Skírnir - 01.01.1891, Blaðsíða 13

ÞÝZKALAND.
13
menn. En engin stjðrn skyldaði sig til að lögleiða hjá sér sam-
þykktir þær; sem þar voru gerðar, en lofuðu þó að styðja þær. Þýzka-
land gat heldur ekki, eitt síns liðs, lögleitt þær, þvi þá hefði verknaður
þess ekki getað staðið á sporði verknaði annara landa, sem engum bönd-
um voru bundin, og hefðu þau þá bolað það út á heimsmarkaðinum, og
vinnuleysið mundi þá ekki hafa bætt um hagi verkmanna.
Lögin um trygging sjúkra og örvasa (Invaliditáts-und Altersversiche-
rung) voru afgreidd frá þinginu ‘A‘A. júní 1889, en allt árið 1890 var verið að
búa þau undir nýjársdag 1891. Dann dag náðu þau gildi. Yerkmeun eru
skyldir að leggja fé í sjóð og fer upphæðin eptir þvi, hversu há árslaun
þeirra eru. Er þeim skipt i 4 flokka, eptir því; i fyrsta flokknum eru
þeir, sem vinna sér inn 350 mörk á ári, i öðrum þeir, sem fá 350—560
mörk, í þriðja þeir, sem fá 550—850 mörk, og i fjórða þeir, sem fá meir
en 850 mörk á ári. Þeir, sem ekki geta unnið fyrir sér (erwerbungs-
unfáhig) fá styrk, er þeir hafa goldið tillag í 5 ár, en hver sjötugur
maður fær styrk, ef hann hefur goldið tillag i 30 ár. Húsbóndi er skyld-
ur að leggja jafnmikið i sjóðinn og hjú hans, og stjórnin leggur til fé, en
þó af skornum skammti, því hér er átt við 11—12 miljónir manns, og kostn-
aðurinn gæti orðið ókljúfandi.
í öndverðum desembermánuði kallaði Yilhjálmur keisari saman fund
í Berlín ; var stefnt á hann ýmsum heldri vísindamönnum og skólakennur-
um á Þýzkalandi. Keisari kom á fundinn í hermannabúningi og hélt ræðu
um skólamál þau, sem voru fundarefnið. Hann sagði, að stúdentar lærðu
of margt og mikið. Það ætti ekki að gera þá að grísku- eða latinuhest-
um, en ala þá vel upp, gera þá að hraustum ungum Þjóðverjum. Þeir
ættu að leggja mesta stund á sögu ættjarðar sinnar, og læra hana þvi
nákvæmar, sem lengra drægi fram eptir og nær þeim sjálfum. „Áður lá
leiðin frá Laugaskarði yfir Rosbach til Vionville, en nú skal hún liggja frá
Sedan og Gravelotte til Mantineu11. Þegar svo margir sveinar væru i
hverjum bekk og svo mikið yrði að lærast, þá væri ekki von, að kennar-
arnir gætu gert karlmenn úr þeim; sumir þeirra yrðu fyrst að verða sjálf-
ir karlmenn. Hinzpeter hefði einusinni sagt við sig: „Sá, sem vill ala
upp menn, verður sjálfur að vera uppalinn11. Kennararnir væru það ekki.
Skoðun þeirri, að kennararnir ættu að eins að kenna i kennslutímum og
dagsverki þeirra væri lokið með því, þessari skoðun yrði að ryðja burt.
Skólinn tæki börnin frá heimilum og yrði þess vegna að taka að sér upp-
eldi þeirra og alla ábyrgð á því. Unglingarnir yrðu að læra það, sem