Gefn - 01.01.1870, Blaðsíða 51

51
til þinna grunda, og til þinna dala
jeg þoka mér, þar brosir áin fríð.
J»ar suðar lækjar mér að eyrum eymur,
þar inndæli friður vaggar mér í ró,
5 og lángt við kletta frammi heyrist hreimur
sem hrannir vekja út’á djúpum sjó —
svalkaldra norna undirbassi ómar
og einatt fylgir lífsins hulda straum’,
tvístillíng ólm í tilverunnar draum’
10 titrandi fyrir gígjustrengjum hljómar. —
þar máninn skín á kaldan kirkju-múr
og kumlin yfir fölvan geisla leiðir,
þar sefur liðinn nár í dauðans dúr
og dvalarheimsins brim þar yfir freyðir.
15 Ótalda lífsins augnablika fjöld
með ýmsum greinum setti máttkur sjóli,
uns loksins kemur lítsins hinnsta kvöld,
er líður skepnan öll að dómsins stóli —
*
* *
Sem saungmeistari stillir lærður lög,
með laungum tónum eða stuttum nótum,
20 eins setti lífið alvalds höndin hög,
og himnesk býtti æfidögum skjótum.
Hverr dagur, ár og öld, hvert minnsta hljóð,
og æfin stutt, sem maurinn litli þáði;
hvert boðafall, hvert lauf, sem rósin rjóð
25 raunaleg feldi nið’r að bleiku láði;
hvert minnsta hár, sem höfði voru af
hnígur til jarðar, þó að enginn sjái;
hverr minnsti steinn, sem veltir heimsins haf
4*