Morgunblaðið - 26.10.2000, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 26. OKTÓBER 2000 47
skipti hættu við vaktaskiptin frá
borg til ríkis. Sérstaklega er okkur
minnisstæð hálfsmánaðar dvöl í
dölum Svíþjóðar er sameiginlegur
vinur okkar Eggerts léði okkur
sumarhús sitt þar til afnota. Á þeim
sælu dögum kynntumst við framan-
greindum kostum Sigurlaugar vel
og svo mörgum öðrum að ekki er
allt hægt að nefna.
Sigurlaug var fróðleiksfús og
áhugasöm um annarra velferð og
umtalsfróm. En hún var fyrst og
síðast mjög lifandi kona, með dill-
andi húmor, hrifnæm og skemmti-
leg. Tónlistin var hennar hugðar-
efni, enda bæði tónviss og tónelsk. I
því eins og svo mörgu öðru féllu
þau einstaklega vel saman Eggert
og Sigurlaug. Uppátækjum okkar
Eggerts tók hún með stillingu og
aðdáunarverðri léttúð. Eftir drjúga
setu yfir spilum eitt sinn tókum við
karlarnir okkur til og fluttum söng-
leik mikinn saminn þá og þegar á
staðnum. Höfundum þótti töluvert
til um verkið og sýnir það óendan-
legt umburðarlyndi og ást betri
helminganna að okkur virtust þeir
hafa skemmtun af öllu saman.
í ríflega tuttugu ár hafa þau Sig-
urlaug og Eggert komið bæði sjálf-
krafa upp í huga minn ef annað
þeirra var nefnt. Svo samhent og
samrýnd voru þau að þau voru sem
einn maður, þótt mjög ólík væru.
Það er mikið þakkarefni að þau tvö
fundu hvort annað og ástvinir
þeirra og aðrir vinir máttu eiga þau
að. Blessuð sé minning Sigurlaugar
Aðalsteinsdóttur.
Davíð Oddsson.
Það var sumarið 1978. Fjórir
starfsfélagar hjá Reykjavíkurborg
ákváðu að fara með eiginkonum í
veiðiferð vestur á firði. Karlamir
þekktust auðvitað vel en eiginkon-
urnar minna. Þetta varð upphafið
að árlegum ferðum hópsins, farið til
veiða lengst af í Fróðá á Snæfells-
nesi og nú seinni árin til að kanna
og skoða ákveðin svæði hér á landi.
Tvisvar fór hópurinn til útlanda,
fyrst til Egyptalands og síðar til
Skotlands. Þar fyrir utan áttum við
margar ánægjustundir á heimilum
okkar. Frumkvæði að fyrstu ferð-
inni árið 1978 hafði Eggert Jónsson
borgarhagfræðingur og Sigurlaug
Aðalsteinsdóttir kona hans.
Skemmst er frá því að segja að
þessi miklu samskipti leiddu til
djúprar vináttu meðal okkar. Mikið
skarð var höggvið í hópinn þegar
Þórður Þorbjamarson borgarverk-
fræðingur féll frá aðeins 55 ára
gamall árið 1992. í dag fylgjum við
aftur til grafar öðmm kæmm vini.
Sigurlaug Aðalsteinsdóttir andaðist
á heimili sínu 21. október sl. aðeins
55 ára gömul eftir langa baráttu við
krabbamein.
Tvær nöfnur vom í hópnum sem
bám nafnið Sigurlaug. Þær vom
aðgreindar með því að sú yngsta
sem við kveðjum í dag var kölluð
frú Sigurlaug. Oft var gantast með
það að þegar við hin kæmumst á
hjólastóla- aldurinn yrði það hlut-
verk frú Sigurlaugar í ferðalögum
framtíðarinnar að trilla okkur fram
og til baka. Nú er ljóst að þau
ferðalög verða að minnsta kosti
ekki farin í þessari jarðvist.
Sigurlaug var meinatæknir að
mennt og hafði lengi starfað við sitt
fag og sýnt því mikinn áhuga. Sig-
urlaug sýndi mikinn viljastyrk þeg-
ar hún á fullorðinsaldri fór í nám til
að afla sér kennararéttinda í meina-
tækni, en hún starfaði jöfnum
höndum við rannsóknir og kennslu.
Sigurlaug sýndi okkur vinum sín-
um ávallt mikinn áhuga, hvað sem
við vomm að gera. Áhugi hennar
var ekki minnstur þegar um börn
okkar var að ræða. Hún vildi vita
allt um þau - og þá ekki síst til að
geta hjálpað ef þess væri þörf.
Fyrir okkur vinahópinn var ynd-
islegt að íylgjast með umhyggju
hennar fyrir eiginmanni og sonum
og hvað hún sýndi mikinn áhuga á
námi sonanna Eiríks og Tómasar.
Hún var iðin við að styrkja þá og
hvetja í námi svo og í öðru sem þeir
tóku sér fyrir hendur. Það gleymist
líka seint hvað gleði hennar og
Eggerts var mikil þegar barna-
barnið Eggert Georg fæddist.
Hann varð sannur sólargeisli í lífi
hennar.
Síðastliðið sumar fórum við í ferð
um Skagafjörð. Sú ferð verður
ógleymanleg. Við vissum öll um al-
varleg veikindi Sigurlaugar en er-
um mjög þakklát fyrir að hún
skyldi komast með okkur og vera sá
gleðigjafi sem hún ávallt var.
Tónlistin átti stóran þátt í lífi
Sigurlaugar. Hún lék bæði á
harmonikku og píanó. Nú síðustu
árin eyddi hún mörgum stundum
með harmonikkuna sína í hópi fé-
laga, lék í hljómsveit og tók stöðug-
um framförum á það hljóðfæri. Á
góðum stundum í okkar vinahópi
settist hún við píanóið og lék gjai-n-
an eftirlætislagið sitt „Petite fleur“
- lítið blóm - eftir Sidney Bechet.
Sjálf var hún eins og lítið blóm,
fíngerð og falleg kona. Nú er það
blóm fölnað eins og önnur blóm á
þessu hausti. Við sendum vini okk-
ar Eggert og allri fjölskyldunni
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sonja og Birgir ísl. Gunn-
arsson, Sigurlaug
og Jón G. Tómasson,
Sigríður Jónatansdóttir.
Það virðist stutt síðan að ég sat
við borðstofuborð heima hjá Sigur-
laugu og Eggerti í Sólheimunum og
rembdist við að skrifa menntaskóla-
ritgerð í náttúrufræði. Ég hafði val-
ið þungt ritgerðarefni og komst
fljótt að því að þetta var miklu erf-
iðara en ég hafði átt von á. Sigur-
laug stappaði í mig stálið og hvatti
mig eindregið til þess að halda
áfram. Hún sat með mér kvöldun-
um saman, svaraði spurningum
mínum þar til hún var viss um að ég
hefði skilið efnið, þangað til ritgerð-
in var tilbúin.
Þetta lýsir elskulegri móðursyst-
ur minni eins og hún var. Klár, ná-
kvæm, samviskusöm og með enda-
lausa orku til þess að aðstoða aðra.
Hún var kennari og var það henni
kappsmál að nemendur hennar
næðu góðum árangri. Hún var einn-
ig kröfuhörð á sjálfa sig og var sí-
fellt að bæta við þekkingu sína á
hinum ýmsu sviðum. Það var alltaf
hægt að læra meira.
Þrátt fyrir að ég hafi dvalið lang-
dvölum í útlöndum hafði Sigurlaug
stöðugt áhuga á að fylgjast með
mér, bæði við nám og nú í starfi.
Það þótti mér svo vænt um.
Ég kveð Sigurlaugu með miklum
söknuði og þakka henni fyrir ein-
staka hlýju og væntumþykju í minn
garð.
Við Stefán biðjum góðan guð að
varðveita hana og styrkja Eggert,
Tomma, Eika og Önnu Huldu í
þeirra miklu sorg.
Katrín Auður Sverrisdóttir.
í dag kveð ég með miklum sökn-
uði hana Sigurlaugu frænku mína.
Þessi fáu orð munu aldrei fá að
fullu lýst huga mínum gagnvart
Sigurlaugu og þeim hlýjum mót-
tökum sem ég ávallt fékk á heimili
þeirra hjóna.
Það var alltaf sýndur mikill
áhugi á því sem maður var að gera,
hvort sem það var námið eða fé-
lagslífið. Það eru ótal minningar
sem koma uppí hugann, það sem
mér er efst í huga eru fyrstu árin
eftir að fjölskylda mín flutti heim
frá Bandaríkjunum og þau ófáu
skipti sem ég gisti hjá þeim í Sól-
heimunum. Oft vildu leikarnir æs-
ast hjá okkur strákunum þegar
horft var á knattleiki í sjónvarpinu
og ekki vorum við alltaf á sama
máli, en Sigurlaug og Eggert voru
fljót að aga okkur, segja okkur
strákunum að vera stilltir og vera
ekki með fíflalæti og gilti það jafnt
fyrir mig sem og Tomma og Eirík,
þannig að mér finnst mér ég alltaf
hafa verið hluti af fjölskyldu
þeirra. Því er ég þakklátur, það
hefur gert mig að betri manni.
Það er nær óskiljanlegt að Sig-
urlaug, kona á besta aldri, skuli
vera farin frá okkur. En það sem
huggar okkur er að nú hefur hún
fengið hvíldina eftir langvarandi
veikindi.
Hvíl þú í friði, elsku frænka.
Aðalsteinn Haukur.
Liðið er hátt á fjórða áratug síð-
an ungur drengur stóð á tröppum
„Fjóssins" austan við gömlu bygg-
ingu Lærða skólans, MR. Fyrrum
hýsti þetta bakhús nautgripi. En
síðar, og raunar enn, ungkálfa sem
voru að feta sig út á menntabraut-
ina. Þeir voru allir komnir inn í
kennslustofurnar tvær og biðu
kennarans, nema drengurinn sem
beið á tröppunum og horfði í vest-
ur. Það var eins og hann ætti von á
einhverju teikni á himni. Það
stjörnublik var vangasvipur stúlku
sem birtist eitt augnablik vinstra
megin við gluggapóst í gömlu bygg-
ingunni. Vangi, þegar stúlkan reis
úr sæti um leið og kennarinn kom
inn í stofuna í upphafi kennslu-
stundar. Svo birtist svipurinn aftur
þegar hún settist. Þessi tvö augna-
blik runnu saman, urðu eitt. Fögur
mynd í augum þessa drengs og lifir
enn í huga hans. Þetta augnablik er
svipaður hluti mannsævinnar og
mannsævin er hluti alheimsins.
Þannig er líka eilífðin á jörðunni
meðal mannfólksins. - Þótt mold
hjúpi hina fögru mynd verður hún
eilíf í minningu drengsins.
Þegar hann frétti í vor, að stúlk-
an væri heltekin banvænum sjúk-
dómi, myrkvaðist vorkvöldið. Tveir
draumar vöknuðu aftur í huga
hans. Sá fyrri, dagdraumur, rættist
aldrei þótt það væri ekki nema
vegna þess að hann var lengi slíkt
leyndarmál í huga saklauss drengs.
Þennan draum sem hann þorði ekki
að snerta því að þá myndi spegils-
létt tær lind gárast og hin himn-
eska mynd hverfa. Draumur sem
hann þorði ekki að anda á af ótta
við að fögur tindrandi frostrós
bráðnaði. Draumur sem hyrfi ef
drengurinn vaknaði inn í dagheim
karlmannsins. Mynd sem hann
þorði ekki að horfa á, nema í leyni,
af ótta við að upp kæmist leyndar-
málið.
í hinum, sem hann dreymdi fyrir
rúmlega sjö árum og var nætur-
draumur, var líka tær lind, í hraun-
bolla með fögrum botngróðri, kór-
öllum og fáeinum gullfiskum. Allt
baðað morgunsól. Skyndilega
breyttist eitt hraungrýtið í krabba-
dýr sem hremmdi einn fiskinn.
Draumurinn varð martröð.
Daginn eftir þennan nætur-
draum, þegar þau hittust óvænt,
brá honum. Hann óttaðist þá að
hafa dreymt fyrir daglátum. Svo
reyndist þó ekki vera þá en var
þetta fyrirboði? Hefur þessi nætur-
draumur nú séð dagsins ljós? Eða
hvarf hann við dögun, eins og
stjörnurnar í andrúmi jarðar? Þótt
stúlkan sé horfin lifir hin fagra
mynd. Dagdraumar rætast aldrei,
þeir lifa. I þeim draumaheimi býr
eilífðin.
Sigurður V. Sigurjónsson.
Að morgni fyrsta dags vetrar lést
í Reykjavík Sigurlaug Aðalsteins-
dóttir, yfirmeinatæknir og lektor í
meinatækni, langt um aldur fram
aðeins 55 ára að aldri eftir tæplega
þriggja ára erfið veikindi.
Að afloknu stúdentsprófi og
meinatæknanámi á Islandi aflaði
Sigurlaug sér staðgóðrar menntun-
ar erlendis fyrst íslenskra meina-
tækna á sviði meinvefjafræði með
sérstakri áherslu á taugameina-
fræði. Stundaði hún nám í þeirri
grein við Napier-tækniháskólann í
Edinborg í Skotlandi á árunum
1966-1971. Eftir heimkomu til ís-
lands 1971 hóf hún störf í sérgrein
sinni og vann óslitið við hana þar til
vanheilsa knúði hana til að láta af
störfum á sl. ári.
Starfsvettvangur hennar var alla
tíð tengdur rannsóknastofu Háskól-
ans við Barónsstíg þar sem hún var
lengst af yfirmeinatæknir á rann-
sóknastofu í taugameinafræði. Eftir
að sú starfsemi flutti í Læknagarð
að Vatnsmýrarvegi 16 fyrir 12 ár-
um varð hún jafnframt yfírmeina-
tæknir í rannsóknastofu Háskóla
íslands í líffærafræði.
Vegna afburðafærni í starfi var
sóst eftir Sigurlaugu til starfa við
Tækniskóla Islands en þar gegndi
hún jafnframt lektorsstöðu og mót-
aði frá upphafi meinatæknakennslu
á sínu sérsviði.
Sigurlaug var ekki einungis af-
bragðstraustur fagmaður sem
sinnti störfum sínum af óvenjulegri
kostgæfni og nákvæmni. Hún var
jafnframt gædd fjölmörgum góðum
eiginleikum: heiðarleg og grandvör,
glaðsinna, félagslynd, framúrskar-
andi hjálpsöm og ljúf í allri fram-
komu. Hún var einnig músikölsk,
eiginleiki sem afkomendur hennar
hafa erft. Hún var því að vonum
vinsæl og vel látin af öllum sem
henni kynntust.
Hennar er sárt saknað af sam-
starfsmönnum og vinum á 4. hæð í
Læknagarði. Við Ester og sam-
starfsfólk á rannsóknastofum í
taugameina- og líffærafræði send-
um eiginmanni hennar, sonum, son-
arsyni, aldraðri móður og öðrum
aðstandendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hannes Blöndal.
Margs er að minnast þegar litið
er yfir þá leið sem við Sigurlaug
Aðalsteinsdóttir höfum verið sam-
ferða og margt er að þakka. Kynni
okkar hófust er hún var að stíga sín
fyrstu spor við kennslu meina-
tækninema og ég við að nema það
fag. Við unnum síðan sín á hvorri
deild Rannsóknastofu Háskólans og
síðar saman við meinatæknideild
Tækniskóla íslands. Við áttum
góða samleið bæði faglega og sem
félagar og vinir.
Sigurlaug hlaut góða menntun í
meinatækni í Skotlandi og nýtti
hana vel, fyrir sig sjálfa sem fag-
maður, fyrir stofnanir þær sem hún
vann við og einnig fyrir meina-
tæknifagið sem slíkt. Hún leitaðist
jafnframt stöðugt við að auka við
þekkingu sína sem meinatæknir og
sem kennari, en hún lauk í þeim til-
gangi prófi í kennslufræðum frá
Kennaraháskóla íslands fyrir fáum
árum. Þegar hún hóf störf við
Rannsóknastofu Háskólans var
meinatæknimenntun hér á landi
enn í mótun og þar sem fagið
þróast mjög hratt er hún reyndar í
sífelldri mótun. Tók Sigurlaug alla
tíð ríkan þátt í stefnumótun og
skipulagningu meinatæknimennt-
unar við Tækniskóla íslands, sem
fulltrúi Meinatæknafélags íslands í
námsbrautarnefnd til margra ára
og sem kennari.
Mér var það ekki ljóst fyrr en að
námslokum kom hjá mér hversu
framarlega Sigurlaug stóð þegar
miðað var við aðra sem komu að
kennslu í meinatækni, en hefur orð-
ið það enn betur ljóst síðar. Þegar í
upphafi starfsferils síns skipulagði
Sigurlaug og setti upp sérstök nám-
skeið í aðferðafræði vefjameina-
fræði þar sem kafað var dýpra í
fræðilegan bakgrunn rannsóknanna
en annars staðar var gert. Má segja
að þessi námskeið hafi orðið fyrir-
mynd að því sem síðar var gert á
öðrum rannsóknadeildum sem tóku
þátt í menntun meinatækninema og
að aðferðafræðilegum áföngum við
tækniskólann. Sannarlega var hún
mín besta fyrirmynd þegar að
kennslu kom og gott að leita til
hennar með ýmsar vangaveltur um
hvernig best væri að standa að mál-
um. Þannig minnist ég Sigurlaugar
af mikilli virðingu sem fagmanns
hvort sem litið er til meinatækni
eða til kennslu og þakka fyrirmynd-
ina sem hún er mér.
Ég á einnig margar góðar pers-
ónulegar minningar af samleið okk-
ar Sigurlaugar. Því háttaði þannig
til að við fundum okkur maka um
líkt leyti og eigum syni á líkum
aldri. Við deildum þvi oft gleði okk-
ar og áhyggjum hvor með annarri.
Henni var svo einstaklega vel lagið
að segja frá og draga fram skop-
legu hliðarnar á flestu því sem að
höndum bar og á sama hátt að ræða
það einlæglega sem miður var. Að
taka þátt í því sem gerðist og sýna
ræktarsemi. Sigurlaugu var þannig
öðrum fremur gefið að gefa af
sjálfri sér og fyrir það örlæti vil ég
sérstaklega þakka. Síðasta gjöfin
hennar er sú dýrmætasta, en það
var að gefa eftir því sem unnt var
hlutdeild í því hvernig er hægt að
mæta illvígum sjúkdómi. Hún nýtti
persónulega kosti sína, þekkingu og
lífsvilja að fullu í baráttunni og
hafði kjark til þess að prófa alla
möguleika meðan stætt var og
skapaði sér þannig meiri tíma og
betri en fyrirsjáanlegt var. Síðan
horfðist hún í augu við hið óhjá-
kvæmilega af fullri reisn og æðru-
ieysi.
Eg þakka fyrir að hafa fengið að«
vera Sigurlaugu samferða og fyrir
allt veganestið sem hún hefur gefið
mér á leiðinni. Ég minnist hennar
af mikilli væntumþykju og virðingu
fyrir góðri og örlátri konu og sem
framúrskarandi fagmanns í meina-
tækni. Ég bið þess að sjóður minn-
inganna muni nýtast Eggert, Tóm-
asi, Eiríki og öðrum ástvinum
Sigurlaugar og gera þeim sorgina
léttbærari nú þegar leiðir skilur og
sendi þeim samúðarkveðjur.
Martha Á. Hjálmarsdóttir.
«Cf
Það var veturinn 1952 - desem-
ber var runninn upp - ég stóð í hol-
inu heima á Dyngjuvegi og mamma
var að hnýta í mig slaufu. Litlu jólin
í skólanum voru þann dag. Það var
hringt á dyrabjölluna og inn kom
Sigurlaug æskuvinkona mín.
Brúnu augun hennar ljómuðu -
hún dreif sig úr vetrarúlpunni -
hlakkaði svo til að sýna okkur
mömmu nýja fína jólakjólinn.
Kjóllinn hennar Sigurlaugar var
heiðgulur pífukjóll, hún var með
slöngulokka í hárinu og í poka hafði
hún lakkskó.
Hún var svo falleg og smágerð
eins og brúða í ævintýri! Við vin-
konurnar vorum í Langholtsskóla.Sc
Við áttum heima í sömu götunni,
Sigurlaug númer 16 og ég númer
12.,
I okkar hugum var Dyngjuvegur-
inn skemmtilegasta gatan í allri
Reykjavík - með fullt af krökkum í
öllum húsum. Stutt upp í holt þar
sem hægt var að liggja í leyni milli
steina, spjalla og láta sig dreyma.
Vatnagarðar ekki langt undan með
sílaveiði á sumrin og skautasvelli á
veturna.
„Löggubrekkan" okkar svokall--
aða bauð upp á dýrindis salíbunur áw
vetrarkvöldum. Já, Dyngjuvegur-
inn var okkar heimur með Hjalla-
vegi, Kambsvegi og Langholtsvegi í
bland.
Það var auðvelt að vera til.
Ef við þurftum að velja í lið í
leikjum, fórum við bara í úllen, dúl-
len eða ugla sat á kvisti. Við gátum
setið tímunum saman í skurðkönt-
um í kringum skólann okkar, blásið
á biðukollur, borðað apótekara-
lakkrís, hlegið og skemmt okkur.
Þá greru sár með einum kossi og
fyrsti vetrarsnjórinn fyllti okkur
óendanlegri gleði.
Já, það var auðvelt að vera til.
Sigurlaug æskuvinkona mín var
óvenju yndisleg stúlka, ljúf, bros-S
mild og skemmtileg. Það voru ófáar
ánægjustundirnar sem við áttum í
risherberginu hennar. Við lærðum
saman, lékum okkur í dúkkulísu-
leik, hlýddum hvor annarri yfir fyr-
ir próf, söfnuðum servéttum,
hvísluðumst á nöfnum sætustu
strákanna í bekknum, stunduðum
stúkuböll hjá séra Árelíusi, klippt-
um út leikaramyndir og veggfóðr-
uðum herbergin okkar og spáðum í
það, hvað við ætluðum að verða
þegar við yrðum stórar.
Já, heimurinn fór að verða öriítið
flóknari.
Við völdum okkur framhalds-
skóla, Sigurlaug valdi Menntaskól-
ann í Reykjavík og ég Verslunar-at
skólann. Ég man enn hvað mér
fannst einmanalegt fyrstu vikurnar
í Versló - Sigurlaugarlaus.
Árin liðu, við æskuvinkonurnar
tókumst á við lífið hvor fyrir sig.
Við vissum samt alltaf hvor af ann-
Fyrir rúmu ári talaði ég lengi við
Sigurlaugu æskuvinkonu mína. Nú
var lífið ekki lengur auðvelt. Sigur-
laug var orðin fársjúk af sjúkdómn-
um sem lagði þungar byrðar á mína
fallegu æskuvinkonu. Sigurlaug,
smá og fínleg í sjón, var sterk og
stór í sál og sinni. *r"
Spámaðurinn Gibran segir: „Þú
leitar að leyndardómi dauðans. En
hvernig ættir þú að finna hann ef
þú leitar ekki í æðarslögum lífs-
ins?“ Nú á kveðjustund þakka ég
Sigurlaugu, minni góðu æskuvin-
konu á Dyngjuveginum, af öllu
SJÁNÆSTU SÍÐU