Tímarit - 01.01.1869, Blaðsíða 87

87
kosti —. Hann gæti hafa selt goðorð og mannaforráð í
hendur Sæbyrni syni sínum, þegar hann var vaxinn —
því Sæbjörn er þó nefndur «goði» —, en von bráðar
hefði Sæbjörn selt Merði gy'gju, mági sínum, goðorðið.
Til þessa má hugsa sér ýmsar orðsakir, en þó enga sem
geri þetta rétt sennilegt, endar er við ekkert sögulegt
að stiðjast. Hitt er líklegra, — og ef til vili hið sanna
—, að þeir feðgar hafi ekki að öllu leyti sleppt goð-
orðinu við Mörð, heldur að eins látið hann fá hlut í
því, líklega hálft við sig, þegar mægðir þeirra tókust.
Má vera að Hrafn hafl fóstrað Mörð, og kennt honum
lög, heflr Mörður þá verið fóstbróðir Sæbjarnar, enda
mun nær um aldur þeirra. Er ekki ólíklegt að Mörður
hafl stillt svo til með viturleik sínum, að Sæbjörn skyldi
fá Unnar systur hans, léti nærri það hefði gjörst fyrstu
árin eptir 930, meðan hlé var á málunum, frá því Ön-
undur bíldur féll, til þess er «synir hans vóxu upp»,
síðan var hægra í högum fyrir Mörð að veita þeim bræðr-
um, er Hofsverjar voru orðnir tengdir við ættina, ogþað
var orðin sameiginleg nauðsyn þeirra allra að snúast
við málunum, en af því Mörður heflr verið bezt fallinn
til forystu, hafa þeir feðgar fengið honum goðorðið til
meðferðar og jafnframt til eignar til móts við sig. Síð-
an hefir Mörður verið fyrir þeim um allan höfðíngskap,
en skipst hafa þeir um að fara með goðorðið á alþingi.
Það er valla áhorfsmál, að fallast á þessa ætlun. En
þó hitt væri nú sannara, að Mörður hafl tekið goðorð
sitt og mannaforráð í arf, þá mun ei að síður mega
fullyrða, að þeir Hrafn og Mörður hafl verið samgoðar
(samþriðjúngsgoðar). Með því einu móti getur maður
skilið hvernig á því stendur, að Hrafn er ekki talinn
með höfðíngjum. Mörður var honum fremri að höfð-