Skírnir - 01.12.1907, Blaðsíða 10

298
Stephan Gr. Stephansson.
Og loksins var hálfliðin há-nóttin löng
meS hugrauna minningum þungu,
og Olafur hóf nú sinn heilaga söng,
það hjálpráð á framandi tungu.
Hann seiðrúna-söngvana brendi,
en »Saltarann« lærði og kendi.
Hans sveit hafði áður við afdrifum hrylt
á atför er dagurinn risi,
en varð nú við konungsins bænasöng bilt —
sem beigur sá rættist með slysi.
Nú fanst hinu felmtraða mengi
sem feigöin um tóna þá gengi.
Sem óp inn í leyningi altaris hólfs,
sem andvarpau djúp þótti vera,
hans stynjandi Á v e við grafhellur gólfs
og grátandi Misererera.
Og mönnum fanst máttur sinn smækka
og moldin í gröf sinni hækka.
í varðmanna hringnum sat Þormóður þar,
en þögull í vökunni heima.
á íslenzkum stöðvum; í værðinni var
um vísur og Kolbrún að dreyma.
Yið hana sín kærustu kvæði
hann kendi og slysin sín bæði.
Og fullkeypt var senn orðin sagan hans — því
í sekt snerust ljóð hans og fremdir —
tóm hörkubrögð vaxandi ófærum í,
ny áföll og torreknar hefndir,
og útlægar ástir að baki,
þó yfir að morgninnm taki.
Hann undraði lítt, er hann leit þennan her,
sem lá þar til ósigurs búinn,
þó þeim verði óhægt, sem einliða fer,
að etja til þrautar við múginn —
úr sekt er ei sátt biuda máttu,
nú samleið þeir konungur áttu.