Morgunblaðið - 26.10.2000, Qupperneq 44

44 FIMMTUDAGUR 26. OKTÓBER 2000
---------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
4
*
HALLDOR
JÓNSSON
+ Halldór Jónsson
fæddist á Gests-
stöðum í Tungusveit
21. febrúar 1928.
Hann lést á Land-
spítalanum í Fossvogi
16. október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Guðbjörg
Aðalsteinsdóttir, f.
15.3. 1897, d. 21.2.
1981, og Jón Níelsson,
f. 16.6.1885, d. 10.11.
L*1932. Bróðir Halldórs
var Stefán, sem er lát-
inn. Systur Halldórs
eru Aðalbjörg, Ólöf
og Sigurborg Ágústa. Fóstursystir
Halldórs var Sólrún Margrét
Guðbjartsdóttir. Hún er látin.
Dóttir Halldórs og Kristínar
Steinsdóttur, f. 27.5. 1932, er Sig-
urrós, f. 29.7. 1951, gift Helga Ey-
vinds, f. 10.12. 1950. Synir þeirra
eru: a) Amar, b) fvar, c) Rúnar og
d) Sævar.
Árið 1959 kvæntist Halldór
Hrafnhildi Stellu Eyjólfsdóttur, f.
17.7. 1931. Foreldrar hennar voru
hjónin Guðmundína Margrét Sig-
urðardóttir, f. 18.6. 1900, d. 17.7.
1963, og Eyjólfur Júh'us Finnboga-
' son, f. 8.7.1902, d. 4.11.1979. Börn
Halldórs og Stellu eru: 1) Hulda
Guðbjörg, f. 27.9. 1958, gift Magn-
úsi Guðmundssyni, f. 17.2. 1958.
Dætur þeirra eru: a) Arna, hún á
einn son. b) Hrefna og c) Guðfinna.
2) Halldór, f. 15.6. 1960, d. 8.8.
1961. 3) Hjördís
Rósa, f. 13.10. 1962,
gift Jóni Atla Brynj-
ólfssyni, f. 27.8.1956.
Böm þeirra eru: El-
ísabet og Halldór.
Böm Hrafnhildar
Stellu frá íyrra
hjónabandi em: 1)
Guðmundína Mar-
grét Sigurðardóttir,
f. 20.10. 1949. Börn
hennar em: a) Árný
Anna, hún á þijú
böm, b) Hrafnhildur
Stella, hún á eina
dóttur, c) Helen og d)
Pétur. 2) Eyjólfur Júlfus Sigurðs-
son, f. 4.6.1951, kvæntur Margréti
Hjálmarsdóttur, f. 17.6. 1957. Syn-
ir þeirra eru: a) Ámi Elvar, hann á
þijá syni. b) Sigmar Hrafn og c)
Eymar.
Halldór fór ungur til sjós en
stundaði jafnframt nám við
Reykjaskóla í Hrútafirði. Hann tók
síðar meirapróf og vann sem leigu-
bflstjóri lengst af sínum starfsár-
um. Síðustu starfsárin vann hann
við landbúnaðarstörf hjá Bænda-
skólanum á Hvanneyri. I mars árið
1974 lenti Halldór í alvarlegu slysi
og var bundinn við hjólastól eftir
það. Síðustu árin var Halldór bú-
settur í Reykjavík ásamt Stellu eig-
inkonu sinni.
Útför Halldórs fer fram í Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Pó að ég sé látinn harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta.
Eg er svo nærri að hvert eitt tár
ykkar snertir mig og kvelur
þótt iátinn þið mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug lyftist sál mín
upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefúr og ég þótt látinn sé
tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Höf.óþ.)
Guð geymi þig, elsku pabbi.
Hulda, Rósa og fjölskyldur.
Elsku pabbi. Það eru mörg ár síð-
an ég fæddist. Þú gafst mér mikið
mín fyrstu ár. Ég fékk að kynnast
systrum mínum, ömmu, frændfólki
í>g henni Stellu þinni. Maður gerir
sér ekki grein fyrir hvað gefið er fyrr
en maður gerir upp hug sinn. Sum-
arið 1998 gafst mér tækifæri til að
hitta ykkur. Það er minning sem ég
geymi. Hún er sérstök í mínum
huga. Sjá Rósu og Huldu í kjöltu
þinni, þig og Stellu úti á gólfí að
dansa, þetta var yndisleg stund. Eft-
ir að ég gifti mig og eignaðist fjöl-
skyldu þá hef ég sjaldan hitt ykkur.
En það var gvo mikill kærleikur og
hlýja frá ykkur sem ég fann þó sam-
bandið væn ekki mikið. Kærar þakk-
ir, þið öll. Ég veit að Guðbjörg amma
tekur á móti þér. Megi góður Guð
vera með þér og þínum.
Þín dóttir,
Sigurrós.
Það er komin enn ein kveðjustun-
din. Fyrir ári kvöddum við Stefán
bróður okkar og fyrir nokkrum ár-
um Rúnu og nú er það hann Dóri
minn. Það er ótrúlegt hvað tíminn
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfísdrykkjur
■*-
H
H
P E R L A N
Sími 562 0200
líður hratt, þótt hann virðist stund-
um silast áfram.
Og svo sannarlega höfum við lifað
tímana tvenna, við sem fæddumst á
fyrri hluta tuttugustu aldarinnar.
Dóri var næstyngstur af systkina-
hópnum en við vorum fimm systkin-
in og Rúna fóstursystir okkar sú
sjötta en hún kom til okkar sem ung-
barn.
Dóri fæddist að Gestsstöðum og
þar ólumst við systkinin upp okkar
fyrstu æviár. Gestsstaðir voru þá tví-
býli og áttu þá heima þar auk okkar
fjölskyldu Jón Þorsteinsson og Guð-
björg Jónsdóttir („systir Gugga“)
ásamt börnum sínum. Allt bjó þetta
fólk í sama torfbænum og deildu
mamma og „systir Gugga“ sama
hlóðaeldhúsinu. Fremri baðstofan
var okkar baðstofa og þurfti hin fjöl-
skyldan að ganga í gegn um hana til
að komast inn í sína baðstofu.
Það var þröngt á þingi inni í þess-
ari litlu baðstofu því auk foreldra og
barna bjó þarna líka amma Ágúst-
ina. Aldrei var þó hallað orði. Þannig
hófst lífsganga Dóra, hann var um-
vafínn stórum fjölskyldum og undi
glaður við sitt eins og börnum er
löngum lagið Árið 1931 flytjum við
öll að Heiðarbæ en hann áttu Guð-
rún Halldórsdóttir, föðursystir og
uppeldismóðir mömmu, og maður
hennar, Guðjón Halldórsson, sem
voru orðin gömul og vildu bregða
búi. Húsakynni urðu rýmri og Sigur-
borg amma flutti líka til okkar en
hún var þá orðin lömuð og blind.
En forlögin tóku í taumana og
haustið 1932 dó pabbi. Mamma var
að Heiðarbæ til vorsins en varð þá að
bregða búi og við fónim á ýmsa
staði. Dóri var fímm ára þetta vor og
fékk hann að fylgja mömmu þegar
hún flutti til að vera vinnukona að
Smáhömrum. Þau Dóri fóru milli
staða, mamma vann m.a. sem
skólaráðskona í þrjá vetur á Hey-
dalsá og í lausamennsku á sumrin og
höfðu þau þá herbergi að Heiðarbæ.
Einnig voru þau í Tröllatungu en þar
var hún ráðskona og einnig á Tindi.
Dóri fermdist í Kollafjarðarnes-
kirkju og það sama vor fluttu
mamma og Dóri til mín og Her-
manns að Hamarsbæli við Steing-
rímsfjörð en Bogga hafði komið til
okkar nokkrum árum áður. Mamma
var þá veik og örmagna af þreytu.
Ég man hvað mér fannst til um
þennan fallega og skemmtilega
bróður minn. Hann var geðbesti
unglingur sem ég hef kynnst.
Augun ljómuðu af glettni og ekki
gat hann setið á sér að stríða örlítið
þegar færi gafst. Hann fór strax að
vinna sem landmaður hjá Hermanni,
við beitningu o.fl. Vann hann þannig
inn fyrir skólavistinni á Reykjaskóla.
Árið 1947 fluttum við til Reykjavíkur
og kom Dóri líka suður. Vildum við
Hermann að hann færi til náms í ein-
hverri iðn og kom rafmagnsfræði til
tals og við buðum honum að hann
fengi fæði og húsnæði hjá okkur á
meðan. En hugur Dóra stóð til ann-
ars. Draumurinn var bíll og að keyra
á stöð. Hann og Lóa systir keyptu þá
saman bíl sem Dóri keyrði síðan sem
leigubíl. Bíllinn var rauður Buick og
bar númerið R-1508. Var Dóri mjög
hreykinn af þessum bíl enda glæsi-
legur vagn.
Tíminn leið, hann kynntist Stellu
og þau giftu sig. Þau voru glæsilegt
par og ástfangin, eignuðust tvær
yndislegar dætur og einn son sem
þau misstu. Stella átti tvö börn fyrir
og Dóri eina dóttur.
Árið 1967 flytja þau að Hvanneyri
þar sem Stella vann m.a. sem ráðs-
kona og Dóri við ýmis verk á Hvann-
eyrarbúinu. En nokkrum árum síðar
datt Dóri af hestbaki og slasaðist
þannig að hann var í hjólastól það
sem eftir var lífsins. Þetta var 1973,
árið sem Dóri varð 45 ára og Stella
42 ára. Ungt fólk sem hefði átt að
eiga lífið fyrir sér. En þannig er lífið,
við vitum ekki hvað það mun færa
okkur. Dóri þurfti að berjast við þá
sorg að geta ekki gengið eða klætt
sig hjálparlaust en Stella stóð við
hlið hans alla tíð.
Hún varð akkerið í lífí hans, eina
þráin, eina gleðin. Glaðleg og hlátur-
mild stóð hún af sér allan stórsjó lífs-
ins. I 28 ár klæddi hún hann, þvoði
honum, hjálpaði honum í stólinn og
gaf honum líf sitt. Ef einhver á skilið
orðu þá er það hún.
Ég kveð Dóra minn með bæn sem
mamma fór oft með:
Feginn vil ég fylgja þér,
faðir himnum á.
Haltu Guð í hönd á mér,
hólpinn verð ég þá.
Ég bið Stellu, börnunum og
bamabörnunum allrar Guðs bless-
unar.
Aðalbjörg Jónsdóttir.
Þegar kemur að kveðjustund vilja
minningarnar allar ryðjast fram.
Þær koma óskipulega, sumar frá
barnæsku, aðrar frá unglingsárun-
um og inn á milli þessi síðari ár. Við
Dóri vorum yngst af systkinahópn-
um en stundum hafa minningar slík
áhrif að þær gleymast ekki, jafnvel
hjámjögungum bömum. Þannigvar
minningin um dag seint á árinu 1932.
Við Dóri voram að leika okkur á loft-
inu í Heiðarbæ þegar hann hvíslar
allt í einu: Komdu Bogga, pabbi er
kominn heim. Við laumumst niður
brattann stigann og fram að blámál-
uðu stofunni, opnuðum og kíktum
inn og þar stóð líkkistan hans pabba.
Þetta var upphafið að miklum breyt-
ingum í lífi okkar því þótt föðurmiss-
irinn hafi verið erfiður var sjálfsagt
líka erfitt fyrir bai’nssálina að horfa
upp á eigurnar seldar hæstbjóðanda
um vorið, horfa á eftir reiðhestunum
og kindunum og kúnni. Og erfiðast
að lokum að sundrast milli bæjanna.
En börn eru dugleg að aðlaga sig
og ef til vill gerðu slík áföll okkur enn
sterkari til að takast á við lífið.
Síðar þegar við vorum aftur sam-
an um tíma á Heiðarbæ var oft gant-
ast og strítt. Það vantaði ekkert á að
við hreyfðum okkur ekki nóg í æsku.
Dálítinn þátt átti nú glettni Dóra
bróður míns í því að við sátum ekki
kyrr. Ég var um sex ára og hann átta
og frænka okkar Sigga yngst. Dóri
gat alltaf talið okkur trá um að hann
þyrfti að sýna okkur eitthvað merki-
legt þegar skyggja tók á kvöldin.
Þetta sem hann vildi sýna okkur átti
að vera í fjárhúsinu sem stóð góðan
spöl frá bænum. Þegar þangað kom
og við Sigga vorum að springa úr
forvitni hrópaði Dóri: „Passið ykkur,
hlaupið heim, Móri er á hælunum á
okkur.“ Og þá var sko tekið til fóL
anna, hræðsla og myrkfælni sá til
þess. Fannst okkur Dóri ægilega
spennandi og uppátektarsamur.
I Heiðarbæ var ein besta mjólkur-
kýrin, hún Húfa, mannýg. Sérstak-
lega bar á því eftir burð. Vora kýrn-
ar hafðar á túni stutt frá bænum.
Þótti okkur krökkunum spennandi
að fara eins nálægt henni og við
þorðum. Þegar hún varð okkar vör
byijaði hún að bölva og krafsa og
rauk af stað en við flúðum eins og
fætur toguðu og gátum með naum-
indum klifrað upp á torfvegg í ein-
hverju útihúsanna með Húfu á hæl-
unum. Oft skall hurð nærri hælum í
þessu kúaati okkar. Þegar kýi-nar
voru settar á beit í úthaganum voru
þær sóttar á hestum af öryggis-
ástæðum. Okkur krökkunum var
stranglega bannað að koma nálægt
Húfu - enda hljóp hún okkur uppi
einn daginn og stangaði Siggu upp
við grjótvegg. Hjálp barst í tæka tíð
sem betur fer.
En þannig var Dóri, hann geislaði
af gleði og kátínu og lífskrafti. Lífið
beið með svo ótrúlega margt til að
gleðjast yfir og hafa gaman af. Ég
man enn hve stoltur hann sagði mér
eitt sinn að nú vildi hann kynna mig
fyrir stúlkunni sinni. Það var Stella,
og það má með sanni segja að mesta
hamingja Dóra í lífinu hafi verið hún
Stella. Þau dönsuðu eins og fagmenn
og fállegra par var ábyggilega vand-
fundið. Honum þótti afar vænt um
móður sína og gaf sér oft tíma til a
skjótast til hennar í erli dagsins til að
faðma hana að sér og bjóða henni
góða nótt.
Árið 1967 fluttu Stella og Dóri að
Hvanneyri ásamt dætram sínum
Huldu og Rósu. Dóri vann þar við
ýmis búverk og Stella fyrst sem bak-
ari og síðan sem ráðskona. Hvann-
eyri var á þessum tíma fámennara
samfélag en í dag og þama leið þeim
vel. Þau bjuggu fyrst í herbergjum í
skólanum en fengu síðan íbúð. Það
var alltaf fjölmennt í kring um þau
því til þeirra sóttu bæði böm, ungl-
ingar og fullorðnir. Öllum var vel
tekið, allir velkomnir. Það var oft
glatt á hjalla. Dóri kom á fót fótbolta
fyrir unglingana og stundaði Kiwan-
isklúbbinn af kappi enda var hann
góður íþróttamaður og mjög félags-
lyndur. En stundum finnst okkur líf-
ið hvorki sanngjarnt eða auðvelt.
Eitt andartak er allt í lagi en það
næsta færir með sér varanlega
hreyfihömlun. Dóri féll af hestbaki
einn daginn og þessi fallegi, lífsglaði
íþróttamaður varð að beygja sig fyr-
ir lífstíð í hjólastól. Eftir langa
sjúkrahúslegu og vist á Grensás kom
hann aftur heim að Hvanneyri. Þá
tók við sú kvalafulla andlega aðlögun
að takmörkunum líkamans bæði fyr-
ir Dóra, Stellu, Rósu og Huldu. Fjöl-
skyldumunstrið breytist, allt þurfti
að endurskoða og hugsa upp á nýtt.
Dóri þurfti að horfast í augu við
dýpstu örvæntingu og ótta. Þurfti að
kafa djúpt inn í sálina til að finna
hugrekkið og getuna til að sættast
við takmarkanirnar sem lífið nú
bauð honum uppá. Það er ferð sem
enginn getur farið fyrir mann en
stuðningur fjölskyldunnar skiptir þó
sköpum. Það var á slíkri stundu sem
ég kom eitt sinn til hans. Hann sneri
sér tfl veggjar og vildi ekki við mig
tala. Ég sagði við hann næstum án
þess að hugsa: „Það er ekki allt
reynt enn, við eigum eftir hestinn.“
Hann fór að hlusta meðan ég sagði
honum frá danskri hestakonu sem
hefði eftir slys þjálfað sig upp með
hestinum. Okkur kom saman um að
láta á þetta reyna og ákváðum tím-
ann og daginn.
Það er skrítið að maður tekur
aldrei eftir erfiðu aðgengi fyrr en
maður sér fatlaðan einstakling þurfa
að komast leiðar sinnar. Það vora 13
tröppur upp í íbúðina þeii'ra og 13
tröppur niður. Fyrir Dóra var það
eins og fjallganga er heilbrigðum
manni að komast upp og niður. Það
var ekki hlaupið að því að fram-
kvæma það sem ég hafði lofað. Það
þurfti menn til að hjálpa honum nið-
ur og koma honum upp á hestinn, til
að teyma hann og halda honum á
baki. Og það þurfti hest sem gæti
gert þetta. Fyrir valinu varð
Hreggviður, hestur sem bar nafn
besta gæðings föður okkar og var
mjúkur töltari. Það var ótrúlegt að
sjá hestinn þegar Dóri var á baki
honum. Hann eins og lækkaði sig til
að auðveldara væri að koma honum á
bak. Það var eins og blessuð skepnan
skildi til hvers var ætlast af honum.
Dóra fór fram, fóturinn styrktist og
hann hafði gott af því að fara út og
komast á bak. Og það kom að því að
hann sat hjálparlaust og hélt í taum-
inn en það var of mikið fyrir okkur
sem á horfðum þegar hann fór á und-
an okkur á mjúku tölti heim að dyr-
um, þar sem hesturinn stansaði.
Dóra fór fram á næstu áram, þó
það væri ekki mikið fyrir ókunnuga
að sjá þá var öll framför til góðs og
gaf honum andlegan styrk. Léttleiki
í skapi og meðfædd glaðværð hafa
eflaust hjálpað Dóra í gegnum erfið-
leikana. Rafmagnshjólastóllinn, ný
íbúð þar sem hann gat farið hjálpar-
laust út á verönd, allt voru þetta stór
skref fyrir Dóra. Lífið fær aðra
merkingu þegar svona erfiðleika ber
að garði.
Dóri var góður söngmaður og
kunni ógrynni af textum og hann
naut þess að syngja við hin ýmsu
tækifæri.
Ég veit að Dóri er stiginn upp úr
hjólastólnum og gengur beinn í baki
á móti þeim sem á undan eru gengn-
ir og taka á móti honum.
Mig langar að kveðja Dóra með
hluta úr Ijóði Davíðs Stefánssonar.
Snert hörpu mína, himinboma dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Með fjaðraþyt skal fagna sálum þeim,
sem fæðast seinna inn í þennan heim.
Þeir hræðast síður hríð og reiðan sjó
fyrst hér er nóg um tré og smiðjumó.
Hver fugl skal þreyta flugið móti sól
að fótskör guðs, að lambsins dýrðarstól,
og setjast loks á silfurgráa tjöm
og syngja fyrir lítil englabörn.
Nú fljúga mínir fuglar, góða dís.
Nú fagna englar guðs í Paradís.
Elsku Stella, Hulda, Rósa og Sig-
urrós, Munda og Eyfi, barnabörn og
tengdabörn, Guð gefi ykkur styrk á
erfiðum stundum.
Þín systir,
Sigurborg.
Vinur minn Dóri, hefur kvatt
þennan heim og þrautargöngu hans
er lokið. Líf hans og Stellu, konu
hans, hefur verið ein hetjusaga und-
anfarinn aldarfjórðung.
Ég kynntist Dóra fyrir liðlega
hálfri öld á Reykjaskóla í Hrátafirði,
ungum og hraustum, elskulegum
pilti. Þar áttum við saman dýrðar-
daga ásamt níutíu öðram unglingum.
Skólastjórahjónin Guðmundur
Gíslason og Hlíf Böðvarsdóttir voru
okkur sem aðrir foreldrar. Þarna var
agi og regla á öllum hlutum, jafnt í
námi sem öðram skyldustörfum, en
allt í góðu hófi. Við lærðum mikið,
bæði til munns og handa.
Dóri var fjölhæfur og góður
íþróttamaður, í sundi, hlaupum og
ýmsum frjálsum íþróttum. I heima-
vist kynnist fólk betur og nánar en í
dagskólum, þama var góður hópur,
aldrei rígur eða leiðindi.
Dóri kom alla leið frá Drangsnesi
ásamt fleirum úr Strandasýslu.
Hann kostaði nám sitt sjálfur með
sumarvinnu til sjós og lands. Vetur-
inn 1947-1948 var hann í efstu deild.
ásamt átta öðram og var þar af leið-
andi fyrirmynd okkar yngri.
Honum tókst það vel eins og ann-
að sem hann tók sér fyrir hendur.
Að skóla loknum skildu leiðir um
tíma. Þegar hann kvæntist vinkonu
minni og frænku Stellu endurnýjuð-
ust gömul kynni. Þau bjuggu fyrstu
ár sín í Reykjavík, fluttu síðan að
Hvanneyri og störfuðu þar bæði
nokkur ár. Vorið 1973 reið ólánið yf-
ir, hann datt af hestbaki og skaddað-
ist svo hann beið þess aldrei bætur.
Hjólastóll var hans sæti upp frá því.
En hann stóð ekki einn, Stella var
við hlið hans dag og nótt, hún var
hans líf, þvílík hetja í tuttugu og sjö
ár hefur hún verið við hlið hans og
hlynnt að honum í einu og öllu.
Aldrei æðraorð né skapbreyting, ég
ætla að það fari fáir í fötin hennar.
Nú kveðjum við góðan dreng og
vin. Baráttu hans er lokið. Minning-
arnar eigum við ljúfar og fallegar.
Elsku Stella mín, fylgi þér allai'
góðar vættir nú sem endranær.
Samúðarkveðjur til þín og barna
þinna.
Þín
Vilhelmína Böðvarsdóttir.
I