Skírnir - 01.12.1907, Blaðsíða 9

Stephan Gr. Stephansson.
297
Og konungur vakti og varð ekki rótt,
ill vá fyrir dyrum hann bagar;
og nú gátu áfjáðast að honum sótt
hans útrunuu hásætis dagar
hjá lýðnum til landráða neydda
í landinu kristnaða, en eydda.
Og fast sótti reymleiki að hrollvísum hug,
því heiðingja vofur þar slæddust
sem líflátin sjálf hefði’ ei drepið út dug
úr dauðum, sem guð hans ei hræddust.
Nú bentu frá brennum og voða
öll blóðvitni feðranna goða.
Og slysið með Erling — að óvart hann dó —
í öllu svo hamingju-drjúgan!
því var það ei’ ólán, að aulinn hann hjó,
svo Ólafur fékk ekki að kúga ’ann?
Með fólknárung fólkið er bundið,
með falli hans einstakling hrundið.
Og krossmarkið brást eins og Þórshamar — því
í þrautum gat skjátlað til halla,
svo Valhöll og Paradís inngangan í
varð álík: að berjast og falla.
Gegn Kristi þótt rönd ekki reisti
var ramsótt mót Ásaþórs hreysti.
En það var hans djörfung, að dómþingi hjörs,
að drottin-holt trúnað sinn kend’ ann;
hann gladdist við reykina um Valdres og Vörs
er varnarlaus heimili brend’ ann;
til einveldis ei’ var þá stjórnað,
í erindi guðs var svo fórnað.
Qg nú gekk hann varkárt að viðreisn síns máls,
og vægði til alt sem hann kunni;
og þó skyldi um sakir þær sorfið til stáls
hann sá þá hvers guð honum unui,
en sendi hann sigur til valda
þá sárt skyldi Noregur gjalda.