Norðurljósið - 01.01.1967, Síða 58

58
NORÐURLJ OSIfl
daga oft með öllu ófær nema á ferju. Galtarnes heitir bærinn,
þar sem ferjustaðurinn var.
Ekki var gott að segja, hve langan tíma móðir mín mundi
vera að heiman. En ótækt þótti, að skilja mig eftir heima, svo
að ég var með í förinni. Reiddi mig móðir mín í kjöltu sér. Hún
reið í söðli, en það var siður kvenna á þeirri tíð.
Leiðin lá að ferjustaðnum í Galtarnesi, og sjálfsagt var að
koma þar inn. En er haldið skyldi af stað, settist móðir mín á
bak hesti sínum, en ég var borinn út á eftir henni og réttur henni,
þar sem hún sat á hestinum.
Þá bar svo til, að ég lauk upp augunum, líklega af værum
blundi, og litaðist um. Annars vegar við mig og nokkuð langt
frá mér, sá ég eittibvað hátt. Ég skynjaði, að það var ekki beint,
heldur eins og geiflað, eins og ég mundi komast nú að orði.
Þar næst sá ég móður mína. Hún sat uppi á einhverju háu.
Undir þessu háa sá ég eitthvað langt, sem ég lærði síðar að
þekkja sem fjóra fætur á hesti. Ég skynjaði, hvað þeir voru
margir, þótt eigi kynni ég að telja. Móðir mín fannst mér fjarska
há. Utan um hana var eitthvað grátt. Síðar heyrði ég hana alltaf
tala um það sem „gráa sjalið“ sitt. Mér var lyft upp til hennar,
hún tók við mér, og svo varð allt dimmt. Mun hún hafa sveipað
um mig sjalinu gráa.
Síðan þetta gerðist, eru liðin nálega 67 ár, þegar ég rita þetta.
Enn get ég kallað þessa mynd fram í huga mér, bæði af fjallinu
og móður minni. Norðan við Víðidalsfjall eru núpar tveir, og
munu þeir vera geiflurnar, sem mér sýndust á fjallinu.
Þá var ferðinni haldið áfram. Hið næsta, sem ég mundi lengi
greinilega, var það, að aftur varð bjart. Þá varð aftur dimmt.
Síðan heyrði ég einkennilegt hljóð, gutl, gutl, gutl. Svo þagnaði
það. Þá varð snöggvast bjart, síðan kom myrkur aftur.
Þegar ég sagði móður minni frá þessu síðar meir, er ég hafði
lært að tala, sagði hún mér, hvað kom fyrir. Fylgdarmaður henn-
ar og hún komu að svonefndum Reiðarlæk. Hann var í vexti.
Varð hún þá hrædd um, að hesturinn kynni að hnjóta og hún
hrökkva úr söðlinum eða þá missa mig í lækinn. Fylgdarmaður-
inn bauðst til að reiða mig yfir lækinn. Ekki þorði hún að
þiggja það. Hún var svo hrædd um líf mitt. Hún hafði misst
drenginn, sem hún ól föður rnínum á undan mér, svo að engan
þarf að undra, þótt hún vildi sýna varúð og ekki missa mig fyrir
handvömm.
Vandinn leystist með því móti, að það var reiðingshestur