Gefn - 01.07.1872, Qupperneq 84

84
Tréskórinn.
Saunglist og hljóðfærasláttur hefir tíðkast. í heiminum frá
því er menn fyrst muna til sín, en ver höfum ástæðu til
að halda, að fornöldin hafi í þessu efni gjörsamlega staðið
á baki enna seinni tíma og vorrar aldar. Vér finnum raunar
saung og lög nefnd í biblíunni; Davíð konúngur lék á hörpu
og hljóðfæraleikir tíðkuðust um öll austurlönd og á Egiptalandi;
vér höfum rit um hljóðfæralist og saung eptir Aristóteles,
Plútarkus og fleiri fommenn, og Longinus, kennari Zenobíu,
fer um hana þeim orðum svo sem þar af megi ráða að hún
hafi getað hrifið anda mannanna mjög til sín og því verið
á allháu stigi þegar í fovnöldinni. J>au hljóðfæri eða hljóð-
færamyndir, sem vér þekkjum þaðan, eru hörpur, pípur og
bumbur; einhver lög hafa menn sjálfsagt orðið að hafa, en
um það vitum vér ekkert, því lýsíngar rithöfundanna nægja
þar ekki, og nótnaskript var ekki til fyrr enn þúsund áram
eptir Krist. Hér á norðurlöndum er raunar getið um hljóð-
færalist á dögum Haraldar hárfagra í Noregi og Hugleiks í
Svíaríki, en þær sögur eru varla trúlegar, þó ekki verði með
öllu neitað að einhverju þesskonar kunni að hafa brugðið
fyrir, og aldrei vitum vér til að skáld hér hafi kveðið við
hörpur, heldur kemur slíkt ekki upp fyrr enn mjög seint;
þar á mótivoru hörpur og önnur hljóðfæri við höfð snemma
í suðurlöndum, og hjá Gotum og Göllum eða Keltum, og