Gefn - 01.01.1870, Síða 69

69
Bls. 47.
v. 1—14. Sumir hafa komið með þá meiníngu, að
stjörnuvnar væru bústaðir annars lífs. Um þetta verður
ekkert sagt, því vér þekkjum ekki lög andans, þegar hann
er losaður við líkamann. Menn geta ekkert sannað með
þessu né móti. — Rahab er skækjan frá Jericho, sem
varð sæl af því hún bjargaði mönnum Josva (Jos. 2 og
Hebr. XI. 31, Jac. II. 25); Dantelætur hana búa í stjörnu,
Parad. IX. 115.
Bls. 48.
v. 8—11. er eiginlega hið sama sem bls. 46. v. 2.
pegar menn ímynda sér guð sem hinn mikla sáðmann, sem
sáðkorn hans eru stjörnurnar, sem hann sveiflar út í himin-
rúmið; en vel að merkja með þeimmismun frá jarðneskum
sáðmanni, að guð hnitmiðar niður gáng og æfi hvers einasta
frækorns í því hann sáir því, og viðheldur því — þegar
menn nú ímynda sér guðþannigsem sáðmann aiheimsins,
þá verður hann að hafa einhvern jarðveg sem hann geti
sáð í. þessi jarðvegur er himingeimurinn; hann er það
ómælanlega djúp, sem þessi sáðkorn myndast og blómgvast
i með eldlegum Ijóma. Himingeimurinn er þá sáðland guðs,
eptir þessari hugmynd. Bn af því að allt, sem guð notar
til þess að skapa og viðhalda veraldarsmíðiuu með, hlýtur
að vera dýrðlegt að því skapi sem hann er mikill og dýrð-
legur sjálfur (hvort sem vér nú sjáum þessa dýrð eða ekki),
þá höfum vér líka rétt til að nota dýrðlegar hugmyndir, til
þess að lýsa því með. J>ess vegna kalla jeg himinrúmið
»meginlilju«, og jeg imyndaði mér það eins og blómhvolf;
takmörk þessa blómhvolfs eru ekki bikarlauf eða krónublöð,
heldur takmörk sjálfs alheimsins, sem eru ekkert annað en
orð guðs: híngað og ekki lengra. Niður í þetta hvolf (o:
út í himinrúmið) falla nú öll þau frækorn, liin óteljandi
fjöld allra mynda, sem guð sveiflar í kring með almættis-
orði sínu, og þessar myndir eru öll alveran, frá hinum