Morgunblaðið - 29.06.2000, Qupperneq 58

58 FIMMTUDAGUR 29. JÚNÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓRÐUR
EIRÍKSSON
+ Þórður Eiríksson
fæddist í Rcykja-
vík hinn 21. apríl
1941. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans hinn 16.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Laufheiður Jensdótt-
ir, fædd í Bakkabúð í
Fróðárhreppi hinn
5.10.1917, d.
17.2.1999, og Eiríkur
' J Kristinn Þórðarson
frá Vattamesi í Fá-
skrúðsíjarðarhreppi,
f. 13.10.1914, d.
15.8.1987. Þau bjuggu alla tíð í
Reykjavík. Systir Þórðar er Guð-
rún Eiríksdóttir, f. 26.8.1936.
Maki Viðar Janusson, f. 2.2.1934,
og eiga þau tvær dætur.
Þórður lærði rakaraiðn hjá
Runólfi Eiríkssyni í Hafnarstræti
og starfaði við þá iðn sína frá ár-
inu 1964, m.a. í Hólmgarði,
Grímsbæ og frá árunum 1979-
1994 í Árbæjarhverfi. Frá árinu
1994 starfaði hann í Ártúnsskóla
sem umsjónarmaður þar til hann
lét af störfum vegna veikinda.
-j, Þórður var alla tíð virkur í fé-
lagsstörfum ýmisskonar og á
yngri árum spiiaði hann fótbolta
með knattspyrnufélaginu Þrótti
og var einnig héraðsdómari.
Hann var félagi í Junior Chamb-
er. Þórður söng m.a. með Mos-
fellskórnum, kirkju-
kór Árbæjar, og
síðustu árin var
hann félagi í Skag-
firsku söngsveitinni
í Reykjavík.
Hinn 8. júlí 1967
kvæntist hann eftir-
lifandi eiginkonu
sinni Guðrúnu Gerði
Björnsdóttur, kenn-
ara í Árbæjarskóla,
fæddri í Reykjavík
hinn 31.5.1947. For-
eldrar hennar eru
Inga Jóelsdóttir, f.
24.4.1922 á Stokks-
eyri og Björn Guðjónsson, f.
11.11.1921 í Reykjavik. Börn
Guðrúnar og Þórðar eru: 1) Inga
Þórðardóttir, f. 23.1.1968. Maki
Reynir G. Gestsson, f. 27.3.1962.
Börn þeirra eru: a) Guðrún
Hanna, f. 15.8.1986, b) Eiríkur
Már, f. 16.9.1989, c) Telma Sif, f.
4.5.1994, d) Andri Freyr f.
9.9.1995. 2) Berglind Þórðardótt-
ir, f. 8.4.1972. Maki Eggert Guð-
mundsson, f. 5.7.1965. Börn
þeirra eru: a) Þórður Kristján
Ragnarsson, f. 10.10.1988. b)
Margrét Ósk, f. 6.6.1993. 3) Björn
Heiðar Þórðarson, f. 19.11.1980.
Áður átti Þórður soninn Eirík
Kristin Þórðarson, f. 8.6.1959.
títför Þórðar fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Jæja pabbi, nú er komið að kveðju-
stund í bili og þá fer hugurinn að
reika um og minningarnar hlaðast
upp um mig sem litla stúlku sem var
svo hænd að pabba sínum að hún
^ylgdi honum hvert fótmál og varð úr
“rnjög sterkt samband sem fylgdi okk-
ur æ síðan. Saman brölluðum við
margt, sungum mikið og áttum lög
saman, s.s. Blátt lítið blóm eitt er og
Bíddu pabbi þar sem við gjaman lék-
um hlutverk textans með. Þú unnir
söng og á seinni árum söngst þú mik-
ið í kórum.
Það var aldrei neitt vandamál að fá
að fara með ef þú ætlaðir að skreppa
eitthvað, hvort sem var í búðir eða í
heimsóknir því ég var aldrei fyrir
þér. Við stunduðum hestamennsku af
kappi til margra ára ásamt afa Eiríki
meðan hann lifði og tel ég mig mjög
heppna að hafa notið svo mikillar
nærveru ykkar og svo þinnar, því
eins og þú sagðir svo gjarnan: „Við
-*,‘Inga erum svo lík, og hún er svo mikil
pabbastelpa.“ Og brostir. Já, alltaf
gat ég leitað til þín með hvaða mál-
efni sem var og fundið stóru hlýju
höndina þína umlykja mína því þú
veittir svo mikla öryggiskennd. Þú
varst rakarinn í hverfinu og það var
stutt að hlaupa til þín ef manni lá eitt-
hvað á hjarta því þú varst alltaf til-
búinn að hlusta og þótt einhver væri í
stólnum hjá þér vísaðir þú mér aldrei
frá heldur sendir mig niðm- í búð að
sækja eitthvað gott handa okkur.
Þannig keyptir þú þér tíma til að
klára þína vinnu á meðan ég upplifði
mig svo sérstaka að það þyrfti að slá
upp „veislu“ fyrir mig og mín mál-
efni, og svo spjölluðum við um það
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
sem var að gerast á líðandi stundu í
pásum. Þú varst mjög handlaginn og
iðulega leyfðir þú öðrum að njóta
með þér, það var sama hvað þú tókst
þér fyrir hendur, ákafinn og hrif-
næmið gerði fólk meðvirkt í verkum
þínum. Eitt árið smíðaðir þú bílkerr-
ur og þá einnig fyrir vini og vanda-
menn, því næst skóþræla. Síðan
fenguð þið mamma sumarbústaðar-
land í Gnúpveijahreppi og um vetur-
inn notaðir þú dauðan tíma í að smíða
bústaðinn í einingum og reistir hann
svo að vori. Nú, húsið í Brekkubæn-
um byggðir þú og ber það hand-
bragði þínu vitni. Seinna leigðir þú
gullsmiði á bak við Rakó og liggja nú
margir fagrir hlutir eftir þig úr silfri,
skartgripir, tertuspaðar, reiðhesta-
svipur o.fl. ístöðin og reiðtygin bjóst
þú til sjálfur utan hnakkanna og voru
þau svo persónuleg og sérstök fyrir
vikið.
Nærvera barna þinna og seinna
bamabarna skipti þig miklu og voruð
þið dugleg að koma til okkar og sipti
þá ekki máli hvort við vorum í Húsa-
felli, á Akureyri eða bara heima.
Gaman fannst þér þegar við mættum
í Brekkubæinn með alla hersinguna
eða í bústaðinn ykkar og var þá
margt brallað auk þess að hestamir
vora ekki langt undan. Undanfarin
ár hafið þið verið hjá okkur á að-
fangadag og mun vanta mikið, þar
sem enn eitt skarðið hefur myndast
næst. Þú varst félagsvera mikil og
heilsaðir hveijum manni og áttir
marga kunningja, þótt vinimir sæj-
ust best í veikindum þínum.
Þú kenndir mér svo margt í lífinu
og varst einn af þeim sem leyfa bam-
inu í sjálfum sér að lifa svo þú varst
ekki einungis trausti vemdandi faðir-
inn sem gott var að leita til heldur
besti félagi og vinur minn sem rædd-
ir ávallt við mig á jafnréttisgrand-
velli.
Nú þegar halla tók undan fæti hjá
þér hófust fjölmargar rannsóknir og
fannst sitt lítið af hverju en þannig
vildi til að í flestar af þessum rann-
sóknum var ég send og oftar en ekki
með sömu niðurstöðum. Hafði einn
læknirinn okkar á orði: „Skrítið, þið
erað með sömu niðurstöður en þetta
á ekki að vera ættgengt, skrítið." Við
hlógum að þessu og sögðum að við
hefðum alltaf verið talin lík. Nú, þeg-
ar þú varst svo lagður inn í fyrra sát-
um við og spjölluðum um að ég væri
fast á eftir þér í ferlinu og þú talaðir
um að nú heimsækti ég þig og svo
myndi dæmið snúast við. Þegar þú
svo greindist með illvígan sjúkdóm
fóra hlutimir að stefna í aðra átt hjá
þér og skildi þar á milli okkar og var
þá hætt að ræða þetta opinberlega
þótt við heldum tvö áfram að ræða
þessi mál af alvöra og einlægni því þú
varst sá eini sem skildir mig og mín
málefni því þú hafðir upplifað þau
sjálfur.
Við deildum sömu skoðunum um
andleg málefni því þar eins og í flestu
voram við sammála, og eins og við
ræddum oft, veit ég að þegar þú hef-
ur jafnað þig og komið þér fyrir hin-
um megin munt þú koma til mín og
vera mér til halds og trausts og leiða
mig og mína með traustu hendinni
þinni í gegn um lífið.
Ég sendi þér kæra kveðju,
núkominerlífsinsnótt
Þig umvefji blessun og bænir,
égbið aðþúsofirrótt
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Elsku pabbi minn, hafðu þökk fyr-
ir allt og megi þér líða sem allra best.
Guð veri með þér.
Þín dóttir,
Inga.
„Berglind mín, skjóstu nú niður í
sjoppu og kauptu handa okkur pylsu
og mix. Við spjöllum svo saman þeg-
ar við eram búin að fá okkur í svang-
inn, svona í rólegheitum.“ Oft var
þetta upphafið að miklum samræðum
þar sem alltaf var talað við mig sem
bæði vin og jafningja, þótt lág væri í
loftinu, því alltaf hljóp ég til pabba ef
eitthvað kom upp á og lét dæluna
ganga. En það sem ég skil núna en sá
ekki þá er það að oftast vora sjoppu-
ferðimar ekki bara veisla mér til
heiðurs, heldur hans leið til að kaupa
sér smá frest til þess að geta klárað
að klippa kúnnann sem sat í stólnum,
yfirleitt í hörkusamræðum. Verst var
þó ef pabbi og kúnninn vora að tala
um pólitík, því þá tók klippingin heila
eilífð. En aldrei var mér vísað frá,
hann hafði alltaf tíma til að hlusta og
leiðbeina á þann hátt að ég gekk sátt
út af stofunni, bæði við Guð og menn.
Pabba vantaði alltaf eitthvað enda
með gríðarlega söfnunaráráttu og þá
var nú ekki alltaf hugsað um nota-
gildið en það gæti nú verið gott að
eiga svona. Honum fannst líka gam-
an að skjótast svona aðeins niður í
bæ til að kíkja á eitthvað, fara í bank-
ann og jafnvel fá sér einn kaffi á Prik-
inu sem auðvitað var mikið sport á
þeim tíma þegar kaffihúsin vora ekki
á hverju horni.
Ég fullorðnaðist og eignaðist
Dodda litla, en alltaf var fastur liður
að kíkja á stofuna, fá sér í svanginn
og spjalla. Þess á milli töluðum við í
síma og aldrei fór ég til útlanda án
þess að hringja í pabba allavega einu
sinni. Börnin urðu tvö og áfram hélt
ég að leita til pabba. Hann var mikil
barnagæla og sinnti bamabömunum
af sömu alúð og hann sinnti okkur
systkinunum, og alltaf var pláss fyrir
þau í bílnum þegar farið var í
skreppitúrana upp í hesthús og á
fleiri staði. Öllum var mokað upp í bíl
og haldið af stað.
Við pabbi voram bæði með brenn-
andi bfladellu, þótt hann skildi reynd-
ar ekkert í því að það væri hægt að
hafa áhuga á sportbflum, „bara að
eiga jeppa og ekkert annað" sagði
pabbi alltaf.
Um það leyti sem pabbi hætti með
stofuna „félagsmiðstöð hverfiskall-
anna“ og fór að vinna í Ártúnsskóla
fór heilsa hans versnandi en þar sem
hann bar sig alltaf svo vel héldum við
öll að hann myndi nú hrista þetta af
sér. En svo fór ekki því sjúkrasagan
varð bæði löng og erfið. Að sjá þenn-
an hrausta mann ragga sér, engjast
og þjást af sársauka var hlutur sem
hræðilegt var að horfa upp á. En
þrátt fyrir öll veikindi gátum við allt-
af spjallað og létt á hjarta hvors ann-
ars. Þegar pabbi var sem veikastur
vissi ég samt alltaf hvaða umræðu-
efni gæti hresst hann við og látið
hann gleyma sér smástund: jeppar,
dekk og felgur.
Ég kveð þig í dag, elsku pabbi
minn, en ég veit að þú ert kominn í
góðar hendur þama uppi í skýjunum,
án kvala og sársauka, og þú heldur
áfram að fylgjast með okkur öllum.
Þín verður sárt saknað því þú varst
ekM bara pabbi minn, heldur einnig
minn besti vinur.
Guð geymi þig,
Berglind.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast tengdaföður mins Þórðar
Eiríkssonar er lést hinn 16. júní síð-
astliðinn. Ég kynntist tengdaföður
mínum er ég kom fyrst í Brekku-
bæinn til Gunnu og Dodda fyrir sex-
tán áram. Hann tók mér strax opn-
um örmum og eignaðist ég góðan vin
í honum. Doddi var hárskeri að
mennt og var hann með stofu í
Hraunbænum þar sem oft vou fjör-
ugar umræður þegar rætt var við
kúnnana um landsins gagn og nauð-
synjar, að ógleymdri pólitíkinni, því
þar hafði hann ákveðnar skoðanir.
Honum var margt til lista lagt og sást
það vel á heimili þeirra hjóna, þar
sem hann átti alla trésmíði og sumar-
bústaðinn sem hann hafði smíðað
sjálfur. Seinna þegar við Inga hófum
búskap var ekM málið að renna suður
og rétta okkur hjálparhönd.
Þegar bamabörnin fæddust eitt af
öðra hændust þau strax að afa Dodda
og gátu þau talað endalaust um þeg-
ar afi fór með þeim á hestbak eða
bara á rúntinn. í sumarbústaðnum
áttum við góðar stundir en það er
með menn eins og Dodda að þeir
þurfa endalaust að vera að dytta að
hinu og þessu eða á kafi í gróðursetn-
ingu. Jólunum deilduð þið með okkur
og var oft miMll hamagangur og
spenna í bömunum og það kunnir þú
vel við. Já, margs er að minnast og
mun minningin lifa með okkur áfram.
Kæri tengdapabbi, ég kveð þig
með söknuði og vona að góður Guð
varðveiti þig.
Reynir Gestsson.
ÉG gleymi því seint þegar ég hitti
tilvonandi tengdaföður minn í fyrsta
sMpti. Mér var boðið í eldhús og þar
kynnti ég mig fyrir karlinum sem tók
í hönd mína ábúðarfullur á svip og
bauð mér kaffi. Síðan hafa rannið
ófáir kaffisoparnir í Brekkubænum
og ófáar gamansögurnar hafa fylgt
með í kaupbæti. Þórður kunni þá list
vel að gera fólk velkomið og fljótt leið
mér sem hluta af fjölskyldunni.
Það var fastur punktur að kíkja
niður á rakarastofu hjá Dodda, ekki
bara til að fá bestu klippingu bæjar-
ins heldur einnig til að spjalla og
„diskútera" ýmsar hugdettur sem
vora í gangi. Aldrei kom maður að
tómum kofunum hjá Dodda sem
hafði skoðanir á öllu og var alltaf vilj-
ugur að rétta hjálparhönd ef svo bar
undir. Oftar en ekM var bið að kom-
ast í stólinn og var ótrúlegt að hlusta
á hann ræða við hvern kúnnann á
fætur öðram um hin ýmsu málefni,
glettinn og með húmorinn alltaf á
lofti. Það var öraggt að ekM var hægt
að láta sér leiðast í biðinni eftir klipp-
ingu, enda var stofan hans ein af síð-
ustu stofum þar sem khpping var
ekM bara klipping, heldur mannleg
samsMpti höfð í hávegum og kúnninn
gekk alltaf út glaðari í bragði.
Við höfðum báðir vægan snert af
bfladellu og því fóram við stundum á
„bflasölurúnt“, skoðuðum felgur og
dekk og allt sem fylgir þessari
„flensu“. Létum svo báðir verða af
því að kaupa okkur jeppa um svipað
leyti og var planið að fara í léttan
jeppatúr saman þegar tími gæfist til.
„Þegar tími gefst til“, þessi setning
lætur lítið yfir sér og aldrei reiknum
við með að þessi stund gefist ekM.
Það er svo margt sem maður ætlar
að gera seinna þegar við eram ekM
eins upptekin, þegar minna er að
gera í vinnunni, búið að byggja og
svona gæti ég lengi haldið áfram.
Ég hélt að alltaf myndi ég hafa
Dodda til að heimsækja, hvort sem er
heima eða grilla með honúm uppi í
sumarbústað, eða bara til að fara í
stuttan bíltúr. En lífið er ekM svona
auðvelt. Doddi fékk sjúkdóm sem
fljótlega tók af honum stóran toll í
líkamsburðum og gerði honum nán-
ast óbærilegt að horfast í augu við
daglegt líf. Það var erfitt og sárt að
horfa á jafn hraustan mann Mkna
undan kvölum sem gáfu honum aldrei
frið. Mér varð fljótlega ljóst að jeppa-
túrinn okkar yrði seint á dagskránni,
þó héldum við alltaf í vonina og rædd-
um það síðast fyrir nokkram vikum.
Doddi, ég þakka þér fyrir sam-
fylgdina, heillaráð og aðstoð sem þú
fúslega veittir. Ég þakka þér fyrir
ást og kærleika sem fjölskyldan naut
í-íkulega. Guð fylgi þér í næstu ferð.
Eggert.
Þó að okkur hafi grunað að Doddi
mágur og svili ætti ekM mörg ár eftfr
ólifuð vonuðum við innilega að hann
gæti notið góðra stunda enn um sinn.
Kallið kom hins vegar snöggt og í
sjálfu sér óvænt. En minningin lifir
um góðan dreng sem vildi öllum vel
og var ávallt reiðubúinn að rétta
hjálparhönd, ef á þurfti að halda.
Doddi naut sín vel ef velta þurfti við-
fangsefninu fyrir sér og finna bestu
lausina. Vandvirkni og nákvæmni
einkenndi Dodda í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur. VerMð varð að vera
fullkomið. Aðeins það besta var nógu
gott, en ekM var þar með sagt að allt
þyrfti að kaupa nýtt. Ýmislegt mátti
nú nýta.
Það var sárt að horfa upp á það
hvernig þessi hrausti og sterM mað-
ur varð að beygja sig fyrir sársauka-
fullum veiMndum og stöðugum
verkjum, sem hann sagði sjálfur að
hann gæti ekM lýst fyrir öðram.
Við minnumst sérstaklega Kanarí-
eyjaferðarinnar síðastliðinn vetur, en
Doddi hafði hlakkað til ferðarinnar
og fór hana í raun og vera á hörk-
unni. Áttum við þar margar
ánægjustundir í góðum hópi sem era
okkur dýrmæt minning í dag.
Kveðjustundin er erfið en minn-
inguna geymum við. Tengdaforeldr-
ar þínir senda kæra kveðju og við
skulum öll hugsa vel um hana Gunnu
þína og börnin ykkar. Hafðu þökk
fyrir samfylgdina.
Guðjón og Helena.
Góður drengur er fallinn í valinn
fyrir aldur fram. Með Þórði Eiríks-
syni, Dodda, er genginn maður sem
var óspar á hjálparhönd og með af-
brigðum vandvirkur, hvort sem var
við eigin verk eða í þágu annarra.
Hann kom inn í líf fjölskyldunnar
þegar hún Gunna systir tók upp á því
að keyra yngstu bræður sína alla leið
inn í Hólmgarð í klippingu og snið-
ganga þar með gamla fjölskyldm--
akarann á Hjarðarhaganum. Reynd-
ar áttuðu bræðumir sig fljótt á því að
amor var við stýri í þeim ferðum og í
hönd fóra tímar þar sem ferðum til
rakarans fjölgaði mjög og bræðumir
vora alltaf snyrtir og stroknir um
hárið.
Og súkkulaðikúlumar, ja hérna.
Doddi átti nefnilega vin sem vann í
sælgætisgerð og þau tengsl notaði
hann til að gauka heilum pokum af
súkkulaðikúlum að bræðranum
ungu. Að þekkja slíkan mann í þá
daga lyfti manni á stall meðal jafn-
aldranna. Að Dodda gengnum sitja
eftir minningar um mann sem var
ávallt og í einlægni tilbúinn til að að-
stoða og hjálpa. Þegar við hjón, þá
unglingar í ástarbríma, hófiim að
dragast hvort að öðra var Doddi ósp-
ar á gamla Sunbeaminn, hvort sem
var vegna bíóferða eða bara til að við
gætum notið sólarlagsins við ástar-
brautina. Og þegar við keyptum
íbúðina á Nesinu og voram í vand-
ræðum með veggina kom Doddi
óbeðinn bæði með lausnimar og
krafta sína og veitti okkur hjálp sem
ekM gleymist. Þessir eiginleikar
Dodda hurfu ekM með honum því
þeir endurspeglast nú í Bjössa syni
hans. Hefur það ekM hvað síst sýnt
sig á síðustu dögum þar sem Bjössi
hefur af eljusemi og vandvirkni stað-
ið í stafni við að koma nýja heimilinu
á Háaleitisbrautinni í stand og staðið
sem klettur við hlið móður sinnar.
Þannig reikar hugurinn og upp
hlaðast minningar um góðan mann.
Þrautunum er lokið. Hvfl í friði,
Doddi mágur.
Ásgeir og Kristíh.
„Eitt sinn skal hver deyja" segir í
niðurlagi fomrar vísu og nú er Doddi
fallinn í valinn og riðinn af stað yfir
Bifröst eftir langan og strangan bar-
daga við ofurefli.
EkM man ég nákvæmlega hvenær
við kynntumst en það var fljótlega
eftir að hann hóf að klippa Árbæinga
að Hraunbæ 102c en þá bjó ég á
fyrstu hæð í stigahúsinu. Það kom