Tímarit - 01.01.1869, Síða 3

3
væri á löglegan hátt skoðunarmenn, er dæmdi um þetta
eptir hinu fyrrtéða; en við þetta er það þó aðgætanda,
að iöggjöfln virðist nú vera búin að fast ákveða, hve
mikið land skuli fylgja býli, til þess menn geti álitið,
að nokkurt heimili geti lifað þar af landbúnaði, þvílausa-
manna og húsmanna tilskipunin 26. maí 1863 setur í
14. greininni, þá er eigi hafa stærra jarðarpart til ábúð-
ar enn 1 hndr., í fiokk með húsmönnum eða þurra-
búðarmönnum (sjá 13. greinina), og neitar slíkum býl-
um um þann rétt, er þau hafa, er stærra land fylgir,
eða jarðir almennt hafa; og hlýtur þetta að koma tilaf
því, að löggjaflnn heflr álitið, að eigi neitt heimili gæti
lifað af svo litlum landbúnaði, er hafður verður á eigi
stærra landi enn 1 hndr. og að aðalatvinnuvegur þess
heimilis yrði því að vera annar, eins og allra þurrabúð-
armanna líka er. En af þessu virðist nú aptur bein-
línis leiða, að nú beri eptir löggjöflnni, að telja allar
þær eignir eigi meðal jarðagózins heldur með purra-
húðum eða tómthúsum, er eigi fylgir stcerba land enn
1 hndr., en þær, er meira land hafa, meíkl jarða, og
að hinar fyrrnefndu eigi því eptir hinu fyrrtéða að
vera lausar við alpingisgjaldið, en eigi hinar síðar-
nefndu, nema þær sé meðal jarða þeirra, er eptir lög-
unum eru undanþegnar gjaldinu; þó gildir þetta eigi
nema um þær þurrabúðir, er eru serstakar eignir, og
eigi fylgja neinni jörðu; því fylgi þurrabúðin jörðu, er
án efa rétt, að jafna alþingistolli á hana eptir leigumála
hennar, þvi leiguna eptir þurrabúðina má þá með réttu
telja með afgjöldum þeim, er landsdrottinn fær af jörð-
unni eða torfunni. Þó virðist það auðsætt, að þegar
landsdrottinn á að viðhalda þurrabúðinni, verður að
draga svo mikið frá leigunni, sem árlegu viðhaldi búð-
1*