Morgunblaðið - 03.03.2000, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
PÖSTUDAGUR 3. MARS 2000 43
----------------------r**
tGuðleif Jörund-
ardóttir fæddist í
Reykjavík 21. desem-
ber 1916.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur að
morgni 27. febrúar
sl.
Foreldrar hennar
voru Jörundur
Brynjólfsson, f. 21.
febrúar 1884 að
Starmýri í Álftafirði,
d. 3. desember 1979,
kennari, bóndi og al-
þingismaður, og
Þjóðbjörg Þórðar-
dóttir, f. 20. október 1889 í
Reykjavík, d. 4. júní 1969, kennari
og húsfreyja.
Systkini hennar: Haukur f. 11.
maí 1913. Tvíburasystirin Guðrún
f. 21. desember 1916, d. 20. októ-
ber 1998. Þórður f. 19. febrúar
1922. Auður f. 16. júní 1923. Hálf-
systkini hennar samfeðra: Unnur
f. 9. apríl 1929. Gaukur f. 24. sept-
ember 1934.
Hinn 14. maí 1949 giftist Guð-
leif Ragnari Bjamasyni vélstjóra,
f. 13. júní 1921 í Reykjavík. For-
eldrar hans voru Bjarni Jónsson,
f. 28. desembcr 1890, d. 12. apríl
1969, og Ragnhildur Einarsdóttir,
f. 9. febrúar 1893, d. 3. ágúst 1973.
Synir Guðleifar og Ragnars
eru:
Jörundur, f. 16. febrúar 1950,
útgáfústjóri á Egilsstöðum. Sonur
hans er Sveinn Ragnar f. 10. júní
1977. Sambýliskona hans er Val-
dís Sigurðardóttir, f. 20. septem-
ber 1977. Sonur hennar er Kristó-
fer Amar.
Gunnar, f. 10. maí 1954, verk-
Elsku besta amma Leifa. Þú ert
besta amma sem hægt er að hugsa
sér og ég vil þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig. Eg
vildi bara skrifa nokkur orð til þín
og hafa smá ljóð með fyrir þig.
Gefðu að móðurmálið mitt,
minn Jesú, þess ég beiði,
frá allri villu klárt og kvitt
krossins orð þitt út breiði
um landið hér,
til heiðurs þér,
helst mun það blessun valda,
meðan þín náð,
læturvortláð
iýði og byggðum halda.
(Úr Perlum.)
Þitt barnabarn,
Dagný.
Elsku elsku, Leifa. Ég veit ekki
hvar ég á að byrja, því ótal margt
kemur upp í huga minn þegar ég
hugsa um þig. Að hafa kynnst þér
og þinni góðsemd og hjartahlýju var
guðsgjöf til mín frá þér. Betri
tengdamóður en þig getur enginn
átt. Ég var svo lánsöm að fá að
kynnast þér sem tengdadóttir þín
en það er eitt af því besta sem hefur
hent mig. Ósjaldan sagðir þú við
mig að ég væri eins og dóttir þín.
Aðeins einu sinni hefur okkur orðið
sundurorða á þeim 25 árum sem við
þekktumst. Það segir miklu, miklu
meira en mörg orð.
Það rifjast upp fyrir mér þegar
ég 17 ára gömul fór að búa með
Gunnari syni þínum. Við keyptum
okkur litla kjallaraíbúð í Víði-
hvamminum og þar steig elsta
barnabarn þitt sín fyrstu spor. Mér
er minnisstætt þegar þú komst
gangandi ofan af Digranesveginum
með matarpokann handa okkur,
kartöflur, mjólk, smjör, brauð og
fisk. Þær ferðir þínar voru ófáar. I
hvert sinn sem við Gunnar þurftum
að stækka við okkur komst þú til
okkar færandi hendi. Nú eru börnin
okkar Gunnars orðin fjögur og hafi
einhver börn verið lánsöm þá eru
það þau. Þú hvattir mig til að sækja
um hjá Fóstruskóla Islands, árið
1989. Margir urðu undrandi að ég
skyldi ætla í þriggja ára dagskóla,
með fjögur ung börn, en ekki þú. Þú
stjóri, kvæntur Eddu
Valsdóttur, f. 12.
september 1958,
leikskólakcnnara.
Böm þeirra em: a)
Guðbjörg Dögg, f. 5.
júní 1976, nemi við
KHÍ, b) Anna Mar-
grét, f. 2. september
1980, nemi í MK,
unnusti hennar er
Bogi Ragnarsson, f.
28. júní 1981, c)
Ragnar Heimir f. 20.
febrúar 1983, nemi í
MK, og d) Dagný, f.
9. septcmber 1985,
nemi.
Guðleif flutti með foreldrum
sínum að Múla í Biskuptungum ár-
ið 1919 og þaðan að Skálholti árið
1922 þar sem hún ólst upp. Hún
gekk í Héraðsskólann á Laugar-
vatni vetuma 1932-1934. Síðan
nam hún við efri deild Samvinnu-
skólans veturinn 1935-1936. Hún
vann við skrifstofustörf hjá Papp-
írspokagerðinni árin 1938-1942
en hóf störf hjá Skipaútgerð ríkis-
ins 1942. Guðleif var við nám í
Berca Collage Kentucky-skólan-
um í Bandaríkjunum í árið 1945-
1946. Hún byrjaði á ný hjá Skipa-
útgerðinni 1946. Starfaði hún þar
með hléum þar til hún hóf störf
árið 1986 í fyrirtæki sem hún og
eiginmaður hennar áttu saman.
Þau hættu siðan störfum saman
árið 1997.
Guðleif vann að ýmsum félags-
störfum s.s. í Hestamannafélaginu
Gusti og kvenfélaginu Keðjunni.
Útför Guðleifar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag kl.
13.30.
gættir Ragga fyrstu tvö skólaárin
mín, og þriðja árið gættir þú
Dagnýjar. Ég hefði ekki getað þetta
án þín. Þú vildir allt fyrir mig gera,
til þess að ég gæti lokið námi, og
það gerðir þú að öllum öðrum ólöst-
uðum.Eitt sinn sagðir þú við mig, að
þig hefði langað til að verða hjúkr-
unarfræðingur, en ekki hefði verið
tækifæri til þess á þínum uppvaxt-
arárum, svo allt skyldir þú gera til
að ég gæti menntað mig. Það stóð
heima, okkur tókst það. Ef ég gæti
talið upp allt það sem þú og afi
þeirra hafið gert fyrir þau og okkur
um dagana yrði það efni í heila bók.
Börnin mín hafa misst mikið en
þau hafa líka átt mikið. Þau áttu
þig. Þú varst allra, allra best. Ég á
ekki til þau orð sem lýsa þér nógu
vel og ég efast um að þau orð séu til.
f huga mínum og hjarta verður þú
alltaf og það veist þú. Að hafa verið í
nálægð þinni þessar þrjár síðustu
vikur í lífi þínu verður mér ómetan-
legt um aldur og ævi. Megir þú
hvíla í ró og friði, elsku tengda-
mamma, ég kveð þig með trega og
tárum.
Þín tengadóttir,
Edda.
Elsku amma Leifa.
Ég hélt að þú myndir alltaf vera
hjá okkur en nú ert þú farin þó að
það sé erfitt að trúa því. Mig langar
til að segja þér að þú varst besta
amma í heimi. Það var svo gott að
vera hjá þér því að þú varst alltaf
svo hress og jákvæð.
Elsku amma, ég elska þig svo
mikið. Ég ætla að senda þér bæn.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þín,
Anna Margrét ömmubarn.
Ég á bágt með að trúa því að
amma mín sé dáin. Amma sem var
svo spræk fyrir þrem vikum þegar
ég og vinkona mín litum til hennar
og afa í kaffi. Hún hentist um stof-
una létt á fæti að vanda og sýndi
stolt hverja myndina af annarri af
okkur barnabörnunum. Fáeinum
dögum síðar lá hún í sjúkrahúsi og
barðist hetjulega við veikindin sem
drógu hana til dauða síðastliðinn
sunnudag.
Ég hef aldrei kynnst þolinmóðari
konu en ömmu minni. Þegar ég var
yngri gat hún t.d. setið með mér
tímunum saman yfir námsbókunum.
íslandssaga, landafræði, kristin-
fræði eða enska, sama hvaða fag um
var að ræða. Landafræðin varð
skyndilega ekki lengur ómöguleg
heldur skemmtileg. Á sinn hátt
tókst henni að hrífa mig með sér.
Hún gerði sér einnig lítið fyrir og
kenndi Ragga bróður mínum að lesa
veturinn áður en hann hóf sína
skólagöngu.
Félagsleg samskipti reyndust
ömmu ætíð auðveld. Hún skildi allt-
af allt svo vel, hún var svo góður
hlustandi. Henni fórst það vel úr
hendi að róa okkur barnabörnin
þegar okkur var mikið niðri fyrir.
Hún talaði aldrei niður til okkar
heldur kom alla tíð fram við okkur
eins og fullorðið fólk. Hún talaði
með rólegri og yfirvegaðri röddu
þar til enginn sá ástæðu til að æsa
sig yfir neinu lengur. Það er því
ekki að undra að böm og unglingar
löðuðust að henni alla tíð og leituðu
eftir félagsskap hennar. Að eigin
sögn hafði hún gaman af þeim og
virtist eiga einstaklega auðvelt með
að setja sig í spor þeirra.
íslenski hesturinn var ömmu ætíð
kær enda hafa afi og amma verið
með hesta allan sinn búskap. Hesta-
mennskan var sú íþrótt sem amma
stundaði lengst af og af miklum
móð. Hún hafði einstakt lag á hross-
um og talaði við þau með undur-
blíðri röddu. Einhverju sinni spurði
ég hana hvers vegna hún borðaði
ekki hrossakjöt.Það stóð ekki á
svari: „Ég borða ekki vini mína!“
Mér finnst einhvern veginn að
næst þegar ég komi á Alfhólsveginn
segi afi: „Dögg mín, hún amma þín
er uppi á lofti, farðu upp til hennar."
Svo hleyp ég upp og við amma
skiptumst annaðhvort á fréttum eða
horfum saman á sjónvarpið um
stund. Að því loknu förum við niður
í eldhús til afa sem hlustar á gufuna.
Hann er búinn að hita súkkulaði eða
kaffi og draga fram kökur, brauð og
annað góðgæti. Svo sitjum við þrjú í
eldhúsinu og þau spyrja mig hvern-
ig gangi í skólanum, hafa áhyggjur
af því að ég sé að ofgera mér með
vinnu og borði ekki nóg. Það verður
víst ekki, allavega ekki í þessu lífi.
Amma mín var merkileg kona,
ein sú merkilegasta sem ég þekki.
Hún reyndi margt á langri og góðri
ævi. Ég þakka fyrir að hafa fengið
að njóta návistar hennar.
Nú þegar hún er látin getum við
sem elskuðum hana svo heitt hugg-
að okkur við það að við eigum hafsjó
minninga um góða konu.
Elsku amma, skólasystir mín
benti á myndina af þér í Morgun-
blaðinu og sagðist ekki hafa verið í
vafa um að þú værir amma mín,
henni fannst við líkar. Mér hlýnaði
um hjartarætur því engum vildi ég
fremur líkjast en þér. Guð geymi
þig-
Hringið klukkum himna.
Heilagt dýrðarlag,
svelli nú og sigurhljóðin löng.
Frelsuð sála fagnar
frelsi sínu í dag,
takið, bræður, undir englasöng.
(Sr. Friðrik Friðriksson.)
Elsku afi, megi góður Guð
styrkja þig í sorginni.
G. Dögg Gunnarsdóttir.
Elsku amma mín. Ég vil þakka
þér fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig. Þú hefur ávallt verið mér svo
mikill stuðningur í gegnum öll þessi
ár.
Ég þakka fyrir allt.
Þinn,
Ragnar Heimir.
Við vorum í ani á eftir hrossum
en hestamót stóð yfir á Skógarhól-
um. Hvíti gæðingurinn hennar Guð-
leifar vildi láta hafa fyrir sér og við
fjögur á fartinni. Guðleif var merk-
isberi félags okkar, Gusts. Komið
var að hátíðarsýningunni og vildi
Guðleif að annar yrði fenginn í sinn
stað. „Ég valdi merkisberann en
ekki hestinn," á ég að hafa sagt. Þá
stóð sá hvíti og rétti sig fram í beisl-
ið. Þegar Guðleif var stigin í hnakk-
inn var henni réttur félagsfáninn.
Hún tók við og sagði brosandi að
hátt yrði merkið borið.
Á langri leið kynna okkar hjóna
við Guðleifu Jörundardóttur og man
hennar, Ragnar Bjarnason, hefir
leiðin legið móti sólu og því ekki
annars að minnast en birtu á vegi.
Guðleif bar með sér höfðingslund í
allri framkomu. Greind og gott upp-
lag gerði hana frábitna allri fram-
hleypni en festa og öryggi ein-
kenndi hana og ekki síður hitt að
henni féll illa að ræða það er miður
fór. Kom það vel fram í málrómnum
og orðfæri. Guðleifu voru orðin al-
vörumál og því þurfti aldrei að grípa
til gífuryrða.
Leiðir lágu saman við stofnum
hestamannafélags. Jafnan settu þau
hjón svip á samkomur og fundi.
Ragnar annar í röð formanna fé-
lagsins en Guðleif m.a. fulltrúi á
Ársþingum LH. Þar tók hún til
máls og kom skoðun sinni fram í
skýru og stuttu máli. Líklega hefir
hún talað oftar úr pontu á þessum
þingum en heima í héraði. Þetta var
eftir skaplyndi hennar. Sýndi ör-
yggi og metnað fyrir þá sem hún
var fulltrúi fyrir.
Það duldist ekki hin síðari ár að
Guðleif hafði orðið fyrir veikindaá-
falli. Sjúkdóminn bar hún með reisn
og var fyrri til að spyrja um heilsu-
far annarra en að gefa skýrslu af
sjálfri sér. Var auðfundið að hún
vildi sneiða hjá slíkri umræðu.
Varla kemur annað upp í minning-
unni en að þau hjón væru saman á
hverjum fundi okkar. Helst að
muna eftir Guðleifu án Ragnars á
LH-þingunum.
Tíminn gerir ýmist að hlaupa hjá
eða staldra lengi við. Víst er það
merkilegt að þær tvíburasystumar
Guðleif og Guðrún léku sér að því í
æsku að ríða berbakt brúkunarhest-
unum í Skálholti. Þetta voru stjórn-
arráðshestarnir sem fengu þarna
mýkra undir hóf en götur Reykja-
víkur buðu upp á.
Gengin er merkiskona. Guðleif
Jörundardóttir hélt jafnan hátt
merki uppruna síns, greindar og
mannkosta. Það er best gert hljóð-
látlega og án brambolts. Ástvinur
hverfur ekki. Hann lifir í minning-
unni og þar eiga syrgjendur at-
hvarf. Blessuð veri fólki hennar öllu
minningin.
Kristin og Björn.
Elsku Leifa. Nú ert þú farin frá
okkur. Það var svo gaman að heim-
sækja þig með Dagnýju. Þú varst
alltaf svo góð við okkur og svo varst
þú alltaf svo glöð.
Ég mun aldrei gleyma þér. Þú
verður alltaf í huga mínum.
Jesús er mér í minni,
mig á hans vald eg gef,
hvort eg er úti eða inni,
eins þá eg vaki og sef.
Hann er mín hjálp og hreysti,
hann er mitt rétta líf,
honumafhjartaegtreysti, Vjf
hann mýkir dauðans kíf.
(Hallgr. Pét.)
Guð geymi þig.
Unnur Ýr, Noregi.
I dag er kvödd Guðleif Jörundar-
dóttir, einn af stofnfélögum Hesta-
mannafélagsins Gusts í Kópavogi.
Guðleif og Ragnar Bjamason,
eiginmaður hennar, voru meðal
elstu íbúa í Kópavogi og hestamenn
bæði tvö. Það var því ekki óeðlilegt
að þau yrðu meðal frumkvöðlanna
þegar ráðist var í stofnun hesta-
mannafélags í bæjarfélaginu. Ragn-
ar, eiginmaður Guðleifar, varð foj-
maður félagsins á óvæntum og
erfiðum tímum í sögu félagsins og
að mörgu leyti munu forystustörf í
félaginu hafa mætt á henni í þann
tíma.
Guðleif var mikil hestakona og í
samtölum við hana leyndi sér ekki
aðdáun hennar og ást á íslenska
hestinum. Hún var fánaberi fyrir fé-
lagið í hópreiðinni á Landsmótinu á
Þingvöllum árið 1970.
Það mun hafa verið fyrir tveimur
árum sem hún sagði okkur að nú
væri hún af heilsufarsástæðum hæti
að fara á bak og þótti henni það
greinilega miður.
Þau Ragnar og Guðleif voru alla
tíð mjög virk í félaginu og þau
mættu á flesta fundi og samkomur
sem haldin voru á þess vegum.
Hestamannafélagið Gustur kveð-
ur Guðleifu með söknuði og færir
Ragnari og aðstandendum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Stjórn Hestamana-
félagsins Gusts.
+
Elsku litli drengurinn okkar, bróðir, barnabarn
og frændi,
ERLINGUR GEIR YNGVASON,
Helgafellsbraut 17,
Vestmannaeyjum,
sem lést á Landspítalanum 26. febrúar síðast-
liðinn, verður jarðsunginn frá Landakirkju
laugardaginn 4. mars kl. 10.30.
Yngvi Sigurgeirsson, Oddný Garðarsdóttir,
Garðar Þorsteinsson,
Sigurbjörg Yngvadóttir,
Kári Yngvason,
Garðar Þorgrímsson, María Gunnþórsdóttir,
Björg Ágústsdóttir
og aðrir aðstandendur.

Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför elsku-
legrar eiginkonu minnar, móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
KLÖRU BERGÞÓRSDÓTTUR
frá Fiatey á Breiðafirði,
Hlaðhömrum 2,
Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild A7 á Sjúkrahúsi Reykjavíkur fyrir
góða aðhlynningu og umönnun og hlýlegt viðmót.
Viggó Valdimarsson,
Ásdís Viggósdóttir,
Baldvin Viggósson, Kristín Snorradóttir
og barnabörn.

GUÐLEIF
JÖR UNDARDÓTTIR