Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 72

72
spekínga: >sumt liljóð er greinilegt eptir náttúrlegri sam-
hljóðan þeirri er philosophi kölluðn musicam, og verður það
hljóð hið efsta og hið æðsta af hræríng hrínga þeirra, er
sól og túngl og fimm merkistjörnur gánga í, þær sem planete
heita, og heitir það coelestis liarmonia« (Snorra Edda II64,
398. 501. og í útg. Svb. E. bls. 173—174). Platon lætur
saungdís (Siren) sitja á hverjum hríng og kveða örlög
heimsins ásamt með sjálfum örlagadísunum (de republ. L.
X. 617). fegar nú einhverr spurði, hví enginn þá heyrði
þennan saung, þá svöruðu þeir ýmist, að það væri vegna
þess maður heyrði ekki hljóm sem gengi svo í sífellu, eða
þá vegna þess mennirnir fæddust í honum og vendist svo
við hann að hann gerði ekki nein áhrif o, s. fr. — pað er
annars merkilegt, að Herschel hinn eldri, einna frægastur
allra stjörnumeistara, var saunglistarmaður áður en hann
fór að leggja sig eptir stjörnufræði. Jeg hef ekki sett þessi
orð í textann til þess að halda þessari meiníngu fram, eða
af því jeg endilega trúi þessari himinsaunglist; en jeg get
ímyndað mér að hún geti verið til ef staður væri til að
heyra hana frá — sem ekki getur verið annarstaðar en á
hásæti guðs — eða ef nokkurt eyra væri skapað til að
heyra hana. Annars hafa mörg skáld komið með þessa
hugmynd, og skal jeg sýna þess nokkur dæmi:
sThere’s not the smallest orb which thou behold’st
but in his motion like an angel sings«
(Shakespeare, Merch. of Venice Act. V. sc. 1).
»A whirlwind of such overwhelming things,
Suns, moons, and earths, upon their loud-voiced spheres
Singing in thunder round me«
(Byron, Cain Act. III. sc. 1).
»Die Sonne tönt nach alter Weise
in Bruderspharen Wettgesang,