Morgunblaðið - 25.11.2000, Síða 56

s 56 LAUGARDAGUR 25. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ANNA LILJA
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Anna Lilja Guð-
mundsdóttir
fæddist 18. nóvem-
ber 1942 á Siglufirði.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Skagfirðinga
18. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar:
Ásgrímur Guðmund-
ur Björnsson, f.
15.12. 1913, í Vík í
Héðinsfirði, d. 3.2.
A 1950, og Brynhildur
Einarsdóttir, f. 13.1.
1923, á Ólafsfirði.
Alsystkini Onnu
Lilju eru Bjöm Guð-
mundsson, f. 21.1. 1944, Dagbjört
Sólrún Guðmundsdóttir, f. 27.12.
1948. Brynhildur giftist aftur,
Konráði Antonssyni, f. 4.7. 1929, á
Ytri-Á á Kleifum. Synir þeirra eru
Ásgrímur Guðmund-
ur, f. 8.6. 1952, Viðar,
f. 24.8. 1955, og
Anton, f. 5.6.1960.
Eiginmaður Önnu
Lilju er Ólafur Guð-
mundsson, f. 13.9.
1942. Þau giftu sig á
Akureyri 13.12. 1969.
Börn þeirra eru 1)
Guðmundur Brynjar,
f. 15.5. 1962, giftur
Guðbjörgu Elsu
Helgadóttur, f. 22.5.
1965. Börn a) Viðar
Freyr, f. 31.1. 1980,
móðir Ósk Geirsdótt-
ir. b) Anna Lilja, f. 30.12. 1990. c)
Bríet, f. 20.1. 1996. 2) Hafdís, f.
20.11. 1963, gift Svavari Helga-
syni, f. 22.2. 1960. Börn a) Helgi
Már, f. 31.7. 1982. b) Elvar Örn, f.
22.7. 1986. c) Bjarki Þór, f. 28.5.
1988. d) Sveinbjörn Óli, f. 9.6.
1997. 3) Ólafur Rafn, f. 12.3. 1969,
giftur Anítu Hlíf Jónasdóttur, f.
11.5. 1971. Börn a) Brynhildur
Ósk, f. 12.4.1993. b) Jónas Aron, f.
11.6. 1999. 4) Ómar Öm, f. 11.1.
1982.
Anna Lilja og Ólafur hófu bú-
skap á Sauðárkróki 1962, fluttu
þaðan í Sölvanes í Lýtingsstaða-
hreppi 1963. Síðan lá leið þeirra til
Akureyrar 1964 og bjuggu þar til
ársins 1993 er þau fluttu aftur til
Sauðárkróks.
Þegar Anna Lilja flutti fyrst til
Sauðárkróks 1960 starfaði hún á
Sjúkrahúsi Sauðárkróks eða
Gamla Sjúkrahúsinu eins og það
var kallað. Síðan á Akureyri starf-
aði hún í Kristjánsbakaríi og í
ræstingum í Vélsmiðjunni Odda.
Eftir að hún flutti aftur til Sauðár-
króks starfaði hún á Sjúkrahúsi
Skagfirðinga.
Utför Önnu Lilju fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag (laugar-
dag) 25. nóvember klukkan 14.
Elsku Anna mín, það er erfitt að
hugsa til þess að þú sért farin frá
okkur.
Ég er svo slegin yfir þessu öllu
saman, var ekki komið nóg hjá
ykkur hjónum? Síðasta stund
okkar saman var viku fyrir andlát
þitt er ég kom til þín á Sjúkrahús-
ið á Sauðárkróki ásamt Rut og
Jóni Dan, var þá kraftur þinn að
mestu búinn en við áttum góða
stund saman og er ég þakklát fyr-
ir það.
Árið 1967 fluttum við ásamt
börnum okkar á Eyrarlandsveg 19
á Akureyri, þar bjuggu fyrir Anna
og Óli ásamt tveim börnum sínum,
þeim Brynjari og Hafdísi. Tókust
með okkur mjög góð kynni og hafa
haldist óslitið síðan. Börnin okkar,
' Ólafur Rafn og Herdís, sem bæði
eru fædd 1969, náðu strax mjög vel
saman og voru alveg óaðskiljanleg
fram eftir öllum aldri, þurftu þau
helst að gista hjá hvort öðru flestar
nætur vikunnar. Árið 1982 eignuð-
ust þið síðan ykkar fjórða barn,
hann Ómar Örn. Hafdís þín og
Steinunn okkar eru mjög góðar
vinkonur og mikill samgangur þar
á milli.
Fyrir nokkrum árum fenguð þið
ykkur húsbíl og við svo stuttu
seinna, ferðuðumst við mikið sam-
an um landið okkar með Flökkur-
um, félagi húsbílaeigenda.
Alltaf varst þú, Anna mín, hress
og kát og margar góðar stundir
áttum við í bílunum okkar, síðast-
liðið sumar fórum við um Austur-
land í 10 daga ferð. Varst þú þá,
Anna mín, orðin mjög lasin en
langaði virkilega til að fara með í
þessa ferð og fórst með en þetta
var erfitt fyrir þig. Einnig léstu þig
ekki vanta í síðustu ferð Flakkara
nú í september, sem var berjaferð
að Breiðumýri.
Elsku vinkona, nú hefur þú feng-
ið hvíldina eftir erfiða baráttu við
þennan illvíga sjúkdóm, krabba-
mein, sem hefur tekið svo stóran
toll hjá okkur mannfólkinu.
Við kveðjum þig með söknuði,
hafðu þökk fyrir allt.
Elsku Óli okkar, Binni, Hafdís,
Óli Rafn, Ómar og fjölskyldur, guð
styrki ykkur í þessari miklu sorg.
Sigurrós og Arnór.
Mig langar með örfáum orðum
að þakka þér, Anna, fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig, þó sérstaklega
það ár sem foreldrar mínir bjuggu
fyrir sunnan. Það var ekki sjaldan
að þú hringdir og spurðir eða send-
ir mér skilaboð hvort ég vildi ekki
koma og borða með ykkur eða
hvort mig vantaði eitthvað. Ég hitti
þig síðast nú í haust er þú, Öli og
Ómar Örn voruð á heimili foreldra
minna, og þótt þú værir sárlasin
gast þú gert að gamni þínu og
spaugaðir mikið yfir eyðsluseminni
hjá ykkur þann daginn.
Þykir mér mjög sárt að geta ekki
verið við útför þína þar sem við
hjónin erum stödd erlendis en ég
er með hugann hjá ykkur.
í bpgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Ég veit að Óli, Brynjar, Hafdís,
Ólafur Rafn, Ómar Órn og fjöl-
skyldur eiga yndislegar minningar
um þig.
Megi Guð vera með ykkur í þess-
ari miklu sorg.
Helga Eymundsdóttir.
Elsku Anna Lilja. Nú ertu farin
frá okkur alltof snemma. Þú sem
áttir svo margt ógert. Lífsgleði þín
og birtan sem umlukti þig lýstu
upp umhverfið og hjörtu okkar
allra sem umgengust þig. Þú hafðir
svo mikla útgeislun. Það vita allir
sem á vegi þínum urðu, því fólk lað-
aðist að þér. Þar sem þú varst var
alltaf glatt á hjalla. Þú varst orðin
veik en alltaf var stutt í hlátur og
gleði.
Elsku Óli, Brynjar, Hafdís, Óli
Rafn, Ómar Örn og fjölskyldur,
megi góður Guð vera ykkur til
huggunar á þessum erfiðu tíma-
mótum.
Margrét Pétursdóttir.
Elsku amma, við viljum senda
þér þessi tvö kvæði:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku amma, við kveðjum þig með
söknuði.
Guð blessi þig.
Barnabörnin.
Kveðja til mömmu
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi’ ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefir unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
fmn, hve allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín,
elsku góða mamma mín.
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefir eflzt við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss brjóti í mola.
Starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín.
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærust blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinzta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín.
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá guði skín.
(Ámi Helgason.)
Elsku mamma, takk fyrir tárin,
þolinmæðina, gleðina og umhyggj-
una.
Megi allar góðar minningar
varðveitast í hjörtum okkar.
Guð blessi þig.
Þín ástkæru börn,
Guðmundur Brynjar, Hafdfs,
Olafur Rafn og Ómar.
Kveðja til tengdamömmu
Fagur kvistur fallinn er
fyrir nöprum dauðans vindi.
SÆMUNDUR
MAGNÚS
KRISTINSSON
+ Sæmundur
Magmis Kristins-
son fæddist á Blöndu-
ósi 22. maí 1930.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni
Blönduósi 17. nóvem-
ber sl. Foreldrar
hans voru hjónin
Ingileif Sæmunds-
dóttir húsmóðir, f. 2.
júní 1902, d. 7. júní
1993, og Kristinn
Magnússon, bóndi og
kaupmaður á
Blönduósi, f. 13. mars
1897, d. 26. nóvember 1979. Syst-
ur Magnúsar eru: Sigrún Kristins-
dóttir, f. 26. mars 1932, gift Jóni
Erlendssyni, f. 2.
aprfl 1926. Þeirra
börn eru: Ingileif,
Erlendur og Kristín.
Ásdís Kristinsdóttir,
f. 29. aprfl 1939, gift
Kristjáni Thorlacius,
f. 30. október 1941.
Þeirra börn eru:
Ingileif, Áslaug, Sig-
rún, Solveig og Sig-
ríður.
Magnús bjó á
Blönduósi alla ævi,
ókvæntur og barn-
laus. Hann stundaði
búskap á Kleifum þar til heilsan
brast. Magnús verður jarðsunginn
frá Blönduóskirkju í dag kl. 14.
Magnús frændi minn á Kleifum
er dáinn, rétt liðlega sjötugur að
aldri. Þegar foreldrar mínir fluttu
hingað til Blönduóss fyrir 68 árum
vissu þau ekki til þess að þau
þekktu neinn hér um slóðir, en
daginn eftir að þau komu fékk
móðir mín heimsókn. Þar var kom-
in frænka hennar, Ingileif Sæ-
mundsdóttir, og bauð henni að-
stoð. Hún hafði komið sem
„ námsmey á Kvennaskóla Húnvetn-
inga og orðið eftir eins og svo
margar aðrar. Maður hennar hét
Kristinn Magnússon og var þá
kaupmaður en síðar verslunar-
stjóri í verslun Kaupfélags Hún-
vetninga fyrir „innan á“ eins og
það heitir hér um slóðir. Síðan þá
hefir verið vinfengi fyrst við þau
* hjón og áfram við börn þeirra.
Þau hjón Kristinn og Ingileif
höfðu smá búskap eins og flestir
höfðu hér. Uppúr 1950 byggðu þau
sér fallegt íbúðarhús á bökkum
Blöndu og kölluðu Kleifar eftir
gömlu örnefni þar rétt hjá. Þar
höfðu þau byggt peningshús og
ræktað mikið. Þá var Magnús um
tvítugt. Hann tók þá þegar þátt í
uppbyggingu nýbýlisins og unnu
þeir fyrst saman feðgarnir en um
síðir tók Magnús alveg við. Syst-
umar tóku einnig virkan þátt í
uppbyggingunni og síðar dætur
þeirra, sem komu norður á vorin,
fyrst til að hjálpa afa og ömmu og
síðar til að hjálpa „Magga frænda"
með búskapinn.
Með því fyrsta sem þau gerðu
var að setja niður trjáplöntur fyrir
framan húsið og þótti ýmsum það
bjartsýni, því það var víðar en í
Reykjavík sem menn trúðu þvi að
ekki væri hægt að rækta tré nema
á örfáum stöðum á Islandi. Nú eru
þessar plöntur orðnar stór tré og
bera vitni um trú fjölskyldunnar á
gróðrarmætti moldarinnar.
Þeir feðgar hættu fljótlega við
kúabúskapinn og höfðu bara fé og
auðvitað nokkur hross. Magnús
var góður fjármaður og hafði vel
vit á fé. Hann fór vel með sínar
skepnur og hafði arð samkvæmt
því. Magnús hafði fjárbúskap þar
til fyrir örfáum árum en þá var
heilsan farin að bila, þótt menn
áttuðu sig ekki alveg á því strax.
Til þess að skjóta fleiri stoðum
undir reksturinn fékk hann sér
traktorsgröfu og vann hann nokk-
uð með henni.
Magnús var ómannblendinn og
var ekki allra, en traustur og vinur
vina sinna. Hann var athugull og
tók eftir því sem fram fór um-
hverfis hann og í náttúrunni. Einu
sinni í asahláku hafði hann áhyggj-
ur vegna Blöndu. Hún var ísilögð
alveg niður að ósnum og hafði ver-
ið um tíma. Fólk fór gjarnan yfir
hana á ísnum og krakkar léku sér
þar. Þá síðia kvölds heyrði hann að
Blanda var að ryðja sig. Hann
hafði engin umsvif heldur hljóp út
í bílinn og ók niður með ánni til
þess að vita hvort einhver væri
þar á ferð. Og það var ekki til
einskis því að maður var að ganga
rólega yfir ána. Magnús gat kallað
eða öskrað á hann, svo hann hrað-
aði sér til lands og náði því naum-
lega rétt áður en flóðið fór yfir.
Ég og kona mín færum systrun-
um Sigrúnu og Ásdísi og fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðarkveðj-
ur.
Jón fsberg.
Nú hefur það gerst sem okkur
þótti lengi vel óhugsandi: Hann
Maggi frændi er dáinn. Hann sem
var svo sterkur og traustur, svo
góður við alla, bæði fólk og dýr, þó
allra bestur væri hann við börnin.
Hann sem gat allt, kunni á allar
vélar og tæki, lagaði allt sem af-
laga fór og vissi allt um skepnur
og umhirðu þeirra. Hann sem
hugsaði svo fallega um afa og
ömmu í ellinni en hlaut svo sjálfur
þau örlög að eyða löngum og
dimmum vetrum í einveru.
Við systur vorum allar í sveit á
Kleifum. Þar nutum við þeirra for-
réttinda að vera samstarfsmenn
Magga frænda og víst er að eng-
inn annar skóli hefur reynst okkur
betur. Með honum tókumst við á
við ótrúlegustu verkefni og aldrei
lét hann okkur halda annað en að
við réðum fullkomlega við þau.
Með honum var allt hægt.
Hjá Magga var fullkomið skjól,
sama hvaða hættur steðjuðu að.
Hann var svo sterkur að engin
skepna gat unnið okkur mein,
hversu ógnandi sem hún var.
Hann var svo öruggur bílstjóri að
aldrei var neitt að óttast, hvorki
fremst á brekkubrúnum Kúagirð-
ingarinnar, úti á þjóðvegunum né
lengst frammi á heiðum. Síst af
öllu hræddist maður leiðindin því
Maggi frændi var svo dæmalaust
skemmtilegur og fyndinn. Og hann
hafði alltaf tíma til að tala við okk-
ur. Það var ómetanlegt.
Það voru engin takmörk fyrir
því hvað við systur litum upp til
Magga frænda þegar við vorum
litlar. Samt kom hann aldrei öðru-
vísi fram við okkur en sem vini og
fullkomna jafningja. Það var því
ein af erfiðari uppgötvunum lífsins
að átta sig á að Maggi sjálfur var
ef til vill ekki fullkomlega ham-
ingjusamur því hann eignaðist
aldrei fjölskylduna sem hann lang-
aði að eiga. Það er sárt til þess að
vita því enginn hefði orðið betri
fjölskyldufaðir en Maggi frændi.
Maggi var óframfærinn og fór
sjaldan á mannamót. Samt var
hann félagslyndur og naut þess að
umgangast fólk. Þeir voru t.d. ófá-
ir útlendu ferðamennirnir sem
hann tók upp í bílinn og liðsinnti
án þess að hann kynni þeirra
tungumál. Þegar gesti bar að garði
dró hann ávallt það besta fram úr
skápunum og þá var enginn ræðn-
ari en Maggi.
Nú hefur hann fengið langþráða
hvíld eftir erfið veikindi. Við hugg-
um okkur við allar góðu minning-
arnar og þökkum fyrir gott upp-
eldi.
Ingileif, Áslaug, Sigrún, Sol-
veig og Sigríður.
Sumir láta minna fyrir sér fara
en aðrir hér á jörðu. Maggi frændi
sóttist ekki eftir mannvirðingum
né að láta á sér bera þar sem hann
fór. Reyndar fór hann ekki víða.
Fáein skipti til Reykjavíkur í
greiðasemi fyrir fjölskyldu sína og
var þá fljótur í förum. Maggi
fæddist á Blönduósi og ól allan
sinn aldur í því sama sveitarfélagi.
Atvikin höguðu því svo að for-
eldrar Magga, Ingileif og Kristinn
sem sest höfðu að á Blönduósi,
tóku móður mína sex ára gamla í
fóstur en Kristinn var föðurbróður
hennar. Þau voru þá barnlaus en
Maggi fæddist tveimur árum síðar
og varð henni kær frændi og fóst-
urbróðir.
Hlutskipti Magga varð að vinna
að búi foreldra sinna sem reistu
sér nýbýli að Kleifum í landi
Blönduóss þangað sem þau fluttu
þegar hann var um tvítugt. Starf
hans gerði þeim kleift að búa
myndarbúi en afi var lengst af úti-
bússtjóri kaupfélagsins eftir að
hafa selt kaupfélaginu verslun
sína. Lengi eimdi þó eftir af verzl-
un afa og man ég ekki eftir að hafa
annars staðar séð Shell-benzíntank
við kaupfélagsverslun.
Gæfa mín varð að fara ungur í
sveit að Kleifum. Það var einstakt
að fá að sniglast í kringum Magga,
sjálfsagt til lítilla nytja framan af