar snúið textan-
um svolítið, þannig að úr var orðin
„Norðurljósaferð“ og ekkert minnst
á vélsleða. Ég hafði rekið augun í
þetta og bar það upp við Benna. „Þá
er þetta ekkert mál,“ sagði hann eins
og svo oft. „Við búum bara til „Norð-
urljósaferð“.“ Þar með var það af-
greitt og í eftirmiðdaginn fórum við
saman á Econolinernum, og bjugg-
um til „Norðurljósaferð" fyrir amer-
íska ferðamenn, sem hundruð þeirra
hafa síðan tekið þátt í. Þannig var
Benni, aldrei nein vandamál. Hlutun-
um var bara bjargað.
Benni hafði mikinn áhuga á þróun
fyrirtækisins og gerði sér vel ljóst
hvar tækifæri þess lágu. Sumarið ’98
hófumst við handa við að byggja okk-
ur nýja aðstöðu til jöklaferða, við
Langjökul austanverðan, þar sem
liggur Skálpanes milli jökuls og Blá-
fells. Þar hélt Benni til síðastliðin tvö
sumur og vann myrkranna á milli við
að leggja veg, byggja skála, og fara
með ferðamenn á jökulinn. Þarna
ætlaði Benni sér að eiga framtíðar-
setur og við áttum okkur háleita
drauma og markmið um staðinn.
Draumarnir lifa áfram eins og gerir
minningin um góðan dreng.
Ég þakka fjölskyldu Benna fyrir
að fá að hafa notið hans með þeim og
bið þeim Guðs blessunar og styrks á
þessum erfiðu tímum.
Garðar K. Vilhjálmsson,
framkvæmdastjóri
Geysis -Vélsleðaferða ehf.
Það var um hádegi laugardaginn
26. febrúar, að ég fékk hringingu til
Indlands frá föður mínum, er hann
tjáði mér að Benni vinur minn og
vinnufélagi væri látinn. Ég bjóst ekki
við því þegar ég kvaddi Benna á plan-
inu uppi í skíðaskála hinn 30. janúar
sl. á leið minni í „Indlandshrepp" eins
og við kölluðum það okkar á milli,
yrði í síðasta skipti sem við sæjumst í
þessu lífi. Okkar fyrstu kynni hófust
árið 1997, þegar ég hóf vinnu hjá
Geysi Vélsleðaferðum á Mýrdalsjökli
og það sumar er eitt það skemmtileg-
asta í mínu minni. Ferðirnar í Foss-
búann að fá okkur hamborgara og
svo í sund á Seljavelli eru mér
ógleymanlegar sökum þess að allt
sumarið var Benni með hjálm og
hanska eins og við kölluðum það.
Brúnn á höfði og höndum en skjanna-
hvítur alls staðar annars staðar. Eftir
þetta sumar unnum við saman af og
til þar sem ég var alltaf með annan
fótinn inni á Geysi, þar til í nóvember
1999 og fram til janúarloka 2000 að
við unnum saman nánast daglega fi’á
morgni til kvölds. Við fórum einu
sinni að Skálpanesi en þar var mikið
uppbyggingarverkefni fyrir höndum,
sem Benni hlakkaði til að takast á við.
Mér eru nú stundirnar sem við eydd-
um í meistaraverkinu okkar „skúrn-
um“ uppi í skíðaskála, að gera hann
kláran fyrir vetrarvertíðina, mjög
dýrmætar. Þar vorum við frá morgni
til kvölds nánast í tvær vikur og grín-
uðumst mikið með að hætta í þessu
sleðarugli og fara bara í málningar-
bransann. Að loknum venjulegum
vinnudegi var svo gjarnan farið upp á
heiði, þar sem við „keyrðum af okkur
hornin" eins og við orðuðum það og
þá var Benni jafnan kóngurinn í
þrautunum í brekkunum. Að skúr-
verkefni loknu tók við að gera sleð-
ana klára fyrir vertíðina og þar
kenndi Benni mér margt í sambandi
við viðhald á vélsleðum og það sem ég
kann á þessu sviði í dag á ég honum
allt að þakka.
Það er alveg klárt, að það verður
ekki eins að koma til vinnu hjá Geysi
hér eftir. Mér mun alltaf verða hugs-
að til Benna í hvert skipti sem ég kem
í skíðaskálann, að Skálpanesi eða
bara sé vélsleða. Matartímarnir voru
okkar bestu stundir, þá áttum við góð
samtöl um sameiginleg áhugamál
sem sneru að fjallaferðum og vélsleð-
um. Ég verð einsamall í huganum hér
langt í burtu, þegar ég hugsa til þess
að þær samræður verði ekki endur-
teknar í þessari jarðvist. Með þess-
um fátæklegu orðum vil ég minnast
góðs drengs sem dó langt um aldur
fram, vinar míns Benna Ragnars.
Með kærri þökk fyrir vináttu og góð
kynni.
Ég vil senda fjölskyldu Benna og
þá sérstaklega Döggu og Fannari
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi Guð blessa þau og vemda í
þeirra miklu sorg.
Svanur Vilhjálmsson.
Það voru ekki mörg orð. Þetta var
nú meiri ratinn. Hvemig er eiginlega
hægt að villast í smákvöldsleðaferð á
Hellisheiði? Hann brosti bara svo
glitti í glettin augun. Krimti svolítið í
honum. Sá sjálfur um þetta næst.
Og ég sagði túristunum sem fannst
jaðra við galskap að sitja reyk-
spúandi ótemjur út í óvissu nátt-
myrkra hrauntrölla, eldfjalla, klaka
og sjóðandi hvera, að þessum manni
treysti ég fyrir lífi mínu. Þeim væri
óhætt líka.
Sannarlega var okkur óhætt. Ég
hef fengið að ferðast með þeim flest-
um sem fást við að leiða ferðafólk um
heim jökla og fjalla á vélsleðum eða
jeppum. Við upphaf ferðar birtist
fólki þéttur, kraftalegur íslendingur
með sögu fjalla og veðra í andlitinu.
Rifaði í augun, þar fyrir innan eitt-
hvað svo greinilega gott. I ferð kom í
ljós þéttur, hugsandi, öraggur klett-
ur sem við hengdum tórana okkar við
með ánægju. Metnaðurinn og sam-
viskusemin keyrið sem jafnvel kynnti
hann fyrir ofþreytu, kappanum sem
hélt nú að maður þyrfti ekki að eyða
dýrmætum tíma í rúminu.
Svona sáu tugþúsundir ferðafólks
Benna. Alveg sama hvað uppá kom,
Benni hafði úrræðin. Réttu úrræðin.
Ekkert pat. Náttúran grimma og
hann, þau vora dús, enda nánir sam-
býlingar. Hún reyndi sitt, blessunin,
grýtti t.d. einu sinni á hríðarskelli í
miðri sleðaferð með ameríska eldri-
borgara. Ég sá gleraugun mín á nef-
inu ekki nema af og til. Maddömum-
ar vöfraðu tvist og bast í hrauni og
hríð, en við höfðum Benna. Hann
bjargaði öllu á mettíma, og kom okk-
ur beina leið í hús. Virðing mín fyrir
Benna á fjöllum ber snert af lotningu.
Ég var búinn að hlakka til langra
kynna við góðan dreng. Ólíkir sem
við voram en sameinaðir í árans
metnaðinum naut ég návista hans,
orðlausrar hlýju og vísdóms þess
sem náttúran gúterar. Mér þótti svo
innilega vænt um Benna, hann var
þannig. Ég á svolítið eftir af honum
þótt örlögin hafi yfirbugað líkamann
sterka. Svo er um fleiri. Staðgengil
hans fáum við vinnufélagar hans
aldrei, í hans skarð þarf marga menn.
Fannar, þegar þú vext úr grasi,
hittu mig og heyrðu svo oft sem þú
nennir af þínum stóra, sterka góða
pabba. Hann er í þér, það sér hver, og
það skulum við skýra fyrir þér.
Á himnum era öragglega snjór og
fjöll, þar hittumst við þegar stundin
rennur upp.
Ari Arnórsson
Við viljum minnast Benna, eins og
við kölluðum hann, sem var sam-
starfsmaður okkar og góður félagi
hjá Geysi Vélsleðaferðum. Okkur
grunaði ekki að klukkutíma eftir að
Benni fór í ferðalag norður í land
myndum við fá símhringingu þess
efnis að félagi okkar væri látinn.
Benni var einstakur maður. Hann
unni starfi sínu og þótti gaman að
vinnunni. Hann var að vinna við
áhugamálið sitt sem vora vélsleðar
og ferðalög. Ef Benni var ekki í vinn-
unni þá var hann uppi á fjöllum með
vinum sínum í vélsleðaferð eða jeppa-
ferð. Síðasta vor hófust framkvæmd-
ir í Skálpanesi við Langjökul þar sem
Geysir er með útgerð á vélsleðum og
fjallatrakkum. Benni var þar allt síð-
asta sumar og talaði um það í allan
vetur hvað hann hlakkaði til að fara í
Skálpanes í vor. Benni var alltaf
fyrstur manna til að koma öðram til
hjálpar án þess að fólk þyrfti að biðja
um hjálpina. I vinnu sem þessari
vinna menn mjög náið saman og
tengjast miklum tryggðaböndum.
Menn lenda í alls kyns ævintýrum
saman. Þó stendur eitt atvik uppúr
sem gerðist síðastliðið sumar. Þá
hafði bíll lent í miklum hrakningum
skammt fyrir sunnan Langjökul.
Benni, Haddi kokkur og Valdi Víbon
vora þar saman komnir á leið upp í
Skálpanes þegar þeir sáu bílinn. Þá
kom sér vel úthald og áræði Benna.
Tveir höfðu áður reynt að binda í bíl-
inn en höfðu ekki árangur sem erfiði
og tókst ekki að koma taug í bílinn.
Benni sagðist nú geta bætt um betur
og stökk út í ána og náði að binda í
bílinn sem var svo dreginn upp á
þurrt land. Þegar Benni kom upp úr
eftir allt volkið skrönglaðist hann inn
í bfl rennblautur frá toppi til táar og
greip þar opna bjórdós og sagði hvað
væri gott að fá bjór núna og fékk sér
vænan sopa, en bjórdósin reyndist
hafa verið notuð sem öskubakki því
miður fyrir Benna og varð hann að
skola öskunni niður með Kók og hló
svo mfldð á eftir. Annað dæmi um
seiglu Benna var þegar hann hand-
mokaði snjótroðara lausan eftir að
hafa lent í krapapytti uppi á Lang-
jökli.
Þetta era bara brot af þeim
skemmtilegu sögum sem tii era um
góðan dreng sem fallinn er frá langt
fyrir aldur fi-am en þær geymast í
minningu okkar allra.
Við sendum Döggu, Fannari, for-
eldrum, systkinum, öðram aðstand-
endum og vinum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Samstarfsfélagar hjá Geysi.
Benedikt Ragnarsson vinur okkar
og félagi er fallinn frá í hörmulegu
umferðarslysi. Benedikt var traustur
ungur maður, úrræðagóður, hjálp-
samur, með létta lund og vandaður til
orðs og æðis.
Islenzku víðemin, tærleiki loftsins
og stórbrotin náttúra öræfanna vora
honum einstaklega hjartfólgin. Góð-
ur drengur hefur verið numinn á
brott í blóma lífsins fullur starfsorku
og með nýjar hugmyndir um fram-
gang þeirra mála sem honum höfðu
verið falin hjá Vélsleðaferðum Geys-
is.
Voram við nokkrir félagarnir með
honum fyrir skemmstu á vélsleðum í
ferðaþjónustuaðstöðu þeirri sem
Vélsleðaferðir Geysis era að koma
sér upp í Skálpanesi við Langjökul.
Mátti merkja að mikill hugur var í
Benedikt að ljúka frágangi á staðn-
um svo taka mætti sem fyrst á móti
ferðamannahópum til ferða um
Langjökul. Hann var vakinn og sof-
inn yfir framgangi þessa verkefnis og
hafði mikinn metnað fyrir því að sem
bezt tækist til.
Það er skarð fyrir skildi hjá vinnu-
veitanda Benedikts að missa svo
áhugasaman og trúan starfsmanm
Hann aflaði sér góðrar reynslu f
fjallaferðum sem nýttist vel í því
starfi sem hann gegndi.
Okkur auðnaðist að eiga þarna
saman góðan dag í faðmi íslenzkra
fjallasala í veðri eins og bezt gerist.
Sú samverustund er okkur nú dýr-
mæt er hans nýtur ekki lengur við.
Sérstaklega munum við sakna
Benedikts í vetrarferðum okkar og
eflaust munum við finna fyrir nær-
vera hans. Oft var hann fremstur,
enda treystum við á leiðsögn hans
um erfið svæði eða í vondum veðram.
Okkur leið alltaf betur ef hann var
með í för. Hann hafði góða næiveru,
jákvæðni hans var óbrigðul og aldrei
skipti hann skapi.
Deyrfé
deyjafrændur
deyrsjálfuriðsama;
en orðstír
deyraldregi
hveim er sér góðan getur.
(ÚrHávamálum.)
Missir sambýliskonu Benedikts,
Dagrúnar, og elskulegs sonar þeirra,
Fannars Þórs, er mikill. Hugur okk-
ar félaganna er með þeim og vottum
við þeim báðum, foreldram hans og
systram sem og öðram aðstandend-
um okkar dýpstu hluttekningu. ^
Megi Guð styrkja þau í sorg
þeirra.
Blessuð sé minning hans.
F. h. félaga í vetraferðum,
Hjörtur Ingólfsson.
Okkur langar til að þakka Bene-
dikt fyrir ógleymanlega sleðaferð
sem við fóram með honum á Nesja-
völlum helgina fyrir þetta hörmulega
slys.Hann stýrði ferðinni með miklu
öryggi og góðmennsku og vora allir á
einu máli um það. Hann kom fyrir
sem mikið ljúfmenni og var alltaf
brosandi.
Ég minnist hann einnig í skóla á
Laugum í S-Þingeyjarsýslu fyrir 15
áram. Þá voram við í 9. bekk og var
mikið brallað á þeim tíma.
Fyrir hönd La primavera,
Aldís Hafsteinsdóttir.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar- ..
greinum fylgi á sérblaði upp- *
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram.
Persónuleg,
alhllða útfararþjónusta.
Svem'r Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararsrióri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.il
BENEDIKT
RAGNARSSON