Norðurljósið - 01.01.1967, Blaðsíða 72

72
NORÐURLJÓSIÐ
7. Flutt að Finnmörk aftur.
Flutningsdagurinn kom, hinn 14. maí 1906. Faðir minn hafði
fengið Arna bónda á Neðri-Fitjum, — þeir voru bræðrasynir,
— til að koma og hjálpa sér. Þegar hann kom, var fannspýja
mikil. Leizt reyndum mönnum og veðurglöggum útlit veðurs
ótryggl Var ekki gott að vera á ferð með búslóð á sleða, konu
og barn auk fénaðar, ef allt í einu brysti á stórhríð. Frá Hrísum
fram að Neðri-Fitjum mun vera 6—7 km vegalengd, og enginn
bær í nánd á leiðinni.
Sú ákvörðun var tekin, að lagt skyldi af stað. Alltaf snjóaði.
En rétt þegar við vorum að koma á móts við Neðri-Fitja, vestan
árinnar, tók að hvessa mikið. Kom þá skafhríð á augabragði.
Var flýtt sér að losa hestana frá sleðunum og að komast með
okkur mömmu í bæinn, um leið og kindurnar voru reknar þar
framhjá á leið til húsanna. Skipti svo engum togum, að iðulaus
stórhríð var brostin á með fannfergju og frosti. Skall þar hurð
nærri hælum, og verndarhönd Guðs að þakka, að ekki fór illa.
Hefði hríðin komið dálítið fyrr, hefði verið ógerningur að
bjarga skepnunum, þótt mannbjörg hefði orðið, sem vafasamt
má telja sakir veðurofsans.
Morguninn eftir var veðrið gengið niður, en hart frost. Er
mér enn fyrir minni, hve kalt mér var, meðan sleðarnir voru
losaðir, ihestum beitt fyrir og lagt af stað.
Á Finnmörk voru stórir skaflar suður af bæjarhúsunum. Gat
ég grafið mér snjóhús inn í hinn stærsta, og var það góð dægra-
dvöl.
Það hafði borið til tíðinda í Hrísum, að tík gaut þar mörgum
hvolpum. Föður minn vantaði fjárhund. Valdi móðir mín, eftir
athugun á hátterni hvolpanna, einn þeirra, svartan og hvítflekk-
óttan, og hlaut hann nafnið Skrýtinn. Hann var að sjálfsögðu
með í förinni, og var ég ekki án leikfélaga, fyrst ég hafði hann.
I fardögum, sem eru í byrjun júní, tók loks að hlána. Man ég
það af því, að þá komu nokkuð aldurhnignar manneskjur með
fé sitt. Voru þau að flytja í Valdarássel. Þau stönzuðu stundar-
korn hjá okkur, og þá var bæjarlækurinn farinn að renna ofan
á snjónum.
Þarna hitti ég aftur ömmu miína, stjúpu föður míns. Þótti mér
vænt um, að hún var í heimilinu. Varð hún það til dauðadags.
Stálpaður piltur var hjá föður mínum um sumarið og næsta
vetur, minnir mig.