Gefn - 01.07.1872, Page 40

40
Og svo gekk blakkuriun brúninni á,
bifaðist hvorki né stundi:
þá veltist einn smásteinn fætinum frá —
hann hrundi,
en hlátur í djúpinu dundi.
Andvana hneig
hauðurs á teig
mærin, og mátti ei lifa;
borinn var dauðvona svanui í sæng,
sorg mundi hjartanu bifa.
Hrestist þó loks eptir harða þraut
hrundin, og sorg nam að ryðja;
þá komu bræður þrir um braut
að biðja
hennar, og hörð var sú iðja.
»Enginn það fær«
annsaði mær,
og sorgbitin særði þá tárum.
»Einn er nú horfinn í hyldýpis nótt,
og hefir mig orpið sárura;
takið þér allan auð sem eg á!
á eg þá gjörvallt að deyða?
hættið, og snúið heldur frá
en skeiða
helfarar brautina breiða.«
»Haldið því heim
heldur með seim«
sagði’ hún og seig niðr á foldu;
og þá var hún fegri með titrandi tár
en tindrandi döggin á moldu.
»Yér erum allir af einni rót«
annsaði hverr hinna þriggja,
»ver komum híngað að vinna þig, snót,
en þiggja
dauðann, má hetjur ei hryggja.*