Morgunblaðið - 30.11.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 30. NÓVEMBER 2000 53
MINNINGAR
+ Valgarður Þor-
kelsson skip-
stjóri fæddist á Hún-
stöðum í Fljótum 17.
mars 1905. Hann lést
á Droplaugarstöðum
17. nóvember síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá kirkju
Óháða safnaðarins
24. nóvember.
Sólríkan síðsumar-
dag árið 1967 var verið
að leggja síðustu hönd
á smíði íslensks rann-
sóknaskips í Lowestoft
í Englandi. Skipverjar voru að koma
til að taka við skipinu og sigla því
heim, fyrsta íslenska hafrannsókna-
skipinu.
Hér var hátíðarbragur á öllu og
það voru vaskir sjómenn sem gengu
inn um vaktað hlið skipasmíðastöðv-
arinnar og eftirvæntingin skein úr
augum þeirra. Hvernig skyldi nú
skipið líta út? Þetta skip sem átti að
vera vistarvera og vinnustaður
þeirra um ókomin ár.
Fljótlega var tekið eftir því að
tveir skipverjanna skáru sig nokkuð
úr hópnum. Þeir þóttu fyrirmannleg-
ir, öruggir í allri framkomu og
klæddir dökkum fötum, hvítum
skyi-tum og með hatt á höfði. Næstu
daga breiddist sá orðrómur út í
skipasmíðastöðinni að
komnh væru tveir
meiriháttar fjárfestar
úr „City“. Kannski
voru þeir komnir til að
kaupa skipið eða jafn-
vel stöðina alla? Þegar
betur var að gætt kom
á daginn að þetta
reyndust vera stýri-
mennirnir á nýja skip-
inu, þeir Valgarður
Þorkelsson yfirstýri-
maður og Benedikt
Guðmundsson, fyrsti
stýrimaður.
Þannig kom Val-
garður alltaf fyrir. Eftir honum var
tekið hvort heldur hann var til sjós
eða í landi. Við kynntumst fljótlega
efth að hann réðst árið 1965 á
Hafþór sem þá var einkum notaður
við síldarleit. Ari síðar var hann orð-
inn stýrimaður og skipstjóri í af-
leysingum. Frammistaða hans í síld-
arleitinni árið 1966 er mjög
efthminnileg. Þá hafði síldin breytt
vana sínum enn einu sinni, hætt að
koma á hefðbundnar slóðh og því
þurfti að leita að nýjum aðferðum og
nýju verklagi svo að menn hefðu
erindi sem erfiði. Það kom í hlut
Valgarðs að annast leitina á djúp-
slóðinni norður undan Jan Mayen og
þar kom glöggskyggni hans íslensk-
um síldarskipum að ómetanlegu
gagni. Föst venja var að klukkan
átta, kvölds og morgna, voru lesnar í
talstöðinni tilkynningar síldaleita-
skipanna til síldarskipanna um sjáv-
arhita, átumælingar, síldartorfur og
veiðihorfur á því svæði sem kannað
hafði verið undanfarnar tólf klukku-
stundir. Ekki fór fram hjá neinum
hve sfldarskipstjórarnh kættust við
að hlusta á Valla gamla enda byrjuðu
tilkynningar hans oftar en ekki:
„Hér eru margar torfur og hér eru
margir að kasta.“ Þá var nú gaman
að vera til!
Síðar urðum við skipsfélagar um
borð í nýja rannsóknaskipinu, Ama
Friðrikssyni og þá rann það upp fyr-
h mér hvflíkur hafsjór af fróðleik
Valgarður var og hve létt honum
reyndist að segja í senn bæði
skemmtilega og skipulega frá. Hvert
orð var vandlega valið og setningar
meitlaðar. Hann var þaulkunnugur
hvers konar veiðum, hafði stálminni
og gat því miðlað okkur sem yngri
vorum mjög fjölbreyttum fróðleik
um sjávarlíf og fiskigöngur fyrri ára.
Betri og öruggari skipsfélaga og
skipstjóra er erfitt að hugsa sér.
Mikið lán var fyrh íslenskar fiski-
rannsóknh að margir þaulreyndir
afburðasjómenn skyldu ráðast til
starfa á fyrstu hafrannsóknaskipin.
Valgarðm- var einn þehra. Hann átti
langan starfsferil hjá Hafrannsókna-
stofnuninni, fyrst á sjónum og síðan
sem vaktmaður í skipum þegar þau
voru í höfn, uns hann að eigin ósk
hætti störfum 86 ára að aldri. Mikil
forréttindi voru að kynnast svo góð-
um dreng.
Jakob Jakobsson.
VALGARÐUR
ÞORKELSSON
ÁRNI
G UÐMUNDSSON
+ Árni Guðmundsson var fædd-
ur í Vestmannaeyjum 25. júní
1926. Hann lést á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi að
kvöldi sunnudags 12. nóvember
sfðastliðins. Útför Árna var gerð
frá Fossvogskirkju mánudaginn
20. nóvember.
Einhvem veginn er það svo, að
manni bregður alltaf við að heyra
andlátsfrétt. Gildh þá einu hvort
búast hefði mátt við henni eður ei.
Maður veit um veikindi fólks, og
þrátt fyrir að vitað sé um alvarleika
sjúkdómsins, þá heldur maður alltaf
að ekki sé alveg komið að leiðarlok-
um. Þess vegna brá mér við að heyra
að minn góði vinur og samstarfsmað-
ur til margra ára, Arni Guðmunds-
son, væri látinn. Kynni okkar Áma
hófust út í Vestmannaeyjum þegar
ég fór á sjóinn með Hrafni bróður
mínum á Blátindi VE í einu páska-
leyfinu. Ámi var þar vélstjóri, og ég
var fljótur að finna að þarna fór góð-
ur sjómaður og vélstjóri, en umfram
allt góður maður. Það er svo undar-
legt, að mönnum eins og Ama Guð-
mundssyni gleymir maður ekki þó
árin líði og engin samskipti séu um
lengri eða skemmri tíma. Frá þess-
BRYNLEIFUR
KONRÁÐ
JÓHANNESSON
+ Brynleifur Kon-
ráð Jóhannesson
fæddist í Reykjavík
17. maí 1978. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspitalans í Foss-
vogi 14. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Grafarvogskirkj u
22. nóvember.
Éggæliviðblómiðsem
þúgafstmér.
Nú er ilmur þess beiskur
og blöðin drúpa.
Efégkyssiþað
falla blöðin af,
enkrónanstendureftir
oggrætur.
(Nína Björk Ámadóttir.)
Hjartans vinurinn minn! Nú er
þjáningu þinni lokið. Þessari and-
legu innri þjáningu sem yfirleitt er
ekki sjáanleg og hvað þá skiljanleg
þeim sem hafa ekki upplifað hana.
Ég trúi því að þú sért kominn til
stjarnanna þar sem fegurðin og töfr-
arnir búa.
Við vorum systkini lífsins. Þú „litli
brói“, ég „stóra systh“. Ósjaldan
ræddum við lífið, dauðann ogtilgang-
inn. Þess vegna veistu að ég ásaka
þig ekki en ég má sakna þín. Minn-
ingin um þig, svona
ljúfan, svona einlæga
sál mun fylgja mér þar
til við hittumst aftur.
Við Goggi biðjum
góðu öflin að umvefja
hana Möggu þína svo
og foreldra þína, fóst-
urforeldra, systkini og
alla hina sem þótti vænt
um þig.
Þín
Ragna Sól.
Þú fallegi engill
Miglangaðiaðkveðjaþig
0g
Þakkaþérfyrir
Þakka þér fyrir allar góðu stundimar
Semviðáttumsaman
En núna
Þú ert farinn burt úr þessu lífi
Elskan mín
Lífiðvarþérsvohart
Baraefþúkæmiraftur
Baratilaðkveðjast
Elskan mín
Ég samgleðst þér að fá friðinn
Elskan mín
Takkfyrirallt
Þín vinkona,
um fyrstu kynnum mínum af Árna
mundi ég best efth þeirri snyrti-
mennsku sem einkenndi hann og þá
ekki síður efth þehri reglusemi og
góðu umgengni sem var hjá honum í
vélarrúminu á Blátindi. Áuk þessa,
var hann afar þægilegur í allri um-
gengni og gaman að spjalla við hann
um landsins gagn og nauðsynjar. Því
var það mörgum árum seinna, að
þegar ég þurfti að ráða húsvörð við
skólann hjá mér og ég sá að Árni var
meðal umsækjanda, þá þurfti ég ekki
lengi að velta fyrh mér hver fengi
stöðuna. Ég man að hann sagði við
mig þegar hann sótti um stöðuna, að
hann hefði nú ekki unnið við svona
stofnun eins og skóla áður og ekki
væri hann með neina menntun nema
vélstjóramenntunina. Síðan bætti
hann við, að hann hefði alltaf átt auð-
velt með að umgangast fólk og þá
ekki síst ungt fólk. Ég hafði svolítið
gaman af að hlusta á hann segja frá
sjálfum sér, þar var margt vel sagt
en ekkert of sagt. Árni tók strax til
hendi efth að hann tók við húsvarð-
arstöðunni og gekk í hvert verk af
ákveðni og kunnáttu. Hann lagði alla
tíð mikla áherslu á stundvísi og góða
umgengni og hann þreyttist aldrei á
að kenna krökkunum að ganga vel og
snyrtilega um skólann. Ég sá það
strax, að hann bar mikla umhyggju
fyrh skólanum og oft var hann að
dytta að og laga þó venjuleg vinnu-
vika væri liðin. Arni byrjaði á því á
fyrsta degi sem húsvörður að skrifa
hjá sér daglega notkun á heitu vatni
og rafmagni. Þetta gerði hann til að
geta síðan borið saman eyðsluna
milli ára og eins til að geta áttað sig á
hvort hún væri eðlileg miðað við það
sem gerðist annars staðar. Með
þessu tókst honum að stórlækka all-
an hita- og rafmagnskostnað í skól-
anum og hefur Þinghólsskóli æ síðan
þótt hagkvæmur í þessum rekstrar-
þáttum. Árni hafði mjög góða rit-
hönd, og fékk ég hann oft til að skrifa
fyrh mig ef við þurftum að senda frá
okkur eitthvað handskrifað. Ýmis-
legt fleha gæti ég nefnt um natni og
umhyggju Árna, en læt nægja að
segja, að hann var afskaplega góður
húsvörður. Það er mikil efthsjá í
svona manni, en eins og heilsu hans
var komið, þá trúi ég að hann hafi
hvatt nokkuð sáttur. Ég veit að ég
mæli fyrh hönd þeirra samstarfs-
manna sem unnu með Árna í Þing-
hólsskóla þau ár sem hann starfaði
þar, að genginn sé mikill öðlingur
sem við munum minnast með þakk-
læti og vhðingu. Ég sendi Jónu og
allri fjölskyldunni innilegar samúð-
arkveðjur.
STEFANIA
KRISTJANA
BJARNADÓTTIR
+ Stefanía Krist-
jana Bjamadótt-
h fæddist á Hóli í
Kjós 27. júlí 1927.
Hún lést f Landspít-
alanum í Fossvogi 3.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Kópavogskirkju 10.
nóvember.
Þegar Gréta hringdi
og sagði mér að Stef-
anía væri látin var það
fyrsta sem ég hugsaði:
Ég var ekki búin að
þakka henni nógu vel fyrir mig.
Ég kynntist Stefaníu á síðustu
dögum mars 1998. Hún hafði
auglýst risíbúðina í Skólagerðinu til
leigu fyrir reglusaman einstakling.
Þegar ég fór og fékk að skoða sagði
hún mér að hún hefði helst viljað
eldri manneskju. Ég varð yfir mig
hrifin af íbúðinni. Leið eins og ég
væri komin heim. Ég sagði henni
það og líka að ég væri reglusöm en
ekki ein. Ég ætti þrjú lítil börn.
Utskýi'ði mína hagi. Hún hlustaði
á mig og sagði svo að hún ætlaði að
hitta fleiri umsækjendur um helgina
svo skyldi ég hringja í hana á mánu-
dagsmorguninn. Eg flutti inn að
kvöldi mánudagsins 1. aprfl. Þennan
dag urðu kaflaskipti í lífi mínu. Allt
fór að ganga mér í vil.
Það var yndislegt að búa þama
með Stefaníu. Hún fékk strax mikið
dálæti á bömunum mínum, sem þá
vom þriggja, fjögurra og sex ára.
Og það var gagnkvæmt. Þau urðu
himinlifandi þegar Stefanía bauð
þeim niður í eitthvert góðgæti og
talaði við þau af stakri þolinmæði.
Ég man eftir 17. júní sumarið 1998.
Stefanía bankaði upp á fyrir kl. 9 um
morguninn svo hún yrði fyrst til að
gefa þeim ís þann daginn. Þvflík
gleði. Á báða bóga. Ef hún hefði
bara vitað að þetta var fyrsti ísinn í
marga mánuði sem þau fengu. Efth
þetta urðu ísveislurnar fleiri og við
launuðum fyrir okkur með því að
baka pönnukökur á sunnudögum og
buðum Stefaníu til okkar. Þetta
vom yndislegar stundh. Það var svo
gott þegar hún sat fyrir mér í for-
stofunni og bauð upp á kaffi og
spjall þegar ég var að koma úr vinn-
unni oft seint á kvöldin. Þannig
kynntist ég Stefaníu. Við vorum
báðar fæddar og uppaldar í sveit,
áttum báðar mörg systkini og höfð-
um nóg um að tala. Hún hafði
ákveðnar skoðanh og var ekki feim-
in að segja það sem henni fannst. Ég
reyndi að hjálpa henni í garðinum
og við eitt og annað, eiginlega bara
til að geta verið hjá henni. Ekki það
að hún þyrfti neitt sérstaklega að-
stoð þá. Hún var alveg sérstök
manneskja, heilsteypt á alla lund.
Haustið ’98 kynntist ég
svo Guðjóni. Svo tilvilj-
unarkennt sem það var
hafði hann komið áður
í Skólagerðið og átt
einhver viðskipti við
Tryggva, seinni mann
Stefaníu. Ég kom því
þannig fyrir að þau
hittust, Guðjón og
Stefanía, því hennar ^
álit skipti mig miklu. **
Og með hennar bless-
un á sambandinu leið
mér betur á loftinu en
nokkru sinni, og allt
gekk mér í vil. Stefanía
vildi stækka við okkm- og fór að losa
forstofuherbergið uppi en fannst
hún svo slöpp og svimagjörn að hún
fór loks til læknis. Þá var kominn
upp sá sjúkdómur sem hún svo lést
úr. Stefanía hafði áður minnst á að
hún ætlaði að selja og fá inni í
Sunnuhlíð og nú fór hún að vinna í
því. Hún vildi selja okkur húsið og í
júní ’99 var Stefanía komin í fallega
íbúð í Sunnuhlíð og við orðin
hreyknh eigendur að Skólagerði 65.
En ég gat ekki alltaf sótt Stefaníu
heim. Oft fór ég upp á deild til henn-
ar á Borgarspítala. Hún lét vel af
sér, en alltaf beið ég efth að hún
hefði lyst á ís, því þá vissi ég að hún
væri að ná sér. Þegar Stefanía var
frísk kom hún oft til okkar. Henni
leist vel á þær breytingar sem við
gerðum, meha að segja þegar við
máluðum húsið grænt. Hún sagði
mér að vinh hennar spyrðu hana
hvort ekki væri skrýtið að koma og
hún ætti þetta ekki lengur. Aldeilis
ekki, nú væri húsið loks eins og það
átti að vera, fullt af börnum. Og nóg
var af þeim, því Guðjón kom með
fjögur í búðið.
Og áfram gekk allt okkur í vil. Ég
var ánægð að geta sýnt Stefaníu að
hún hafði tekið rétta ákvörðun þeg-
ar hún leigði mér í upphafi. Alveg
fram á síðasta dag var Stefanía með
alla barnarununa á hreinu, mundi
nöfn og aldur og spurði margs um
þeirra mál þegar við hittumst. Þvflík
kona. Núna þakka ég Guði fyrir það
lán að hafa kynnst henni Stefaníu
minni og átt þennan tíma með henni.
Hún gaf mér svo margt. Hlýtt við-
mót og vináttu. Traust og trú, sem
ég hafði misst sjálf, en hún byggði
upp með sinni eigin trú og trausti.
Bjartsýni og glaðværð. Hún gaf mér
svo margt. Yngsta barnið í hópnum,
fimm ára, grét sárt þegar ég sagði
þeim andlát Stefaníu. En nú er hún
engill, huggaði hún sjálfa sig, og er
komin aftur heim til okkar. Svoleiðis
ætla ég að hugga mig líka og hugsa
mér að Stefanía mín sé aftur komin
til okkar og þá mun áfram allt ganga
okkur í vil.
Kristjana, Guðjón og
bömin sjö í Skólagerði.
Birting afmælis- og
minningargreina »
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða Ijóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein- ^
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir *
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyiir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaski-ár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Emma.
Guðmundur Oddsson.