Skírnir - 01.12.1907, Blaðsíða 11

Stephan G. Stephansson.
299
En Ólaf þraut sönginn og sálmana fyr
en sólrisið dimmunni hnekti;
hann undi’ ei’ þeim kyrþey, en kallar og spyr
ef KolbrúnarskáldiS sitt vekti,
svo ljóði það lið vort á fætur
og leysi af því herfjötra nætur !
Og upp stóð hann Þormóður — á haun það beit
þá ofraun sér vístalda hreppa,
að dirfa til helfarar syfjaða sveit,
við Sighvatar ljóðfrægð að keppa,
sem ríkti frá Sóla að Kómi
á rímuðum stuðlanna hijómi.
Þau festust á lslandi ijóðin og lag
sem landflótta úr Danmörku gjörðust
og Bjarki kvað Hleiðru, þann hóhngöngu dag,
sem Hrólfur og kapparnir vörðust,
það fann sá, er fekk þau að heyra,
að fall varð þar sigrinum meira.
Og dagurinn hóf sig við þjóðsönginn þann
hans Þormóðs — og snjalt var sá kveðinn,
hver hugur þar inui tók undir við hann,
hver eggjan sló bergmál í geðin
við bita og bríkurnar skornu
er Bjarkamál þutu hin formt.
Þann klið, þó að hljómarnir fleyttu sór fjær,
sló fjölraddað bergntálið hring um,
sem sambönd og þiljurnar þokuðust nær
og þyrptust hanti syngjattdi kting um:
í kórstaf hann sóttgraddir seiddi,
um súðina viðkvæði leiddi.
Og hljómarnir lengdust og hækkuðu æ —
ltver hending rann fram undir vopnum —
þeir flutu út unt gluggana, flóðu út um bæ,
þeir flyktust úr dyrunum opnum,
þeir gengu, sem gnýr yfir tjöldin,
þeir gullu við sverðið og skjöldinn.