Skírnir - 01.12.1907, Blaðsíða 24

312
Stephan Gr. Stephansson.
Lítil undur eru það
óvænt, þeim sem skilur,
þó um síðir sækong að
sverfi manndráps-bylur.
Stephan segir ennfremur:
Mínu eðli er engin nyt
eilíft logn aS hreppum.
Mér hefir vaxið megn og vit
mest í þrauta-kreppum.
Þessar vísur eru teknar úr síðasta kvæði Stephans,
sem eg hefi séð. Hver þeirra er nægt efni i heila ritgerð.
Ég get ekki íylgt skáldkonunginum lengra en þangað,
sem hann er nú kominn. Ég er því miður enginn spá-
maður, og veit ekki óorðna hluti. En ég get stokkið
f r a m f y r i r öll sýnishornin, sem liér eru handleikin og
bent á það kvæði, sem ég hygg vera elzt allra kvæða
höfundarins, sem verulega kveður að. Það kvæði er
L æ k u r i n n,
gert 1883. Það er alt vel kveðið. En þó eru þær vís-
urnar beztar, sem lýsa umbrota-anda skáldsins, sem þá
er nývaknaður — ef að líkindum lætur:
En lækur, eg skil þig, og veit hverju veldur
aS vorhlákan snart þig, því óx þú svo mikiS;
í gær leysti snjóa úr hh'Sum, og heldur
varð hl/rra og rauSara sólgeisla blikið,
og fornmælin segja það byltingar boSa,
ef bjartviðris sól skín með dreyrgum roða.
Og ísinn og fönnin lót fjötrana slakiia,
og frjálslegri svip báru dalir og hólar,
og S u S r i dró andann sem væri hann að vakna
og vindbólstrar steyptu-á sig gullhjálmi sólar;
um veSranna heim braust uppreisnar andi,
sem eldrauðan bjarma á vestrið þandi.