Gefn - 01.07.1872, Qupperneq 93

93
stðkk ekki bros. »Eg skal gera þennan tréskó að gullskó,«
sagði hann og fór burtu með hann undir hendinni, gekk
inn í herbergi sitt og lokaði sig inni. — Paganini sást ekki
í þrjá daga; en María sagði frá, að hann hefði látið færa
sér smíðatól um nóttina. J>ess er áður getið, að Paganini
var hagur; nú neytti hann þess og bjó til hljómandi hljóð-
færi úr tréskónum og festi á það einn silfurstreng. Daginn
eptir var gert heyrum kunnugt, að Paganini ætlaði að leika
á nýjárskvöldið í enum mikla sal, tíu lög, fimm > fiðlu og
fimm á tréskó með einum streng. Tuttugu fránka átti hverr
að gjalda fyrir að mega hlusta á, og einúngis hundrað
mðnnum var ætluð inngánga. Menn rifust um að ná í inn-
gauugumerkin og hefðu gefið miklu meira fvrir þau, þótt
heimtað hefði verið; salurinn var alsettur fjaðurmjúkum
silkistólum og ljómandi ljósahjálmum, en vatnstærir speiglar
köstuðu ljósinu á logagyltan laufaskurð og silfurgljáandi
blómhríngi, sem dregnir voru hvaðanæfa eptir veggjunum
og loptinu. Hallargarðurinn fylltist vögnum og borðalögðum
beinösnum, sem höfðu nóg að gera með að styðja ríkismenn
og dýrðlega búið kvennfólk og hjálpa því út úr vögnunum.
— Loksins, þegar allt var setst, kom Paganini fram á leik-
sviðið. Hannvar hýr í bragði og en frískiega sti, og ekkert
að sjá sem nokkuð hefði að honum gengið. Fyrst lék hann
á fiðluna nokkur af þessum furðulegu lögum, sem enginn
gat leikið eptir honum og scm enginn hafði í rauninni
fullkomlega vit á, en sem allir sátu agndofa eptir. þá lagði
hann frá sér fiðluna og tók annað hljóðfæri: það var tré-
skórinn, sem hann hafði telgt til og lagað svo hann var
orðinn að fiðlu, þótt nokkuð eymdi eptir af enu upprunalega
sköpulagi hans — þá var sem nýtt líf kæmi í Paganini,
hann roðnaði í framan og eldur brann úr augum hans. J>að
var auðheyrt að hann hafði ekki búið sig undir það sem
hann lék nú, heldur fann hann upp á því nú í sama augna-
blikinu og lék á silfurstrenginn eins ogandinn inngafhonum;
allir skildu hvað lagið átti að þýða; það var um hermann