Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 27

NORÐURLJÓSIÐ
27
um Anda. (Efes. 2. 18.). Hann hjálpar veikleik okkar.
(Róm. 8. 16.).
Við skulum svo að lokum minnast þess, að Kristur var
vakinn upp frá dauðum, til þess að við mættum bera
Guði ávöxt. Hinn upprisni Kristur vill fyrir heilagan
Anda lifa og starfa í þér og mér, kæri bróðir eða systir
í Kristi, og framleiða hjá okkur þá ávexti, sem Guði verða
til dýrðar, eins og hann kennir í Jóh. 15. 1.—8.
Það er því ekki okkur að þakka, þegar v.ið berum Guði
ávöxt. Dýrðin öll, heiðurinn allur, þakkirnar allar, veg-
semdin öll tilheyrir Guði.
í sjálfum okkur, fráskilin Guði, erum við jafn þurr
og ávaxtalaus eins og stafur Arons, áður en hann var
borinn inn í helgidóminn. I nálægð Guðs laufgaðist hann,
hlómgaðist og bar fullþroska ávexti. Kraftur Guðs, líf-
ið frá Guði, gerbreytti hlutverki stafsins.
Megi kraftur Guðs og líf vort Jesú Kristur gera oss
hlaðin af þroskuðum ávöxtum Guði til dýrðar. Hann leiði
oss og haldi oss í nálœgð sinni.
,-------x---------
MENN, SEM LIFNUÐU VIÐ
1. EGYPTINN.
Amalekítar voru ræningjaþjóð. Þeir áttu heima á eyði-
mörkum sunnan ísraelslands. Ef eyðimörkin var „haf“
þeirra og úlfaldinn skip þeirra, þá líktust þeir um margt
víkingum liðinna tíma.
Biblían skýrir frá því, að þeir gerðu eitt sinn árás á
borg, þar sem Davíð bjó. Hann var þá enn ekki orðinn
konungur Israels og var ekki heima með menn sína. Varð
því ekkert um varnir. Enginn maður var drepinn, en
Amalekítarnir rændu öllu, sem hönd festi á, og fólkinu
með. Síðan brenndu þeir borgina og héldu á brott.
Þegar Davíð og menn hans komu heim, fundu þeir
ekkert nema kolbrunnar rústir. Allir urðu sárhryggir.
Menn Davíðs kenndu honum um ógæfuna og höfðu við
orð að grýta hann.
Hvað hefðum við, þú og ég, tekið til bragðs í svona
kringumstæðum? Hvað gerum við, ef ástvinirn.ir hverfa
og vinirnir snúast á móti okkur? Eigum við nokkurt at-
hvarf til að flýja til? Er nokkurt annað úrræði en það,
að gefa sig sorginni og örvæntingunni á vald. Við þekkj-
um sjálfsagt fólk, sem hefir gert það og jafnvel sv,ipt sig
lífi.
Hvað tók Davíð til bragðs? Hið sama, sem við eigum
að gera, þú og ég. Hann greip í trúna á Guð sinn, sleppti
henni ekki. Hann „hressti sig upp í Drottni, Guði sínum,“
segir frásagan. Hvað tákna þessi orð? Geta þau merkt
nokkuð annað en það, að Davíð hugsaði sem svo: „Ég á
Drottinn eftir. Hann mun hjálpa mér. Hann hef.ir gert það
áður, og hann mun gera það enn.“ Hann minntist þess,
að Drottinn lætur þeim launað, sem hans leita.
Davíð tók að leita leiðbeininga hjá Drottni, og Drott-
inn sýndi honum, að hann skyldi elta þessa ræningja og
bjarga þeim, sem höfðu verið herteknir.
Davíð breytti samkvæmt þessum leiðbeiningum. Hann
hefir varla andartak hugsað um, að hann hafði lítið lið
til að ráðast gegn þessum herskáu ræningjum. Hann fór
í trausti til Drottins af stað og menn hans með honum.
Suður á auðnir og sanda héldu þeir Davíð og kappar
hans. Þá sáu menn Davíðs, hvar maður lá á sandinum.
Hann reyndist vera nær dauða en lífi af þorsta og hungri.
Þeir fóru með hann til Davíðs og gáfu honum vatn að
drekka og mat að eta, „og át hann það og lifnaði við, því
að hann hafði ekki mat etið né vatn drukkið í þrjá daga
og þrjár nætur.“
„Og Davíð sagði við hann: Hvers maður ert þú og
hvaðan ert þú?“ Hann svaraði: „Ég er egypzkur sveinn
þræll Amalekíta nokkurs. Húsbóndi minn skildi mig eftir,
af því að ég varð sjúkur fyrir þremur dögum. Vér gerð-
um herhlaup, . . . og Ziklag brenndum vér upp.“ Og Davíð
sagði v.ið hann: „Viltu vísa mér leið til ræningjaflokks
þessa?“ Hann svaraði: „Vinn þú mér eið að því við Guð,
að drepa mig ekki og framselja mig ekki í hendur hús-
bónda míns, þá skal ég vísa þér leið til ræningj aflokks
þessa. Og hann veitti þeim leiðsögu þangað.“ (I. Sam.
30. 1,—16.).
Tilefni hvaða hugleiðinga gefur þessi saga?
Egyptinn var þræll. Hann réði ekki ferðum sínum og
stjórnaði ekki gerðum sínum. Hvernig varð hann þræll?
Annað hvort hafði Amaiekítinn rænt honum eða einhver
selt hann í ánauð.
Hvernig ævi átti hann? Meðan hann var heilbrigður,
var hann látinn strita. Þegar hann varð sjúkur, var hann
skilinn eftir til að deyja. Slík geta verið örlög þræla hjá
Aröbum í Norður-Afríku enn í dag, eða þannig sagð-
ist frönskum flugmanni frá. Ut í sandauðnina voru þeir
reknir til að deyja, er þeir gerðust gamlir og lasburða.
Þeir lögðust niður og biðu dauðans, oft skammt frá
heimilum húsbænda sinna. Börnin komu til að fylgjast
með, hvenær þeir dæju. En líknsemi við þessa aumingja
þekktist ekki, hvorki sem hugtak né athöfn.
Þetta er mynd af syndinni. Hún er líka harður hús-
bóndi. Ekki sýnir hún manninum meðaumkun. þegar hann
hefir slitið sér út í þjónustu hennar. Þrælar hennar hljóta
allir dauða. Það eru launin, sem hún geldur.
Egyptinn lá ósjálfbjarga og yfirgefinn, unz menn Dav-
íðs fundu hann.
Hefir þú þjónað syndinni, ranglætinu, um dagana, af
því að hún hefir sigrað þig og stjórnað þér? Liggur þú
nú einmana og yfirgefinn á eyðisöndum mannlífsins?
Finnst þér enginn skeyta um þig, hvorki Guð né menn?
Sár hefir verið örvænting Egyptans, þegar hann var
skilinn eftir sjúkur. Sárt hefir þorstinn kvalið hann. Ef
til vill hefir hann óskað þess, að eitthvert rándýr ætti
leið þar um og deyddi hann. Hafi nokkur vonarneisti
um líf leynzt í brjósti hans, hefir sá neisti verið gersam-
lega kulnaður, er menn Davíðs fundu hann.
Þannig er það líka, að þjónar Krists hitta margan mann-
inn, sem örvona liggur á eyðimörkum lífsins, skilinn þar
eftir af syndinni og félögum sínum, sem þjónað hafa
henni ásamt honum. Hvað geta þjónar Krists gert fyrir
hann? Reynt að leiða hann til Krists eða bera hann þang-
að á sterkum örmum bænaránnar.