Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 49

49
og aldrei þreytast, jöfnum blossum blika,
brennandi drottins vitar ár og síð.
Jýóðirnar f'æðast, þreytast, eldast, deyja,
þjóðveldin hrynja fyrir Skuldar rödd,
5 og hetjur sigur-djásn að dauða hneigja,
drúpir og stynur vizkan leiðarsödd:
en stjörnur líða æ af austurstraumum
á uppheims braut, að myrkum vestursal,
þángaö, sem nóttin margar myudir fal,
10 sem mönnum birtast, liuldar fölvum draumum.
*
* *
En nú er orðið dimmt, og máninn mær
af meginbreiðum stígur sævar öldum;
á flötinn gljúpa silfurbláma slær,
og suðar hægt í gullnum báruföldum;
15 og stjarna mörg í kyrð á himni hlær,
í höfgum draumi rósin únga grær. —
Já, allt er kyrt og rótt, en andi minn
óendanlegu hvarflar fram í djúpi,
og má ei bægja burtu dimmum hjúpi,
20 sem bylgjar nær, og felur himininn. —
Óríon undrastór, sem austurstraumum frá
upp rís með stirndar jötunherðar þínar!
Hví máttú eigi óskir stilla mínar,
ámáttkur risi himinsbrautum á?
25 Hví leiptrar geisla skrúð og gullin himinblóm
ginnbjörtum undrum með á þínum feldi,
er fetar þú í fjarrum stjarnahljóm
fagurblikandi girður Múspells eldi?
Hví geislar beltið bjart, og brandur reginskær
4