Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 21

21
kenníngu sína fyrir lögmæti stjórnarans eða stjórnarinnar
og taki hann eða hana í ríkisfélag heimsálfu vorrar. J>etta
var allt mjög dauft með Napóleon í fyrstu, fáar stjórnir
vildu verða til að viðurkenna hann — menn voru ekki
búnir að gleyma »fööurbróður« — og einkum amaðist Rússa-
keisari við honum. Hvað sem mennnú segja um Napóleon,
þá hefir hann ávallt sýnt þá hugarró og þolinmæði, að
fáir munu taka honum fram í því, og fáir munu hafa meira
þrek til að haga sér eptir kríngumstæðunum en hann. að
láta undan í tíma og bogna en bresta ekki. J>ví erfði hann
og ekki við Engla þá lúalegu aðferð þeirra við Napóleon
enn fyrsta, þegar hann gekk einn á vald þeirra og hugði
að þeim mundi farast við sig eins og mönnum, en þeir
níddust á honum svo að það níðíngsverk þeirra er meira
en öll níðíngsverk Starkaðar til samans og mun aldrei
gleymast. Hann gerði því vináttu við Victoríu drottníngu
og Engla og sameinaðist þeim til þess að klekkja á Rússan-
um, 1853—1856; en orsök til þessa stríðs, sem kennt er við
Krim, var ástand Tyrklands, er Rússland vildi skerða, og
þóktust Englar eigi mega þola það sökum verzlunar og
ýmissa stjórnarefna, svo þeirra var í rauninni þágan að fá
styrk Napóleons, en ekki hans. Englar og Frakkar börðu
á Rússanum og fengu hlaðið honum eptir harða þraut, og
kom öllum saman um að lið Frakka bæri af öllum fyrir
fræknleika sakir og herstjórnar og útbúnaðar. Ekki fór
Napóleon sjálfur í þetta stríð, því leið var laung en margs
að gæta heima, og »bús og barna«, því 30. Janúar 1853
hafði hann gipt sig Evgeníu og látið vígja hana undir
keisarakrúnu, Eptir að búið var að heyja út stríðið, var
friður saminn í Parísarborg (30. Marts 1856) og jókst Frakka-
veldi eigi við hann að landareignum, en fékk það sem
miklu meira var vert, en það var það álit og sá frami, sem
Frakkaveldi hafði aldrei haft af að segja fiá því um daga
Napóleons ens fyrsta, enda hafði keisarinn og stjórn hans
ekki legið á liði sínu á meðan til að laga og styrkja öll
r