Gefn - 01.01.1870, Side 58

58
Víst eru loksins Hannos horfnar stundir,
hafið er kúgað listaveldið undir.
*
* *
Hverr vakti saunginn? Sá sem áður lét
sólvörmum anda vatnaflötinn hrærast
5 um rökkurstund, er rós hjá lilju grét,
og reynilauf í vindi hlaut að bærast;
— í reiðnrþrumu háum himingný
er hamrabeltin lystur slögum þúngum
og fyrir eldi klofnar skruggu-ský
10 og skellur hljóð á sæ og jökulbúngum; —
í íjalla dal, um haust, er vindur bvín,
og hljómar dimmt í visnum birkigreinum;
við ægisand, þar bylgjan gráa gin,
og glymur hátt að köldum unnarsteinum;
15 í sjávarhömrum, þar sem heyrist hljóð
af hörpum, sem að engir snerta fíngur;
í barka fuglsins, sem með ýmsum óð
óafvitandi »lofið Drottinn« sýngur;
þar liggur rót til þýðra gígju-hljóma,
20 þaðau er runnið Paganinis mál;
þar lærði Mozart fyrst, að festa dóma
með fagri list, er töfrar líf og sál;
þaðan er runninn helgur orgels eymur,
og allur saungsins furðulegi heimur!
*
* *
25 Og mynda fjöld, sem foldu víðri á
í feikna röðum undarlegum stendur,
þú vekur mönnum ljúfa laungun hjá
líkíng að gera, meðan vinnast hendur: