Morgunblaðið - 10.10.2000, Blaðsíða 60

30 ÞRIÐJUDAGUR 10. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VIGNIR
VIGNISSON
+ Vignir Vignisson
fæddist á Akur-
eyri 1. febrúar 1961.
Hann lést á Akureyri
1. október síðastlið-
inn og fór útfor hans
fram frá Akureyrar-
kirkju 9. október.
Það voru erfið spor
að bera samstarfsfólki í
Kjörís þau fráleitu tíð-
indi að Vignir, sölumað-
ur okkar á Norðurlandi,
væri dáinn.
Vignir kom til starfa
hjá íyrirtækinu
snemma árs 1996 og tók við nýrri
stöðu sölumanns á Norðurlandi.
Vignir var þá að flytja heim með fjöl-
skyldu sinni frá Svíþjóð og ákvað að
setjast að á Akureyri. Með því að taka
að sér þetta starf var Vignir að taka
þátt í miklu uppbyggingarstarfi hjá
fyrirtækinu, en hann hafði umsjón
með sölu og dreifingu afurða Kjöríss
á öllu Norðurlandi. Sást fljótt að þrátt
fyrir válynd veður og oft langar dag-
leiðir var vel á málum haldið og óx
okkur ásmegin jafnt og þétt. Er það
ekki síst í anda Vignis, sem fór ekki
með látum heldur lét verkin tala.
Vignir var traustur og tryggur starfs-
maður sem vann sín verk af alúð og
öryggi. Ekki grunaði okkur þegar við
settumst niður fyrir tæpum fimm ár-
um að samstarfið yrði ekki lengra en
raunin hefur orðið.
Margs er að minnast á þessum
tíma sem Vignir hefur starfað með
okkur. Kemur þá fyrst upp í hugann
ferð sölumanna fyrirtækisins til
London síðasta vetur. í þeirri ferð
naut Vignir sín vel með félögunum og
ávann sér traust samstarfsaðila okkar
í Bretlandi, enda ágætur tungu-
málamaður og með beittar athuga-
semdir. Einnig má nefna fyrstu árs-
hátíðarferð fyrirtækisins utan, sem
farin var haustið 1999 í tilefni 30 ára
afmælis Kjöríss. Faiið var til Dublin
og komu Vignir og Þóra Jóna, eigin-
kona hans, með í þá ferð. Fannst okk-
ur Vigni nokkuð ljúft að fá okkur
kollu af írskum bjór saman eftir erfið-
ar gönguferðir dagsins.
Vignir var mikill áhugamaður um
'íþróttir og stúndáði handbolta á'yngri
árum. Sat Vignir í
stjóm handknattleiks-
deildar KA síðustu ár
og hafði mikinn metnað
fyrir hönd KA-manna.
Gátum við eytt löngum
stundum í að ræða
íþróttir (sjálfsagt þegar
við áttum að ræða vinn-
una) og þá ekki síst vel-
gengni Leeds í ensku
knattspyrnunni.
Starf Vignis var með
þeim hætti að stöku
sinnum kom hann til
Hveragerðis til skrafs
og ráðagerða eða til að
sækja vörur. Þróuðust mál þannig að
oftar en ekki gisti hann þá hjá okkur
hjónum, þegar hann var á ferðinni.
Kom hann einmitt í eina slíka ferð í
vikunni fyrir fráfall sitt og var ómet-
anlegt að fá eina kvöldstund með hon-
um svo skömmu fyrir andlát hans. Þá
var einnig mjög gott að koma á heim-
ili Vignis og Þóru Jónu á Akureyri og
ávallt allai* dyr opnar. Þau hjón vissu
hvað kakó og vöfflur gerðu mikið fyrir
þreytta skíðamenn.
Kæru Þóra Jóna, Jónatan, Kolbrún
og aðrir aðstandendur, megi guð
styrkja ykkur og styðja á þessum erf-
iðu tímum. Kveðjum við Vigni, sam-
starfsmann okkar og góðan vin, með
miklum söknuði.
Fyrir hönd Kjöríss og starfs-
manna,
Valdimar Hafsteinsson.
Við ólumst upp saman í götunni
okkar, þú og ég. Heimili okkar voru
sem eitt. Við báðir yngstir en þú
þremur árum eldri tilbúinn að miðla
litlum polla af reynslu þinni, móta
tónlistarsmekk hans og líta eftir hon-
um eins og litlum bróður. Áhugamálin
voru okkur heilög. Ekkert mátti
trufia okkur við að hlusta á enska
boltann á BBC eða þegar bolti var við
höndina. Við drukkum í okkur lífs-
speki úr tónlist og kvikmyndum og
vitnuðum í textana eins og spekingar.
Eg man þegar ég fékk gömlu græj-
urnar þínar og við hlustuðum á Eagl-
es, alveg eins og í bílnum þínum um
daginn - við höfðum ekkert breyst.
Eða þegar þú fékkst ekta Leedsbún-
EIRÍKUR
TÓMASSON
+ Eiríkur Tómas-
son fæddist í
Helludal í Biskups-
tungum 26. janúar
1921. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 28. september
síðastliðinn og fór
útfor hans fram frá
Skálholtskirkju 7.
október. Jarðsett var
íHaukadal.
Elsku afi. Það var
svo sárt að sjá þig
svona veikan og geta
ekkert hjálpað þér en
núna vitum við að þér líður vel. Við
erum svo fegin að hafa búið á sama
stað og þið amma og getað farið oft
til ykkar. Þú varst okkur alltaf svo
góður. Þegar við erum hjá ömmu
finnum við að þú ert þar enn þó að
við sjáum þig ekki. Við þökkum þér
fyrir árin sem við áttum með þér afi.
Haraldur Valberg og
Bergrós Heiða.
Það hefur löngum verið talið til
æðstu dyggða að kunna að rækta
garðinn sinn og þá helst í þeim skiln-
ingi að hlúa vel að því, sem stendur
viðkomandi næst.
Þetta var Eiríki Tómassyni sér-
lega lagið. í garði hans var fjölskyld-
an kjarninn og heimilið hennar stað-
ur. Þar var lögð áherslu á að öllum
liði vel, bæði heimfólki og þeim, sem
þar dvöldu um lengri eða skemmri
tíma. Þeim nánustu var sýnd hlýja og
ástúð, verkafólki, á öll-
um aldri og hvort sem
það dvaldi lengur eða
skemur, virðing og til-
litssemi og gestum
sönn getrisni, sem fólst
ekki aðeins í góðum
beina heldur einnig
uppbyggilegum við-
ræðum, þar sem tíðum
var leitað fanga í göml-
um þjóðlegum fróðleik
um menn og málefni.
Nýttist honum þá vel
að hafa í æsku kynnst
mörgu fólki, sem mundi
langt til fortíðar, og
varðveitt frásagnir þess í traustu
minni. Garður hans var líka búið,
skepnurnar, hús, vélar og tæki, tún-
rækt, skógrækt, ski-úðgarður og út-
hagi. Öllu var vel sinnt, fylgst með
hverri skepnu, dyttað að húsum og
vélum þegar þurfti, túnum haldið í
góðri rækt og gætt að gróðri á út-
jörð. Allt skilaði þetta sér í góðri af-
komu án mikilla umsvifa og sérlega
snyrtilegu býli. Um langan aldur
munu skrúðgarður, skógarlundir og
skjólbelti, sem hann hlúði að og
ræktaði ásamt fjölskyldu sinni, auka
gróðurmátt landsins í kring og ham-
ingju þeirra, er þar fara um og kunna
að meta fegurð og gróðurangan.
Þannig geta þeir, sem ávaxta vel
sitt pund og rækta sína bestu eigin-
leika, skilið margt nýtilegt eftir sig
og verið öðrum til fyrirmyndar.
Slíkra manna er ljúft að minnast.
Arnór Karlsson.
ing frá systur þinni í Englandi, ansi
vorum við flottir, því auðvitað fékk ég
að eiga hann á eftir þér.
Ahugi á rituðu máli og bókmennt-
um var þér í blóð borinn - og áttir þú
þér draum um að verða blaðamaður.
Þú reyndir að komast í slíkt nám í Sví-
þjóð þegar þú fluttir til Uppsala. Sá
draumur rættist ekki en lýsti vel þörf
þinni fyrir að tjá þig og segja þínar
skoðanir. Þakka þér fyrir bréfin frá
þeim árum og það var þér að þakka að
samband okkar rofnaði ekki.
Mikil var þín gæfa þegar þú kynnt-
ist Þóru Jónu. Betri lífsförunaut er
vart hægt að hugsa sér. Þegar við
heimsóttum ykkur til Svíþjóðar 1992
var eins og við hefðum þekkst alla tíð.
Þar eignaðist Hrafnhildur vinkonu
fyrir lífstíð. Hve ánægð við vorum
þegar þið komuð heim og fluttuð
norður, með bömin ykkar tvö.
„Like a hurricane" var lagið okkar.
Þannig varst þú, eins og stormsveipur
þegar þú réttir hjálparhönd, óbeðinn,
og svo varstu aftur farinn, hljóðlega.
Greiðasemi þín mun lifa. Ég man
þegar þú færðir Andra Fannari syni
mínum ísinn á afmælinu hans, á ís-
bflnum á bamaheimilið - þvflík gleði
hjá fimm ára pjakki að þekkja ís-
manninn! Allir dáðust að dugnaði þín-
um og áhuga er þú fylgdir bömum
þínum eftii' í áhugamálum þeirra.
Hversu stoltur þú varst þegar Jóna-
tan varð Islandsmeistari í sumar með
Þór, þótt þitt KA-hjarta væri stórt.
Ég man hve synir okkar ljómuðu í sól-
inni á landsleiknum um daginn. En nú
ert þú farinn inn í birtuna og hefur
fundið þér „nýjan samastað í sólinni“
og ekkert verður aftur eins. Gítarleik-
ur Claptons verður nú anguiværari,
textar Neil Youngs tregablandnari og
lagið „Teach your children" mun ætíð
minna á hlutverk okkar hinna.
Síðustu árin hafa samvemstund-
irnar verið margar og minningamar
munu lifa. Ég man hringferðina í
fyrra - sólin var alltaf yfir okkur og
markmið þitt var að vera í stuttbux-
um og bandaskóm allan tímann; það
tókst að sjálfsögðu.
Á ferðalögum, í matarboðum og yf-
ir fótbolta í sjónvarpinu mun þín
verða saknað og mynd þín mun alltaf
koma í hugann er ég sé Kjörísbfl á
ferð. En nú ertu farinn gamli garpur.
Ég sé þig fyrir mér, banka á „dyr
himnanna" tíl að geta ílogið um meðal
„engla alheimsins". Þannig getur þú
áfram fylgst með bömum þínum og
okkur hinum - þú ert með sýn yfir allt
og getur nú séð aílt beint.
Elsku Þóra Jóna, Jónatan og Kol-
brún. Við trúum að haustið verði ekki
eilíft í hjarta ykkar og að sólin nái sem
fyrst að skína inn um gluggann. Þeg-
ar þið þarfnist huggunar vina í lífsins
stormi verðum við alltaf til staðar.
Megi góður Guð styrkja alla fjöl-
skylduna í sorginni.
Stefán Ólafsson og fjölskylda.
Vigni kynntist ég þegar við hjónin
fluttumst til Svíþjóðar árið 1988. Ég
kannaðist reyndar við hann frá fyrri
tíð en hann átti heima í Löngumýrinni
við hliðina á afa og ömmu og gegnt
Stebba, vini okkar beggja. Sti-ax á
þessum tíma kom í ljós að Vignir var
mikill vinur vina sinna. Minnisstætt
er mér frá þessum tíma hve mikinn
áhuga Vignir hafði á kvikmyndum og
tónlist og hve fróður hann var um
mörg málefni.
Vignir kynntist einstakri konu,
Þóru Jónu, og fluttust þau árið 1986
til Svíþjóðar. Þegar við hjónin fluttum
þangað kynntumst við þeim og reynd-
ust þau okkur einstaklega vel og við
eigum aldi’ei eftir að gleyma hjálp-
semi þeirra. Þar er af mörgu að taka
en eitt dæmi um það var að nokkrum
mánuðum eftir að við fluttum út vor-
um við í bílahugleiðingum. Vignir
kom þá að máli við mig og sagði að
hann skyldi keyra mig til Stokkhólms,
þar væri hægt að gera betri kaup en í
Uppsölum. Síðan þegar málið var í
höfn komu þau hjónin með kampa-
vínsflösku til þess að óska okkur til
hamingju með kaupin! Á árunum í
Svíþjóð skapaðist mikil samheldni
meðal Islendinganna eins og oft vill
verða hjá landanum á erlendri grund.
Mikið var gert sér til skemmtunar,
s.s. þorrablót, vorferðir og 1. des.-
skemmtanir, og var þá Vignir iðulega
í fararbroddi skipulagningar. Einnig
skipulagði hann ferðir okkar íslend-
inga á HM í handbolta í Stokkhólmi
og á tónleika með Pink Floyd og Eric
Clapton, en þetta tvennt, íþróttir og
tónlist, var aðaláhugamál Vignis.
Árið 1994 skildi leiðir er við fluttum
frá Svíþjóð til Hollands. Vignir reynd-
ist okkur mikil hjálp í þessum flutn-
ingum og þótti ekki mikið um að
keyra með búslóð okkar til Hollands,
samtals um 3000 km, á einni helgi.
Vignii' var rólegur og mjög yfirveg-
aður maður. Hann flanaði aldrei að
neinu og það var alltaf hægt að
treysta honum.
Við fluttumst til Akureyrar 1995 og
Vignir og Þóra Jóna ári seinna. Sem
fyrr var mikill samgangur og sterk
vinátta á milli Ijölskyldnanna.
Vignir hefrn- alltaf verið mikill
áhugamaður um handknattleik og
spilaði m.a. með KA áður fyrr og svo á
Svíþjóðarárum sínum með HK 71 í
Uppsölum. Vignir var ötull stuðnings-
maður KA í handknattleik og var í
stjórn félagsins. Vignir og Þóra Jóna
voru mjög samrýnd og nutu þess að
sinna áhugamálum sínum saman.
Einnig sýndu þau íþróttaiðkun bama
sinna mikinn áhuga og studdu ötul-
lega við bakið á þeim.
Elsku Þóra Jóna, Jónatan og Kol-
brún, við vitum að þið náið að vinna úr
þessum erfiðleikum og þið vitið að
okkar stuðningur er og verður alltaf
fyrir hendi. Við vottum ættingjum
hans innilega samúð.
Jóhann Örlygsson og Ijölskylda.
Vorin í Uppsölum voi'u yndisleg og
flest okkar, úr gömlu Islendinganý-
lendunni, finna til heimþrár þangað í
maí. Þá blómstruðu kirsubeijatrén á
milli húsanna í Flogsta, sírenur og
fláder við leiðina úr búðinni og ilmur-
inn var svo indæll. Þrátt fyrir náms-
töm og prófstress margra í hópnum
nutum við lífins. Grillin vom tekin
fram og við flykktumst upp í kletta til
að njóta vorsins og samverunnar; eta,
drekka, syngja, leika okkur, rökræða
og halda okkur leysa lífsgátuna.
AAGE REINHOLT
LORANGE
+ Aage Reinholt
L’Orange fædd-
ist í Stykkishólmi 29.
júní 1907. Hann lést í
Reykjavík 2. október
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Laugarneskirkju 9.
október.
Aage L’Orange tón-
listarmaður er látinn í
hárri elli. Sú var tíðin
að Aage var þjóðkunn-
ur maður. Hvergi var
haldið almennilegt ball
nema Hljómsveit Aage
Lorange léki undir dansi, til dæmis
þegar Hótel Borg var opnuð árið
1930. Ég kynntist Aage ekki fyrr en
löngu síðar. Þá var hann ekki leng-
ur með hljómsveit en lifði engu að
síður á tónlistinni með
því að kenna á píanó
og leika á mannamót-
um. Aage var einstak-
ur maður. Hann hafði
gott lag á kennslu og
var jákvæður og upp-
örvandi kennari.
Aldrei kippti hann sér
upp við það þótt árang-
urinn léti á sér standa
og kom alltaf fram við
nemandann sem jafn-
ingja. Stundum fengu
nemendur að leika á
flygilinn uppi og þótti
heldur betur forfröm-
un, þótt eftir á að hyggja hafi það
einungis verið gert til þess að hlífa
heimilisfólki sem svaf nálægt píanó-
inu í kjallaranum. Eftir tíma sagði
hann oft sögur frá því í gamla daga,
Vignir og Þóra Jóna komu til Upp-
sala árið 1986 og urðu um leið virk í
félagsstarfi íslendinga og samsömuð-
ust fjölskyldunni sem fyrir var mjög
vel. Vignir var vandaður maður og
leysti öll þau mörgu verkefni sem
hann tók að sér með stakri prýði.
Hann var einn af frumkvöðlum Is-
lendingaútvarpsins í Uppsölum, hann
sat í stjóm Islenska landsambandsins
í Svíþjóð og Félags íslendinga á
Norðurlöndum, fyrir utan íþrótta-
starf, skipulagningu skemmtana og
annarra viðburða innan félagsins.
En það var ekki bara í þessu form-
lega félagsstarfi sem Vignir gaf okkur
mikið af sjálfum sér. Hann var
skemmtilegur og mjög fróður og
minnugur á alla hluti, góður félagi og
vinur. Hann var einlæg og ljúf pers-
óna og ást hans og aðdáun á Þóra
Jónu var óvenju opin.
Vorferðir félagsins voru oftast
famar að fallegum vötnum eða ám og
lentum við oft í miklu striði við mý-
flugur, blóðþyrstar eftir veturinn. Þá
gaf Vignir sig okkur bókstaflega, því
allar mýflugur svæðisins sveimuðu
bara í kringum hann en við hin gátum
skemmt okkur ótrufluð. Daginn eftir
var hann eins og fflamaðurinn en
brosti samt og gladdist með okkur
hinum fyrir að vera laus við bitin og
bólgumar sem þeim fylgdu.
Eins og allar stúdentanýlendur
breyttist Uppsalanýlendan; fólk kom
og fór, flutti í önnur hverfi, nýir hætt-
ir vora teknir upp. Vignir og Þóra
Jóna, búin að eignast tvö yndisleg
börn, fluttu til íslands 1996 og Vignir
gaf sig félagsstarfi á Akureyri.
Við eram ótal mörg sem munum
sakna Vignis og það er grimmt að svo
vænn drengur skuli hrifsaður frá okk-
ur.
Guðrún Ragnlieiður
og Krisljana.
Hinn 23. september sl. áttu ferm-
ingarböm úr árgangi 1961 frábæra
samverastund. Fyrir svona skemmt-
un þarf mikið sldpulag og síðast en
ekki síst viljann til þess að koma
þessu öllu í framkvæmd, svo að vel
fari. Vignir var einn af okkur sem tók
þátt í því að gera þetta mögulegt.
Hann var sú manngerð sem ávallt var
reiðubúin að leggja hönd á plóginn,
þegar á þurfti að halda, því fengum
við að kynnast.
23. septemer rann upp og birtust
fermingarsystkinin. hvert af öðra.
Sumir höfðu ekki sést í mörg ár, svo
mikið var um fagnaðarfundi og frá
mörgu að segja. Tókst þessi skemmt-
un frábærlega í alla staði.
Erfitt er fyrir okkur félagana að
trúa því að Vignir er ekki lengur á
meðal vor, en enginn veit hvað morg-
undagurinn ber í skauti sér.
Missir Þóra Jónu, Jónatans og Kol-
brúnai' er mikill, biðjum við Guð að
gefa þeim styrk í þeirra sorg.
í hjörtum okkar lifir minning um
Vigni, traustan og góðan félag.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú
skilur við vin þinn, því að það, sem þér
þykir vænst um í fari hans, getur orð-
ið þér Ijósara í fjarveru hans.“
Hulda, Stella, Lúðvík,
Július, Svanhildur, Hugnín.
ekki frægðarsögur af sjálfum sér
heldur frásagnir og dæmisögur af
kennurum sínum og kunningjum.
Páll Isólfsson og Viktor Urbancic
standa mér ljóslifandi fyrir augum
og sá ég þó hvorugan nema gegnum
frásagnir Aages. Þó að meira en
aldarfjórðungur sé liðinn síðan
náminu hjá Aage lauk þá hugsa ég
oft til hans. Ef maður hitti hann á
förnum vegi var hann ræðinn og
skemmtilegur sem fyrri daginn.
Það var vel til fundið hjá Hótel
Borg að fá Aage Lorange og hljóm-
sveit hans til þess að spila á 60 ára
afmæli hótelsins árið 1990, eftir að
húsakynni höfðu verið færð nær
uppranalegu horfi. Mörgum þótti
vænt um að þessum heiðursmönn-
um í íslenskri tónlistarsögu væri
sýndur slíkur sómi. I sögu dægur-
lagatónlistar á íslandi verður nafn
Aage Lorange skráð með feitu letri.
Þeir sem náðu að kynnast honum
sem tónlistarmanni og kennara
munu ætíð minnast hans með þakk-
læti og hlýhug.
Benedikt Jóhannesson.