Gefn - 01.07.1872, Qupperneq 33

33
Skyldleikinn á milli Hávamála og Hugsvinnsmála getur
engum dulist, og það gerir ekkert til þó Hugsvinnsmál sé
þýðíng; andinn í þeim er ekkert líkur enu latínska frum-
kvæði. (Sama er að segja um Fjölsvinnsmál, Fofnismál,
Sigurdrífumál, fyrstu tíu versin af Vafþrúðnismálum o.
s. fr.).
Allir þessir hér tilfærðu staðir, og eins þeir sem eru
eignaðir »Starkaði« og »Bnaga gamla« (sem aldrei hafa
verið til), eru ortir af fslendíngum, að fráteknum sex, nefni-
lega fjórum eptir Eyvind, einum eptir Hornklofa og einum
eptir þjóðólf hvinverska. Vér ítrekum hér aptur það sem
vér sögðum á bls. 5, að vér höfum enga aðra vissu fyrir
höfundarrétti ueinna fornskálda nema hvað Íslendíngar segja
sjálfir; kvæði Hornklofa um Harald hárfagra er að minnsta
kosti mjög grunsamlegt; hinu getum vér trúað — en það
verður aldrei nema trú. það eina sem er áreiðanlegt, er
að Íslendíngar hafa ritað og geymt kvæðin. En hafi Eyvind-
ur og þjóðólfur ort, þá er enginn efi á að þeir eru miklu
eldri enn Eddukviðurnar, og að þessara skálda orð hafa
verið tekin upp í þær. Hér að auki man eg nú eptir
orðatiltækinu í Upplandalögum »twnga hufwudbani« (tilfært
af Finni IV 69), seni svarar til »túnga er höfuðs bani« í
Hávam. 74; og við 63 hér að framan koma heim rúnir I,
á Turingesteini í Suðurmannalandi: Sturlaugr ok Hjálmar
steina ristu (o: reistu) at bröðr sína brautu næsta; 2) á
Rydasteini á Upplöndum (báðir í Svíaríki): hér mun standa
steinn nær brautu. Allt þetta hlýtur að vera eldra en Eddu-
kviðurnar; en þess gætir ekki á móti svo mörgum öðrum
dæmum. Að Íslendíngar hafi »fiutt með sér« Eddukviðurnar
frá Noregi, og ótal önnur kvæði, er »postulatum« sem hefir
ekkert við að styðjast, en allt á móti sér, þar sem menn
þekkja enga sögumenn og því nær engin skáld hér nema
Íslendínga. Að Völsúngahetjurnar hafi mjög lítið þekst á
Norðurlöndum fyrir Sæmundar tíma, má sjá af því að þær
eru því nær aldrei nefndar; því þeir hinir fáu staðir hjá
3