Skírnir - 01.12.1907, Blaðsíða 33

Jónas Hallgrímsson.
321
Jónas Hallgrímsson var allra manna íslenzkastur í
anda. Það á jafnt við efni hugmynda hans, sem við
búning þeirra. Byron segir einhverstaðar:
Are not the mountains, waves and skies a part
of me and of my soul, as I of them?1).
Jónas mátti segja það sama um íslenzka náttúru.
Hún er samofln sál hans og í kvæðum hans er svipur
hennar jafn skýr, hreinn og heiður eins og í skuggsjá
íslenzkra vatna um sólbjartan sumardag. Náttúrulýsing-
um hans heflr verið viðbrugðið, og hann er jafnsannur
hvort sem hann málar með íburðarmiklu litskrúði, eins
og í kvæðinu Gunnarshólmi, eða hann dregur myndir
með örfáum strikum, á Heines vísu, eins og í flokknum
»á sjó og landi«, sem eg jafnan hefi dáðst að. —
Þegar hann lítur á akurinn í Danmörku, kemur ís-
lenzk mynd í hug hans, móðan, hin streymandi á:
Þegar lauf skrýðir björk,
þegar Ijósgul um mörk
rennur lifandi kornstanga móða.
Og þegar hann þýðir Heine verða myndirnar undir
eins íslenzkar:
.... wie wilde Sohwáne
kam es duroh die Luft gezogen,
verður hjá .Tónasi:
eins og þegar álftir af ísa grárri spöng
fljúga suður heiði meS fjaðraþyt og söng.
Jónas var Norðlendingur, þess vegna fljúga svanirnir
s u ð u r heiði.
Eða þetta:
Und der Berg, wie tráumend streckt er
seirten Schattenarm hervor:
þ Eru ei fjöllin, öldurnar og himininn þáttur af mér og minni sál,
■eins og eg er þáttur af þeim ?
21