Tímarit - 01.01.1869, Qupperneq 79

79
honum sýndist. En þá stóð honum líka til, að láta þá
vita fyrirfram, ef svo var tilætlað, að næsta þíng skyldi
byrja fyrr en venja var, svo þeir gæti verið við búnir.
Goðinn átti að stýra helgihöldum, og í heiðni þess
vegna halda upp blótum, en þau voru sett í samband
við vissa tíma (t. a. m. misseraskipti, en misseraskipti
stóðu í sambandi við sumarauka, og sumarauki við hlaup-
ár o. s. frv.), því bar goðanum að tilkynna þíngmönn-
um sínum, hvernig tírnum hagaði næstkomandi ár í
þessu tilliti. Og þó kristni væri komin, hélzt það við,
að segja upp tímatal á leiðum, með þeim hætti, sem
pá átti við. En í staðinn fyrirblót og blótveizlur skyldi
þá boða föstur og minníngardaga. í*etta heflr án efa
verið hinn upprunalegi aðaltilgángur «Leiða», en þó
stundum væri notað tækifærið til að auglýsa þar fleira
um leið — t. a. m. sektir eða sýknur manna, sem ekki
höfðu verið uppsagðar á alþíngi — þá hafa það verið
undantekníngar, en virðist þó lýsa þeirri skoðun, að allt
það sem birt var á leið, yrði þar við gyldandi, nema
því væri þegar löglega mótmælt (Ljósv.s. 2. kap. Reykd.
s. 20. kap.j, sýna að sekur maður varð sýkn, að minsta
kosti innan fjórðúngs, þegar búið var að helga hann
þar á 3 leiðum. Má þetta hafa komið af helgi Leiða
eu hún spratt af helgi goðavaldsins, laganna og trúar-
bragðanna. En þó það væri þannig í eðli sínu, að sín
Leið væri í hverju goðorði í fyrstu, þá er hægt, að sjá
hvers vegna menn hafa smátt og smátt leitt það í vana
og siðan í lög, að ein Leið skyldi haldin í þíngihverju
á vorþíngstaðnum. Eptir því sem tímar liðu, og lög-
gjöfin varð margbrotnari, þá varð æ meira vandaverk
að «tína» það, er birta skyldi á leið. Raunar var goð-
anum í sjálfsvaldi, að fá annan til þess í sinn stað, og