Gefn - 01.07.1872, Side 37

37
Dökkum í dúk
drósin er mjúk,
því úngfrú hún æ vildi verða.
Hún tekur á móti tiggja fjöld
sem tyrfíng í blóði nam herða.
»Biðli mínum eg reisi raun«
ræða nam lindin veiga,
»megi hann sigra, þá má hann í laun
mig eiga«.
Heyra það menn vildu mega.
Mælti þá fljóð:
»Faðir minn stóð
á hengifluginu háa —
horfði í djúpið af hamra brún -
í heljar-dimmuna gráa.
Svima þá hart yfir siklíng dró,
hann snaraðist bráðlega niður.
marðist og ferlegum dauða dó
við skriður —
hræðist það enginn af yður?«
»Hönd mína fær
hverr sá er þær
ríður um raunanna leiðir,
og óhræddur hleypir um hættan veg,
þar Helja faðminn sinn breiðir.
Einum þeim, sem að kemst þar í kríng
kossa og hönd mun eg veita;
einum þeim bvð eg minn brúðarhríng
og heita
ást, ef að það má hann þreyta.«
J>agnaði fljóð,
þegjandi stóð;
þegjandi fírar burt fóru. —
Margur kom síðan, og fljóðs vildi fá,
en flúði hættuna stóru.