Morgunblaðið - 03.08.2000, Qupperneq 66

86 FIMMTUDAGUR 3. ÁGÚST 2000 MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
Flugukóngar
við brennur
og bálkesti
Brennur og bálkestir voru síðustu hugsan-
irnar sem flugu í gegnum huga Heiðu
Eirfks áður en hún festi svefn snemma
mánudagsmorguns í lok Hróarskelduhátíð-
ar. Það hefur nefnilega skapast sú hefð að
enda þessa hátíð í einhverju æðiskasti, með
tjaldbrennum, öskrum og öllu tilheyrandi.
Hátíðarstemmning fyrir árrisula.
íf i ;í&' Á -
1 Mmiszfck/ <JS&aSsí
HLUTIRNIR hafa þróast
þannig, að einungis
ákveðinn hópur fólks
hefur áhuga á því að
• vera eftir, þegar síðustu tónleikum
sunnudagskvöldsins lýkur. Þeir
sem eftir verða, vita vel að þeir eru
jafnframt að stíga inn í nútímalega
útgáfu af vargöld, þar sem allt má,
og allt er gert. Upp úr miðnætti
fóru að heyrast á tjaldsvæðinu ein-
hver öðruvísi læti en ómurinn af
rokktónleikum í fjarska. Þar sem
ég lá ofan í svefnpoka, með hausinn
út úr tjaldinu til að fylgjast með
stjörnuhröpunum, gerði ég mér
grein fyrir því að þetta yrði ég að
'-Aanna, þótt hlýtt og gott væri í pok-
anum, og ég orðin dálítið löt.
Eigurnar á eldinn
Lagt var af stað, og á leiðinni sá-
ust vísbendingar um í hvað stefndi:
Maður með tjaldsúlu að vopni, að
berja á gömlum sófa, sem búið var
að kveikja í. Fjórir ungir menn, all-
ir sönglandi sama stefið, sem gengu
í beinni röð og börðu taktfast í
grindverkin. Oskrandi fólk, að
dansa stríðsdans ofaná hrundu
tjaldi, vonandi þeirra eigin. Á með-
an við vorum að virða þetta allt
saman fyrir okkur vorum við líka að
nálgast miðsvæðið óðfluga, og lætin
voru að sama skapi að ágerast. Svo
gengum við fram á fyrstu brenn-
' una. Fólk á öllum aldri hafði safnast
þar saman, sumir eingöngu til að
fylgjast með, aðrir gagngert til að
fleygja eigum sínum á eldinn.
Flestir voru syngjandi einhverjar
bálhvatningar sem fundnar voru
upp á staðnum, og stigu þartilgerð
skref með. Ef ég hefði ekki vitað
betur, myndi ég hafa giskað á að
hér væri ég komin á samkomu mjög
frumstæðs ofsatrúarþjóðflokks,
sem var að dýrka bálguðinn sinn.
Fólk henti óhikað heilu tjöldunum á
eldinn, og margir hentu lika óopn-
uðum dósum til að búa til spreng-
ingar, og þá æstist múgurinn og
fagnaði. Mér leist ekkert á blikuna,
leið eins og ég væri föst í sögunni
‘um „Lord of the Flies“, og fór að
svipast um eftir gæslufólki sem
væri í þann veginn að skerast í leik-
inn, og jafnvel stöðva hann. En
gæslufólkið stóð aðgerðarlaust í
hæfilegri fjarlægð, og hreyfði
hvorki legg né lið til að stöðva sam-
komuna.
Þegar ég heyrði svo til nokkurra
Svía sem í einhvers konar dáleiðslu-
ástandi börðu bumbu og kyrjuðu
„Meira bál, meira bál“ stóð mér
ekki lengur á sama, og yfirgaf þessa
brennu samstundis.
Friðsæld og væntumþykja?
En þetta var ekki eina brennan
af þessari tegund. Slíkar brennur
skjóta upp kollinum eins og gorkúl-
ur út um allt svæði, í lok hverrar
Hróarskelduhátíðar. Sérstakur
hópur gæslufólks er á þönum alla
nóttina með slökkvitæki, til að
reyna að halda brennunum í skefj-
um inni á sjálfum tjaldsvæðunum,
Rythmasveitin að störfum.
en aldrei tekst að koma alveg í veg
fyrir þær, því þetta er vinsælt
tómstundagaman. Töluverð eld-
hætta skapast eðlilega sökum þessa
og mikil mildi að enn hefur ekki illa
farið. Einnig er algengt að fólk
leggi salernisgáma á hliðina og noti
síðan stóra trédrumba til að slá í
gámana, í taktföstum dáleiðandi
ryþma. En spurningin er: „Hvers
vegna gerir fólk þetta?“ Er í raun
og veru nauðsynlegt að enda rólega
og skemmtilega hátíð sem gefur sig
út fyrir að vera staður, þar sem
friðsæld og væntumþykja ráða ríkj-
um, á þennan hátt? Ef til vill er
þetta afleiðing þessa skandinavíska
uppeldis, þar sem vandamálin eru
alltaf leyst í rólegheitum, og um allt
er talað, allt á að vera gott og fall-
egt. Kannski vantar þetta fólk
átakanlega einhverja útrás og eftir
að vera búið að halda í sér alla
helgina, brýst þetta út á síðasta
kvöldinu á þennan hátt. Mér þykir
miður ef svo er. Betra væri ef hægt
væri að sýna hátíðinni, og aðstand-
endum hennar þá virðingu að leysa
hana upp á sama yfirvegaða háttinn
og allt annað fór fram, og fá svo
heilbrigða og nauðsynlega útrás
upp á eigin spýtur, á hvern þann
veg sem fólk kýs sér. Ef múgsefjun-
in er næg og einhverjir einstakling-
ar með óhreint mjöl í pokahorninu
eru á staðnum, er nefnilega ýmis-
legt sem getur farið úrskeiðis. Ekki
er einungis hætta á að fólk eyði-
leggi sínar eigur eða annarra, held-
ur getur fólk líka meitt sig eða aðra
í æsingnum. Tillitssemi kostar ekki
neitt, en samt er hún ómetanlega
dýrmæt. Nú þegar útihátíðir lands-
manna ganga í garð, er mjög gott
að hafa í huga að taka lífinu með ró,
að skemmta sér fallega, án þess að
reyna of mikið að skemmta sér bet-
ur eða meira en venjulega, og að
brosa og taka tillit til náungans, því
allir eru með það sama í huga: Að
vera í fríi úti í sveit og njóta góðrar
tónlistar úti í náttúrunni, með vin-
um og vandamönnum. Sýnum í
verki að við kunnum að haga okkur
vel í útilegum og verum góð hvert
við annað! Góða skemmtun.
Höfundur er tónlistarmaður.
Hvað er á boðstólum á Hróarskeldu?
FÓLKI í heiminum er það sameig-
inlegt að þurfa að borða, og það
er ekkert öðruvísi á hátíð eins og
Hróarskelduhátiðinni. Mikil
áhersla er lögð á að bjóða fólki
upp á gott úrval af mat og drykk,
og á síðari árum hefur lífrænt
ræktaður matur sífellt verið að
vinna á. Þeir sem vakna fyrir há-
degi á hátíð sem þessari upplifa
allt aðra stemmningu en nátt-
hrafnarnir. Boðið er upp á morg-
unverð af ýmsum gerðum og þar
er samkeppnin mikil. Þarna var
m.a. hægt að fá lífrænt ræktað
kaffi með lífrænt ræktaðri tyrk-
neskri grænmetisbollu og lífræn-
an súkkulaðisjeik í lokin, en þó
var einnig um klassískari blöndur
eins og kaffi, croissant og ávöxt
að ræða. Merkilegast við morgun-
verðarstaðina á Hróarskeldu var
að þar voru allar gerðir af fólki
samankomnar til að hlaða sig
orku fyrir daginn.
Svona svolítið eins og öll dýr
frumskógarins hittast niðri við
Morgunmatur
fyrir öll dýrin
vatnið til að drekka áður en tekist
er á við mismunandi verkefni
dagsins. Starfsmenn öryggisgæslu
hátíðarinnar, allra mestu fylli-
bytturnar, jakkaklæddir umboðs-
menn listamanna, myndatöku-
menn þýskra sjónvarpsstöðva,
brosandi hippar, reiðir pönkarar,
svartklæddir gotharar og ég sitja
við sama borð.
Öll viljum við líka það sama;
seðja sárasta hungrið og láta okk-
ur líða vel það sem eftir lifír dags.
Mikið er gert úr því að hafa ein-
hverjar uppákomur eins og götu-
leikhús og tónlist á vögnum sem
keyra um með dansandi fólk í eft-
irdragi. Enginn rokkari er vakn-
aður til að halda tónleika á þess-
Hróarskeldumatur.
um tíma dags, og á mcðan þeir
ljúka fegurðarblundinum verða
tónlistaráhugamenn að hafa eitt-
hvað fyrir stafni á meðan þeir
Það er ýmislegt hollt og gott líf-
rænt ræktað góðgæti hægt að fá
á Hróarskeldu.
bíða. Þá er alveg upplagt að
ganga um, bera saman morgun-
verðartilboðin og njóta þess að
vera til.