Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 54

54
í leiðum rotna folvum náum hjá.
*
* *
Jeg lít þig fyrst, þú lista móðir mær!
Marmarinn lífið fékk und þínum höndum!
I>ar mýrtustréð og pálminn græni grær
5 og gullið aldin skín í sólar bröndum!
j>ar báran enn við Súm'ums höfða hlær,
og hneigir sig á blómgum guðaströndum!
f>ú Hellas grund og Fidíass vaggan fríð,
fegurðarheimsins móðir ár og síð!
10 |>ú sem að fannst svo vel, og fannst svo satt,
að fegurð dylst í hverju minnsta blómi
að lífgaðir þú eik og bjargið bratt.
og báruhvel, sem glymur dimmum ómi:
heil sértu mér! J>ú blundar nú á beð
15 und brotnum rústum framliðinna tíða,
en samt þær eru stoðin landa og l\ða,
og ljósi þeirra skrýðist tíminn með. —
Nú liggur hvít og hrundin súlna fjöld
á hauðri niðri, grasið vex þar kríngum;
20 og sumarröðull rennur seint um kvöld,
og súlu roðar geisla tilbreytíngum;
en svöl í lopti sveipast himintjöld,
þar sveiflast örn í meginbreiðum hríngum,
og augað hvessir ótt á næturgala
25 sem aldnar byggir rústir helgra sala.
Marmarinn skær, sem fluttur fyrri var
með feikna tign úr Paros hamra sölum,
hann er nú stóll, því smali situr þar
og sauðum þaðan hóar fjalls í dölum;