Morgunblaðið - 30.06.2000, Side 46

46 FÖSTUDAGUR 30. JÚNÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Sigríöur Krist-
jánsdóttir fædd-
ist á Eskifírði 16. júlí
1909. Hún lést á
kvennadeild Land-
spítalans 22. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Kristján Jónsson
landpóstur, f. 8.6.
1878, d. 14.1.1959, og
Guðbjörg Þórdís Eir-
íksdóttir frá Kolla-
leiru, f. 8.8. 1873, d.
6.5. 1964. Sigríður
var fimmta í röð níu
alsystkina og átti
einn hálfbróður sammæðra. Þau
eru nú öll látin.
Eiginmaður Sigríðar var Guð-
mundur Kristjánsson frá Hvann-
eyri í Vestmannaeyjum, f. 23.6.
1915, d. 29.3. 1986. Þau eignuðust
fimm börn. Þau eru: 1) Guðbjörg,
f. 25.10.1940. Hennar maki er Eg-
ill Ingvi Ragnarsson og eiga þau
fjögur böm. Áður átti Guðbjörg
tvö böra. Þau eru búsett á Hjalt-
eyri við Eyjafjörð. 2) Krislján Sig-
urður, f. 18.3. 1943. Hans maki er
Ólöf Bárðardóttir. Þau eiga fjögur
börn. Áður átti
Kristján eitt barn.
Þau eru búsett á
Steinum III undir
Eyjafjöllum. 3) Grét-
ar Guðni, f. 10.8.
1945. Maki hans er
Anna Guðrún Haf-
steinsdóttir. Þau
eiga þijú börn og
eru búsett á Sel-
tjarnamesi. 4) Rann-
veig Olena, f. 4.7.
1946. Hennar maki
er Joseph Freni
yngri. Þau eiga tvö
böra og eru búsett í
New Hampshire í Bandaríkjunum.
5) Guðný Helga, f. 16.6.1953, ógift
og bamlaus, búsett í Reykjavík.
Fyrri eiginmaður Sigríðar var
Guðmundur Guðmundsson skip-
stjóri, f. í Snæfellssýslu 22.5.1912,
d. 14.12. 1935. Þau eignuðust eitt
barn. Hann var Guðmundur Helgi
Guðmundsson, f. 4.9.1935, d. 15.5.
1953. Sigríður eignaðist 16 barna-
böra og 23 barnabamaböm.
Útför Sigríðar fer fram frá
Kdpavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Fimmtudagurinn 22. júní sl. var
sólríkur í Vestmannaeyjum eins og
víða á Suðurlandi. Þetta var daginn
eftir að sól rís hæst hér í okkar heims-
hluta. Þetta var tveimur og fimm dög-
um eftir einhveija mestu jarðskjálfta
íslandssögunnar. Þetta var dagurinn
þegar hún Sigga frænka fór yfir móð-
una miklu. Einhvem veginn þannig sé
ég aðdraganda að andláti Sigríðar
Kristjánsdóttur sem var eiginkona
móðurbróður míns, Guðmundar
Kristjánssonar frá Hvanneyri í Vest-
** mannaeyjum. Gísli bróðir hringdi
seint að kvöldi þessa dags og tilkynnti
mér að Sigga hefði kvatt þennan heim
um ld. 21 þetta kvöld eftir stutta dvöl
á kvennadeild Landspítalans.
Minningamar um Siggu og Frænda,
en svo var Guðmundur ávallt kallaður
af minni kynslóð fjölskyldunnar, em
sólríkar og rísa hæst þau ár er þau
bjuggu í Eyjum. Mér finnst það tákn-
rænt að hún skyldi einmitt kveðja við
sumarsólhvörf því návist okkar peyj-
anna við Siggu og Frænda alveg frá
bamæsku var mikill sólargeisli fyrir
okkur í uppeldinu. Ef skrifuð yrði bók
um þetta tímabil myndi hún ekkert
gefa eftir bestu ævintýrum bamabók-
mennta þess tíma. Að fá að alast upp á
þessum tíma samferða fólki eins og
Siggu og Frænda voru og eru forrétt-
indi. Úr brunni minninganna verður
hér stiklað á stóru og farið úr einu í
annað óháð tíma og stað.
Þegar ég fletti myndabók Hvann-
eyrarflölskyldunnar koma fyrst upp
minningamar frá fermingardegi okk-
ar Gísla 18. maí 1964. Ógleymanlegur
dagur tveggja fjórtán ára peyja sem
biðu í eftirvæntingu eftir veislunni.
Margar góðar gjafir fengum við og
ein sú eftirminnilegasta var írá Siggu
og Frænda og fjölskyldu. Þetta vora
hansahillur með skrifborði og skáp.
Þetta vora græjur þess tíma og má
segja eins og sonur minn sagði um
daginn: „Já, pabbi, þetta var í gamla
daga.“ Umræðumar snerast um
breytta tíma og hvað ég hafði miðað
við hvað hann hefur í dag. Hann 22
ára táningurinn varð eitthvað hvump-
inn þegar ég sagði að mér þætti það
hundleiðinlegt að vita aldrei núorðið
hvort hann eða félagar hans væra að
ávarpa mig eða ekki. Eg segi stund-
um í þeirra nærvera: „Ha, hvað seg-
irðu?“ Þegar maður ætlar að sýna við-
brögð og fara í spjallstellingar þá era
viðkomandi límdir við GSM-síma í
spjalli við einhverja allt aðra einhvers
staðar úti í bæ.
Ári eftir fermingu okkar tvíbur-
anna dó tengdamóðir Siggu, amma
okkar, og þá tíðkaðist að heyra í dán-
artilkynningum í útvarpi að útfor
fólks hæfist með húskveðju frá heim-
ili hins látna. „Þetta var í gamla
daga.“
Enn fletti ég myndabók fjölskyld-
unnar og næstum á hverri síðu era
myndbrot af aðfangadagskvöldunum
þegar öll fjölskyldan safnaðist saman
á Hvanneyri á Vestmannabraut 60
sem var miðdepill fjölskyldunnar.
Hvanneyri var byggt árið sem síðasti
stóri skjálftinn varð á Suðurlandi eða
1912. Þegar manni verður hugsað til
þess Ijölda fólks er þar hittist á að-
fangadagskvöldi jóla koma upp í hug-
ann kröfur nútímans um húsnæði og
þægindi og máltækið: „Þröngt mega
sáttir sitja.“ Þröngt, jú, ef tíl vill, en
allir vora fullkomlega sáttir og rúm-
lega það. Það kvartaði allavega eng-
inn. Þetta vora ógleymanlegir tímar
sem ég hefði aldrei viljað missa af.
Þetta var í gamla daga.
Afram er flett og nú þegar knatt-
spyrna tröllríður útsendingartíma
Ríldssjónvarpsins hugsa ég til ársins
+ Einar Maríus
Sörensen, fyrr-
verandi bifreiða-
sljéri, fæddist á Eski-
firði hinn 11. mars
1927. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness
hinn 21. júní sfðast-
liðinn.
Foreldar hans
vora Sören Sören-
sen, f. í Skarlup á
Jétiandi 15.1. 1886,
d. 17.5.1962, og Nik-
olína Sveinsdéttir, f.
að Stóraseli í Reykja-
vík 7.9. 1888, d. 26.8.
1967. Einar var einn fimm systk-
ina. Systir sammæðra, Laufey Sig-
urðardéttir er elst, f. 23.9. 1914,
Christen Sörensen, f. 27.3. 1918,
Sveinn Sörensen, f.
26.5. 1920, d. 12.11.
1992 og Sören Sören-
senf.26.6.1924.
Eiginkona Einars
var Ásta Albertsdótt-
ir, f. 5.11. 1934. For-
eldrar hennar vom Al-
bert Gunnlaugsson, f.
17.6.1894, d. 9.4.1935,
og Petrína Jénsdéttir,
f. 23.4. 1894, d. 29.1.
1977. Einar og Ásta
giftu sig hinn 5. nóv-
ember 1955. Þau eign-
uðust fjögur börn. Þau
em: 1) Kristín Einar-
sdóttir, f. 8.2. 1956. Hún er í sam-
búð með Þorsteini Gunnari Guð-
mundssyni, f. 17.10. 1948. Böm
þeirra: a) Einar Valur, f. 23.11.
1976. b) Guðrún Ásta, f. 30.3.1978.
c) Ingibjörn Pálmar, f. 3.7.1987. d)
Berglind Rés, f. 16.9.1988. e) Skúli
Amar, f. 2.5. 1994. 2) Kristinn
Nikulás Einarsson, f. 9.10. 1957.
Hann er í sambúð með Benediktu
Gísladéttur, f. 18.7. 1966. Déttir
þeirra er Tanja Maren, f. 2.4.1996.
__ Fyrir á Kristinn son, Snorra
Öm, f. 9.8. 1981. Déttir Benediktu
er DagnýRún Ágústsdéttir, f. 30.4.
1987. 3) Ásta María Einarsdóttir, f.
5.11. 1959. Hún er gift Sigurði
Bimi Þérðarsyni, f. 21.10. 1957.
Böm þeirra: a) Þórður Jóhann, f.
27.3. 1980. b) Petrína Kristín, f.
22.7. 1983. c) Sigurrés Harpa, f.
23.11. 1990. 4) Albert Pétur Ein-
arsson, f. 22.6.1974.
Lengst af var Einar bifreiða-
sljóri hjá Sementsverksmiðju Rík-
isins á Akranesi. Undanfarin ár
hefur Einar dvalið á dvalarheimil-
inu Höfða á Akranesi.
títför Einars fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
EINAR MARIUS
SÖRENSEN
Elsku afi, í dag kveðjum við þig
með söknuði, en jafnframt vitum við
að þér líður miklu betur. Þegar
maður hugsar til baka sér maður
hverja góða minninguna á fætur
annarri í huga sér, þar sem þú varst
svo yndislegur við okkur öll. Þær
voru góðar stundirnar sem við
eyddum niðri á bryggju, þú vissir
alltaf hvaða bátar voru að koma og
hverjir voru að fara, það var alltaf
svo gaman að heyra þig tala um þá.
En núna verða stundirnar ekki
fleiri, en þótt þú hafir lokið þínu
jarðneska lífi munum við alltaf
minnast þín. Þakka þér fyrir allt
elsku afi, við munum passa hana
ömmu.
Kallið er komið,
kominernústundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hvflífriði.
Petrína Kristín Sigurðardóttir,
Sigurrós Harpa Sigurðardóttir,
Þórður Jéhann Sigurðsson.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringlunni 1, Reykjavík,
og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1, Akureyri. Símbréf (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi. Um hvem látinn einstakling birtist formáli,
ein uppistöðugrein af hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama ein-
stakling takmarkast við eina örk, A-4, eða 2.200 slög. Tilvitnanir í sálma
eða ljóð takmarkast við eitt til þijú erindi.
1966. Það er 30. september. Maggi
bróðir er 28 ára í dag. En það er
meira að gerast. Sigga og Frændi
hafa boðið öllum upp á Faxastíg um
kvöldið. Aftnælið hans Magga var
kannski ekki aðalástæðan heldur var
Rfldsútvarpið að hefja sjónvarpsút-
sendingar. Menn vora misjafnlega
fljótír að fjárfesta í slíkum töfratækj-
um og með þeim fyrstu vora Sigga og
Frændi. Þessu kvöldi gleymi ég
aldrei. Síðan var horft á sjónvarpið
hjá Siggu og Frænda þá daga sem
sent var út fram að jólum þetta sama
ár, eða þar til sjónvarp kom á Hvann-
eyri.
Eg minntist á knattspymu áðan og
ástæða þess er sú að einn mesti
áhugamaður um fótbolta sem ég hef
þekkt um ævina var Frændi hennar
Siggu. Þetta umrædda haust vora
leildr frá HM í Englandi sýndir löngu
eftir að mótinu lauk og ávallt mun ég
verða skaparanum þakklátur fyrir að
hafa fengið að horfa á þá með Frænda
á Faxastígnum. Það sem gerði þetta
þó enn eftirminnilegra var sú stað-
reynd að meðan á öllu glápinu stóð,
var ausið í mann allskonar veislumat,
kökum, flatkökum, tertum, vöfflum
o.s.frv. Þar stóð húsfreyjan í stafni og
var í essinu sínu. Sigga frænka var
einhver sú besta matráðskona sem ég
hef þekkt. Manni leið oft illa eftir að
hafa verið boðið í mat hjá Siggu á
Faxastígnum. Ekki vegna félags-
skaparins, nei, hann var dásamlegur,
heldur vegna þess að maður át yfir-
leitt of rnikið. Allt heimatilbúnar
kræsingar og aldrei minna en þrírétt-
að. Það settist að manni hálfgerður
tómleiki þegar við fengum svo sjón-
varpið fyrir jólin þetta ár, en oft lét
maður þó sjá sig hjá Siggu og Frænda
á sjónvarpskvöldum og bar því við að
það væri svo óskýrt sjónvarpið heima
og þyrftí að laga það. Það var bara
ekki hægt annað. Sigga og Frændi
vora höfðingjar heim að sækja og
trakteringar Siggu engu öðra líkar
enda konan af kynslóð kostgangara
og verður vikið að því síðar. Þetta var
í gamla daga.
Eitthvert athafnasamasta heimili
sem ég minnist var heimili Siggu og
Frænda. Þegar myndabókinni er flett
má sjá leigubílarekstur, ökukennslu,
rekstur rútu í tengslum við Flugfélag
íslands, innrömmunargerð, reiðhjóla-
verkstæði, sjoppu og ótalmargt fleira.
Á bemsku- og unglingsáranum man
ég eftir vinnu þeirra og allrar fjöl-
skyldunnar þegar verið var að setja
upp línur og hnýta á. Við peyjamir,
Gísli, Kristinn frændi og ég, fengum
m.a.s. að fara heim með tauma og
öngla til að hnýta á og búa til svokall-
aða ábót. Heilmikið ævintýri og góður
vasapeningur. Þannig breiddust um-
svif þeirra út niður á Hvanneyri og
varði í nokkur ár. Þegar ég loka aug-
unum finn ég enn þessa góðu lykt af
veiðarfæraefninu, þessa lykt sem má
finna á netaverkstæðum. Auraráð
okkar peyjanna jukust mikið á þess-
um tíma, það mikið að ferðum okkar á
unglingasamkonur í Betel fækkaði.
Þar vora Betelbræður iðnir við að
kynna fyrir okkur hetjuna Jesú, en
neðar í bænum keppti Óli ísfeld um
athygli okkar í bíóinu. Hann var far-
inn að kynna aðra hetju, sem var á
hvítu tjaldi. Sú hetja var Roy Rogers.
Þannig var, að frítt var í Betel en ef
auraráð vora meiri fjölgaði bíóferðun-
um á kostnað fræðslunnar um frelsar-
ann. Þessi saga er bara smádæmi um
hve miklir áhrifavaldar Sigga og
Frændi vora á líf okkar peyjanna.
Þetta var í gamla daga.
Eftir að við feðgarnir höfðum jafn-
að okkur á stóra skjálftanum laugar-
daginn 17. júní sl. sagði ég við soninn
að mín kynslóð yrði nú spurð þriggja
spuminga og þær era þessar: Hvar
varst þú þegar Kennedy Bandaríkja-
forseti var myrtur? Hvar varstu þeg-
ar eldgosið hófst á Heimaey og hvar
varstu þegar jarðskjálftinn mikli reið
yfir 17. júm'2000?
Fyrstu spumingunni ætla ég að
svara hér. Ég var staddur uppi í
sjoppu hjá Siggu og Frænda. Fréttir
bárast í gegnum útvarpið og ég
gleymi því seint þegar Guðmundur
fi'ændi sagði: „Já, ég er viss um að
þama era Rússamir að verki.“ Sigga
var nú ekki alveg sammála en ég, 13
ára krakkinn, var ekki spurður álits,
enda ekki farin að spretta grön.
Frændi bakkaði aldrei með þessa
kenningu sína.
Sigga frænka var fædd á Eskifírði
16. júlí 1909, og ólst þar upp til 16 ára
aldurs. Þá ræður hún sig í vist til
Reykjavíkur til Kaj Braun og konu
hans, Snjólaugar, og var hjá þeim í
fimm ár. Þegar Sigga er 22 ára vetur-
inn 1931, fer hún fyrst til Eyja og
ræður sig í vinnu hjá Kristjáni Linnet
bæjarfógeta. Hún fór aftur heim til
Eskifjarðar eftir þann vetur en kem-
ur síðar aftur til Eyja árið eftir og
ræður sig í vist hjá frú Önnu Gunn-
laugsson læknisfrú sem rak hér versl-
un á þessum tíma. Þegar hér er komið
sögu hefur Sigga kynnst Guðmundi
Guðmundssyni sjómanni og hefja þau
búskap á Kanastöðum. Þetta er árið
1935. Síðar þetta sama ár flytjast þau
að Skólavegi 1, í Vörahúsið eins og
það er kallað enn í dag. íbúð var þar
uppi á lofti en verslun á jarðhæð.
Sigga eignast sitt fyrsta bam þ. 4.
september, fríðan svein er skírður var
Guðmundur Helgi. Þann 19. desem-
ber þetta sama ár verður Sigga fyrir
miklu áfalli. Guðmundur maður henn-
ar, hér orðinn skipstjóri á Loka VE,
var á leiðinni út í bát sinn á léttbát er
hann féll í höfnina og drakknaði. Það
er á þessum tímapunkti þegar hún er
orðin ein með rúmlega þriggja mán-
aða sveininn unga að hún tekur þá
ákvörðun að taka kostgangara eins og
þeir vora kallaðir. Hún vildi vera
sjálfstæð og ekki upp á aðra komin og
vera heima við með bamið sitt og þess
vegna var ákvörðunin tekin. Að vera
sjálfstæð fannst mér einkenna Siggu
frænku allt til dauðadags. Alveg frá
því Frændi dó 1986 var hún sjálfstæð
og ekki upp á aðra komin. Það mun
hafa verið hennar eigin ákvörðun að
fara á Landspítalann sl. laugardag,
því hún sagði að sér liði ekki beint vel.
Hún hefur greinilega skynjað að stutt
væri í þá stund að hún myndi mæta
skapara sínum. Það var gert með
slíkri reisn og yfirvegun sem ein-
kenndi Siggu frænku svo vel.
Síðan tók Sigga kostgangara
hverja vertíð næstu fimm árin. Hún
var í Vörahúsinu í þijú ár með 12
kostgangara. Starf þess sem tók að
sér kostgangara var að sjá um allan
mat handa þeim og einnig að þvo og
bæta fötin þeirra. Úr Vörahúsinu flyt-
ur Sigga síðan að Jaðri við Vest-
mannabraut. Það mun hafa verið um
það leyti er hún bjó á Jaðri er Sigga
kynntist fjallmyndarlegum manni
eins og hún sagði svo oft. Hér er kom-
inn tíl sögunnar Guðmundur Krist-
jánsson frá Hvanneyri, móðurbróðir
þess er þessar línur ritar. Skömmu
eftir þeirra fyrstu kynni hættir Sigga
að taka kostgangara að sinni. Sigga
og Guðmundur frændi gengu að eig-
ast þann 21. september 1940. Frændi
gekk sveininum unga, Guðmundi
Helga, í föðurstað sem þama er orð-
inn fimm ára og ól upp sem eigin son.
Þann 1. des. 1945 flytja Sigga og
Frændi í nýtt hús sem þau höfðu
byggt sér á Faxastíg 27. Þau kölluðu
húsið Blómsturvelli en Sigga var
fædd á Blómsturvöllum á Eskifirði.
Margar góðar sögur hef ég heyrt er
verið var að byggja húsið. Sérstak-
lega er mér kært hversu hlýtt Sigga
og Frændi töluðu alltaf um föður
minn sem mikið kom að vinnu við hús-
ið. Það vora miklir kærleikar með
honum og Siggu og Frænda. Mér er
þetta svo kært vegna þess að ég varð
aldrei þeirrar gæfu aðrgótandi að
þekkja foður minn því hann lést úr
hvítblæði aðeins 42 ára gamall þegar
við tvíburamir vora níu mánaða
gamlir. Á þeim áram sem húsið var í
byggingu vann Frændi hjá Helga
Benediktssyni. Sigga sagði mér oft
frá þeim tíma. Unun var að heyra
hversu mikinn hlýhug hún bar til
Helga og hans fjölskyldu. Hann
reyndist þeim vel eins og flestum sem
unnu hjá honum. Þessu gleymdi
Sigga aldrei. Margar vora ferðimar
hjá okkur peyjunum niður í Vosbúð
þar sem Frændi vann.
Þ. 15.5.1953 dundi ógæfan yfir fjöl-
skylduna á Faxastíg 27. Elsti sonur-
inn, Guðmundur Helgi, hrapaði í sjó
við eggjatöku í Sæfjalli. Hann fannst
ekki, þrátt fyrir mikla leit. Það er síð-
an árið 1956 að Sigga tekur 17 fær-
eyskar stúlkur í fæði. Kostgangai’a-
ferillinn var ekki á enda. Ég man að
hún sagði mér að um þetta leyti vora
26 manns á heimilinu. Hún tók kost-
gangara næstu ár en sú saga verður
ekki nánar rakin hér. Sigga og
Frændi flytja svo upp á land í upphafi